‘Weet je zeker dat je niet nóg meer kleding mee wil nemen?’ vraag ik en ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd. Lucy’s koffer zit propvol, maar ze probeert er toch nog een stapeltje kleding in te proppen.
‘Heb jij niet nog wat plaats over in dat koffer van jou?’ Ze kijkt me vragend aan met een hoofd zo rood als een tomaat van alle inspanning.
‘Kom maar hier, ik doe het in mijn koffer, als je tenminste belooft dat je nu echt niet meer mee gaat nemen. We gaan maar twaalf dagen.’
‘Weet ik! Maar je weet maar nooit wat voor weer het is en wat je precies tegenkomt en zo.’
‘Het is Noorwegen, Lucy. Daar is het geen twintig graden hoor.’
‘Precies! Daarom is mijn koffer ook zo vol, ik heb allemaal dikke, warme kleren ingepakt.’
‘Het is al goed. Zorg je dat je over tien minuten klaar bent?’
‘Ja, ja. Ik zal zorgen dat ik klaar sta. Ik weet dat het belangrijk voor je is.’ Lucy knikt en wuift dat ik de kamer uit moet lopen. Ik gehoorzaam.
Sinds we drie weken geleden onze vakantie geboekt hebben, gaat het stukken beter tussen ons. Lucy probeert mij iets meer ruimte te geven voor mijn muziek, zonder direct boos te worden en ik probeer meer aandacht aan haar te besteden. Ja, soms hebben we wel een klein meningsverschilletje of ik vergeet heel af en toe de tijd als ik boven aan het spelen ben, maar al met al gaat het stukken beter dan het ging voordat we een paar dagen van elkaar gescheiden waren. Die scheiding heeft ons goed gedaan, denk ik.
De avond dat ik hier was gekomen om met Lucy te praten, ben ik gelijk ook hier gebleven. We hadden elkaar gewoon echt gemist en ik denk dat ik voor de eerste keer in mijn leven heb ervaren wat goedmaakseks is en hoe lekker dat is. Niet dat ik eerst ruzie wil maken om daarna seks te hebben, maar het voelde gewoon anders. Beter, lekkerder, bevredigender. Ik weet niet wat het precies wat het was, maar het was alsof we elkaar voor het eerst aanraakte. Alsof we die eerste keer helemaal opnieuw overdeden, maar we wisten nu precies wat we fijn vonden en waar we nog meer opgewonden van raakte. Het was gewoon magisch. Ik denk dat dat het juiste woord is. Terwijl ik langs het raam in de keuken loop, zie ik in de reflectie dat ik een grote grijns op mijn gezicht heb staan. Tja, ik ben ook maar een man. Ik hou nou eenmaal van seks, ik zal het niet ontkennen en ja, de gedachten aan gisteravond zorgt ervoor dat ik met een grote grijns op mijn gezicht rondloop.
Terwijl ik de afwas van vanmorgen in de vaatwasser zet, klinken de woorden van mijn laatste zelfgeschreven nummer door de hal. Het is Lucy, ze is het liedje aan het zingen. Ik heb haar het liedje laten horen toen ik de dag nadat we het goed gemaakt hadden, mijn spullen bij Tom ben gaan ophalen. Ze vroeg me of ik nog iets geschreven had, wetende dat het haast onmogelijk was voor mij om geen liedje te schrijven over wat ik op dat moment allemaal voelde. Eerst had ik haar gevraagd of ze wel zeker wist of ze het wilde horen, maar ze had ingestemd. Ze wist dat het geen blij liedje zou zijn, maar toch wilde ze het graag horen. Lucy was in kleermakerszit op de bank gaan zitten en ik zat naast haar met mijn gitaar. De eerste akkoorden galmde door de kamer en vanuit mijn ooghoek zag ik Lucy naar adem happen. Ze vond het nu al prachtig. Toen ik de tekst bij het liedje zong, kreeg ze tranen in haar ogen. Ze probeerde ze tegen te houden, ik zag het, maar het lukte haar niet en dat deed me zoveel. Ik moet toegeven dat ik enorm veel moeite moest doen om niet ook in tranen uit te barstten, wetende dat nog maar een paar dagen geleden mijn toekomst met Lucy zo onduidelijk was en ik zo enorm in een tweestrijd zat. Toch hebben we dit alles samen doorstaan en zaten we nu samen op de bank naar een verdrietig lied te luisteren, dat we allebei prachtig vonden.
