De avond van het bedrijfsfeest
‘Ben je er echt klaar voor?’ vraag Lucy terwijl ze controleert of mijn kleding goed zit en ze strijkt mijn haar nog even de goede kant op.
‘Ja, zo klaar als ik maar kan zijn!’ zeg ik vrolijk en toch ook een tikkeltje gespannen.
Lucy heeft zich de afgelopen dagen echt enorm goed gedragen. Oké, dat klinkt een beetje vreemd als ik het zo zeg, maar ik bedoel dat ze me echt mijn ding heeft laten doen met mijn muziek, omdat ze wist dat dit heel belangrijk voor me was. Ik heb niet het gevoel gehad dat ze er problemen mee had dat ik zoveel met mijn muziek bezig was. Lucy heeft zich ook goed vermaakt afgelopen week. Ze is met Jenny naar de film geweest, is twee avonden gaan sporten en we hebben een avondje samen in een restaurantje in de buurt gegeten. De rest van de dagen heeft ze films gekeken en series die ik niet volg. Natuurlijk zijn we wel nog een aantal momenten van de dag samen geweest. Ik heb me niet volledig opgesloten in mijn muziekkamer. Al met al was het een fijne tijd en we zijn inderdaad een beetje dichter tot elkaar gekomen, ondanks dat we elkaar juist de ruimte gaven.
‘Nou, veel succes dan maar en waarschijnlijk pas tot morgenvroeg, ik zal wel slapen tegen de tijd dat je thuis bent.’
‘Ja, dat denk ik ook.’ Ik druk een kus op haar voorhoofd en daarna nog een op haar mond.
‘Geniet ervan!’ zegt Lucy als ik de deur uitloop met mijn gitaar.
‘Komt in orde,’ zeg ik en ik trek de deur achter me dicht en loop naar de auto.
‘Ha die Max!’ zegt Meneer Grumpy als ik arriveer op het bedrijfsfeest. ‘Kom, ik stel je even voor aan mijn vrouw!’ zegt hij en hij loopt voor me uit naar een grote zaal. Mijn hemel. Ik heb nog nooit in zo’n grote zaal gespeeld. Dit is echt super!
‘Maria, dit is Max, onze artiest voor vanavond. Max, dit is mijn vrouw Maria.’ Ik schud de hand van een vrouw van middelbare leeftijd, tenminste ik denk dat ze van die leeftijd is, aangezien Meneer Grumpy ergens achter in de vijftig is, ga ik er voor het gemak even van uit dat zij dat ook is, hoewel ze er echt lang zo oud niet uitziet als dat ze dan zou moeten zijn? Alleen de rimpeltjes langs haar ogen en mond verraden dat ze niet meer de jongste is. Ze is gekleed in en zwarte, aansluitende jurk en haar gitzwarte haar hangt stijl langs haar gezicht. Haar ogen stralen als ze begint te praten.
‘Max, wat ben ik blij dat je bent gekomen. Ik weet dat we veel van je vragen, zo kort van tevoren een hele avond voorbereiden, maar ik ben echt zo blij dat we je hier kunnen ontvangen!’
‘Ik zou u moeten bedanken, eerlijk waar. Dit is echt een fantastische kans die ik niet kan laten gaan, dus dank u daarvoor.’
Na onze kennismaken, geeft Maria me een rondleiding door het gebouw. Het is een prachtig, groot landhuis met een enorme feestzaal. Bij aankomst zag ik dat er een rode loper bij de voordeur werd uitgerold. Ik ben ruim anderhalf uur te vroeg, zodat ik me goed kan voorbereiden en alles even goed op me in kan laten werken. Nadat ik de keuken, mijn eigen privé-vertrek en de sanitaire voorzieningen bekeken heb, leidt Maria me naar het podium. Het is vrij groot. Even aarzel ik. Zou het niet te groot zijn voor iemand die maar alleen is? Maria ziet mijn blik.
‘Is er iets?’ vraagt ze bezorgd.
‘Nee, alles is zo geweldig en zo, eh… groot.’ Ik kijk naar het podium terwijl ik het zeg.
‘Ah, ik snap het. Zou je je beter voelen als het podium wat kleiner was?’ Zie je wel! Hoe kan het toch dat vrouwen altijd alles weten?
