‘Schiet nou toch eens op, Lucy!’ mopper ik terwijl ik op de rand van het bed zit, starend naar de vloer. Vrouwen hebben echt zoveel tijd nodig voor haar en make-up, dat is gewoon niet te filmen.
‘Ja, bijna klaar. Die bar loopt niet weg hoor!’ roept ze vanuit de badkamer. Ze is nu al zeker vijfentwintig minuten bezig om zichzelf mooi te maken. Nou ja, ze denkt zelf dat ze er mooier van wordt, maar om eerlijk te zijn maakt het mij niet zo heel veel uit of ze nu make-up draagt of niet. Ik vind haar mooi, ook zonder make-up. Oké, ik geef toe, soms voegt het iets extra’s toe, zeker als ze ook nog haar haar opsteekt, maar ik vind haar altijd mooi. Ik snap wel dat vrouwen het misschien wat extra zelfvertrouwen geeft als ze mooi uitgedost op pad gaan, maar voor mij hoeft dat allemaal niet per se. Ik hou van simpel.
‘Zo, ik ben bijna klaar! Nog snel even plassen.’ Oké, dan is ze inderdaad bijna klaar, want ze gaat altijd als allerlaatste naar de wc. Lucy maakt de deur open en ik bekijk haar van top tot teen.
‘En? Wat vind je ervan?’ Lucy draait een rondje.
Damn, ik neem mijn woorden van zojuist terug… Ze ziet er nog mooier uit dan ik ooit heb gezien. Ze is perfect!
‘Je ziet er geweldig uit, Lucy. Echt waar!’ Ze krijgt een grote glimlach om haar mond, pakt haar handtas en trekt haar jas aan.
‘Zeg, kom je nog of blijf je daar de hele tijd zitten? Dan ga ik wel alleen naar de bar.’
Ik sta langzaam op, nog steeds onder de indruk van haar verschijning. De maan. Ze doet me denken aan de maan, met haar donkerblauwe jurk – zo donker als de heldere nachten hier in Noorwegen – en haar blonde glanzende haren. Ze draagt hakken, die haar benen mooi laten uitkomen en haar make-up is subtiel, maar genoeg om er net wat anders uit te zien dan normaal.
‘Max, misschien moet je je mond dicht doen, dat staat een beetje netter,’ zegt ze met stralende ogen. Ik sluit mijn mond, niet wetende dat hij überhaupt open was.
‘Lucy… zo zie ik je niet zo vaak.’
‘Nee, dat klopt. Maar heel af en toe vind ik het leuk om me ook helemaal op te doffen. Vandaag is zo’n dag. Het voelt alsof het een mooie avond gaat worden, vind je niet?’ Twee helderblauwe ogen kijken me aan.
‘Ja, dat zeker,’ antwoord ik met een glimlach om mijn mond. ‘Het gaat zeker een mooie avond worden.’
We lopen naar de lift en even krijg ik een flashback van de twee zoenende dames die hier stonden te wachten, maar zodra ik mijn oog op Lucy laat vallen, is die gedachten verdwenen, sneller dan het licht. Ik houd – zoals een echte heer dat doet – de deur van de bar voor haar open.
‘Treed binnen, jongedame,’ zeg ik en ik gebaar dat ze door kan lopen.
‘Dank u wel, jongeman.’ Lucy knikt beleefd. Een warme en zachte lucht vult de ruimte op en verwarmt mijn gezicht. Ik ruik de geur van sterke drank, koffie en eten. Lucy trekt haar jas uit en ik pak hem van haar aan.
‘Welkom bij bar ‘De hertenkop’ zegt een van de personeelsleden. De mensen hier zijn erg vriendelijk, in tegenstelling tot wat men af en toe over Noren zegt.
‘Goede avond,’ zeg ik beleefd en ik kijk om me heen. Het is een gezellig ingerichte bar. Er hangen hertenkoppen aan de muur. Oké, dat klinkt misschien niet zo heel gezellig, maar het past gewoon in het geheel. De muren zijn van hout, er hangen gouden fotolijstjes aan de wand met verschillende foto’s van mensen, maar ook van de natuur. Aan de muur achter de bar hangt een poster van een rendier. Het is prachtig.
Lucy heeft inmiddels een tafeltje gevonden, dichtbij het podium dat ingericht is als een wintertafereeltje. Er ligt een soort schapenvel op de grond. Er staat een kruk, die ook voorzien is van beharing, van wat voor dier dan ook. Er is ook een drumstel aanwezig, een gitaar in een standaard en er staan een aantal microfoons. Ik ben benieuwd naar de band.
‘Het ziet er erg gezellig uit hier, ik ben blij dat we gegaan zijn. Het was een goed idee van je,’ zegt Lucy en ze klopt op mijn arm.