‘Zo, ik ben er klaar voor. Jij ook?’ geschrokken kijk ik om. Ik had haar helemaal niet naar beneden horen komen.
‘Jazeker, ik ben er ook klaar voor!’ zeg ik met een grote glimlach om mijn mond.
‘Laten we gaan dan. Heb je je gitaar?’
‘Staat al in de auto!’
‘Mooi. Kom op, dan gaan we Pierre eens een poepie laten ruiken!’ Lucy knipoogt en lacht naar me. We lopen naar de auto en rijden naar de pub waar ik inmiddels al twee keer heb opgetreden de afgelopen weken. Pierre had zich aan zijn afspraak gehouden. Hij had me gebeld en sindsdien speel ik om de week bij hem in de pub.
‘Ah, daar zal je mijn favoriete artiest hebben!’ zegt Pierre als hij ons binnen ziet komen lopen.
‘Jazeker, ik kan je toch niet al die klanten ontnemen door niet te komen,’ grap ik naar hem en hij geeft me een schouderklopje, nou ja, zeg maar gerust schouderklop. Voor zo’n klein mannetje is hij behoorlijk sterk. Ik heb me er al vaker over verbaasd.
‘Ik heb jullie tafeltje al gereserveerd,’ zegt hij en hij knikt richting het enigste lege tafeltje dat er nog over is. Het is lekker druk. Fijn.
‘Dank je Pierre,’ zegt Lucy en ze wrijft hem over zijn arm. ‘Ik ga alvast zitten, mag ik van jou het gebruikelijke?’ vraagt ze aan Pierre die knikt en richting de bar loopt.
‘Ik ben al onderweg! Ga lekker zitten, Lucy, ik kom het je wel even brengen.’ Pierre knikt naar het tafeltje en terwijl Lucy naar de gereserveerde plek loopt, loop ik naar achteren om mijn spullen neer te zetten. Ik warm mijn stem en mijn vingers even op en na een kwartiertje is het tijd om het podium op te gaan.
‘Dames en heren, voor degene die hem nog niet kennen: dit is Max, jullie gaan zeker nog meer van hem horen de komende tijd. Voor degene die hem al kennen: ook vandaag heeft hij weer een aantal nieuwe meesterwerken voor ons in petto, maar natuurlijk ook de “oude bekende” liedjes en een aantal covers. Geniet ervan en vergeet de goeie kerel geen fooi te geven! Hij moet tenslotte ook zijn huur betalen,’ grapt Pierre en de zaal lacht. Wat ben ik toch blij dat hij me deze kans geeft.
Als ik het podium op kom word er luidruchtig geklapt. Ik zie een aantal bekende gezichten, die trouw naar elk optreden komen kijken en luisteren. Ik knik vriendelijk naar het publiek in de zaal en werp een blik up Lucy. Ze steekt haar duim naar me op.
‘Oké, dames en heren. Welkom op deze prachtige avond. Ik wil gelijk met de deur in huis vallen en jullie mijn laatst geschreven nummer laten horen. Geniet ervan. Oh, en als er mensen zijn met verzoekjes, laat dat dan gerust weten.’
Ik sla de eerste akkoorden van mijn nieuwe liedje aan en het is meteen doodstil in de zaal. Iedereen had gebiologeerd naar mijn gitaarspel zitten kijken toen ik begon met spelen en op het moment dat ik begon te zingen en mensen de tekst hoorden, leek het alsof er een soort gordijn van emoties door de zaal getrokken werd. Het was alsof de mensen mijn pijn voelden die ik in dit nummer had gelegd.
Als ik klaar ben met het liedje en de zaal inkijk, zie ik de emotionele uitdrukkingen op de gezichten van een aantal mensen. Ik kijk naar Lucy, die de tranen van haar wangen veegt. Dit is wat ik noem muziek maken. Mensen raken met wat je zingt en schrijft. Mijn avond kan nu al niet meer stuk.
‘Het was een prachtige avond, Max. Hier is je deel en vergeet je fooi niet!’ Pierre pakt een envelop en geeft hem aan mij. Ik pak het geld dat de mensen in de pub voor me hebben achtergelaten en stop het in de envelop. Het is zeer zeker een goede avond geweest.
