Marleen Ouwerkerk

Creativity is the mind having fun

#28 EN/OF

Kom binnen,’ zeg ik tegen Lucy, die de keuken binnen komt lopen. Ze ziet er slecht uit. Bleek en moe.
‘Hoi Max,’ zegt ze zacht.
‘Hoi,’ antwoord ik. Oh wat voelt dit ongemakkelijk aan.
‘Ik denk dat we maar een flinke kop koffie moeten zetten en dan eens een goed gesprek moeten gaan houden, denk je niet?’ zegt Lucy terwijl ze naar het koffiezetapparaat loopt.
‘Dat lijkt me een goed plan,’ beaam ik.
Lucy zet koffie en ik pak twee grote mokken uit de kast. Elke handeling voelt vreemd, omdat het lijkt alsof we op elkaars vingers kijken om te zien of we alles wel goed doen. Gelukkig komen Luna en Bounty de sfeer een beetje opleuken.
‘Hé kleine man, wat ben je al gegroeid op die paar dagen!’ zegt ze en ze pakt Bounty op en knuffelt hem even. Er is helemaal niets meer van te merken dat ze ooit doodsbang was van katten.
‘Ja, en jij krijgt ook een knuffel hoor, dame,’ zegt ze als ze Bounty op de grond zet en ze hurkt bij Luna neer die haar kop in Lucy’s handpalm drukt. Ze heeft haar gemist.
Ik schenk de koffie in en zet de twee volle mokken op tafel. Er komen dansende wolkjes uit de mokken die langzaam verdwijnen in het niets.
Lucy schuift een stoel naar achter en neemt plaats aan de keukentafel. Ik doe hetzelfde.
‘Dus…’ zeg ik een beetje ongemakkelijk.
‘Inderdaad, dus… hoe gaan we hier aan beginnen?’ vraagt Lucy, maar ik weet geen antwoord op die vraag. Waar moeten we in hemelsnaam beginnen? Ik denk na.
‘Hoe was de tijd die je bij je ouders hebt doorgebracht?’ vraag ik tenslotte. Dat is wel een goede vraag toch? Ik toon in elk geval interesse.
‘Ja, eh op zich wel goed. De rede waarom ik er was, was natuurlijk minder leuk, maar ik heb wel tijd gehad om na te denken.’
‘En?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Nou, ik weet het eigenlijk niet. Ik heb niet al die dagen hoeven na te denken over ons, want ik weet dat ik ons niet zomaar wil opgeven. Dat wist ik ook al voordat ik naar mijn ouders vertrok. Ik kon er alleen even niet meer tegen dat jij je zo voelde en dat wat je tegen me zei, die avond dat we ruzie hadden, dat raakte me diep.’
‘Ja, het spijt me,’ zeg ik met neergeslagen ogen.
‘Nee, dat hoeft niet, het was juist goed. Je hebt je hart gelucht. Ik weet in elk geval hoe jij er diep vanbinnen over denkt en dat heeft mij weer aan het denken gezet. Misschien heb je wel gelijk als je zegt dat ik alleen maar wil dat jij dingen voor mij opgeeft, maar is het andersom niet echt het geval. Jij laat mij namelijk ook dingen doen die ik graag doe en dat vind ik heel erg fijn.’ Er valt een korte stilte en we drinken allebei een slok van onze koffie. Ik laat de woorden die Lucy zojuist vertelde door mijn gedachten gaan.
‘Kijk…’ Lucy gaat verder met haar verhaal. ‘Ik weet niet zo goed hoe het in andere relaties gaat, jij bent mijn eerste en ik hoop ook mijn enige, maar misschien is het inderdaad zo dat er soms van de ene wat meer verwacht wordt dan van de andere. Ik zeg niet dat het altijd makkelijk is, maar het kan – zoals in ons geval – zijn dat een van de twee een belangrijk iets in zijn leven heeft waar net wat meer aandacht aan besteed moet worden dan de dingen in de ander zijn leven. Begrijp je wat ik bedoel?’ Lucy kijkt me vragend aan en ik knik langzaam. Ik denk dat ik haar wel begrijp.
