Terwijl Vivian tegen haar tranen vecht, forceert ze een glimlach om haar mond. Wat een ellendige dag is dit. Ze kan letterlijk janken van ellende. Waarom? Geen idee. Gewoon, omdat ze wil huilen. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. De tranen komen soms opzetten op de gekste tijden en in de meest gênante situaties. Vivian zit in de klas, bij de juf van haar dochter. Het 10-minutengesprek is aan de gang. Ze is voor de zoveelste keer weer alleen, omdat haar man weer moet werken –althans dat zegt hij- en hij het blijkbaar niet zo belangrijk vindt om te weten hoe het met hun dochter gaat.
‘Charlotte doet het prima in de klas. De laatste tijd is me alleen wel opgevallen dat ze zich een tikkeltje anders gedraagt. Ze is wat sneller boos en heeft een aantal keer zelf ruzie gezocht met andere kinderen in de klas, dat deed ze voorheen nooit.’ Een vragende blik van de juf is alles wat er nodig is om Vivian in tranen te laten uitbarsten.
‘Oh het spijt me, heb ik iets verkeerd gezegd?’ De juf legt een hand op Vivian haar schouder.
‘Nee, nee, het geeft niet. Sorry hoor, zit ik hier te janken! Het is me gewoon allemaal een beetje te veel. Ik…ik hoopte dat Charlotte er niets van zou oppikken, maar ja, ik hoef u niet te vertellen hoeveel kinderen overnemen en oppikken van hun ouders.’ Vivian glimlacht even.
‘Nou weet u, thuis loopt het allemaal niet lekker. Mijn man gaat vreemd, althans, daar verdenk ik hem sterk van. Ik zit niet lekker in mijn vel, ga twee keer per week naar een psychologe en kan mijn emoties totaal niet onder controle houden. Ik vind het zo erg dat Charlotte me elke dag zo ziet. Ik heb weinig zin of energie om iets met haar te ondernemen en daar voel ik me ontzettend schuldig over. Ik… sorry… ik wilde dit helemaal niet vertellen, het kwam er gewoon uit…’ Vivian veegt de tranen van haar wangen. De juf is een moment stil en gaat naast haar op het kleine stoeltje zitten.
‘Wat ben ik blij dat je mij dit verteld hebt, nu snap ik wat er allemaal aan de hand is. Het gedrag van Charlotte is nu te verklaren. En weet je? Jij komt er zeker weer bovenop met de hulp die je nu krijgt. Daar ben ik zeker van. Er zijn heus meer ouders die in een soortgelijke situatie zitten. Ik heb – in de vijfentwintig jaar dat ik dit werk doe – de gekste dingen meegemaakt en geloof me, jij komt hier doorheen.’ Vivian zucht heel diep. Het voelt goed en ongemakkelijk tegelijk. Het lucht op dat ze haar verhaal verteld heeft, maar ze schaamt zich toch wel een beetje. Gek genoeg is de onrust, die de hele dag al in haar lijf zit, verdwenen. Zo kalm als nu is ze de laatste tijd niet meer geweest. Als het gesprek afgelopen is en ze naar de gang loopt, kijkt ze naar haar dochter die aan het spelen is met een klasgenootje.
‘Charlotte, schat, ga je mee? Dan gaan we samen nog een ijsje eten, nog even lezen en dan pas naar bed.’ Charlotte maakt een vreugdesprongetje. Wat maakt het uit als ze een keer te laat in bed zou liggen? Niets. Vivian is vastbesloten haar leven te gaan veranderen en na de woorden van de juf is ze er zelf van overtuigd dat ze deze hele situatie inderdaad onder controle gaat krijgen. Ze is een sterke vrouw en ze zal er bovenop komen. Haar oude leven is voorbij.
Als Vivian de volgende ochtend wakker wordt van een natte kus en kleine handjes die zich om haar nek vouwen, voelt ze zich gezegend. “Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven.” denkt ze.
‘Goedemorgen lieverd. Vandaag gaan we eens iets leuks doen! We gaan samen naar de speeltuin.’ Charlotte rent door het huis van opwinding. Heerlijk om haar dochter weer zo enthousiast te zien.
Vijf weken later.
Vivian is weg bij haar man. Sinds het gesprek met de juf is ze anders tegen dingen aan gaan kijken. Ze heeft het met haar psychologe ook over het gesprek gehad en ook zij was van mening dat die huilbui haar goed gedaan had. Ze heeft dingen kunnen afsluiten, loslaten en andere dingen weer kunnen oppakken. Zo gaat dat in het leven. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar vaak komt van een ingrijpende gebeurtenis in het leven, daarna – direct of indirect – een omwenteling en gaat alles weer bergopwaarts. Vivian heeft weer plezier in haar leven en onderneemt allemaal leuke dingen met haar dochter.
‘Mama?’ Charlotte kijkt haar moeder vragend aan.
‘Ja, Charlotte?’
‘Ik ben blij dat je weer jezelf bent. Ik heb je gemist.’
De woorden die haar dochter zojuist uitsprak, raken haar direct in haar hart. Ze kan wel huilen…van geluk.