‘Bedankt Pierre, je weet hoeveel dit allemaal voor me betekend.’
‘Graag gedaan jongen, graag gedaan. Je hebt talent en ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat dit pas het begin is voor je. Dat hoop ik echt.’ Pierre knijpt me in mijn schouder en ik verschiet van de pijnscheut die door mijn schouder en nek trekt. Pierre ziet mijn reactie.
‘Oh, sorry kerel. Het spijt me. Ik ben soms wat hardhandig. Het was niet mijn bedoeling je pijn te doen!’
‘Het geeft niet,’ zeg ik als een boer met kiespijn. ‘Ik overleef het wel.’ Al vraag ik me af of ik op dit moment überhaupt gitaar zou kunnen spelen, mocht dat van me gevraagd worden. Het doet meer pijn dan ik Pierre laat merken. Ik weet dat hij geen kwaad in zijn zin heeft.
‘Ik ben er de rest van de maand dus niet meer, we zijn in Noorwegen,’ zeg ik tegen hem.
‘Dat is prima jongen, geniet maar van de welverdiende rust. Ik heb zo’n voorgevoel dat er voor jou nog van alles op het programma komt. Lucy, lieverd, zorg goed voor die kerel van je. Hij gaat het helemaal maken binnenkort, dat weet ik zeker!’ Pierre knipoogt naar Lucy en ze geeft hem een hand. Met haar is hij wel een beetje voorzichtiger, merk ik op.
‘Fijne vakantie jongens!’ zegt Pierre terwijl hij ons uitzwaait voor de pub.
‘Nou, dat ging toch geweldig vanavond!’ zegt Lucy blij als we de auto weer instappen.
‘Ja, het was een mooie avond.’ Ik glimlach en voel me gelukkig.
‘Nu snel naar huis en het bed in, morgen moeten we op tijd vertrekken, anders missen we de vlucht dadelijk nog!’ zegt Lucy en ze rijdt richting huis.
Thuis aangekomen, spring ik snel nog even onder de douche en overdenk de avond. Het was een van de mooiste avonden die ik in de pub gespeeld heb. Het publiek was enthousiast en de sfeer was geweldig. Plus, niet te vergeten, ze waren gul met hun fooi. Al met al een zeer geslaagde avond.
Lucy slaapt al. Ik bekijk haar even vanaf een afstandje. Haar borstkast beweegt telkens op en neer bij elke ademhaling en ik hoor hoe ze de lucht telkens door haar neus uitblaast bij elke uitademing.
Ik loop naar mijn kant van het bed en pak mijn telefoon van het nachtkastje. Even kijken of ik nog leuke reactie heb op het nummer dat ik vanmorgen in de app gezongen heb. Terwijl ik de app open, bedenk ik me dat deze app is waar het allemaal mee begonnen is.
Oh mijn hemel! Ik heb bijna negenduizend volgers! Dat is toch niet normaal meer! Tjee… Ik scroll nog even door de reacties en laat ze op me inwerken. Tenminste, de reacties die ergens op slaan. Het merendeel bestaat uit hartjes, smiley’s, duimen die omhoog wijzen of sterretjes. Veel mensen zijn wel enthousiast, maar er zijn er maar een aantal die echt een oprechte reactie achter laten en die reacties lees ik graag. Er is een iemand, die op bijna al mijn gezongen liedjes reageert en dan niet zo overdreven, maar heel bescheiden en netjes en altijd lovend. Ik waardeer dit soort reacties meer dan al die hartjes en lachende gezichtjes. Snel ga ik nog even door de app en luister nog naar twee opnames waarin er met mijn laatste liedje wordt meegezongen en dan zet ik mijn telefoon uit. Ik heb Lucy beloofd om op vakantie geen liedjes te plaatsen in de app en er niet mee bezig te zijn. Het gaat moeilijk worden, dat is een ding wat zeker is. Ik kan namelijk wel zeggen dat ik behoorlijk verslaafd ben geraakt aan die app. En ja, het is ook leuk om sommige mensen – zeg maar dames – te bekijken met zingen. Ik bedoel, ik mag wel naar mooie meiden kijken en luisteren toch?
Ik draai me om naar Lucy, sla een arm om haar heen en val in slaap.