‘Misschien. Ik weet het niet, eerlijk gezegd. Misschien moet ik gewoon even wennen. Bij de optredens die ik normaal gesproken verzorg is het podium een stuk kleiner en aangezien ik maar alleen ben…’ Ik begin een beetje te blozen geloof ik.
‘Maak je niet druk, ik regel wel iets!’ Maria pakt een telefoon uit haar handtas, die losjes om haar schouder hangt.
‘Stan? Ja, met Maria. Zeg, wil je iets voor me doen? Zou jij even naar het podium kunnen komen? Ik wil graag wat wijzigingen aanbrengen. Ja, dat is prima. Zie ik je zo!’ Ze hangt op en stopt haar telefoon weer weg. ‘Zo, dat regel ik wel. Jij mag naar je vertrek gaan om even te ontspannen en te doen wat je altijd doet voor een optreden en dan zal ik wel iemand langs sturen om je te laten weten wanneer het bijna tijd is om op te treden. Goed?’ Ik knik zonder iets te zeggen en probeer me voor de geest te halen welke route ik ook al weer moest nemen naar mijn privé-vertrek. Ik geloof dat hier om de hoek de trap is… Ja! Gevonden. Oké, de trap op, dan de hal door en aan het einde naar rechts en dan nog een kleine trap op. Aan het einde van de gang aan de linker kant zou mijn vertrek zijn, als ik het goed heb. Voorzichtig maak ik de deur open. Ja! Gevonden. Dit is mijn kamer.
Ik sluit de deur achter me en laat me op de luxe sofa vallen. Dit vertrek is bijna net zo groot als onze benedenverdieping. Wat een ruimte. Rechts naast de deur staat een bureau met een luxe stoel. Aan de andere kant van de deur staat de sofa waarop ik zit. Voor me staat een groot kingsize hemelbed. Een paar meter verder is een deur, die leidt naar een badkamer die ongeveer drie keer zo groot is als de onze. Helemaal aan de andere kant is ook een deur en die leidt naar een inloopkast. Dit vertrek is duidelijk in gebruik als slaapkamer, of logeerkamer. Ik denk niet dat het ‘de’ slaapkamer is, als ik zo kijk naar de rest van dit huis, is dit best nog een bescheiden kamertje. O, ik moet natuurlijk wel even foto’s maken, dan kan ik die naar Lucy sturen. Ze gaat nooit geloven dat ik in zo’n geweldig vertrek verblijf. Ik vis de telefoon uit mijn broekzak en maak een aantal foto’s die ik vervolgens direct doorstuur naar Lucy.
Hier verblijf ik dus… kun je het je voorstellen? Misschien krijg ik ooit wel zo’n kamer als ik beroemd ben, dan kunnen we samen fijn dat grote bed delen!
Wow, dat is echt een enorme slaapkamer en een enorm bed! Tja, wie
weet wordt je wel een ster na deze avond!
Dat zou wel mooi zijn, nietwaar? Ik ga me nu klaarmaken. Ik hoop dat alles goed verloopt!
Alles komt goed, dat weet ik zeker. Er is nog nooit iets niet goed gegaan.
Zet hem op, Max! En vooral: geniet ervan!
Ik zal het doen, dank je. Dikke kus!
Jij ook een dikke kus! Succes!
Na iets meer dan een uur wordt er op de deur geklopt. Ik stop met zingen en leg mijn gitaar op het grote bed neer. Als ik de deur open staat er een klein mannetje met een bril op voor me.
‘Hallo Max, ik ben Stan. Van Maria kreeg ik de opdracht om aan je door te geven dat het feest over twintig minuten van start gaat. Of je over tien minuten beneden kunt zijn?’ Stan kijkt me met vragende ogen aan.
‘Ja dat is prima, ik kom er zo aan,’ zeg ik beleefd.
‘Tot zo dan,’ zegt Stan.
‘Tot zo.’ Ik sluit de deur zachtjes en pak mijn gitaar weer van het bed. Ik zing het laatste couplet van het liedje waar ik aan bezig was en sta dan op. Ik loop naar het grote raam en kijk naar buiten. Ik kijk uit over de rode loper, de oprijlaan en de grote tuin die om het landhuis ligt. Vanuit hier zie ik al enkele auto’s de oprijlaan oprijden. Het is bijna tijd. Ik adem heel diep in, sluit mijn ogen, houdt mijn adem even vast en blaas hem vervolgens langzaam uit. Dit herhaal ik nog twee keer. Ik open mijn ogen weer, pak mijn gitaar en loop naar de deur. Even kijk ik de kamer rond en sluit dan de deur af als ik naar de hal loop. Ik ben er klaar voor!
