#33 EN/OF

‘Dag, schat.’ Ik druk een kus op Lucy’s wang. ‘Hoe was je nacht?’ Lucy ziet er doodmoe uit, maar dat kan ik maar beter niet tegen haar zeggen.
‘Hey,’ antwoord ze slaperig. ‘Het was verschrikkelijk. Ik hoop dat jij beter geslapen hebt. Daarom wilde ik ook dat je naar huis ging, zodat jij in elk geval een beetje rust kreeg.’
‘Je bent veel te goed voor me,’ zeg ik en aai voorzichtig over haar haar. ‘Hoe voel je je? Heb je nog veel hoofdpijn?’
‘Ja, best wel, maar de pijnstillers die ze hier hebben werken wel goed.’
‘Oké. Heb je al iets gehoord over vandaag? Weet je al of je naar huis mag of niet?’ vraag ik nieuwsgierig. Lucy schudt minimaal met haar hoofd.
‘Als het goed is komt over een half uur de arts met meer nieuws.’
‘Oké. Kan ik nog iets voor je doen?’ vraag ik, want ik voel me een beetje nutteloos.
‘Ja, dat kan je zeker…’ Lucy glimlacht een beetje.
‘Ja, vertel op!’ zeg ik ongeduldig.
‘Mij zeggen wat dat goede nieuws is dat je me wilde vertellen gisteren!’
Ik kijk een beetje ongemakkelijk om me heen. Hoe zou ze reageren op dit nieuws?
‘Ik dacht dat het goed nieuws was?’ zegt Lucy met een bezorgde blik als ze mijn reactie ziet.
‘Ja, ja het is ook goed nieuws. Ik eh, weet alleen niet of dit een geschikt moment is om het te vertellen?’ stamel ik.
‘Hoe bedoel je? Vertel het nu maar gewoon.’ Daar is die juffen stem weer. Nu moet ik wel gehoorzamen.
‘Oké.’ Ik pak een stoel en ga langs Lucy’s bed zitten. ‘Gisteren wilde ik je komen vertellen dat John Jacobs mij opgebeld had.’ Ik laat even een pauze vallen, maar weet eigenlijk al wat haar antwoord is.
‘Moet ik die John kennen?’ vraagt Lucy voorzichtig. Ik lach.
‘Nee, ik verwacht ook niet dat je hem kent. Hij is de manager van The Sophisticated Frown’
‘Oh, ja die ken ik wel. Van dat liedje van Tears for you toch?’
‘Ja, inderdaad. Nou John is dus de manager en hij belde me op. Hij had me zien optreden op het bedrijfsfeest en was erg onder de indruk. Hij vroeg me of ik het zag zitten om in het voorprogramma te spelen van The Sophisticated Frown.’
‘Oh, wat gaaf! Dat is toch geweldig! Je hebt toch wel ja gezegd hoop ik?’ Lucy kijkt me vragend aan.
‘Nou, ik heb gezegd dat ik heel graag wil, maar dat ik wel eerst met jou wilde overleggen.’
‘Hoezo? Je mag heus wel een paar optredens doen hoor.’
Ik kijk Lucy aan.
‘Wat is er?’ Ze knijpt haar ogen samen.
‘Nou, ze gaan internationaal.’
‘Hoe bedoel je? Treden ze niet meer in Nederland op?
‘Ook. Dit jaar willen ze iets nieuws proberen. Ze hebben een lijst van landen die ze aandoen en proberen ter plekken een optreden te regelen. Er is dus niets gepland, behalve dan de vluchten.’ Lucy sluit haar ogen. Ik wacht.
‘Internationaal?’ vraagt ze, met haar ogen nog steeds gesloten.
‘Ik begrijp wel als je niet wilt dat ik ga, dan…’
‘Nee.’ Lucy opent haar ogen en kijkt me strak aan.
‘Nee?’ vraag ik.
‘Nee. Deze kans moet je nemen, Max. Dit mag je niet aan je voorbij laten gaan.
Verbaasd staar ik haar aan. Zegt Lucy werkelijk dat ik op mee moet gaan?
‘Maar… dat betekend… ik bedoel… ik ben dan voor langere tijd van huis en ik zal je niet veel zien in die tijd. Vind je dat niet erg?’
‘Leuk is misschien anders, maar ik wil absoluut niet in de weg staan als het om je doorbraak gaat. Dit is waar je al je hele leven op wacht, op hoopt. Dit is dat moment! Grijp het dan aan. We slaan er ons wel doorheen. We hebben tot nu toe alles doorstaan, weet je nog? Het was behoorlijk heftig dit jaar, maar ondanks alles zijn we nog steeds samen, dus ik denk dat het wel goed komt.’
Het voelt zo vreemd, maar tegelijkertijd ook goed om dit van Lucy te horen. Ze steunt me en dat voelt goed.
‘Nou, oké, dan zal ik hem maar zo snel mogelijk laten weten dat ik het doe.’ Ik kan de glimlach niet van mijn mond krijgen.
‘Ja, dat lijkt me wel een goed idee!’ Lucy knipoogt.

