Het is inmiddels dag drie van onze vakantie in Noorwegen. De eerste dag was volgepland met de vlucht en aankomst in het hotel. O ja, en die heerlijke douchescéne niet te vergeten. De tweede dag zijn we samen met zeven andere mensen, die ook in het hotel verblijven, naar Trondheim geweest. Het was er werkelijk waar prachtig. Het hele dorp was bedekt met een dikke laag sneeuw. Het leek wel een sprookje. We zijn met de boot naar de Trondheimfjord gevaren en we hebben nog een kathedraal bezocht. Ik heb zoveel mooie foto’s kunnen maken. Vooral de Trondheimfjord was echt prachtig om te zien. Zoiets had ik nog nooit gezien.
Vandaag zijn we met een sneeuwscooter op safari en op dit moment ben ik op van de zenuwen, want Nils, onze gids vertelde ons dat de kans dat we het noorderlicht zouden gaan zien vandaag vrij groot is, aangezien er geen bewolking is en de maan in dit geval ook geen roet in het eten zal gooien. Ik ben helemaal opgewonden, ik wil dit verschijnsel al zo lang als ik me kan herinneren zien. Met aardrijkskunde hebben we er ooit een les aan besteed en sindsdien heeft het me nooit meer losgelaten en heb ik altijd gehoopt ooit een keer in het echt het noorderlicht te kunnen bewonderen. Ik had alleen nooit gedacht dat die dag ook echt zou aanbreken. Vandaag is die dag en ik maak hem samen met Lucy mee. Ze is ook behoorlijk gespannen, als ik zo naar haar gezicht kijk. Ook zij heeft hier haar hele leven op gewacht.
‘Hier gaan we de komende uren verblijven, dames en heren. We zullen met zijn allen een kampvuur maken, zodat we er lekker knus bijzitten. Over een uur of twee zullen de eerste tekenen zich voordoen en dan kunnen jullie dit prachtige natuurverschijnsel met eigen ogen aanschouwen.’ Nils stapt van zijn sneeuwscooter af en pakt iets uit zijn rugzak. Onze medereizigers stappen, net als wij, ook van hun sneeuwscooter af en we verzamelen ons rondom Nils.
Het vuur knettert en samen met een andere medereiziger, zing ik een aantal liedjes om de groep te entertainen en om de tijd een beetje te dooien. Het is erg gezellig en iedereen heeft het, zo te zien, goed naar zijn zin. Lucy lijkt ook te genieten van deze avond en het doet me goed haar te zien glimlachen.
Ongeveer tweeënhalf uur nadat we het kampvuur gemaakt hebben, staat Nils op en dooft plotseling het vuur. Mijn medezanger en ik stoppen abrupt met zingen en iedereen kijkt verbaasd naar Nils op, die met zijn vinger naar de lucht wijst. Als kinderen die verrast worden door een bezoekje van de kerstman, richt iedereen zijn blik hemelwaarts en hoor ik de meest emotionele kreten die ik ooit gehoord heb. Ik geloof zelfs dat ik er eentje uit mijn mond hoor ontsnappen. Wat is dit mooi! Ik kijk naar Lucy en pak haar hand vast. Samen staren we naar de prachtige kleuren die zich in de lucht boven ons vormen. Wat bijzonder! Ik had nooit gedacht dat ik zoiets als dit kon voelen door alleen naar een natuurverschijnsel te kijken. Het is bijna net zoiets als verliefd worden, zo’n goed gevoel geeft het me.
Boven aan de hemel is een schouwspel te zien van groene, blauwe en af en toe paarse kleuren die magisch in elkaar lijken over te lopen en heel langzaam en sierlijk door de lucht bewegen. Het kon wel een lichtshow zijn, zo prachtig. Maar dit is moeder natuur. Dit is niet gemaakt, dit is écht. Ik knijp een beetje steviger in Lucy’s hand en wil het eigenlijk helemaal niet toegeven, maar ik word er gewoon een beetje emotioneel van. Het is zo overweldigend… en ik ben niet de enige, zo te zien. Ik sla een arm om Lucy heen en ze kijkt me even aan met een glimlach.
‘Mooi hè?’ zegt ze.
‘Prachtig. Bijna net zo mooi als jou,’ zeg ik en ik druk een kus op haar wang.
Nils vertelt ons dat we beter op onze rug in de sneeuw kunnen gaan liggen, willen we geen zere nek krijgen en zodoende dat ik hier in de sneeuw, met Lucy in mijn armen, lig te kijken naar een groene hemel. Magnifiek, meer kan ik er niet van maken. Oh en kijk! Dat was een vallende ster! Dat maakt het plaatje helemaal compleet. Snel doe ik een wens.
