Na een rit van anderhalf uur komen we aan bij een prachtig huis. Hier zou ik mijn dagen wel kunnen slijten hoor, geen probleem. Wat een prachtige omgeving. Ik heb de hele reis in het busje zitten genieten, gewoon van alles wat ik om me heen zag. De natuur, de huizen, het weer, de muziek op de achtergrond en gewoon het feit dat ik eindelijk deze stap heb gezet. Eindelijk tijd voor mezelf. Doen wat ik graag doe, weg uit de dagelijkse drukte van kantoor. Weg van alles en iedereen. Gewoon Tanja, zoals Tanja ooit was, voordat ze zo’n chaotische klungel werd. Nou ja, voordat het zo uit de hand liep dan…een klungel ben ik altijd al geweest. Vera parkeert het busje op de enorme oprijlaan voor een mooie houten deur.
‘Eindstation!’ Vrolijk stapt ze uit. Sven stopt zijn iPad weg en ik help Sonja uit het busje. Hoe oud zou ze toch zijn? Zevenenzestig misschien? Of misschien wel tachtig?
‘En Tanja, wat vind je ervan?’ Vera gebaart naar het enorme huis en de omgeving.
‘Geweldig, echt super. Nog mooier dan op de foto!’
‘Is dit allemaal van jou?’ vraagt Sonja geïnteresseerd.
‘Allemaal. Dus dames en heer, als jullie goed je best doen, dan zitten jullie er over een paar jaartjes misschien ook wel zo bij.’ Vera knipoogt en we lachen allemaal.
‘Over een paar jaartjes zit ik waarschijnlijk ergens daarboven, bij mijn man Paul.’ Sonja wijst naar de lucht. Zou ze dan al in de tachtig zijn of zo? God zeg, wat wil ik het nu graag weten. Maar het is een beetje onbeschoft om naar haar leeftijd te vragen.
‘Nou Sonja. Dat zal toch wel meevallen!’ probeer ik voorzichtig. ‘Zo oud ben je toch helemaal niet!’
‘Hoe oud denk je eigenlijk dat ik ben, Tanja?’ Ze kijkt me met een vragende blik aan. Shit, dit wilde ik dus eigenlijk voorkomen. Ehm… Wat zal ik zeggen? Zestig? Nee dan weet ze gelijk dat ik niet durf te zeggen hoe oud ze is. Zeventig? Ik kijk naar haar rimpels op haar handen en langs haar ogen. Haar haar is netjes in model en bijna wit in dit zonlicht. Haar man is al dood. Dus die zal dan toch wel bejaard zijn geweest? Tenzij hij natuurlijk al heel lang dood is… Ik zie dat iedereen me vragend aan staat te kijken nu.
‘Eh, geen idee. Tweeënzeventig misschien?’ Ik trek een gekweld gezicht.
‘Ha, dat mocht ik willen. Dank je Tanja. Nee, ik ben vorige week zesentachtig geworden.’ Mijn mond valt open en zodra ik besef dat iedereen me nog steeds aankijkt, doe ik hem snel weer dicht. Wat? Is deze vrouw zesentachtig? Nee, dat bestaat niet. Ze ziet er echt niet zo oud uit. Mijn oma zag er al ouder uit toen ze pas net zeventig was. Sorry oma.
‘Serieus?’ komt er plots uit mijn mond, zonder dat ik het eigenlijk wilde zeggen.
‘Serieus mijn kind. Mijn tijd hier zit er al bijna op. Die van jou moet nog beginnen, dus doe je best!’ Ze geeft me een kneepje in mijn arm.
‘Zullen we dan maar naar binnen gaan?’ vervolgt Julietta tenslotte.
‘Ja, kom, ik geef jullie een rondleiding.’ Vera wenkt dat we haar moeten volgen en weer lopen we allemaal keurig achter haar aan. Julietta is zo attent om onze bagage naar binnen te slepen. Wat zijn het toch lieve mensen hier in Spanje.
