Oh mijn hemel. Wat is het hier druk! Ik wurm me door de mensenmenigte richting de uitgang van het vliegveld. Mijn ogen flitsen van links naar rechts. Er zou ergens iemand moeten staan met een bordje, maar er staan heel veel mensen met bordjes! Ik gris een stapeltje papieren uit mijn jaszak. Even kijken, ik moet het bordje zoeken met ECEC. Ik laat mijn ogen door de ruimte dwalen, maar ik zie nergens een bordje met ECEC. Verdorie. Zou ik dan toch op het foute vliegveld zitten? Dat zal je meemaken. Ik ga ook één keer in mijn leven ergens alleen heen en dan zit ik vervolgens in het foute land of de foute stad, echt iets voor mij.
Plots blijft mijn blik hangen op een groen bordje met sierletters. Zou het dat zijn? Zouden die kriebels soms voor een ‘e’ staan? Langzaam loop ik richting het bordje. Een klein vrouwtje met gitzwart haar houdt het bordje omhoog en kijkt zoekend de menigte in.
‘ECEC!’ hoor ik haar roepen, al klinkt het wat anders dan wanneer ik het uit spreek. Ja! Dat is het, dat is mijn bordje! Ik loop naar de kleine vrouw toe en wijs naar het bordje. Spaans is niet echt mijn sterkste kant.
‘Ah. Sí! Tanja?’ De vrouw kijkt me vragend aan glimlacht vriendelijk naar me. Ik knik en steek mijn hand uit.
‘Ik ben Julietta. Je kunt met mij meelopen,’ vervolgt ze in een taal die ik wel kan verstaan. Gelukkig, ik was al aan het malen over hoe ik in godsnaam een gesprek zou moeten beginnen in een taal die ik nauwelijks spreek.
‘We moeten nog even langs aankomsthal drie, daar wacht een collega op me met nog twee andere kandidaten.’ Ze wuift dat ik haar moet volgen.
‘En kind, heb je er een beetje zin in?’ vraag ze op een rustige toon.
‘Jazeker! Ik heb er lang voor gespaard en ga er de volle honderd procent voor. Ik kan niet wachtten om te beginnen!’ zeg ik opgewonden en ik merk dat er een grote glimlach om mijn mond opgedoken is. Het is ook zo leuk en spannend en gek en supergaaf tegelijk! Wie had ooit gedacht dat ik, Tanja Versparre, alléén naar Spanje zou vliegen om te gaan doen wat ik écht leuk vind. Niemand! Ik kon het zelf amper geloven toen ik hoorde dat ik uitgenodigd was. Ik heb al mijn geld bij elkaar gelegd, zodat ik deze reis kon gaan maken. Ik ben zo blij dat ik ben gegaan en we zijn nog niet eens begonnen.
‘Ah, daar staat mijn collega.’ Julietta zwaait uitbundig en roept iets in het Spaans wat ik niet kan verstaan. Een jonge vrouw zwaait terug.
‘Hoi, jij bent vast Tanja?’ zegt de jonge vrouw en ze steekt haar hand uit.
‘Ja, dat klopt.’ Ik schud haar de hand.
‘Julietta had je al ontmoet. Ik ben Vera, ik zal je de komende weken helpen met al je vragen en problemen. Ik hoop dat je er net zoveel zin in hebt als deze twee geweldige mensen.’ Twee paar ogen kijken naar me. Ze stralen. Ze hebben er inderdaad veel zin in, zo te zien.
‘Hallo. Ik ben Tanja.’
‘Hoi Tanja. Ik ben Sven.’ Een man van rond de veertig schudt mijn hand. Tenminste, ik denk dat hij rond de veertig jaar is. Misschien is hij wel zesenvijftig, of misschien pas vierendertig. Ik heb eigenlijk geen idee, ik ben daar nooit zo heel erg goed in. Ooit schatte ik een vrouw van tweeëndertig al zesenveertig, dat heeft ze me niet bepaald in dank afgenomen, vandaar dat ik nooit leeftijden probeer te raden en als iemand me dan toch dwingt iets te zeggen, zet ik altijd minimaal vijf jaar jonger in dan ik denk.
