Lucy staat te koken.
‘Wat ruikt hier zo lekker?’ vraag ik terwijl ik binnen kom lopen en Lucy een kus op haar wang geef.
‘Spaghetti a la Lucy!’
‘Ik hou van spaghetti a la Lucy!’ zeg ik opgetogen.
‘Weet ik.’
‘Ik heb het berichtje aan Tom en Sas laten lezen, ze lagen allebei dubbel van het lachen. Alhoewel, Tom was redelijk gechoqueerd geloof ik, hij heeft zijn week niet.’
‘Hoezo?’
‘Had ik dat nog niet verteld?’
‘Wat?’
‘Hij is van de week beroofd. Een of andere gast had zijn portemonnee en zijn telefoon gejat.’
‘Dat meen je niet?’ zegt Lucy verbaasd.
‘Jawel. Hij is achter die kerel aangegaan en heeft hem flink de waarheid gezegd en daarna een goede rechtse verkocht, zoals hij zelf zei.’
‘O jee, daar moet hij wel maar mee uitkijken! Voor hetzelfde geldt heb je een mes tussen je ribben steken tegenwoordig.’ Lucy roert in de pan met spaghetti en draait het vuur uit.
‘Het eten is klaar,’ zegt ze terwijl ze de borden uit de kast pakt. Ik schep mijn bord vol en ga aan tafel zitten. Lucy gaat tegenover me zitten met haar bord spaghetti.
‘Smakelijk,’ zeggen we tegelijk. Na het eten ruimen we samen de afwas op. Ik zet de vieze vaat in de vaatwasser en Lucy veegt over de tafel en wast de pannen met de hand af.
‘Vind je het goed als ik nog eventjes boven ga zingen?’ vraag ik, terwijl ik de vaatwasser dichtmaak.
‘Ja hoor, maar niet te lang. Ik wil vanavond sámen film kijken, goed?’
‘Dat is goed. Een uurtje?’ Ik kijk Lucy met vragende ogen aan.
‘Die ogen… zoiets kan ik toch niet weigeren. Een uurtje,’ zegt ze lachend. Ik weet dat Lucy een zwak heeft voor mijn ‘puppy-eyes’ en ik maak er soms misbruik van. Heel soms maar!
‘Dank je!’ zeg ik met een grote glimlach en ik verdwijn naar boven. Als ik op mijn muziekkamer kom, krijg ik, net als altijd, een soort energieshot. Ik word gewoon blij van muziek. Ik kijk naar mijn gitaarverzameling die ik de afgelopen jaren bij elkaar gespaard heb en pak mijn favoriete gitaar, een Martin. Ik speel een liedje terwijl ik uit volle borst meezing. Het is een zelfgeschreven nummer. Het is een van mijn lievelingsnummers.
Als ik het liedje twee keer gezongen heb, zet ik mijn gitaar weer aan de kant en bekijk mijn kamer nog eens aandachtig. Ik ben zo blij dat Lucy het goed vond om deze kamer tot mijn muziekkamer om te toveren toen we hier kwamen wonen. Ik was laaiend enthousiast toen we het huis voor het eerst gingen bekijken en had me stiekem al voorgesteld dat mijn muziekkamer hier zou kunnen worden gevestigd. Toen ik deze kamer binnen kwam lopen – die toen overigens knalroze muren had, een plafond met lichtgevende sterren en sterkt naar meisjesspullen rook – was ik gelijk verkocht. Dit was de perfecte muziekkamer! Gelukkig had Lucy er geen probleem mee en nadat we het huis gekocht hadden, hebben we alles geschilderd en kon ik aan de slag met inrichten van mijn kamertje. Heerlijk werk vind ik dat. Ik had zomaar binnenhuisarchitect kunnen worden. Als zingen niets wordt, kan ik me daar altijd nog op richten.
Ik sta op en loop naar mijn nieuwste aankoop. Een microfoon. Geen gewone microfoon, maar zo’n echte vintage microfoon met een satijnen chrome-look. Geweldig ding. Ik wrijft er even over met mijn duim. Ze is mooi, glad, stevig en zacht tegelijk. Ik denk dat ze onder het kopje ‘liefdes van mijn leven’ valt. Ik laat haar voorzichtig los en pak dan mijn telefoon. Ikga zingen met – voor de show – mijn nieuwe microfoon in beeld. Eens kijken wat mensen daarvan vinden. Als ik klaar ben met mijn nummer inzingen bekijk ik het filmpje. Ik ben tevreden en post het in de app. Binnen enkele minuten stromen de reacties binnen. Iedereen vindt het geweldig. Er worden hartjes uitgedeeld en ik krijg zelfs een aantal privé berichten van mensen die het helemaal het einde vinden.