Samen met Sven help ik Sonja de vijf treden op die voor het huis liggen. Daar staan we dan voor een grote houten deur. Alleen de deur al integreert me. Wat zou erachter zitten? Vera pakt een sleutel uit haar tasje en maakt de deur open. Een enorme grote, gele hal toont zich. Wauw. Deze hal is ongeveer net zo groot als mijn hele appartement. Jemig. En kijk die trap! Ongelofelijk, dat is de trap van mijn dromen. Een droomtrap! Vera ziet de verwonderde gezichten en lacht even.
‘Dit is de hal maar hoor, kom verder.’ We lopen braaf achter haar aan, maar ik kan het niet laten om nog even een blik op mijn droomtrap te werpen. We komen in een enorme keuken terecht. Een aanrecht van misschien wel zes meter lang strekt zich voor ons uit en er staat een enorme tafel met stoelen. Ik tel er maar liefst tien. Een tafel waar tien mensen aan kunnen zitten, goh, ik was al blij dat ik mijn tafel van één bij één überhaupt in mijn kleine keukentje kwijt kon.
‘Dit is de gezamenlijke keuken. Hier kan iedereen pakken wat hij wil. Voor het avondeten wordt gezorgd, dus daar hoeft niemand zich druk om te maken. Het zou leuk zijn als we ‘s avonds om halfacht met z’n allen zouden kunnen dineren en eventueel de dag doorspreken, maar ben je toevallig net in een inspirerende bui, of ben je niet in de villa, geen nood, je bent geheel vrij om te gaan en staan waar je wilt. Laat ons wel even van tevoren weten of we op je kunnen rekenen met eten of niet. Het zou zonde zijn als er een hoop eten weg moest worden gegooid.’ We knikken allemaal en de rondleiding gaat verder.
‘Wat een enorm huis.’ Hoor ik Sven zacht zeggen.
‘Ja echt niet normaal! Ik zou willen dat…’ Voor ik het weet lig ik languit op de vloer.
‘Tanja, gaat het?’ Vera komt naar me toegesneld.
‘Eh ja, het gaat wel. Dank je.’ Een beetje verward kijk ik om me heen. Hoe krijg ik dit nu weer voor elkaar? Ah, ik zie het al, een afstapje.
‘Ik zei nog, pas op het afstapje.’ Vera wijst naar het gele stoepje, een meter verderop.
‘Sorry, niet gehoord.’ Ik glimlach en sta weer op. Dat begint al weer goed. Eerste blunder gemaakt, check! We lopen verder en Vera laat ons alles zien. Een enorme woonkamer met super-de-luxe stoelen en een hele grote hoekbank. Er hangt een tv en er is een muziekinstallatie aanwezig. De slaapkamers zijn op de eerste verdieping, er zijn er maar liefst zeven. Zeven slaapkamers! En niet van die hokjes waar een eenpersoonsbed op staat met een stoeltje. Nee, allemaal een tweepersoonsbed, een kledingkast, eigen wasbak, eigen toilet en douche en eigen tv. Niet normaal meer. Hier kan menig hotel nog een puntje aan zuigen. Er is ook een grote badkamer met een sauna en een bubbelbad te vinden, deze is echter wel gezamenlijk en dient even vooraf gereserveerd te worden. Nou ja, gereserveerd, je moet de rest even op de hoogte stellen wanneer je graag gebruik zou willen maken van de luxe badkamer, wil je niet voor verrassingen komen te staan.
Net als ik denk dat we alles gezien hebben zegt Vera ons dat er nog één kamer is die ze nog niet heeft laten zien. Het is dé kamer. De kamer waar het allemaal gaat gebeuren, de kamer waar ik mijn eerste stap naar bekendheid zal maken, nou ja, in elk geval zal proberen te maken. De kamer waar alles begint en eindigt. De werkkamer. Helemaal opgewonden lopen we als kleine kindjes achter juf Vera aan. Sven kijkt me vol verwachting aan, ook hij is helemaal in zijn nopjes. We lopen door een soort gangetje met heel veel ramen die open staan, ze kijken uit over de mooie grote tuin. We komen bij een licht bruine deur.