‘Ja, het is hier geweldig. De sfeer, de inrichting, alles klopt gewoon. Ik ben benieuwd naar de muziek.’
‘Ja, ik ook.’
Terwijl we praten over koetjes en kalfjes krijgen we een drankje van het huis geserveerd. Goh, dat is nog eens netjes. Zoiets gebeurd thuis echt niet. We bestellen ook een paar borrelhapjes en praten over de afgelopen dagen in Noorwegen.
‘Dames en heren, tot onze grote spijt moet ik u mededelen dat de band die oorspronkelijk op zou treden, vast zit in een sneeuwstorm. Ze kunnen onmogelijk op tijd hier zijn om voor u te spelen.’ Ik hoor een aantal mensen mopperen. Ah, dat is wel balen, ik had graag gehoord wat voor muziek er gespeeld zou worden.
‘Nogmaals onze excuses, maar zoals velen van jullie weten is het winterseizoen van start gegaan en is dit overmacht.’ Een aantal mensen knikken begrijpend. Lucy steekt haar hand op en gaat staan.
‘Max kan voor u een optreden verzorgen! Hij is een geweldige zanger.’ Ze kijkt even naar mij. Geschrokken kijk ik haar aan en ze knipoogt naar me. De man op het podium vraagt haar dit nogmaals te herhalen, hij had haar niet goed verstaan.
‘Deze jongeman, Max, kan ongelofelijk goed zingen, hij kan u een optreden voor vanavond verzorgen.’
De man lijkt even te twijfelen en kijkt dan naar mij. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik moet reageren.
‘Is dat zo? Kun jij een beetje zingen, jongeman?’
‘Eh, ja, dat denk ik wel,’ zeg ik, nog een beetje overmand door deze plotwending.
‘Oké, vertel me wat je nodig hebt en ik zorg ervoor. We willen niet dat onze gasten zonder muziek zitten vanavond.’
‘Eh nou, als u een gitaar voor me hebt, dan is dat al genoeg,’ zeg ik.
‘Goh, laat ik nu net een gitaar op het podium hebben staan. Max. Zo heet je toch?’ Ik knik bevestigend. ‘Max, jij bent onze artiest voor vanavond, als je dat wil.’
‘Graag, dank u,’ zeg ik en ik sta op als de man me wenkt. Hij zet de microfoon in de standaard, maakt wat ruimte op het podium en vraagt me of ik alles heb wat ik moet hebben. Het enige wat ik vraag is een glas water, waar ik voor wil betalen, maar dat hoeft niet, het is van het huis.
‘Dank u.’ Ik knik beleefd naar de man, die de microfoon weer pakt.
‘Dames en heren, speciaal uit…’ hij houdt de hand op de microfoon en fluistert naar me ‘Waar kom je vandaan?’
‘Nederland.’ antwoord ik.
‘Speciaal uit Nederland, dit is Max!’ Er klinkt een enthousiast applaus en ik dank de man op het podium.
‘Dank u wel allemaal, dank u. Ik hoop dat ik vanavond iets kan geven dat u waardeert. Ik ga in elk geval mijn uiterste best doen om u te vermaken. Geniet ervan. Mochten er verzoekjes zijn, laat het dan gerust weten. Nogmaals, dank u wel.’
Ik zet het eerste nummer in. Het is een nummer dat wereldwijd bekend is en enthousiast ontvangen wordt. Het is een van mijn favoriete liedjes ooit: My way van Frank Sinatra. Ik weet het. Ik zing het altijd als ik moet optreden, maar veel mensen kennen het liedje, ik hou van het liedje en ik weet dat ik het goed kan zingen, dus voor een openingslied is het altijd geslaagd. Het publiek lijkt er net zo over te denken. Als tweede liedje kies ik nog een cover en ook die wordt warm ontvangen.
‘Dank u wel allemaal. Ik ga nu een eigen geschreven nummer zingen, dat ik geschreven heb nadat ik de vrouw van mijn leven tegenkwam en haar niet meer uit mijn hoofd kreeg. Dit liedje is voor die knappe dame met die prachtige blauwe jurk aan.’ Ik knik naar Lucy en ik zie haar blozen. Het publiek klapt en er wordt zelfs gefloten. Ik start de eerste noten van Sunshine in the rain en het wordt muisstil in de bar. Mensen kijken vol aandacht naar mij en ik zie dat er af en toe ook naar Lucy gekeken wordt.
Ik denk terug aan de keer dat Lucy de pub binnen was komen lopen, precies op het moment dat ik dit liedje – dat ik voor en over haar had geschreven – speelde. Ik krijg een warm gevoel vanbinnen.