Om de een of andere reden brengt dit aanzicht een melodie in mijn hoofd, een melodie die zich laat meevoeren op de bewegingen van het licht. Oh, had ik nu mijn gitaar maar bij me. Ik sluit mijn ogen en blijf de melodie zachtjes, neuriënd herhalen. Lucy kijkt even naar me op en glimlacht voordat ze haar hoofd weer in mijn arm nestelt. Ik had niet gedacht dat ik aan muziek zou denken op dit moment, maar het brengt gewoon iets met zich mee, dat licht. De melodie blijft door mijn hoofd dansen.
Nadat we allemaal een tijdje in de sneeuw hebben gelegen en ons keer op keer hebben verbaasd over hoe mooi dit natuurverschijnsel is, zegt Nils dat het tijd is om terug te keren naar het hotel. Met tegenzin staat het hele reisgezelschap op en we vertrekken op onze sneeuwscooters weer richting het hotel.
Bij aankomst in het hotel, grijp ik naar mijn telefoon, die ik – omdat Lucy het had gevraagd – niet had meegenomen naar deze tocht. Ik zing de melodie in en sla het bestand op. De rest komt later wel.
‘Zo, dat was een onvergetelijke beleving, vond je ook niet?’ vraagt Lucy terwijl ze haar make-up van haar gezicht poetst in de badkamer.
‘Ja, inderdaad. Ik ben blij dat ik het gezien heb,’ zeg ik gemeend.
‘Zeg, wil jij nog douchen? Anders ga ik nu even snel.’
‘Ga maar, ik ga wel als je klaar bent. Ik beloof je dat ik je niet weer zal laten schrikken,’ zeg ik met mijn telefoon nog steeds in mijn hand.
‘Dat is je geraden! Vandaag even niet.’
‘Ga maar lekker douchen en neem alle tijd, ik wacht wel.’ Ik staar naar het scherm van mijn telefoon terwijl ik het zeg.
‘Oké, dank je, Max!’ hoor ik haar zeggen en ze draait de kraan open.
Ik staar nog steeds naar mijn telefoonscherm. Ik weet dat ik Lucy beloofd had om de hele vakantie de app niet te gebruiken, maar het is nu al vier dagen geleden dat ik gekeken heb. Straks denken mijn volgers nog dat ik gestopt ben met zingen. Dat wil ik niet. Ik kijk naar de badkamerdeur en luister aandachtig naar de geluiden die erachter vandaan komen. Zo te horen stapt Lucy net de douche in, want ik hoor de douchedeur dichtslaan. Misschien, als ik nu heel snel… nee, ik heb het beloofd! Maar één liedje… Nee! Heel snel, gewoon even om te laten weten dat ik nog leef… Mijn blik blijft gespannen hangen op de badkamerdeur. Er gaat toch niemand dood als ik een liedje zing? Snel open ik de app. Ik heb meer dan achtenveertig privé berichten, zie ik. Daar heb ik nu geen tijd voor, ik lees ze later wel. Ik ga zo ver mogelijk bij de badkamerdeur vandaan zitten, met mijn rug er naartoe, zodat het geluid van mijn stem niet Lucy’s kant op galmt en ze me zou kunnen horen. Ik moet een rustig nummer zoeken, iets waarbij ik zacht en teder kan zingen. Na een aantal seconden komt er al een liedje in me op en ik begin met zingen. Ik heb maar één kans deze keer, dus ik moet nu alles goed doen. Gelukkig lukt het. Ik sla mijn liedje op en sluit de app snel af. Precies op dat moment hoor ik dat Lucy de kraan dichtdraait. Dat was op het nippertje. Ik leg mijn telefoon weer weg en ga op het bed liggen, met gesloten ogen. Waarom voelt dit zo vreemd aan? Waarom moet ik stiekem liedjes zingen, terwijl dat hetgeen is wat ik het liefste doe? Ik weet het, ik heb het Lucy beloofd en ik ga ook zeker proberen me eraan te houden, maar als ik er een beetje dieper over nadenk, word ik al zenuwachtig bij de gedachte dat ik nog een hele week zonder de app zou moeten. Ik wil gewoon zingen. Ik moet zingen. Ik kan niet anders dan zingen. Lucy komt de badkamer uit lopen en klimt op het bed. Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd en ik open mijn ogen.
‘Jij mag, ik ben klaar,’ zegt ze. Met het horen van haar stem vervliegen de gedachten die ik net had in een oogwenk en ik schenk haar een glimlach.
‘Dank je, dan ga ik nu even.’ Ik aai haar over haar hoofd en druk een kus op haar mond.