‘Dames en heer, dit zal de komende twee weken jullie plekje worden waar ik jullie de kneepjes van het vak zal proberen te leren, maar dit is ook de plek waar je rustig kunt gaan zitten en gewoon kunt werken aan wat je wilt. We kijken alle drie met open mond naar de ruimte als Vera de deur openzwaait. ‘Ik presenteer jullie, de werkkamer!’ Vera lijkt wel een presentatrice bij een tv-show. Het is een grote kamer met aan een kant twee grote tafels met mooie stoelen erbij. Ze zien eruit als of ze heerlijk zitten. Midden in de kamer staat een soort fonteintje met een karretje erbij waar glazen en een grote kan op staan. Er staat ook een grote mand met fruit op. En dan niet een appel en een peer, nee ananas, perziken, druiven, aardbeien, meloen, banaan en ga zo maar door. Het ziet er allemaal heel exotisch uit. Ik laat mijn blik verder door de kamer glijden. Aan de andere kant van de kamer staan een aantal grote relax stoelen, een grote bank en er is een hoekje waar een aantal computers en een laptop staan. Wow, dit is echt ongelofelijk.
‘Hier mogen jullie 24 uur per dag komen. Heb je zin om even lekker op je gemak te schrijven, dat kan. Wil je een beetje research doen, gebruik gerust een computer of een laptop. Wil je samen aan een opdracht werken? Dat kan ook. Natuurlijk zijn jullie vrij om waar dan ook in het huis te verblijven, maar deze ruimte dient ten alle tijden rustig te blijven, zodat andere geen last hebben van vervelende geluidjes, of gepraat. Deze ruimte is bedoeld om je te kunnen concentreren.’ We knikken allemaal, maar zijn nog te verbaasd om iets te zeggen.
‘Vandaag hebben jullie de dag om vrij te besteden. Morgenvroeg komen er nog twee andere cursisten bij en dan zullen we rond een uur of elf starten met de cursus. De cursus ziet er als volgt uit.’ Ik luister aandachtig.
‘Ik verwacht dat jullie de komende twee weken op maandag, dinsdag, donderdag, vrijdag en zaterdag om negen uur in deze kamer aanwezig zullen zijn. Daar zullen we vervolgens anderhalf uur aan een opdracht werken. Er is een pauze van twintig minuten, dan schrijven we nog anderhalf uur en hebben daarna nog een half uur de gelegenheid om vragen te stellen. De rest van de dag hebben jullie vrij te besteden. Wil je bij het zwembad gaan zitten en een stukje schrijven? Prima. Wil je de omgeving verkennen? Ook prima. Je mag gaan en staan waar je maar wilt. Maar zorg er gewoon voor dat je de dagen die ik zojuist opnoemde ook echt hier bent, wil je alles uit deze cursus halen wat er in zit.’
‘Super!’ zeg ik enthousiast.
‘Ja, goed.’ zeggen Sven en Sonja tegelijk en ze moeten even lachen.
‘Julietta heeft ondertussen jullie bagage naar boven gebracht. De kamers mogen jullie onderling verdelen.’
Ik loop samen met Sonja en Sven naar de enorme trap. Ik blijf me echt verbazen over die trap. Er is iets met die trap wat me aanspreekt. Misschien ga ik wel een verhaal schrijven over een trap. Mijn droomtrap. Nadat we de kamers verdeeld hebben plof ik even op het bed neer. Heerlijk. Ik sluit mijn ogen en laat even alle indrukken die ik vandaag opgedaan heb op me inwerken. Nadat ik een paar minuutjes genoten heb van de stilte bedenk ik me ineens dat ik mijn beste vriendin nog een berichtje moet sturen, dat heb ik haar beloofd.
Hoi Hilde. Veilig aangekomen! Sorry voor mijn late bericht. Het is allemaal zo overweldigend. Supergaaf huis, aardige mensen, geweldige omgeving. Ik bel deze week nog even. Dikke kus! Tanja.