Als het liedje afgelopen is, blijft het een aantal seconden stil en vervolgens wordt er luid geapplaudisseerd. Goed, ze vonden het mooi. Goh, zo word ik nog eens internationaal bekend.
Nadat ik een uurtje gespeeld heb, kondig ik aan dat ik een kleine pauze neem. Ik neem plaats bij Lucy aan het tafeltje.
‘Je doet het geweldig,’ zegt ze.
‘Dank je, maar nu zijn we niet echt samen uit. Ik bedoel, we zijn wel samen uit, maar jij zit hier maar alleen.’
‘Dat geeft toch niet. Ik kijk graag naar je optredens, dat weet je toch. Ik ga niet voor niets altijd mee.’
‘Ja, weet ik. Dus je vind het echt niet erg?’ Ik kijk haar vragend aan.
‘Nee, gekkie! Anders had ik het toch ook nooit voorgesteld aan die man.’
‘Oké,’ zeg ik en ik neem een paar borrelhapjes en drink een kopje koffie.
‘Goed, ik ga nog even verder,’ zeg ik na een kwartiertje.
‘Zet hem op!’ moedigt Lucy me aan. Zie je wel, ze steunt me best wel in mijn muziek.
‘Oké, dames en heren. Ik ben weer terug. Zijn er nog verzoekjes?’ Ik kijk vragend naar mijn publiek. Een man steekt zijn hand op.
‘Hurt, de versie van Johnny Cash. Ken je die?’ vraagt de man.
‘Jazeker, Johnny Cash, komt eraan!’ zeg ik en de man steekt een duim naar me op. Ik zet de akkoorden in en begin met zingen. De man die het liedje graag wilde horen, zit gebiologeerd naar me te kijken, merk ik op. Tranen prikken achter zijn ogen, ik zie het in zijn blik. Dit liedje betekend waarschijnlijk heel veel voor hem en ik ben blij dat ik hem dit kan geven.
Hij staat dan ook op en klapt enthousiast, zodra het liedje afgelopen is.
‘Dank je kerel. Dat was prachtig!’ roept hij en ik knik naar hem.
‘Dan wil ik nu graag een liedje zingen, dat ik nog nooit eerder heb gezongen voor publiek. Ik heb het namelijk pas een paar dagen geleden geschreven, toen ik samen met de liefde van mijn leven naar het Noorderlicht lag te kijken in de zachte, witte sneeuw. Terwijl ik daar lag, met haar in mijn armen, starend naar het mooie schouwspel dat er aan de hemel werd opgevoerd, drong er een melodie in mijn gedachten binnen, die ik niet meer kon vergeten. Dit is de eerste keer dat ik het met gitaar probeer, dus vergeef me alstublieft als er een paar foutjes in voorkomen.’
Zo te zien had Lucy ook niet verwacht dat ik dit liedje zou spelen. Het is voor haar ook een primeur. Ik probeer een aantal akkoorden uit op mijn gitaar en zing er zachtjes bij, totdat ik de juiste tonen heb gevonden. Ik schuif dichter bij de microfoon en sla de eerste noten aan. Het publiek zit gespannen te wachten en ik voel de ogen de op me gericht zijn nieuwsgierig naar me kijken. Oren worden gespitst. Mensen zetten hun gesprek stop en kijken naar mij, Max, uit Nederland, die een primeur voor hen gaat zingen. Ik begin.
Stilte… het is muisstil in de bar. Als ik mijn ogen open, zie ik mensen met tranen in hun ogen zitten en een hand voor hun mond geslagen. Lucy heeft tranen in haar ogen staan, maar ook een brede lach om haar mond. Ze is de eerst die begint met klappen, de rest volgt, maar ze lijken wel verdoofd.
‘Max! Wat een geweldig lied! Ik wed dat iedereen hier zó van onder de indruk is. Het gaat over de natuur, de liefde. Het gaat over wat er belangrijk is in het leven en dat heb jij in een liedje samengevat. Prachtig.’ Als de barman klaar is met praten, wordt het verdoofde klappen plotseling een enthousiast applaus. Ze waren blijkbaar erg onder de indruk. Het applaus blijft maar aanhouden. Ik raak er zelf een beetje van geëmotioneerd. Wow, dit gevoel, precies dit gevoel heb ik nog nooit gehad. Ik voel hoe de mensen dit lied hebben ervaren. Niet alleen als een leuk liedje, nee ze voelde het echt en dat is waar muziek om draait. Dat is waar ik voor ga. Dat gevoel wil ik graag bij mensen losmaken.
De avond loopt ten einde en tegen half twaalf ben ik bij mijn laatste nummer beland.