‘Maar ik wil niet dat je denkt dat mijn leven en de dingen die ik doe belangrijker zijn dan die van jou, Lucy.’
‘Nee, dat denk ik ook niet, maar jij zit denk ik op een ander niveau en je wilt graag doorbreken. Het enige wat jij nodig hebt om dat waar te kunnen maken is tijd om muziek te maken en te zingen.’
Je kunt wel merken dat ze lesgeeft op school. Ze kan dingen zo simpel uitleggen, dat je je daarna afvraagt waarom je je in hemelsnaam druk gemaakt hebt.
‘Ik denk dat, in ons geval, ik degene ben die jou wat meer ruimte moet geven. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar ik ben wel bereid om het te proberen en ik wil je natuurlijk zo goed mogelijk steunen.’ Ik neem nog een grote slok koffie en begin dan aan mijn gedeelte van het verhaal.
‘Lucy, ik waardeer het enorm dat je dit zegt. Het betekent heel veel voor me, echt waar, maar als er iets is dat ik niet wil, is dat jij dingen op moet geven voor mij. Zo hoort het niet. Ik wil dat jij ook gewoon kunt doen wat je graag wilt doen.’
‘Dat kan ik toch ook. Ik bedoel, het is niet zo dat ik geen dingen meer kan doen nu jij meer tijd aan muziek besteed. Ik heb juist meer tijd voor mezelf, dus in dat opzicht is het niet slecht. Het enige wat ik moeilijk vond, of misschien nog steeds vindt, is dat het af en toe zo voelt dat je meer om muziek geeft dan om mijn, al weet ik diep in mijn hart dat dat niet waar is.’
‘Als je dat maar onthoud, Lucy, want dat is inderdaad niet waar. Ik hou nog steeds heel erg veel van je en ik wil je ook echt niet kwijt.’ We zwijgen beide even. Ik draai rondjes met mijn mok en de koffie cirkelt in het rond.
‘Misschien is het een goed idee om vanaf hier dingen langzaam weer op te gaan pakken. We moeten elkaar de eerste tijd misschien nog even wat meer ruimte geven, maar ik denk dat als we allebei onze draai gevonden hebben, we uiteindelijk weer dichter tot elkaar groeien, denk je niet?’
Ik haal mijn schouders op.
‘Ik weet het niet,’ zeg ik eerlijk. ‘Het is in elk geval het proberen waard. Maar wat bedoel je met elkaar de ruimte geven? Wil je weer naar je ouders?’
‘Nee, ik bedoel meer dat we bijvoorbeeld nu eens twee weken aankijken hoe het tussen ons gaat, als we allebei gewoon ons eigen ding doen en niet te veel op elkaar focussen. Ik denk dat we op de duur toch de behoefte hebben om dichter naar elkaar toe te trekken en dan kijken we vanuit daar wel weer hoe het gaat. Is dat geen goed idee?’
‘Als je het zo stelt… Je komt dus wel gewoon hier wonen?’ vraag ik nog even voor de zekerheid.
‘Ja, als jij dat goed vindt?’
‘Natuurlijk! Ik heb je namelijk wel gemist de afgelopen tijd.’
‘Als ik heel eerlijk ben, heb ik jou ook wel gemist,’ zegt Lucy en ze lacht even.
‘Goed, dan hebben we bij deze een plan van aanpak en we gaan allebei ons best doen ons er zo goed mogelijk aan te houden. De eerste twee weken proberen we elkaar zoveel mogelijk ruimte te geven en we zien wel hoe we vanuit daar verder gaan.’
‘Precies.’
Ik steek mijn hand uit naar Lucy en ze pakt hem beet.
‘Deal!’ zeg ik.
‘Deal!’ en Lucy schudt mijn hand.