Ik stuur pap en mam ook gelijk een berichtje, dan zijn ze ook weer op de hoogte. Ze zijn altijd veel te bezorgd dat er iets gebeurd.’ Zo, dat hebben we ook weer gedaan.
Ik wil even de tuin gaan bekijken en loop met de telefoon in mijn hand naar de overloop. Ik ga een paar mooie foto’s maken van de tuin, dan heb ik tenminste wat inspiratie voor als ik later ook zo’n gigantische villa in Spanje koop. Niet dat ik verwacht dat ik nou direct zó goed ben, maar ach, je kunt maar beter iets achter de hand hebben. Ping! Ik heb al een berichtje terug van Hilde.
Hoi Tanja. Fijn om te horen dat je veilig bent aangekomen. Nog geen blunders gemaakt? 😉 Ik hoop dat je het naar je zin hebt en dat je veel kunt leren. Dikke kus, Hilde. P.S. Dave belde gisteren nog… heb gezegd dat je vijf weken op vakantie bent. Ha ha.
Ik loop langzaam naar de trap en krijg een vreemd gevoel in mijn maag als ik het laatste stukje van het berichtje lees. Dave weer. Hij moet me eens met rust laten. Ik druk het bericht weg. Terwijl ik aan Dave terugdenk, mis ik blijkbaar een trede van de trap en met een enorme vaart dender ik op mijn kont van de trap af. Au, au, au… ik wil stoppen met vallen, maar de zwaartekracht werkt me tegen. Ik kom uiteindelijk beneden aan de trap tot stilstand met een harde val op mijn kont. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik nu moet lachen of huilen… Ik heb wel enorm veel pijn aan mijn kont, maar het ging wel ontzettend hilarisch, die val van mij. Snel kijk ik om me heen of er niemand in de buurt is. Ik zie niemand, gelukkig. Twee blunders op één dag, dat beloofd wat! Ik hijs mezelf omhoog aan de trapleuning en wrijf even over mijn zere bibs. Waar is mijn telefoon gebleven? Ik zoek naar mijn telefoon en vind het ding rechtop tegen een stootbord, halverwege de trap. Langzaam loop ik een stukje omhoog om hem te pakken. Terwijl ik het ding oppak, komt mijn eigen gezicht in beeld en zie ik dat hij aan het filmen is. Ik speel het filmpje af. Eerst zie ik voornamelijk vloer en hoor ik mijn eigen voetstappen. Vervolgens zie ik plafond, vloer, plafond, trap, haar, been en dan zie ik mezelf als een ware stuiterbal de trap af stuiteren. Wanhopig probeer ik de trapleuning te vinden, maar het lukt me niet om mezelf te stoppen. Ik stuiter het beeld uit. Ik voel een enorme lach opkomen en proest het uit van het lachen. Ja hoor, typisch een Tanja-actie! En zonder het te weten heb ik mezelf ook nog gefilmd. Het zou goed beeldmateriaal zijn om in te sturen naar een soort lachen om home-video’s programma. Terwijl ik het filmpje lachend nog eens bekijk, komt Vera de hal in lopen.
‘Oh, Tanja, ik dacht al dat ik iets hoorde!’ Ik voel dat ik rood aanloop. Ik durf haar niet te zeggen wat er echt gebeurt is.
‘Ja, ik miste de laatste trede van de trap, maar er is niets aan de hand!’ Ik wuif het kleine leugentje weg. Nou ja, leugentje, ik heb een trede gemist, alleen was dat de tweede of de derde en niet de laatste.
‘Oh, nou gelukkig maar. Het zit je niet mee vandaag, zeg!’ Ze moest eens weten, het kan nog veel erger met mij.
‘Ik maak even een rondje door de tuin als je het goed vindt?’
‘Ja hoor, ga gerust je gang. Je mag je tijd besteden hoe je zelf wil. Misschien wil je straks nog even de stad ingaan? Sonja wil graag hier blijven en Sven twijfelt nog, maar ik moet sowieso naar de stad, dus als je zin hebt, je bent welkom!’ Vera knikt naar me.
