‘Geloof je dat nou?’ met grote ogen kijk ik Lucy aan, die nog maar half wakker is. ‘Negenhonderd euro!’ Heel even was ik vannacht toen ik thuis kwam in de verleiding geweest om Lucy wakker te maken en haar te vertellen over de negenhonderd euro die ik die avond had verdiend, maar ze lag er zo mooi en rustig bij, ik wilde haar niet wakker maken, dus ben ik stilletjes bij haar in bed gekropen en ik ben als een blok in slaap gevallen.
‘Ongelofelijk, dat moet je vaker doen!’ zegt ze slaperig.
‘Ja, dat is ook mijn bedoeling en dat weet je,’ zeg ik lachend.
‘Ja, dat weet ik,’ zegt Lucy die inmiddels de slaap uit haar ogen heeft gewreven. Ik raakte een zere plek. Ik moet uitkijken met wat ik zeg. Ze heeft me tenslotte alle ruimte gegeven om dit optreden voor te bereiden, maar ik moet natuurlijk niet gaan overdrijven. Misschien dat ik de rest van het weekend maar even geen muziek meer maak, behalve een paar liedjes zingen in de app dan, anders krijg ik weer van die dreigberichten dat mensen me willen komen opzoeken om me weer aan het zingen te krijgen, nee dank je.
‘Zullen we vandaag nog eens naar het bos gaan en een fijne wandeling maken?’ stel ik voor en ik zie hoe Lucy opleeft bij die gedachten.
‘Ja, dat hebben we al lang niet meer gedaan, dat is goed!’ Lucy glimlacht.
‘Weet je wat? Jij blijft lekker in bed liggen en ik ga een ontbijtje voor je regelen,’ zeg ik tegen Lucy.
‘Jij? Een ontbijtje maken voor mij?’ Lucy kijkt me met één opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Ik zei regelen, ik heb niets gezegd over zelf maken,’ grap ik en ik geef haar een kus. ‘Niet weglopen! Geef me even de tijd!’
‘Oké, ik ga wel even verder in het boek waar ik gisteren aan begonnen ben.’
Ik spring uit bed, loop naar beneden en pak de melk uit de koelkast. Verder pak ik een aantal eieren, bakmeel en een beetje zout, dat mix ik door elkaar. Daarna zet ik een pan op het vuur en schep er wat beslag in. Ik ga mijn lieve Lucy eens verwennen met pannenkoeken.
Na twintig minuten, loop ik naar boven met een dienblad vol lekkers. Ik heb pannenkoeken, een glas versgeperst sinaasappelsap, een kommetje yoghurt en een pistolet die ik in de oven heb afgebakken. Luxer kan ik het niet maken op dit moment.
‘Oh, schat! Wat lekker. Ik rook al van alles! Hier heb ik echt zin in! Waar heb ik dit eigenlijk aan te danken?’ vraagt ze terwijl ze haar haar uit haar gezicht wrijft.
‘Gewoon, omdat ik van je hou en omdat je me de afgelopen tijd de ruimte hebt gegeven om te kunnen doen wat ik moest doen om dat optreden voor te bereiden. Dank je wel daarvoor.’
Lucy glimlacht even en gaat rechtop in het bed zitten, met haar rug tegen het hoofdbord aan.
‘Nou, kom maar op dan met die pannenkoeken. Eens kijken of ze smaken.’
Een half uur later zitten we allebei lachend op bed. Ik vertel Lucy over de avond van het bedrijfsfeest en hoe gezellig het was. Het dienblad is leeg, op de borden en bekers na dan. Het eten is op. We hebben samen tien pannenkoeken opgegeten. Tien!
Ping! Een berichtje. We draaien ons allebei om naar ons eigen nachtkastje, want daar ligt onze telefoon. Mijn scherm blijft zwart. Dat van Lucy licht op. Ze pakt de telefoon en leest het berichtje. Er vormt zich een glimlach om haar mond, maar ze lijkt het niet te willen toelaten. Ik ken deze uitdrukking niet. Haar vingers bewegen snel over het scherm en als ze klaar is legt ze de telefoon weer weg. Ik kijk haar vragend aan en het lijkt bijna alsof ze zich schuldig voelt als ze merkt dat ik naar haar kijk.
‘Wat is er?’ vraagt ze.
‘Niets. Ik vroeg me gewoon af wie het was, meer niet.’ Ik probeer nonchalant te klinken.
‘Oh, dat was een collega, een onderonsje van het werk, niets speciaals.’ Ze wuift met haar hand. Oké, het zal wel.
Weer een bericht. Ik kijk automatisch naar haar telefoon. Lucy lijkt even te twijfelen, maar pakt toch haar telefoon erbij. Weer een lach om haar mond, deze keer groter.
