Lucy
Ik friemel aan mijn haar en loop voor de twintigste keer een rondje om de tafel in de keuken. Zo zenuwachtig als nu ben ik nog nooit geweest, geloof ik. Het stomme is ook nog dat ik zenuwachtig ben omdat Max komt. Max… mijn eigen Max. De Max met wie ik al meer dan zes jaar samen ben. De Max die alles voor mij betekend. De Max die zo lief, leuk, aardig, knap en attent is en nog veel meer… die Max. Daar ben ik zenuwachtig voor. Hoe raar is dat? Ik heb kriebels in mijn buik. Geen goede kriebels. Dit zijn echt zo’n kriebels van: ik weet niet goed hoe ik de hele situatie aan moet pakken.
Ik verplaats me naar de woonkamer en loop een aantal rondjes om de bank om me vervolgens gespannen op de bank te laten zakken. Het is bijna acht uur.
Ik ben na het werk toch nog even gaan sporten. Eigenlijk had ik niet veel zin om te gaan, maar Chris, mijn nieuwe collega die Paul vervangt, ging voor het eerst sporten in dezelfde sportschool en toen hij erachter kwam dat ik naar dezelfde sportschool ging, vroeg hij of ik de eerste keer met hem mee wilde gaan. Hij vond het allemaal een beetje spannend om als nieuweling binnen te komen, zei hij. Met een klein beetje tegenzin had ik geantwoord dat ik wel mee zou gaan. Eigenlijk was ik te moe, maar ik kan goed met Chris opschieten en wilde niet bod overkomen.
Om zes uur heeft Chris me thuis opgehaald, omdat ik op de weg naar de sportschool woon. Toen ik eenmaal de sportschool binnenliep, was ik blij dat ik gegaan ben.
‘Bedankt dat je me gevraagd hebt, Chris. Ik moet eerlijk zeggen dat ik helemaal geen zin had om vandaag te gaan sporten, maar ik wilde je ook niet teleurstellen en bod overkomen, dus ik heb maar ingestemd,’ had ik bekend.
‘Nou ik ben blij dat ik je over heb kunnen halen, want ik was hier nu al verdwaald als ik jou niet bij me had gehad,’ zei Chris toen we door de hal richting de kleedkamers en de sauna’s liepen. ‘Er zijn hier zoveel deuren en wegen, ik heb geen idee waar we moeten zijn.’
‘Hier links zijn de kleedkamer voor de heren. Ik zit aan de overkant. Ik zie je dadelijk wel in de zaal.’ Toen we beide in de sportzaal stonden, heb ik een en ander aan Chris uitgelegd en een aantal oefeningetjes gedaan. Chris vertelde me dat hij wel vaker had gesport, maar nooit in een sportschool. Hij ging meestal hardlopen of fietsen.
‘Wil je nog even iets drinken?’ had Chris gevraagd toen ik aanstalten maakten om me weer om te gaan kleden. Ik wierp een blik op de klok en twijfelde even. Het was kwart over zeven. Max zou pas om acht uur komen. Eén drankje dan. Ik had bovendien best wel dorst gekregen van al dat sporten.
‘Eentje dan. Ik moet om acht uur thuis zijn.’
‘Prima. Zie ik je zo in de kantine. Als ik die tenminste kan vinden,’ grapte Chris en we moesten allebei lachen.
Chris zat al aan de bar in de kantine toen ik binnen kwam lopen.
‘Neem plaats.’ Hij had naar de kruk naast hem gebaard en ik nam plaats.
‘Nogmaals bedankt dat je met me mee wilde gaan de eerste keer.’
‘Niets te danken. Het was gezellig. Misschien kunnen we nog eens een keer samen sporten?’ zei ik en we praatte wat over koetjes en kalfjes en een beetje over het werk.
‘We moeten nu echt gaan, anders ben ik te laat thuis.’ Chris dronk zijn glas in één teug leeg en stond op. Hij betaalde het drankje voor me en we liepen naar de auto.
Onderweg naar huis kreeg ik een ongemakkelijk gevoel. Tijdens het sporten en het praten met Chris had ik geen seconde aan Max gedacht, maar nu we richting huis reden kwam de onvermijdelijk waarheid steeds dichterbij. Ik kon mezelf niet langer meer verbergen en opsluiten in huis om na te denken. Al dat nadenken heeft me eigenlijk niet veel verder geholpen dan waar ik was toen ik Max gevraagd had een paar dagen het huis uit te gaan. Nee, we moeten de confrontatie aangaan met elkaar, anders zou er nooit iets gebeuren.
‘Gaat het wel met je? Voel je je niet goed?’ vroeg Chris bezorgd toen hij even naar me keek.
‘Nee, het is in orde. Ik ben alleen… eh… een beetje zenuwachtig.’
‘Zenuwachtig? Zo eng ben ik toch niet?’ Ik schoot in de lach.
‘Niet om jou!’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Om Max.’
‘Je vriend heet toch Max?’ Chris keek haar niet-begrijpend aan.
‘Ja, dat klopt. We hebben enorme ruzie gehad en hij is een paar dagen het huis uit gegaan. Dat had ik hem gevraagd, maar vanavond gaan we met elkaar praten.’
‘Oh, wat vervelend. Het spijt me dat te horen. Ik begrijp wel dat je zenuwachtig bent.’
Ik lachte flauwtjes naar Chris en dacht aan Max, hoe hij binnen zou komen en wat hou tegen me zou willen zeggen. Natuurlijk heb ik wel een en ander voorbereid, maar ik weet dat ik dat allemaal vergeet zodra het gesprek start, omdat een gesprek namelijk nooit zo gaat zoals je het in je hoofd afspeelt. Het gaat altijd net een beetje anders dan dat je zelf gepland had, waardoor je precies niet zegt wat je eigenlijk wil zeggen. Dat bedenk je je meestal pas achteraf. Tenminste, zo gaat het bij mij altijd.
‘Weet je zeker dat het goed gaat?’ had Chris gevraagd toen we voor de deur stonden.
‘Ik red me wel, bedankt voor je bezorgdheid en bedankt voor het sporten. Ik zie je morgen op het werk weer!’ Ik stapte uit met een vreemd gevoel in mijn maag ben ik naar binnen gegaan. Eenmaal binnen ben ik snel onder de douche gesprongen, heb me daarna in een comfortabele outfit gehesen en nu loop ik al tien minuten door het huis te ijsberen.
De deurbel. Zou dat Max zijn? Hij heeft toch een sleutel? Ik loop naar de deur en maakt hem open.