‘Oké, klinkt wel leuk, ik denk dat ik dat maar doe.’
‘Gezellig. Ik vertrek over een uurtje.’
‘Prima, ik zorg dat ik klaar ben.’ Ik knik en loop dan richting de tuin. Ja, ik heb wel zin om even de stad in te gaan. Wie weet wat voor inspiratie ik allemaal opdoe. Misschien eet ik wel een hapje in de stad. Terwijl ik nadenk over wat ik allemaal zal gaan doen loop ik over een prachtig aangelegd kiezelpad dat door de tuin slingert. Er staan borders met mooie, grote, rode bloemen. Geen idee wat voor bloemen, maar ze zijn mooi. Helemaal achter in de tuin staat een enorme boom. Zo een met van die zielige takken, hoe heet zo’n boom ook al weer…een…hangwilg? Nee… Een treurwilg! Juist ja. Dat zijn zulke prachtige bomen. Als ik dichterbij kom zie ik dat er om de stam van de boom een rond bankje geplaatst is. Geweldig! Net als in een film. Oh, alleen van deze tuin al word ik romantisch. Ik neem plaats op het bankje en kijk uit over de tuin. Even verderop hoor ik het zachte geluid van stromend water. Er loopt een klein stroompje door de tuin.
Terwijl ik daar zo zit, denk ik weer terug aan het berichtje van Hilde. Dave had haar gebeld. Hij geeft in elk geval niet makkelijk op. Pff… Ik wrijf over mijn voorhoofd. Dave is mijn ex, maar hij blijft maar proberen om in contact met me te komen, terwijl ik duidelijk gezegd heb dat ik dat niet meer oprijs stel. Ik heb het na ongeveer vijf maanden uitgemaakt, omdat het gewoon niet van twee kanten kwam. Hij deed zijn best, maar ik niet. Eerlijk is eerlijk. Ik voelde het gewoon niet, ik hield niet van hem en ik wist niet wat ik met de hele situatie aan moest. Nadat ik twee maanden heb getwijfeld, heb ik er uiteindelijk een punt achter gezet. Hij was heel lief hoor, daar niet van, maar er zat gewoon niet zoveel in…in alle opzichten dan… niet in bed, niet in het huishouden, geen romantiek, geen humor… Het enige waar hij enthousiast van werd, waren sciencefiction films en laat dat nou net het genre zijn waar ik geen bal om geef. Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe we überhaupt bij elkaar uitgekomen zijn… Ik weet dat een gezamenlijke kennis ons heeft gekoppeld, maar dat het nou een fantastische match was, kan ik ook niet zeggen. Maar ik wilde zo graag liefde, ik wilde romantiek, dus ik ben het avontuur aangegaan. Nou ja, avontuur… veel was dat er niet, maar goed, ik heb er dus een punt achter gezet, maar dat kan hij niet zo goed accepteren. Hij blijft bellen en mailen en berichtjes sturen op social-media. Ik heb een ander nummer genomen en probeer de rest van zijn berichten maar te negeren. Ik werd er een beetje gek van en toen ik de kans kreeg om mee te doen aan een schrijvers-vakantie, heb ik geen seconde getwijfeld. Ik wist dat het bijna al mijn spaargeld zou kostten, maar ik wilde iets totaal anders in mijn leven doen dan elke dag van negen tot vijf op kantoor zitten. Ik schrijf al jaren, gewoon voor de fun, maar nadat mijn ‘avontuur’ met Dave achter de rug was, wist ik dat ik iets wilde gaan doen waar ik echt van zou genieten en dat is schrijven. Nu zit ik in Spanje, bij een schrijfcursus, in een mooie tuin, op een romantisch bankje, onder een treurwilg. Beter kan het niet!
Wil je verder lezen?
Na een jaar online te hebben gestaan, heb ik besloten Pechdag van internet te halen. Maar… wees niet getreurd! Pechdag is te koop als boek!
Klik op de afbeelding om een exemplaar te bestellen. Veel leesplezier!