Wat een geweldig optreden! Je bent geboren voor dit soort dingen! De camera houdt van je en dat is een compliment! Ik hou hiervan! En van jou! Je bent de beste!
Nog een bericht.
Hey, ik ben nieuw hier en ik ken je nog niet (maar dat wil ik wel) Ik vond je zomaar en daar ben ik heel erg blij om. Ik ben helemaal verlieft op je…stem. (rustig maar, haha) en ik wil graag weten hoe je het vond om met mij samen te zingen? Ik vond het in elk geval geweldig om met jou te zingen.
En het gaat maar door…
Oh ik ben echt al fan van je sinds het begin! Je bent zo geweldig en zo positief en je stem is gewoon adembenemend. Wanneer is je eerste concert? Haha. Ik sta vooraan! Xxxxxxx
En door…
Oh, please….marry me!Ik hou van je, zoooooo veel! Xxx
En door…
Als mijn vriend en ik een zoon krijgen, noemen we hem Max!
Oké, genoeg berichtjes gelezen. Ik ben blij, ik ben trots, ik ben gelukkig. Dit is wat ik wil, mensen blij maken met mijn muziek. De aandacht die ik krijg, met name van mijn vrouwelijk fans, is mooi meegenomen, toch? Ik voel me er goed door. Ik besluit nog een liedje te doen, maar nu zonder microfoon. Het moet wel speciaal blijven natuurlijk.
Als ik op mijn horloge kijk schrik op. Het is al laat! Ik had Lucy beloofd maar een uurtje boven te blijven, maar ik ben al anderhalf uur aan het zingen, muziek maken en berichtjes aan het lezen. Ik haast me naar beneden waar Lucy met een ietwat verveelde uitdrukking op haar gezicht naar de tv zit te kijken.
‘Sorry, schat. Sorry, ik was de tijd helemaal vergeten!’ zeg ik, zodra ik de kamer binnenstap.
‘Ja, dat dacht ik al,’ zegt Lucy neutraal, zonder op te kijken van het scherm.
‘Het spijt me, echt waar.’ Ik wil Lucy een kus op haar wang geven, maar ze duwt me weg en staat abrupt op. ‘Ik ga wat drinken pakken, wil je ook?’
‘Eh… ja, graag,’ zeg ik een beetje overdonderd. Duwde ze me nu echt weg daarnet? Ik volg Lucy naar de keuken.
‘Ben je boos op me?’ vraag ik.
‘Boos? Nee, waarom?’
‘Nou, omdat ik te lang boven ben geweest,’ zeg ik en voel me een beetje schuldig.
‘Ik ben niet boos. Ik vind alleen dat je de laatste tijd vrij veel aandacht besteed aan je app,’ zegt Lucy beheerst.
‘Te veel?’ Ik kijk haar met vragende ogen aan.
‘Soms wel, ja,’ geeft Lucy toe.
‘Dat spijt me. Echt waar. Het is alleen… ik word zo gelukkig van muziek maken. Het geeft me zo’n goed gevoel. Ik… ik kan het niet uitleggen.’ Ik gebaar met zijn handen om mijn gevoel uit te drukken.
‘Ja, weet ik,’ zegt Lucy kalm. Weet ik. Is dat het enige wat ze te zeggen heeft? Ik begin me een beetje te irriteren aan het gedrag van Lucy.
‘Luister, als je iets dwars zit, zeg het dan gewoon tegen me. Draai er niet zo omheen, daar kan ik niet tegen.’