De arts komt binnen met het goede nieuws dat Lucy het ziekenhuis mag verlaten, mits ik zorg dat ik haar elke twee uur wakker maak als ze slaapt. Ik beloof plechtig haar goed te verzorgen en op tijd te wekken. Er moeten nog een aantal administratieve zaken geregeld worden en daarna mag ik Lucy meenemen naar huis.
Voorzichtig komt Lucy overeind en trekt een pijnlijk gezicht.
‘Hoofdpijn?’ vraag ik.
‘Ja, als ik beweeg merk ik het goed.’ Ze wrijft over haar hoofd met haar linkerhand.
‘Doe maar rustig aan, we hebben alle tijd. Ik pak even een rolstoel op de gang. Ik ben zo terug.’ Toevallig had ik die zien staan toen ik gisteren naar huis ging. Ik wil Lucy het niet aandoen om te moeten lopen met zo’n enorme hoofdpijn.
‘Zo, ga maar voorzichtig zitten,’ zeg ik en ik help Lucy in de rolstoel. Ik kijk nog even om me heen om er zeker van te zijn dat we niets vergeten.
‘Ben je er klaar voor?’ vraag ik.
‘Ja, ik wil graag naar huis.’
Ik rol met Lucy de gang op en zet koers naar de lift, daar moeten we best wel lang wachten. Eenmaal beneden in de hal aangekomen, merk ik dat Lucy zich niet goed voelt.
‘Gaat het wel met je?’ vraag ik bezorgd.
‘Ja, alleen heel erg veel hoofdpijn en al dat licht en zo maakt het erger. Ik wil gewoon graag liggen.’
‘Ik zal mijn best doen om de rit naar huis zo snel en soepel mogelijk te laten verlopen,’ beloof ik haar.
Als we bij de auto komen help ik Lucy uit de rolstoel en laat haar voorzichtig in de stoel zakken. Zo snel als ik kan breng ik de rolstoel terug naar de ingang van het ziekenhuis en haast me terug naar de auto. 

Het ritje naar huis bevat gelukkig niet zoveel hobbels, maar ik zie dat Lucy het erg moeilijk heeft. Ze is dan ook enorm opgelucht als ze uiteindelijk thuis in haar eigen bed ligt.
‘Wil je de gordijnen alsjeblieft sluiten en de deur dicht doen? Je mag me elke twee uur wakker komen maken, maar ik wil nu echt slapen. Ik ben bang dat mijn hoofd dadelijk uit elkaar barst van de pijn. Over twee uur mag ik weer een pijnstiller.’
‘Oké,’ is alles wat ik zeg terwijl ik de gordijnen sluit. Ik loop naar het bed en trek de deken nog een beetje hoger op, zodat Lucy het zeker niet koud krijgt. ‘Heb je verder nog iets nodig?’ vraag ik zacht.
‘Nee, ik wil alleen maar slapen. Dat ritje met de auto heeft me uitgeput.’
‘Prima, slaap lekker, Lucy. Ik kom over twee uur bij je kijken, goed?’ Ik druk een kus op haar wang.
‘Mmm,’ Lucy sluit haar ogen en haalt diep adem. Ik loop stilletjes de kamer uit en laat de deur op een kiertje staan.
Beneden laat ik me met een plof op de bank vallen. Ik ben blij dat Lucy thuis is, maar ik maak me evengoed zorgen om haar. Ze heeft nog steeds behoorlijk veel hoofdpijn.
Ik kan nog steeds niet geloven dat Lucy tegen me zei dat ik deze kans moest pakken. Ik loop naar de keuken en pak mijn laptop. Eens even zien…  Ja! Daar zal je hem hebben, de mail van John Jacobs. Ik open de mail en lees hem nogmaals aandachtig door. Op het einde van de mail staat een overzicht van de landen die ze willen bezoeken.