Als ik in de douche sta, komt het melodietje dat me te binnen schoot bij het zien van het Noorderlicht weer opzetten. Ik neurie het mee onder de douche. Had ik maar een gitaar, dan kon ik het opnemen. Ik voel mijn lichaam ontspannen door het warme water dat over mijn lijf sijpelt en verdwijnt in het afvoerputje. Water maakt me rustig. Ik hou van water. Het is jammer dat het hotel geen bad heeft. Ik kan echt uren in bad liggen, met mijn muziek erbij, heerlijk ontspannen. Lucy heeft eens gezegd dat ik wel een vrouw kon zijn, zo lang zijn mijn bad sessies, maar ik hou nu eenmaal van water. Ik zwem graag in een zwembad of in de zee, zit graag in bad en neem graag een lange douche. Zelfs een wandeling in de regen is heerlijk, als ik tenminste nergens naar toe hoef en er drijfnat arriveer. Water is zeg maar mijn ding. Als ik het loodje leg, dan zou ik graag willen dat mijn as uitgestrooid wordt over de zee. Dan blijf ik eeuwig drijven in het golvende water, naar plaatsen waar ik nog nooit geweest ben.
Ik draai, na een lekker warme en lange douche, de kraan dicht en droog me af. Als ik de kamer binnen kom zie ik dat Lucy al ligt te slapen. Ik kijk op de klok. Het is ook al half één. Vanuit mijn ooghoek spot ik mijn telefoon. Zouden er al reacties zijn gekomen en zou er al iemand hebben meegezongen? Langzaam loop ik langs het bed en pak stilletjes mijn telefoon van het nachtkastje terwijl ik mijn blik op Lucy gericht houd. De telefoon druk ik strak tegen mijn borstkast aan en stilletjes loop ik weer naar de badkamer. Ik doe de deur voorzichtig op slot en ga op de wc zitten. Ik open de app en zie dat er al drie mensen meegezongen hebben. Met mijn vinger klik ik de beluisteren knop aan en de muziek begint te spelen. Shit! Het geluid staat veel te hard! Van schrik laat ik bijna mijn telefoon vallen, maar ik weet hem gelukkig net op tijd op te vangen. Zo snel mogelijk druk ik op de volumeknop totdat er helemaal niets meer te horen is. Met een verhoogde hartslag kijk ik naar de badkamerdeur en luister ik of er geluiden uit de slaapkamer komen, maar ik hoor niets. Lucy heeft het niet gemerkt, denk ik. Ik zet de volumeknop een tikje harder, maar meer ook niet, ik kan niet riskeren dat ik Lucy wakker maak en als ze erachter komt dat ik toch met de app bezig ben zal ze vast razend worden, want ik heb het haar beloofd.
Als ik de drie meegezongen liedjes heb gezien en geluisterd kijk ik nog even naar mijn privé berichten. Het is bijna altijd een beetje van hetzelfde, als ik eerlijk ben.
Oh je hebt zo’n mooie stem. Wat heb je mooie ogen. Je bent geweldig! Waar woon je? Ben je vrijgezel? Hoe oud ben je? Wat een mooi stemgeluid. Wil je met me trouwen? Zullen we een keer afspreken? Ik wil graag meer met je doen dan alleen maar zingen… Wat is dat een prachtige stem en je ziet er ook nog goed uit! Ik denk dat ik verliefd op je ben. Ik ben je nummer één fan. Mag ik je handtekening? Ik wil een baby van je… Je bent goed! Wow! Mooi gezongen!
Ga zo maar door. De eerste paar keer dat ik dat soort berichten kreeg, was ik helemaal overdonderd, maar inmiddels ben ik eraan gewend geraakt en kijk ik van de meeste berichtjes niet meer zo vreemd op. Mijn volgers aantal staat inmiddels al op 9076 volgers. Wat gaat het snel. Een diepe zucht ontsnapt uit mijn mond en ik sluit even mijn ogen om dit feit op me in te laten werken. Meer dan negenduizend mensen vinden het leuk wat ik doe. Negenduizend mensen. Ik heb in mijn hele leven niet eens zoveel mensen ontmoet. Als ik mijn ogen weer open, sluit ik de app af, zet mijn telefoon uit en kruip bij Lucy in bed. Toch kan ik niet direct slapen. Ik blijf het een vreemd gevoel vinden, dat ik net stiekem naar een app heb zitten luisteren, omdat Lucy niet wil dat ik hem gebruik. Natuurlijk had ik beloofd om hem de hele vakantie niet te gebruiken, maar ik vraag haar toch ook niet om de hele vakantie geen haarwax te gebruiken… Oké, niet de beste vergelijking, maar het is iets wat ze dagelijks nodig heeft en ze voelt zich niet compleet zonder die wax in haar haar. Nou bij mij is dat met die app zo. Ik mis het zingen in de app gewoon en de berichtjes die ik ontvang. Misschien klinkt het een beetje vreemd, maar het voelde net alsof ik Lucy zojuist bedrogen heb, alsof ik vreemd ben gegaan of zo. Niet dat ik weet hoe dat voelt, maar het voelde gewoon vreemd om iets te doen wat eigenlijk niet de bedoeling was…