‘Het is niets, laat maar, kom we gaan tv kijken,’ zegt Lucy en ze glimlacht kort naar me. Ik geef me gewonnen en loop, met mijn glas in mijn hand, achter Lucy de kamer in. Ik kijk naar het beeldscherm, maar ik kan me niet concentreren. Ik voel me niet begrepen door Lucy. Dit is de eerste keer dat ik min of meer te horen krijg dat ik te veel tijd aan mijn muziek besteed. Het voelt vreemd, maar hoe kan ik iets opgeven waar ik zoveel van houd? Het is niet dat ik niet van Lucy houd, integendeel, maar ze zou toch ook moeten begrijpen dat muziek mijn tweede grote liefde is en dat ik daar ook tijd aan wil besteden?Als de rollen omgedraaid waren, zou ik Lucy volledig steunen. Ik kijk even opzij. Lucy gaat helemaal op in de het verhaal zo te zien. Zou ze erg boos zijn? Als de serie afgelopen is, zet Lucy de tv uit.
‘Ik ga naar bed. Welterusten,’ zegt ze. Ze staat op en loopt weg zonder me een kus te geven. Foute boel. Ze geeft me altijd een kus. Het is pas één keer gebeurd dat ze me geen kus heeft gegeven en dat was toen we enorme ruzie hadden. In feite is het de enige echte ruzie die we ooit gehad hebben, bedenk ik me net. En waarom? Om iets heel onbenulligs. Welk behang er in de woonkamer moest komen. Daar ging die stomme ruzie over. Over behang… Belachelijk, maar waar. We hadden zo enorm tegen elkaar geschreeuwd en dingen gezegd, dat we elkaar de hele dag niet meer aangekeken hadden. Beide te koppig om sorry te zeggen. Beide te koppig om in te zien dat deze ruzie nergens over ging. Pas halverwege de volgende dag konden we erover praten. We hebben alles uitgepraat en daarna hebben we eigenlijk nooit meer ruzie gehad. Wel af en toe eens een meningsverschilletje, maar geen echte ruzie zoals toen, Toch voel ik dat er iets niet helemaal goed zit tussen ons beide. Ik pak mijn telefoon en open de app. Ik heb alweer verschillende reacties. Oh, en een privé bericht.
Zeg knapperd, wil je misschien een liedje komen zingen bij mij thuis? Ik zal op je wachten…
Ik begin gek genoeg een beetje te wennen aan de vreemde berichtjes, merk ik op. Ik glimlach en even twijfel ik of ik een bericht terug zal sturen, maar ik doe het niet. Ik denk aan Lucy, die waarschijnlijk al in bed ligt en ik heb een beetje een vreemd gevoel in mijn maag. Het is natuurlijk wel waar dat ik de afgelopen week veel tijd aan muziek heb besteed, maar wil ik ooit een keer doorbreken, dan is dit misschien wel het begin. Ik besluit mijn gevoelens weg te zingen en open een liedje in de app. Daarna blader ik door alle reacties van afgelopen week en word ik weer een beetje rustig. Ik voel me beter. Zie je wel, muziek heelt. De minuten tikken weg en als ik na anderhalf uur op de klok kijkt, besluit ik ook naar bed te gaan. Voorzichtig sluip ik naar boven. Lucy slaapt. Ik kruipt naast haar in bed en staar in het donker. Mijn gedachten blijven bij de muziek. Uiteindelijk val ik in slaap.
De volgende ochtend hangt er een gespannen sfeer in huis. Lucy wenst me wel goedemorgen, maar het is anders. Het voelt anders.
‘Heb je nog plannen voor het weekend?’ vraagt ze als ze een grote slok koffie weggeslikt heeft.
‘Eh, ik hoopte dat ik nog een paar liedjes kon zingen voor de app en ik wilde graag verder gaan aan mijn eigen nummers, maar als jij andere plannen hebt, zeg het maar, dan doen we dat,’ zeg ik en ik probeer heel enthousiast te klinken.
‘Nee, dat is goed. Ik denk dat ik even met Jenny de stad in ga, ze stuurde me van de week een berichtje of ik zin had om nog eens mee te gaan.’
‘Oké, prima,’ zeg ik. Ergens ben ik stiekem blij dat Lucy vandaag plannen heeft, dan kan ik me volledig storten op de muziek, maar tegelijkertijd voel ik me schuldig tegenover Lucy.
‘Oké,’ zeg ik uiteindelijk met een halve glimlach. ‘Dan zullen we ons beide wel vermaken.’
‘Ja, ik denk het ook. Misschien dat ik trouwens nog wat ga drinken met Jenny, dus je hoeft niet op me te wachten, het wordt denk ik laat.’
‘Oh, oké.’
‘Ik ga me even omkleden en dan ga ik naar Jenny. Heb je de auto nodig?’ vraagt Lucy terwijl ze haar koffiemok in de vaatwasser zet.
