Heden
‘Is Tom er nog niet?’ vraag ik aan Sasha, die druk aan het typen is.
‘Nee, hij is wel erg laat vandaag,’ zegt ze terwijl ze vluchtig een blik op de klok werpt. Vreemd. Tom is altijd een van de eerste op kantoor. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit later dan mij is geweest en vandaag ben ik nog wel een beetje te laat. Een beetje erg te laat. Ik had nogal moeite met opstaan, aangezien het gisteren een lange en zwoele nacht was en ik echt nog doodmoe was toen de wekker ging. Lucy had hetzelfde probleem. Ik wrijf door mijn ogen, zucht even en zet dan de computer aan.
‘Wat ben je trouwens laat,’ zegt Sasha zonder op te kijken.
‘Ja, het is een beetje laat geworden gisteravond,’ zeg ik en ik merk op dat ik een glimlach om mijn mond krijg. Sasha kijkt over het randje van haar computerscherm naar me.
‘Ah, ja ik snap het al,’ zegt ze en ze verdwijnt weer achter haar computer. Vrouwen… ze hebben altijd alles door.
‘Tom!’ zeg ik als ik hem binnen zie komen. ‘Wat is er met jou gebeurd?’ vraag ik verbaasd. ‘Je ziet eruit alsof je een marathon hebt gelopen!’
‘Nou, dat heb ik zo ongeveer gedaan… Een kerel meende even mijn telefoon en mijn portemonnee te kunnen jatten, nou mooi niet! Ik ben achter hem aangegaan en ik heb mijn spullen terug.’ Ik kijk naar het bezweette overhemd van Tom en zijn haar dat wild alle kanten op steekt. Zijn gezicht is vuurrood en hij is nog een beetje buiten adem.
‘Ga even zitten, Tom,’ zegt Sasha bezorgd en ze schuift een stoel onder een bureau vandaan. Tom neemt plaats. ‘Ik haal even wat water, dat zal je goed doen,’ zegt ze en ze loopt de hal in.
‘Jemig, wat een begin van de dag. Heb je de politie erbij gehaald?’ vraag ik.
‘Nee, ik heb die klootzak eens flink de waarheid gezegd en hem een goede rechtse gegeven, daarna maakte hij zich uit de voeten. Tuig dat het is. Ik wed dat hij nog geen achttien jaar was. Wat is dat toch met die jeugd? Zo zijn wij nooit geweest, toch?’ Ik schud mijn hoofd. Ik in elk geval niet. Sasha komt terug met een bekertje water en geeft het aan Tom, die het in een keer achterover giet.
‘Ah, dat was lekker, dank je. Zo, nu aan de slag,’ zegt hij terwijl hij overdreven vrolijk opstaat.
‘Trouwens, jij ziet er ook niet erg fris en fruitig uit,’ zegt Tom tegen me als hij me goed bekijkt.
‘Lange nacht…’ zegt Sasha voordat ik kan reageren.
‘Ah… lange nacht…’ Tom knipoogt. ‘Als in…’ Ik knik voordat Tom verder iets kan zeggen.
‘Ja, inderdaad. Nu aan het werk!’ opper ik met een grijns op mijn gezicht.
De rest van de week vliegt voorbij. Elke avond zit ik met mijn telefoon in mijn muziekkamer. Ik zing gemiddeld zo’n drie liedjes per dag waar mensen met mij mee kunnen zingen en daarnaast zing ik af en toe nog een liedje mee met een ander persoon. De reacties en hartjes stromen binnen en inmiddels heb ik al meer dan vierhonderd mensen die me volgen.
‘En? Hoeveel volgers heb je al?’ vraagt Lucy nieuwsgierig als ze met een kop koffie de kamer binnen komt lopen.
‘Al meer dan vierhonderd! Kun je dat geloven? Ik ken niet eens vierhonderd mensen en nu zijn er al die mensen die mij volgen.’
‘Ik ben trots op je, schat!’ zegt Lucy en ze reikt me de koffie aan.
‘Dank je,’
‘Ben je nog lang bezig vandaag?’ vraagt Lucy als ze een slok van haar koffie heeft genomen.
‘Een half uurtje, denk ik?’ zeg ik terwijl ik naar de klok kijk. ‘Is dat oké?’ Ik kijk Lucy vragend aan.