Met een beetje gezonde spanning in mijn lijf loop ik de trap af, de hal door, de volgende trap af en dan naar de feestzaal. Maria staat op me te wachten.
‘Ah, goed dat je er bent. Mooi op tijd! Ik geloof dat er al een aantal gasten gearriveerd zijn, maar ze wachten even in een kleinere zaal totdat ze compleet zijn. Wil je nog even naar het podium kijken?’ Maria kijkt me vragend aan. Ik had al een snelle blik op het podium geworpen, maar knik evengoed ja.
‘Oh dit is perfect!’ zeg ik als ik dichterbij kom. ‘Dank je, Maria.’
‘Nou, je moet mij niet bedanken, Stan heeft het allemaal geregeld. Ik heb alleen gezegd dat het een beetje kleiner en gezelliger moest.’
Heeft Stan, het kleine mannetje, dit in zijn eentje gedaan? Nou, hij is sterker dan hij er uitziet in elk geval. Het podium lijkt totaal niet meer op het platte podium van een uur geleden. Het is nog maar de helft zo groot, maar er staan mooie aluminiumkleurige kubussen op het podium, een stoel, een kruk, een microfoon, zelfs een versierde zuil met ballonnen in dezelfde kleuren als de rest van de zaal. Het ziet er netjes verzorgd uit.
‘Hier valt wel mee te werken, begrijp ik?’ Maria kijkt me vragend aan.
‘Jazeker.’ Ik glimlach en heb nu al zin om te beginnen.
‘Goed, ik wilde even vragen of je het goed vindt om even daar achter die deur te wachten zo meteen, dan kan ik je ook even officieel aankondigen. Zo weten alle gasten gelijk wie je bent en zo. Vind je dat goed?’
‘Dat is helemaal prima, Maria. Ik hoop dat ze het leuk vinden.’
‘O vast wel. Ik heb van horen zeggen dat jij echt talent hebt.’ Ze knipoogt naar me en loopt dan weg. ‘Tot zo!’ zegt ze nog snel en ik steek mijn hand op.
Oké, dit gaat een topavond worden, dat moet wel als ik dit zo allemaal zie. Terwijl ik de rest van de zaal nog even bekijk, loop ik langzaam naar de deur die Maria me net gewezen had.
Ik kom in een klein halletje, maar waar die naar toe leidt weet ik niet en ik hoef het ook niet te weten. Er is plaats voor mij en mijn gitaar om even te wachten en dus doe ik dat. Tijdens het wachten neurie ik een paar liedjes om mijn stembanden een beetje op te warmen.
Zou dit mijn doorbraak betekenen? Ik ga er gewoon voor en zie wel waar het schip strandt.
‘Dames en heren, mag ik een groot applaus voor Max, onze muzikant voor vanavond!’ hoor ik Maria zeggen. Met een zwaai maak ik de deur open en heel even ben ik verblind door het felle licht in de zaal. Het halletje was nogal donker. Ik loop vrolijk naar het podium terwijl ik mijn hand opsteek en naar de mensen zwaai.
‘Welkom allemaal, op dit prachtige bedrijfsfeest,’ zeg ik. Ik wil eigenlijk een grapje maken over hoe slecht onze bedrijfsfeesten zijn, maar besef me net op tijd dat mijn eigen baas ook hier is.
‘Ik ga deze avond muzikaal invullen en ik hoop dat ik jullie hiermee een plezier kan doen. Mochten er mensen zijn met verzoekjes, geeft die dan gerust door en dan zal ik kijken of ik er iets mee kan doen. Voor nu wens ik jullie allemaal een mooie avond.’
Het publiek is enthousiast en klapt. Een paar dames die een beetje aan de kant staan, stoten elkaar aan met hun elleboog en lachen verlegen als ik oogcontact maak. Dit gaat een leuke avond worden, ik weet het zeker!
Ik sla de eerste noten op mijn snaren aan en het wordt muisstil. Oké, ik dacht dat iedereen zijn gang zou gaan en ik een beetje op de achtergrond zou zingen, maar iedereen blijft gebiologeerd naar me kijken. Niet dat ik dat erg vind, integendeel, dit is wat je als muzikant graag wil, maar ik had het hier niet zo verwacht. Als mijn nummer ten einde is, wordt er hard geklapt, gefloten en gejuicht. Goh, wat een geweldig publiek.