‘Nee, neem maar mee.’
‘Zeker weten? Anders ga ik met de trein.’
‘Nee, nee, neem maar mee, ik hoef ergens naar toe,’ zeg ik en ik maakt een wuivend gebaar.
‘Oké.’ Lucy loopt weer naar boven en ik schenk mezelf een sterke kop koffie in. Ik moet even goed wakker worden.
‘Ik ben er vandoor!’ roept Lucy twee minuten later vanuit de hal.
‘Wacht!’ roep ik en ik haast me naar haar toe om haar een kus op haar wang te geven.
‘Veel plezier vandaag!’ zeg ik nog snel. Lucy trekt de deur achter haar dicht zonder iets te zeggen. Ik zucht. Vrouwen… soms begrijp ik ze niet helemaal. Het ene moment is alles in orde en voor je het weet zijn ze plotseling op hun teentjes getrapt en doen ze alsof er god weet wat aan de hand is. Misschien zit ze wel in haar maandelijkse hormonen-bom? Dan is Lucy altijd een beetje minder vrolijk en kan ze niet zoveel hebben. Dat is het waarschijnlijk.
Ik besluit om eerst even in de douche te springen. Terwijl ik in de douche sta, heb ik de muziek lekker hard aangezet. Er is toch niemand hier, dus ik kan helemaal losgaan. Ik zing uit volle borst mee met de muziek en gebruik de douchekop als microfoon. Ik voer een heel concert op en na ongeveer vijf nummers is mijn optreden afgelopen. Ik bedank mijn publiek, zet de douche uit en droog me af. Met een handdoek om mijn middel gewikkeld, loop naar de slaapkamer waar ik de kastdeur openmaak. Vandaag ga ik voor een lekkere chill-outfit. Een zwarte joggingbroek en een wit T-shirt. Lekker simpel, lekker relaxed, lekker makkelijk. Lucy vindt het nooit leuk als ik deze broek draagt, maar ze is er nu niet, dus kan ik van de gelegenheid gebruik maken.
De hele dag maak ik muziek. Ik ben zo druk bezig dat ik vergeet te lunchen. Om drie uur begint mijn maag echter zo erg te rommelen dat ik besluit om maar even iets te eten. Ik loop naar beneden en kijk in de koelkast. Hm, niet veel te vinden. Ik loop naar de voorraadkast. Ook niets lekkers te vinden. Ik heb geen zin in boterhammen. Tenslotte loop ik naar de diepvries en vind daar een pizza. Bingo! Ik pak de pizza uit de vriezer en zet de oven aan. Terwijl ik wacht tot zijn pizza klaar is, zap ik even wat op de tv. Ik kijk naar het nieuws en zap daarna verder naar de muziekzender. Het begint heerlijk te ruiken in de kamer. Luna heeft het ook in de gaten en zit geduldig voor de oven te wachten.
‘Nee, deze is niet voor jou, Luna. Deze is voor mij,’ zeg ik tegen haar. ‘Oké, misschien een klein ministukje dan,’ zeg ik als Luna me zielige aankijkt. Zoiets kan ik toch niet weigeren? Ik hou van katten. Het zijn zo’n mooie beesten. Plots vraagt ik me af of Luna wel gelukkig is? Ze is best vaak alleen als Lucy en ik zijn werken.
‘Misschien moeten we eens op zoek voor een vriendje voor jou,’ zeg ik tegen de kat, die niet reageert, maar nog steeds gebiologeerd naar de oven staart.
Als ik de pizza uit de oven haal, heb ik moeite om Luna op een afstandje te houden.
‘Kijk nou uit, gek beest! Dadelijk verbrand je je aan de oven!’ zeg ik terwijl ik Luna wegpak bij het hete apparaat. Luna miauwt. ‘Ja, jij krijgt ook een stukje.’ Ik snij een klein stukje ter grootte van twee bij twee centimeter van mijn pizza en Luna rent er dolgelukkig mee weg. ‘Heb ik tenminste één iemand blij gemaakt vandaag,’ zeg ik hardop tegen mezelf. Als ik mijn pizza op heb, ga ik verder met mijn muziek. Ik ben druk in de weer om mijn zelfgeschreven liedje af te krijgen. Ik wil het dit weekend graag spelen in de pub, speciaal voor Lucy.