Lucy
Ik had in een vlaag van woedde de appel naar Max gegooid. Stiekem ben ik blij dat ik gemist heb, want ik had met enorm veel kracht uitgehaald. Al dat sporten begint zijn vruchten af te werpen zo te zien.
Toen Max zijn zegje gedaan had, wist ik niet hoe ik moest reageren. Ik was totaal omvergeblazen door de woorden die over zijn lippen kwamen en het ergste van alles was, dat er ergens een kern van waarheid in zit. Ik kan Max inderdaad niet op de manier steunen waarop hij het graag zou willen. Ik heb mijn best gedaan om te begrijpen hoeveel muziek voor Max betekent, maar het lukt me gewoon niet om het helemaal te snappen. Zelf heb ik nooit zo’n sterke drang gehad om iets te willen of moeten doen. Het enige in mijn leven waar ik zo veel om heb gegeven is Max. Hij is mijn eerste echte vriendje. Hij is mijn alles. Nog nooit heb ik een gevoel zó sterk gehad als dat ik bij Max ervaar. Jarenlang is dat gevoel gebleven, maar het laatste jaar is het een ander soort gevoel geworden lijkt het. Niet dat ik niet meer van Max hou, maar het is gewoon anders sinds hij zoveel tijd aan muziek besteed en ik kan er maar moeilijk mee omgaan. Ja, ik heb zeker geprobeerd hem te begrijpen, maar voor mij is Max het enige en het belangrijkste in mijn leven. Ik wil gewoon graag dat Max hetzelfde voor mij voelt en hoewel Max al meerdere keren heeft verklaard nog steeds heel veel van me te houden, kan ik gewoon niet omgaan met het feit dat hij ook heel veel van muziek houdt en dat ik die eerste plaats moet delen. Voor mij voelt het een beetje aan alsof Max vreemd gaat. Met muziek… Ik heb gewoon niet het gevoel dat Max honderd procent voor me gaat en dat is iets wat ik wel wil in een relatie. Tenminste, dat denk ik. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal en weet dus ook niet of in andere relaties dit soort situaties ook voorkomen.
Ik stap de auto in en rijd naar mijn ouders, ongeveer een half uur verderop. Onderweg zet ik de radio heel hard aan, maar besef ineens dat muziek hetgeen is dat Max en mij uit elkaar aan het drijven is. Ik zet de radio uit en luister naar het ronken van de motor en het gesuis langs de ramen terwijl ik de snelweg nader. Mijn ogen gefocust op de weg. Mijn handen stevig om het stuur geklemd en mijn voet strak op het pedaal. Het lukt me om alle gedachten af te sluiten die in me opkomen en me alleen maar te focussen op het autorijden. Let op de snelheid, kijk in de achteruitkijkspiegel naar achterliggers, knipperlicht aan, inhalen, andere knipperlicht aan en weer terug naar de rechter rijbaan. Bij het verlaten van de snelweg staar ik naar het rode stoplicht voor me. Klaar om weg te rijden, wacht ik tot het licht omspringt. Bij groene licht geef ik voorzichtig gas en draai de bocht om. Op het rechte stuk geef ik steeds meer gas en blijf naar de weg voor me turen. Een weg van rechts, ik kijk en rijd weer verder. Een rotonde. Soepeltjes stuurde ik de auto driekwart om de rotonde en na ongeveer tien minuten rijden door twee dorpjes, laat ik de auto afremmen en rol rustig de oprit van mijn ouders op. Ik zet de motor uit, haal de sleutel uit het contact en kijk voor me uit. Stilte. Complete stilte beweegt zich door de auto en nu pas kwamen de tranen. De tranen die ik zo lang had tegengehouden. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en schud een hevig nee-gebaar. Niet weer…