‘Dank jullie wel allemaal, hartelijk dank, maar jullie hoeven niet te blijven kijken hoor, ga lekker feesten, praten met collega’s, drink wat, maak er een leuke avond van!’ zeg ik en een paar mannen roepen: ‘Let’s party!’
Ik speel een beetje een up-tempo liedje en de heupen van een aantal dames beginnen meteen te swingen. Twee nummers later is het grootste deel van mijn publiek lekker aan het dansen en met elkaar aan het praten en lachen. Zo nu en dan komt er een verzoekje binnen en ik heb ze tot nu toe nog allemaal kunnen zingen en spelen.
De hele avond lang blijft er een jongedame om het podium heen hangen die af en toe mijn blik vangt. Ze is duidelijk erg op me gefixeerd. Ik werp haar af en toe een glimlach toe en dan draait ze verlegen haar hoofd weer weg. Ook dit hoort bij het artiesten leven…
De avond is bijna ten einde en ik besluit een van mijn nieuwste nummers te spelen als einde van deze muzikale avond.
Als de laatste noten gespeeld zijn, bedank ik mijn publiek en loop het podium af, onder een daverend applaus. Dit geweldig! Ik kan hier best wel aan wennen.
Wanneer ik de deur van mijn privé-vertrek achter me sluit, laat ik me op het grote bed vallen. Ik zucht diep en er verschijnt een enorm grote glimlach om mijn mond. Dit was echt magnifiek! Het was best wel pittig, zo’n hele avond zingen. Natuurlijk wel met een aantal kleine en een grote pauze, maar toch. Ik heb nog nooit zo lang mogen optreden en ik heb er elke minuut van genoten. Dit is zo anders dan in een bar waar misschien twintig mensen zitten en soms, als je geluk hebt, veertig. Nee, hier waren gewoon driehonderd mensen. Misschien wel meer.
Ik hoor iemand op de deur kloppen en ik loop er naartoe.
‘Hoi Max,’ zegt Maria die naar me glimlacht. ‘Mag ik even binnenkomen?’
‘Jazeker,’ ik houd de deur verder open en gebaar dat ze binnen mag komen.
‘Ik wilde alleen even zeggen dat ik zo ontzettend tevreden ben. Het was echt een geweldig optreden! De mensen hebben ervan genoten. Ik heb een aantal mensen gevraagd wat ze van de muziek vonden en ze waren allemaal even enthousiast. Goed gedaan!’ Haar gezicht spreekt boekdelen, ze is oprecht blij.
‘Graag gedaan. En ik wil jullie bedanken dat ik deze kans gekregen heb. Het was oprecht het mooiste optreden wat ik ooit gedaan heb, dus hartelijk dank hiervoor.’
‘O dat zit wel goed,’ zegt ze en ze wuift met haar hand alsof het niets voorstelt. Ze zet haar handtas op de sofa en pakt er een envelop uit.
‘Hier, deze is voor jou, Max. Doe er wat leuks mee!’ Ze duwt me de envelop in mijn hand en loopt dan richting de deur.
‘O maar dat is niet nodig! Ik vond het gewoon erg leuk!’
‘Natuurlijk is dat nodig. Niks voor niks in de wereld. Jij hebt me uit de brand geholpen door hier op te treden en dus is dit het minste dat ik voor je kan doen. Ik hoop van harte dat jij over niet al te lange tijd doorbreekt en een groot succes zal worden, dat hoop ik echt, want je hebt verdorie talent, Max. Je hebt echt talent!’ Maria loopt de gang op en sluit de deur achter zich.
Verbaasd staar ik voor me uit. Dan kijk ik naar de envelop. Heel langzaam maak ik hem open.
Dit kan echt niet! Ik laat me geschrokken op de sofa zakken en sla mijn hand voor mijn mond. Met grote ogen kijk ik nog een keer in de envelop. Het is niet waar. Het kan niet waar zijn. Ik geloof dit niet! Met bibberende handen pak ik het stapeltje geld uit de envelop. Ik heb groene briefjes in mijn hand. Je weet wel, die met het getal honderd erop. En niet maar één of twee. Nee… ik tel de briefjes en leg ze op mijn schoot. Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen. Negenhonderd euro heb ik zojuist gekregen! Negenhonderd euro!