‘Ja hoor, ik was toch nog even een serie aan het kijken. Zullen we daarna samen nog een film kijken?’
‘Dat is goed. Bedankt voor de koffie!’ zeg ik en ik steekt mijn beker in de lucht.
‘Graag gedaan,’ zegt Lucy als ze de deur weer uitloopt.
Na een half uur ben ik klaar met mijn muziek en loop ik naar de woonkamer, waar ik Lucy slapend op de bank vindt. Ze heeft een enorme drukke week achter de rug. Morgen nog werken en dan is het gelukkig weekend. Ik ben ook wel toe aan een paar dagen vrij. Het is hectisch op het werk en ik wil graag wat meer muziek maken en wat meer tijd met Lucy doorbrengen. Ik maak Lucy voorzichtig wakker.
‘O, ik ben in slaap gevallen. Nee hè, nu heb ik alles gemist!’ Lucy kijkt naar het tv-scherm.
‘Dan kijk je morgen toch nog een keer?’ zeg ik voorzichtig. Lucy zucht en staat slaperig op. Wankel loopt ze naar boven. Ik volg haar en kruip dicht tegen haar aan.
‘Slaap lekker, schat.’ Ik geef haar een kus.
‘Slaap lekker,’ zegt Lucy en niet veel later slaapt ze al. Ik ben moe, maar kan niet slapen. Ik blijf aan mijn volgers denken. Het is zo vreemd dat zoveel mensen me volgen. Zouden ze mijn muziek ook écht leuk vinden? Ik draai me om en grijp mijn telefoon. Als ik de app open, zie ik dat ik een privé bericht heb ontvangen. Dat is nieuw, dat heb ik nog nooit gehad. Nieuwsgierig open ik het bericht. Nadat ik het bericht gelezen heb laat ik geschrokken mijn telefoon uit mijn handen glijden. Heb ik dat wel goed gelezen? Ik wrijf door mijn ogen. Misschien is het te laat, kan ik niet meer goed lezen? Even twijfel ik of ik het bericht nog een keer zal lezen. Toch pak ik mijn telefoon weer op en open het bericht nogmaals. Het staat er echt…
Hey wil je een foto van jezelf maken? Zonder kleren. Groeten Eric.
Oké, dit is officieel het vreemdste bericht dat ik in mijn hele leven heb ontvangen. Het is zo vreemd dat ik even twijfel of ik Lucy wakker moet maken om het te laten lezen. Ze barst vast in lachen uit. Ik kijkt naar Lucy. Haar ademhaling is rustig en diep. Nee, ik laat haar lekker slapen. Morgenvroeg laat ik het haar lezen. Ik kijk naar een paar leuke reacties op mijn laatst geposte liedje, in de hoop het verzoek dat ik zojuist gelezen heb, uit mijn hoofd te krijgen. Waarom zou iemand zoiets sturen? Alsof ik zoiets zou doen. Er zouden toch niet echt mensen gehoor geven aan zoiets? Toch? Ik in elk geval niet. Nee… zelfs als het een vrouw zou zijn die het zou vragen, dan nog zou ik zoiets niet doen, maar een man al helemaal niet. Nee, nee. Ik pak mijn oor-telefoontjes, scrol door mijn playlist op mijn telefoon en zet een liedje op. Ik moet even op andere gedachten komen. Na twee liedjes te hebben geluisterd ben ik toch wel moe en leg ik mijn telefoon weer weg.
Als ik de volgende ochtend wakker word, blijf ik even liggen en staar naar het plafond. Heb ik nou gedroomd dat een man… of was het echt? Ik kijk naast me. Lucy is al opgestaan zo te zien. Ik pak mijn telefoon en open de app, me nog steeds afvragend of ik gedroomd heb of dat ik het vreemde berichtje echt heb gekregen? Ja, het is echt waar! Snel druk ik het bericht weg, sta op en trek mijn kleren aan. Als ik beneden in de keuken komt heeft Lucy de koffie al gezet. Het ruikt heerlijk.
‘Goedemorgen,’ zegt ze vrolijk.
‘Goedemorgen,’ zeg ik. ‘Moet je dit eens zien, niet schrikken!’ Ik geef Lucy mijn telefoon waarop ik het bericht zojuist geopend heb. Lucy verslikt zich haast in haar koffie en barst in lachen uit.