‘Goh, het is wel erg grappig,’ flap ik er plotseling uit. Ik wilde het helemaal niet zeggen. Ik dacht het alleen, toch? Of zei ik het nu wel hardop?
‘Wat bedoel je daar mee?’ Lucy kijkt me vragend aan.
‘Eh niets. Gewoon dat het erg grappig schijnt te zijn.’
‘Ja, toevallig wel ja. Maar je zou het niet snappen, want het gaat over dingen van het werk.’
‘Ah zo, oké, wat jij zegt.’
Lucy legt haar telefoon weer weg en er valt een stilte..
‘Ik ruim dit wel even op,’ zegt ze uiteindelijk en ze stapt uit bed en pakt haar telefoon. ‘Dan kun jij je even opfrissen. Ik ga er tenminste vanuit dat je dat vannacht niet meer gedaan hebt?’ Lucy staat al met het dienblad in haar handen.
‘Dat klopt. Dank je voor het opruimen.’
‘Geen probleem, dit is het minste wat ik terug kan doen, na dat lekker ontbijt.’ Lucy draait zich sierlijk om en loopt naar beneden. Ik loop naar de badkamer en spring onder de douche.
Nadat ik me opgefrist heb, gaan we naar het bos. We wandelen een route van acht kilometer en ik moet bekennen dat dat langer was dan dat ik eigenlijk in gedachten had. Ik vind het echt niet erg om te wandelen, maar het was behoorlijk pittig, aangezien de route door best wel veel los zand ging en dat loopt ontzettend zwaar. Lucy is duidelijk fitter dan mij, dat komt natuurlijk door al dat sporten. Misschien moet ik ook weer eens wat vaker gaan hardlopen, dat is goed voor me.
‘Nou, dat was me het tochtje wel,’ zeg ik als we bij de auto komen.
‘Jij hebt echt een slechte conditie gekregen, zeg! Ga eens wat vaker sporten!’ is Lucy’s antwoord. Lekker subtiel ook.
‘Ik zwem elke week!’ schiet ik in de verdediging.
‘Ja… dat is ook alles. Meer doe je niet.’
‘Wat wil je daar mee zeggen, mevrouw o-wat-ben-ik-fit?’ Ik kijk haar vragend aan.
‘Niets. Alleen dat je misschien wat vaker moet bewegen en minder stil moet zitten op die muziekkamer.’
‘Ah, dat is het dus.’
‘Nee, sorry Max, zo bedoelde ik het niet. Ik bedoel dat je met muziek maken niet echt fit blijft.’
‘Nou, dat ben ik niet met je eens. Ik verbrand ook calorieën, maar niet zoveel als jij met je sportavonden nee, daar heb je gelijk in.’
‘Dus meer sporten! Straks wordt je nog zo’n dikke zanger die alleen nog maar op zijn krukje zit met zijn gitaar en de enige beweging die je maakt is het aanslaan van je gitaarsnaren,’ grapt Lucy en ik sla mijn armen om haar heen zodat ze nergens meer heen kan.
‘Hou je mond jij!’ Ik begin haar te kietelen.
‘Nee Max! Alsjeblieft! Hier kan ik niet tegen!’ giechelt ze en ze probeert van me weg te komen.
‘Eerst je excuses.’
‘Het spijt me!’ Ik laat haar los en ze laat zich lachend op de grond vallen.
‘Ik weet nog wel een andere manier om calorieën te verbranden…’ Ik trek mijn wenkbrauwen op en glimlach speels naar Lucy terwijl ik mijn hand naar haar uit steek. Ze pakt hem vast en ik trek haar omhoog.
‘Ja, dat geloof ik goed, Max, maar nu even niet!’
We stappen in de auto en rijden naar huis.
Precies op het moment dat we thuiskomen, komt de postbezorger aan. Hij heeft een pakketje voor ons. Ik neem het aan en zet een handtekening. Samen lopen we naar binnen.
‘Ik ga even snel douchen, goed?’ en nog voordat ik antwoord kan geven is Lucy al boven.
‘Hey Luna, meisje!’ Luna komt vrolijk op me afrennen als ik haar naam zeg. ‘Had je ons gemist?’ Ook Bounty komt vrolijk naar me toe huppelen.