Goh, dit gesprek ging stukken beter dan hoe ik het in mijn hoofd had voorgesteld. Zo zie je maar weer dat het nooit zin heeft om een gesprek helemaal voor te bereiden, het gaat altijd anders dan hoe jij het in je hoofd hebt zitten. Ik ben erg blij dat Lucy er zo overdenkt en dat ze me de ruimte wil geven om mezelf te kunnen zijn. Ik ga ook zeker mijn best doen om ook haar te geven wat ze wil, want dat is het minste wat ze verdiend.
‘Trouwens, ik heb nog leuk nieuws. Of ja, ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik ja gezegd heb?’ Ik kijk Lucy vragend aan.
‘Wat is het dan? Nu maak je me nieuwsgierig!’
Ik vertel Lucy over het berichtje dat ik van mijn baas ontvangen heb en dat ik mag komen optreden op het bedrijfsfeest over twee weken.
‘Weet je zeker dat je het goed vindt?’ vraag ik voorzichtig. ‘Ik zal namelijk behoorlijk wat tijd in mijn muziek moeten steken, om het goed voor te bereiden.’
‘Max, dit is toch geweldig! Dit is je eerste echte optreden, buiten een bar,’ zegt Lucy blij.
‘Ja, inderdaad. Ik ben ook erg dankbaar dat hij mij gevraagd heeft, maar weet je zeker dat je het oké, vindt?’
‘Ik heb toch net gezegd dat we elkaar de ruimte geven, dus ja ik ben er zeker oké mee. Ik ben zelfs trots op je, als ik eerlijk ben. Het lijkt erop dat al die muziek maken en die uurtjes op je muziekkamer zijn vruchten aan het afwerpen zijn.
‘Ja, inderdaad. Nou ik hoop dat dit het begin is van nog veel meer!’
‘Weet je echt heel zeker dat je het goed vindt als ik ga optreden op dat bedrijfsfeest? Het betekend namelijk dat ik de komende anderhalve week heel veel met muziek bezig ben, want het feest is al heel snel.’
‘Ja, dat zei je net ook al en dat begrijp ik en ik zal mijn best doen om me niet achtergesteld te voelen en jou je ding te laten doen.’
‘Goed, maar zeg je me alsjeblieft wel als je het gevoel hebt dat dingen weer misgaan, voordat ze ook daadwerkelijk misgaan?’
‘Ja, dat beloof ik, Max.’
‘Oké, dank je.’
‘Weet je al wat je gaat spelen die avond?’ Lucy kijkt me vragend aan.
‘Ik heb een enorme lijst met liedjes gekregen waaruit ik kan kiezen en ik krijg een half uur de tijd om mijn eigen muziek te spelen, zei mijn baas.’
‘Nou aan de slag dan maar!’ zegt Lucy.
‘Hoe bedoel je?’ vraag ik argwanend.
‘Nou, ik neem aan dat je een en ander door wil nemen?’
‘Eh, ja, maar vind je dat niet erg dan?’ Ik kijk haar twijfelend aan.
‘Nee hoor, ik wilde toch even naar de stad, dus neem de tijd. Heb je nog iets nodig van de winkel?’
‘Eh, nee, ik dacht het niet, anders bel ik wel even, goed?’
‘Prima. Veel plezier.’ Lucy drukt een kus op mijn wang, pakt haar handtas en verdwijnt naar buiten. Ik hoor de auto starten en daarna het grind knisperen onder de banden al ze wegrijd van het grindpad. Een beetje beduusd van dit alles blijf ik achter aan de keukentafel. Is dit zojuist allemaal echt gebeurd of heb ik zitten dromen?

Het gesprek was zo ontzettend meegevallen. Lucy nam alle schuld op zich. Of ja, schuld kan ik het niet echt noemen, maar het leek alsof ze zich erbij neer heeft gelegd dat ze samen met de muziek het belangrijkste in mijn leven is en dat betekend heel erg veel voor me. Ze heeft zelfs gezegd dat ik nu maar muziek moest gaan maken. Dat is nog niet zo heel vaak voorgekomen.
Met een tevreden lach om mijn mond vertrek ik naar mijn muziekkamer en ga ik aan de slag met mijn eigen werk.

Volgende –>