‘En ik ben Sonja.’ Een gerimpelde hand schudt die van mij rustig heen en weer. Oké, deze mevrouw is in elk geval de vijfenzestig gepasseerd. Toch? Of kun je op je veertigste ook al zoveel rimpels hebben? Mijn hemel, dat duurt nog maar acht jaar! Oh god. Als ik thuis kom start ik gelijk weer met die anti-rimpelcrème die ik zo’n onzin vond. Stel je voor dat ik over acht jaar zo’n handen heb! Ik moet er niet aan denken. Ik schud even met mijn hoofd en besef dat ik net iets te lang naar de hand van deze mevrouw sta te staren.
‘Oh, sorry, ik was even in gedachten,’ zeg ik met een rood aangelopen hoofd.
‘Ach kindje toch, dat geeft niet. Je moest eens weten hoe vaak ik even afdwaal op mijn leeftijd.’ Ik glimlach verlegen.
‘Goed, dames en heer. We kunnen gaan. Het busje wacht op ons op de parkeerplaats.’ Vera wijst richting de uitgang van het vliegveld en we volgen haar allemaal als kindjes die op een schoolreisje achter de juf aan lopen. Ik mis het vlaggetje en de buttons op onze shirts nog. Na een paar minuten in de brandende zon te hebben gelopen, komen we bij een wit busje aan. Op de zijkant staan allemaal zwarte sierletters en er hangen gekleurde gordijntjes voor de ramen. Wat een schattig busje! Veel leuker dan die Panda van mij. Misschien kan ik hem ook opleuken met wat gordijntjes en leuke stickers?
‘De reis zal nog ongeveer anderhalf uur duren. Jullie kunnen je bagage achterin zetten. Onderweg stoppen we in principe niet meer, dus als je iets nodig hebt kun je dat beter nu pakken. Ik grabbel in mijn tas en pak mijn notitieblok en een pen, ik wil alles van deze reis noteren. Dit een once-in-a-lifetime-oppertunity! Ik zet mijn tas neer en zoek een plaats in het busje. Ik houd nu al van dit busje.
Sven is driftig op zijn IPad aan het typen. Ik heb niet eens gezien dat hij het ding uit zijn tas haalde. Tja, ik moet het doen met pen en papier. Het geld voor een IPad of iets vergelijkbaars heb ik allemaal besteed aan deze trip. Ik hoop dat het het waard is. Julietta kruipt voorin en Vera gaat met een soepele beweging achter het stuur zitten. Ik zie dat Sonja haar gordel stevig vast maakt. Ik kan me ook maar beter vast maken. Je weet tenslotte nooit waar je terecht komt.
Ik weet nog dat we vroeger eens naar Frankrijk op vakantie zijn geweest met mijn ouders en we langs een enorm ravijn moesten rijden. Ik heb echt geen hoogtevrees, maar dat vond ik toch niet zo prettig. De gordel heb ik toen zo strak als het ging tegen me aangetrokken. Mijn zus lachte me uit, maar zij zag niet wat ik zag. Ik heb de hele weg het handvat van het portier omklemd. Mijn knokkels kleurde er helemaal wit van, wat was dat een enge tocht. Hopelijk gaan we dat hier niet meemaken. Dit busje doet toch iets minder veilig aan dan onze vertrouwde Volvo, maar het is wel een mooi busje, dat wel…
Vera start de motor en met een beetje gesputter komt het busje op gang. Vervolgens klinkt er vrolijke Spaanse muziek door de luidsprekers. Ik geniet. Dit is zó heerlijk! Nu gaat het écht beginnen.
#1 Pechdag