‘Hallo kleine kerel!’ zeg ik en ik haal hem even aan. Ik speel een tijdje met hen beide en besef me dan dat ik nog niet eens gekeken heb wat er in het pakketje zit. Ik loop naar de keukentafel en maak het pakje open. Oh ja! Dat was ik al helemaal vergeten! Ik heb mezelf een nieuwe microfoon besteld. Deze is van een vele betere kwaliteit dan de microfoon die ik nu gebruik. Hij was dan ook niet goedkoop, maar het levert me wel een beter geluid op en als ik ooit een album wil maken, dan heb ik het beste van het beste nodig. Voorzichtig maak ik de verpakking open en haal de microfoon eruit. Prachtig. Ik hou ervan om nieuwe dingen te kopen. Vooral nieuwe muziekdingen. Ik krijg er gewoon een heel erg gelukkig gevoel van en wil natuurlijk gelijk even testen hoe hij klinkt. Ik loop naar mijn muziekkamer. Terwijl ik de trap op loop, hoor ik dat Lucy nog onder de douche staat. Luna komt achter me aan de trap op en laat de kans niet voorbijgaan en springt op bed. Ik open de deur van mijn muziekkamer en installeer de nieuwe microfoon.
Zo, eens even kijken of hij ook echt zo geweldig klinkt als men beweerd. Op mijn computer start ik mijn muziekprogramma op en druk op de knop ‘opname’. Ik kies een willekeurig liedje dat in me opkomt en begin met zingen. Na een half liedje stop ik, want ik ben te benieuwd naar het geluid om het hele liedje te zingen. Tijdens het zingen klonk het al beter dan mijn oude microfoon. Ik spoel de opname terug en luister aandachtig. Nou, het is inderdaad niet gelogen dat deze microfoon een heel erg mooi geluid geeft. Tien keer beter dan mijn oude. Dat maakt dat ik nog gelukkiger ben met deze aankoop dan ik al was.
‘En?’ ik draai me geschrokken om en zie Lucy in de deuropening staan.
‘Lucy, je laat me schrikken!’
‘Dan staan we nu weer gelijk,’ zegt ze en ze knipoogt.
‘Ja inderdaad.’
‘Klinkt hij goed?’ vraagt ze belangstellend.
‘Ja, geweldig. Ik ben zo blij dat ik deze gekocht heb!’ zeg ik met een grote lach om mijn mond.
‘Fijn. Wil je nog even boven blijven? Ik heb nog wel wat dingetjes die ik voor mezelf kan doen. We kunnen straks wel samen eten?’
‘Oh ja, als je het tenminste niet erg vindt dat ik nu muziek ga maken?’
‘Nee, daarom stelde ik het juist voor.’
‘Oké, dan zie ik je straks weer.’
‘Geniet ervan,’ zegt Lucy en ze loopt de kamer uit. Goh, ze is echt heel erg meegaand de laatste tijd. Het gaat echt super tussen ons. Misschien was het inderdaad gewoon nodig dat we elkaar even een tijdje niet gezien hebben.
Als ik ongeveer een uur bezig ben met mijn muziek, gaat plotseling mijn telefoon. Wie belt mij vandaag? Wie belt mij überhaupt? Ik word nooit gebeld. Als er iets is, krijg ik een berichtje, maar bellen is zo ouderwets… Ik neem op.
‘Hallo?’ zeg ik, me afvragend van wie dit onbekende nummer is.
‘Hallo, spreek ik met Max?’ vraagt een mannenstem.
‘Ja, met wie spreek ik?’
‘Max, wat fijn dat ik je te pakken heb gekregen. Je spreekt met John Jacobs, manager van TSF, ofwel The Sophisticated Frown. Ik weet niet of je ze kent?’ Ik ben even helemaal in shock… of ik ze ken? Natuurlijk ken ik ze! Ik ben enorm fan van deze band.
‘Ja, ja, die ken ik zeker. Ik ben een grote fan van ze.’
Waar gaat dit heen? Waarom belt de manager van deze band mij op en hoe komt hij trouwens aan mijn telefoonnummer?
‘Ik zal het je even uitleggen, want je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik je bel?’
‘Ja inderdaad…’ zeg ik een beetje verward.
‘Nou het zit zo. Ik was op het bedrijfsfeest van mijn vrouw, die werkt met Maria. Vanaf het eerste moment dat jij die zaal binnen kwam lopen, wist ik dat er iets speciaals aan jou was. Ik zag iets in je dat niet veel andere hebben en ik had nog niet eens een noot of iets gehoord. Toen je begon met muziek maken en zingen was ik helemaal overtuigd. Je hebt talent, Max en niet zo’n beetje. Ik heb de hele avond gebiologeerd naar je zitten kijken en luisteren. Mijn vrouw heeft me zelfs mee naar het buffet moet slepen en dat wil veel zeggen, aangezien ik van eten houd. Ik was gewoon zo onder de indruk van jou, Max. Ik heb Maria om je nummer gevraagd en uitgelegd waarom ik contact met je op wilde nemen. Ik hoop dat je niet boos bent op haar.’