‘Oh, Max.’ Ze veegt de tranen van het lachen uit haar ogen. ‘Ja, dat krijg je als echte artiest, dan krijg je vreemde verzoeken van mensen,’ lacht ze.
‘Hele vreemde verzoeken, welteverstaan…’ Ik zet grote ogen op.
‘En heb je hem een foto gestuurd?’ zegt Lucy terwijl ze lacht.
‘Meen je dat nu? Natuurlijk niet!’
‘Ik zit je maar wat te klieren!’ Lucy geeft me een vriendschappelijke stomp op mijn arm. ‘Het zal niet de laatste keer zijn dat je vreemde berichten ontvangt, denk ik.’ Lucy haalt haar schouders op. ‘Er zullen vast een aantal vrouwelijke fans meer van je willen. Ik kan ze het niet kwalijk nemen, met dat koppie van jou,’ Lucy lacht naar me.
‘We zullen het wel zien…’ zeg ik met een knipoog. Het lijkt alsof Lucy zich plots geen houding weet te geven. Ik bedoelde er niets mee.
‘Zeg, schiet je een beetje op? Over tien minuten moet je naar je werk!’ Ik kijk geschrokken op mijn horloge. Shit, ik moet opschieten. Snel smeer ik een boterham. Terwijl ik bezig ben, schuift Lucy mijn broodtrommel onder mijn neus.
‘Ik heb je lunchpakket alvast gemaakt,’ zegt ze nonchalant.
‘Oh, je bent een schat! Dank je!’
‘Je mag me later bedanken. Hup, naar je werk!’ Ze geeft me een tik op mijn bil.
‘Ja, juffrouw,’ zeg ik met een gebogen hoofd.
‘Werk ze!’ roept Lucy me na als ik al in de hal sta.
‘Jij ook!’ roep ik terug. ‘Tot vanavond!’
‘Tot vanavond!’ roept Lucy nog snel voordat ik de deur dichtsla. Ik neemt dezelfde route als altijd naar mijn werk.
‘Goedemorgen, Max!’ zeg Sasha als ze me binnen ziet komen.
‘Goedemorgen, Sasha!’
‘Laatste dag alweer en dan hebben we weekend!’ zegt ze vrolijk. Ze is duidelijk ook toe aan weekend. Meestal is het op het eind van de week wel te merken dat de mensen moe aan het worden zijn. De meeste van mijn zijn collega’s worden of chagrijnig of juist heel lollig. Gelukkig hebben Tom, Sasha en ik meestal last van het laatste en is het op vrijdag altijd lachen geblazen. Op vrijdag is meneer Grumpy er niet en dus dreigt op die dag meestal iets uit de hand te lopen. Het is dus een perfecte dag om mijn vreemde bericht aan mijn collega’s te laten zien.
‘Hé Sas, moet je dit zien…’ Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak.
‘O nee! Ik hoef geen naaktfoto’s van jou te zien!’ De toon is gezet.
‘Mocht je willen… Nee kijk dit,’ Ik laat Sasha het berichtje lezen. Sasha leest het nog eens en nog eens. Dan kijkt ze me met grote ogen aan en barst in lachen uit. Precies op dat moment kom Tom binnen gelopen.
‘Wat is hier zo grappig op de vrijdagochtend?’ zegt hij met een imitatiestem van meneer Grumpy.
‘Oh mijn hemel, lees dit! Max kreeg het van een van zijn fans,’ zegt Sasha, nog steeds lachend.
‘Wat?’ Tom grist de telefoon uit mijn handen en leest het berichtje.
‘What the… serieus? Gast! Dat is gewoon ziek! Waarom zou hij dat vragen?’ Tom geeft me verbaasd de telefoon terug.
‘Nou, blijkbaar zijn niet alleen de vrouwen, maar ook de mannen ook blij met mijn komst in de app,’ zeg ik triomfantelijk.
‘Ja vast,’ Tom schudt met zijn hoofd. ‘Wat is er toch aan de hand met de wereld? Eerst die gast die me van mijn geld en telefoon beroofd en nu een gast die om een naaktfoto van een andere gast vraagt, die hij notabene niet eens kent.’ Tom blijft met zijn hoofd schudden en neemt plaats achter zijn bureau. Sasha en ik lachen.
