Marleen Ouwerkerk

Creativity is the mind having fun

#11 EN/OF

Lucy

Ik laat me met een zucht op de bank vallen. Niet veel later komen de tranen. Tranen van ellende, tranen van verdriet en frustratie en tranen van onzekerheid. Minutenlang laat ik de warme tranen over mijn wangen rollen. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Heb ik Max echt gevraagd een paar dagen het huis uit te gaan? Ik had nooit voor mogelijk gehouden dat we ooit in deze situatie terecht zouden kunnen komen. Ben ik misschien te hard geweest naar Max toe? Had ik die opmerking over de tv wel moeten maken? Het was een erg gemene opmerking, maar het schoot me toevallig binnen en in alle boosheid had ik het er gewoon uitgespuwd, als een draak die vuur spuwt. Ik had er vrijwel direct spijt van, maar ik had Max al lang pijn gedaan met die opmerking, het was te laat.

Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en blader door de foto’s. Ik zie de foto’s van Max en mij samen, een paar weken geleden toen we een dagje naar de dierentuin geweest waren. Max staat voor het verblijf van de apen en trekt een vreemd gezicht, waardoor hij er uitziet als een van de apen. Op een andere foto sta ik zelf en strek mijn nek zover mogelijk uit in een poging op een giraf te lijken die achter me staat. Het was een leuke middag geweest die dag. Ik blader verder terug in de tijd. Een foto van mijn moeder en ik. Een foto van Max die over het strand loopt. Een foto van Max met Luna. Een selfie van mij, Luna en Max, thuis op de bank. Terwijl ik door de foto’s blader voel ik verdriet en blijdschap tegelijk. Waar is dat leuke stel van de foto gebleven? De laatste weken is er niets meer van die twee mensen over. We raken elkaar amper nog aan, spreken niet veel meer met elkaar en doen al helemaal geen leuke dingen meer met elkaar. Het enige wat Max doet is muziek maken en zingen. Ik zit elke avond voor de tv met een van mijn favoriete series en kijkt aflevering na aflevering. Ik heb het zelfs voor elkaar gekregen om een serie van drie seizoenen in één week te kijken.
Ik schud met mijn hoofd en blader verder door naar de laatste foto waar Max en ik samen op staan. Max lacht, maar het lijkt alsof zijn gedachten ergens anders zijn, besef ik me nu ik beter naar de foto kijk. We gingen die dag shoppen in een stad in de buurt. Max was erg lief voor me geweest die dag. Hij had  telkens geduldig gewacht als ik iets wilde passen, droeg mijn tassen met kleding en ging zelfs mee naar de parfumerie, waar hij normaal gesproken geen voet binnen zet. Hij zegt dat hij het er vindt stinken en dat er allemaal van die nep-verkoopsters lopen die je wat proberen aan te smeren. 

Ik leg mijn telefoon weg en zucht diep. Ik sluit mijn ogen en laat me achterover in de bank zakken. In gedachten ga ik terug naar de dag dat ik Max voor het eerst had opgemerkt. Ik was die dag een paar minuten later dan anders, omdat ik een gesprek met een van de ouders van een leerling had gehad. Toen ik op weg naar huis de straat over stak, was ik met mijn gedachten nog bij het gesprek. Het was een vrij emotioneel gesprek en ik vroeg me af of ik wel goed gehandeld had. Net op het moment dat ik Max in mijn ooghoek zag, ging mijn telefoon. Het was Jenny. Ik nam op, maar keek even in zijn ogen. Heel even voelde ik een soort sprankeling, maar al snel werd al mijn aandacht naar de babbelende Jenny geleidt, die vroeg hoe het gesprek gegaan was. Nadat ik mijn gesprek met Jenny afgerond had, bleef ik maar aan die ogen denken. Die mooie grote ogen, die me voor een fractie van een seconden gevangen hadden. Ik hoopte dat ik hem nog eens tegen zou komen. Dat geluk had ik en toen ik hem voor de tweede keer zag staan. Ik had geen moment getwijfeld en hem gegroet. Hij groette me terug. Met een glimlach om mijn mond ben ik mijn weg naar huis vervolgd. De hele avond had ik aan hem moeten denken. Toen ik hem daarna bij Starbucks in de rij had zien staan en we beide hetzelfde bestelde, had ik een soort voorgevoel dat ik deze vreemdeling vaker tegen zou komen. Mijn voorgevoel klopte. De avond dat ik in de pub binnen wandelde en hem daar had zien zingen, was ik echt verliefd geworden. De knappe vreemdeling kon geweldig zingen. Hij had me herkend van die keer bij Starbucks, toen we ons aan elkaar hadden voorgesteld en was bij me komen zitten. De hele avond hebben we gepraat en gelachen over van alles en nog wat. Het was een van de mooiste avonden uit mijn leven geweest en kijk nu eens. Dit is een van de meest verschrikkelijke avonden uit mijn leven. Ik heb mijn vriend zojuist het huis uit gezet voor een paar dagen.

Volgende –>