‘Nee,’ zeg ik snel. Dan is het even stil. Een vreemd gevoel kruipt vanuit mijn maag naar mijn benen, armen en vervolgens mijn hoofd. Het lijkt alsof ik zweef. Hoor ik dat nu goed? Plotseling kan ik geen woord meer uitbrengen. Ik word een beetje duizelig.
‘Max? Max? Ben je daar nog?’
‘Eh… ja. Ik… Ja, ik ben er nog. Dat is aardig om te zeggen, dank u,’ stamel ik. Goh, wat klinkt dat onprofessioneel.
‘Ik begrijp dat dit een beetje als een verrassing komt…’
‘Ja, zeg dat wel, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.’
‘Nou, dat was nog niet alles. Ik heb nog meer te vertellen.’ John laat een kleine pauze vallen en mijn maag lijkt gevuld te zijn met duizenden luchtbelletjes die omhoog borrelen.
‘Binnenkort ga ik met de band een internationale tour doen. Niets vooraf gepland, maar we reizen gewoon naar een land van de lijst die we gemaakt hebben en kijken of we daar ergens een concert kunnen regelen. We zochten alleen nog iemand om mee te reizen als een soort voorprogramma zegt maar. Een opwarmertje voordat TSF begint en jij past precies in dat plaatje.’
‘Ik…’ Ik wil iets zeggen, maar ik weet niet wat. Heb ik het nou goed begrepen? Wil hij mij in het voorprogramma van The Sophisticated Frown? De bubbels in mijn maag worden groter!
‘Toen ik je zag spelen op het bedrijfsfeest, was het eerste wat ik dacht: die jongen moet in het voorprogramma van The Sophisticated Frown!’
Jep, ik heb het goed begrepen. Mijn maag is nu één grote luchtbel geworden en als ik niet uitkijk zweef ik dadelijk de kamer uit.
‘Hoe zou je zoiets vinden, Max? Zou je daar voor openstaan? Ik weet natuurlijk niet hoe je leven er op dit moment uitziet en of je druk bent met andere dingen, maar het zou natuurlijk wel een kans zijn, mocht je tenminste willen doorbreken in de muziekwereld.’
Snel, zeg iets! En niet weer zo’n knullig antwoord. Mijn brein draait op volle toeren, maar veel zinnigs komt er niet opzetten.
‘Dat, eh, lijkt me echt geweldig, John. Ik ben even helemaal sprakeloos als ik eerlijk ben.’
‘Dat geeft niet, ik begrijp het. Maar je ziet het in principe wel zitten dus?’
‘Eh, ja, ik moet natuurlijk wel even overleggen met mijn vriendin, wat zij er van vindt en zo, maar ik zou eerlijk gezegd niet weten waarom ik deze kans niet zou aangrijpen.’
‘Dat is geweldig om te horen, Max! Weet je wat? Als je mij even je mailadres doorgeeft, dan kan ik je wat informatie doorsturen, zodat jij en je vriendin een beter beeld krijgen van wat het precies inhoudt. Is dat oké?’
‘Ja natuurlijk. Graag zelfs.’
Ik geef John mijn e-mailadres en bedankt hem voor zijn telefoontje.
Als John uiteindelijk de verbinding verbreekt na ons gesprek, staar ik verdoofd voor me uit. Is dit een droom? Dat moet wel. Ik ben echt niet zomaar opgebeld door de manager van The Sophisticated Frown die mij vervolgens vraagt of ik in het voorprogramma wil spelen van mijn favoriete band. Ik bedoel, dat kan helemaal niet. Ik ben gewoon Max. Misschien dat een aantal lokale mensen mijn naam inmiddels kennen, maar toch niet John Jacobs?
Ik heb geloof ik wel tien minuten voor me uit zitten staren, zonder een millimeter te bewegen. Ademhalen ging gelukkig nog vanzelf, maar de rest van mijn functies waren tijdelijk even buiten gebruik. Off-line. In trance. Helemaal van de wereld, op een positieve manier dan. Ik bevind me in een ander universum lijkt het wel, maar word weer naar de werkelijkheid gezogen als Luna tegen mijn been duwt met haar snuit.
‘Oh, Luna, meisje. Is het toch echt waar?’ Ik pak Luna bij me en aai haar rustig, maar met ritmische bewegingen over haar rug en kop.
‘Weet je wie daar net belde?’ Ik kijk haar vragend aan. ‘John! John Jacobs, de manager van The Sophisticated Frown. Niet te geloven toch?’
Ik veer op en ren de trap af naar beneden. Als ik beneden kom stuiter ik als een opgewonden kind de keuken in om Lucy het geweldige nieuws te vertellen, maar binnen een fractie van een seconden is mijn stemming omgeslagen van euforisch en gelukkig naar angst en paniek. Geschrokken haast ik me naar de andere kant van de keuken.