‘Kom op, we gaan niet nu al beginnen, er moet wel nog gewerkt worden vandaag!’ zegt Sasha en ze klapt in haar handen.
‘Ja baas!’ zeggen Tom en ik tegelijk en we gaan – met een beetje frisse tegenzin – aan het werk. Eens in de zoveel tijd komt het vreemde verzoek door mijn gedachten zweven. Ik blijft het een beetje een raar verzoek vinden. Wat zeg ik? Niet een beetje raar, een beetje heel erg!
‘Koffiepauze!’ zegt Sasha als ze met een dienblad met kopjes koffie binnenkomt. Op het dienblad liggen luxe koeken. Elke vrijdag is het koekjesdag. Meneer Grumpy weet dat niet, aangezien hij is er nooit op vrijdag is. Hij zal er ook nooit achter komen. Sasha neemt ze elke vrijdag mee op haar weg naar kantoor. Ze is echt een toffe collega. Niet te serieus, maar ze weet wel wanneer er genoeg gelachen is en er gewerkt moet worden.
Tom legt zijn pen neer, rolt zijn bureaustoel naar Sasha’s bureau en gaat naast mij zitten. Andere collega’s zijn welkom om zich bij ons te voegen, maar ze doen het bijna nooit. Ik moet ook toegeven, dat we een redelijk hecht clubje zijn, wij drieën.
‘Ah Peter! Wat leuk dat je erbij komt!’ merkt Sasha op als hij aanstalten maakt om een stoel aan te schuiven. Oké, vandaag krijgen we dus wel gezelschap.
‘Ja, ik dacht ik kom eens bij de leukste mensen van het bedrijf zitten vandaag. Ik hoorde dat jullie lekkere koeken hebben op vrijdag, dus ik ben maar een verdieping naar beneden gezakt om het met eigen ogen te kunnen zien.’ Sasha biedt Peter een koek aan. ‘Dank je,’ zegt hij als hij er eentje neemt. ‘Zeg, Max. Hoe staat het met zingen? Ik zag toevallig dat je al een behoorlijk aantal volgers hebt weten te vergaren in de app.’ Oh, hij kijkt dus mee. Dat had ik natuurlijk wel kunnen verwachten. Hij heeft me tenslotte de app aanbevolen.
‘Ja, echt bizar! Nog bedankt dat je me de app hebt doorgegeven, het is geweldig!’
‘Graag gedaan. Als mensen met dezelfde passie dingen kunnen delen is dat alleen maar mooi,’ zegt Peter, die net iets te vrouwelijk zijn benen over elkaar slaat en de vingernagels van zijn vrije hand bekijkt. Sommige collega’s denken dat hij op mannen valt, maar andere zijn er van overtuigd dat dat niet zo is. Ik weet het eerlijk gezegd nog niet. Het zou kunnen, maar het zou ook zo maar kunnen dat hij een of andere post-order-bruid uit het Oostblok aan de haak heeft geslagen, ik heb werkelijk geen idee. Hij is gewoon een klein beetje anders dan… eh… dan normaal, denk ik… maar het is een aardige vent.
‘Zo mensen, ik ga er vandoor!’ zeg ik om vijf uur. Eindelijk weekend! De werkweek zit erop.
‘Altijd als eerste weg!’ zegt Tom.
‘Ja, ik heb ook een vriendin die op me wacht, jij hebt alleen je goudvis,’ zeg ik plagerig.
‘Ja wacht maar, ooit vind ik de vrouw van mijn leven!’ zegt Tom met opgeheven hoofd.
‘Succes daarmee.’ Sasha maakt het af. Ik lach hardop met Sasha mee.
‘Nee sorry, Tom,’ zeg ik uiteindelijk. ‘Ik hoop echt dat je binnenkort de vrouw van je leven ontmoet. Je verdient het, je bent een goede vent!’
‘Dank je, Max. Fijn dat er iemand is die het erkent.’
‘Fijn weekend allemaal!’ Ik steek mijn hand op en loop het kantoor uit, de hal in, het gebouw uit en de straat op. Als ik buiten sta snuif ik de frisse buitenlucht op. Het zal niet lang meer duren, of het is al donker als ik klaar ben met werken. Ik zet de kraag van mijn jas omhoog – er waait een fris windje – en loop met grote passen richting huis.