‘Dames en heren. Zo meteen ga ik mijn laatste lied van deze avond zingen, maar voordat ik dat doe, wil ik u allemaal uit de grond van mijn hart bedanken. Mijn dank aan meneer de barman, die mij de kans gaf om hier te mogen optreden.’ Ik wijs naar hem en knik. ‘Mijn dank aan jullie, mijn publiek, voor het luisteren en waarderen van mijn muziek. Echt waar, het heeft mij geraakt, jullie vriendelijkheid, eerlijkheid en warmte. Dank jullie wel voor dit alles. Heel erg bedankt!’ Ik had nog wel honderd keer bedankt kunnen zeggen, maar ik wil het kort houden.
‘Geniet van dit laatste lied en misschien zie ik u ooit nog eens ergens.’
De mensen in de bar klappen, maar zodra ik begin met spelen, zijn ze stil. Men luistert aandachtig naar het laatste liedje en nadat ik mijn laatste noot heb gezongen, krijg ik een applaus, alsof ik een of andere bekende ster ben. Ik laat het even op me inwerken, onderdruk een traan die wil opspringen en bedank mijn publiek nog een laatste maal. Daarna zet ik mijn gitaar aan de kant en loop naar Lucy. Ik ben moe, maar ik heb tegelijkertijd enorm veel energie gekregen van dit publiek. Ik denk dat dit een van de meeste geweldige optredens is die ik ooit gedaan heb. Nee, dat denk ik niet, dat weet ik zeker. Ja, Noorwegen staat met stip op nummer één!
‘Oh, Lucy, dit was echt een geweldige avond!’
‘Ja, dat was het zeker. Ik zag je genieten en ik zag vanavond iets wat ik nog niet eerder gezien heb bij je en dat maakte dat ik misschien iets beter begrijp waarom jij zo van muziek houdt.’
Dat Lucy dit zegt, doet me veel en ik druk een kus op haar wang.
‘Dank je, schat. Dank je.’
‘Zeg Max, ik wil je dit graag even geven. Niet openen voordat je thuis bent. Of in je hotel, of waar je vannacht ook heen gaat,’ zegt de barman en hij drukt me een envelop in mijn hand.
‘Je bent een geweldige zanger! Ik ben oprecht blij dat de band niet kon komen. Niet dat het een slechte band is, maar ik denk, nee ik weet zeker, dat het publiek van vandaag veel meer van jou genoten heeft dan dat ze van die band hadden genoten. Daar ben ik honderd procent zeker van. Als je ooit nog eens naar Noorwegen komt, laat het me dan weten, dan zorg ik dat jij hier mag optreden, want je bent een echte artiest, dat meen ik.’
De man geeft me een stevige handdruk en een schouderklopje. Daarna geeft hij Lucy een hand.
‘In de envelop vind je mijn gegevens, mocht je ze ooit nodig hebben. Ik hoop zeker meer van je te horen, Max. Dat hoop ik echt.’ Als de barman wegloopt komt een serveerster ons een drankje brengen.
‘Van het huis,’ zegt ze met een grote glimlach. ‘Je was geweldig,’ zegt ze en ze loopt weer weg.
Lucy en ik kijken elkaar aan met een grote lach om onze mond.
Nadat we ons drankje hebben opgedronken nemen we nogmaals afscheid van de barman en vertrekken we naar het hotel.
‘Dit was echt geweldig, Lucy. Meer kan ik er niet over zeggen. Geweldig! Bedankt dat je me aangeprezen hebt.’ Ik sla een arm om haar heen en samen lopen we naar het hotel.
Eenmaal in het hotel zijn we beide toe aan een warme douche. Ik laat Lucy voor gaan, zodat ik nog even kan bijkomen van de avond en van het grote succes. De glimlach om mijn mond wil maar niet verdwijnen. Ik voel me zo intens gelukkig nu. Lucy is bij me en ik heb het meest geweldige optreden ooit gegeven. Beter kan ik me het leven op dit moment even niet voorstellen.
Als Lucy klaar is met douchen ga ik ook even. De warme stralen water laten me wederom ontspannen. Diep in gedachten sta ik een paar minuten doodstil onder de douche. Gewoon even genieten van het moment. Het geluid van stromend water, de warmte die het afgeeft en de ontspannende werking die het op mijn lichaam heeft. Heerlijk.
Voordat ik in bed stap, pak ik de envelop die ik van de barman had gekregen. Ik maak hem voorzichtig open. Er zit een bierviltje in met de gegevens van de barman, maar dat is niet alles.
‘Lucy!’ zeg ik verwonderd. ‘Kijk dit nou!’
Met grote ogen draai ik me naar haar om en haal het stapeltje briefjes uit de envelop. Lucy veert overeind.
Ik tel de briefjes. Vijfhonderdtachtig euro.