Het is niet niks. Ik ga echt de hele wereld over. Het is zo onwerkelijk.
Ik lees de rest van de mail. Ik zou – mits ik akkoord ga met dit voorstel – elke avond van 20:00 uur tot 21:00 uur, lokale tijd, het voorprogramma mogen verzorgen. Ik in het voorprogramma van mijn favoriete band! Met een brede glimlach om mijn mond en kriebels in mijn buik, lees ik verder. Er staat nog wat praktische informatie in en wat er van mij verwacht wordt. 

Nadat ik de hele mail twee keer zorgvuldig doorgelezen heb, staar ik voor me uit. Ik moet een mail terugsturen. Hoe moet ik beginnen? Een tijdje zit ik voor me uit te staren, terwijl ik in mijn hoofd allerlei openingszinnen bedenk. Goh, ik kon wel in de kroeg staan, op zoek naar de beste openingszin om een leuke vrouw mee te versieren,
Na een poosje begin ik maar gewoon met typen. Ik zie wel wat er uitkomt. Dat is het handige van tegenwoordig. Gewoon alles selecteren en wissen en weer opnieuw beginnen.
Als ik op mijn horloge kijk schrik ik op. Ik ben al anderhalf uur bezig aan de laptop en heb nu pas een degelijke mail gestuurd. Ik heb John verteld dat ik graag akkoord ga met het aanbod. Dat Lucy het er – ondanks dat ze op dit moment een zware hersenschudding heeft – mee eens is. Ik wist niet zeker of hier wel over moest beginnen, maar ik wilde verklaren waarom mijn antwoord zo lang op zich had laten wachten. Nu is het afwachten op antwoord van John. Ik klap mijn laptop dicht en loop naar boven. Het is inmiddels twee uur geleden dat Lucy is gaan slapen.

Als ik boven kom open ik langzaam de slaapkamerdeur en zie Lucy liggen in bed. Haar ogen zijn nog gesloten. Ik loop naar haar toe en ga op de rand van het bed zitten. Zachtjes aai ik over haar haar. Ik wil niet te veel druk zetten op haar hoofd, aangezien ze daar al meer dan genoeg last van heeft.
‘Lucy? Schat? Ik kom je even wakker maken om te kijken hoe het gaat,’ zeg ik zacht. Geen reactie. Ik pak haar schouder vast en herhaal wat ik zojuist ook zei, terwijl ik een beetje aan haar schouder schud. Ze fronst haar wenkbrauwen en draait haar hoofd weg.
‘Ben je wakker?’ vraag ik voorzichtig. Een zacht gekreun komt uit haar mond. ‘Voel je je oké?’ Ik heb haar schouder nog steeds vast. Lucy lijkt me niet te horen. Ik praat iets harder.
‘Ja, ja ik ben wakker,’ mompelt ze haast onverstaanbaar zacht.
‘Hoe voel je je?’
‘Hoofdpijn,’ fluistert ze. O ja, ze mocht haar pijnstiller nu hebben.
‘Ik ga even je pijnstiller pakken en een glaasje water. Wil je verder nog iets eten of drinken?’
‘Nee, alleen die pillen.’ Zo te horen heeft ze het er nog behoorlijk moeilijk mee en ik zou willen dat ik de pijn van haar over kon nemen.
‘Oké, ik ben zo terug. Niet in slaap vallen!’ Ik loop naar de keuken en pak de pillen van het aanrecht. Vluchtig lees ik de bijsluiter en ik pak een glas water. Terwijl ik de trap oploop voel ik me schuldig. Schuldig omdat we zo’n ruzie hebben gehad een tijd geleden. Schuldig omdat net nu op dit moment een belangrijk punt in mijn leven is aangebroken en Lucy met een zware hersenschudding in bed ligt. Schuldig omdat ik eindelijk kan doen wat ik al zo lang wil, maar Lucy niets anders doet dan voorheen.  Ik zou willen dat ik haar ook ergens mee kon steunen, maar ze heeft niet echt iets waar ze voor wil gaan of wat ze per se wil bereiken of zo. Tenminste niet zoiets als dat ik heb met muziek.
‘Kijk eens hier, schat,’ zeg ik als ik de slaapkamer binnenloop en ik houd het glas water en het pilletje omhoog. Lucy is inmiddels rechtop gaan zitten en het doet me goed dat te zien.
‘Dank je.’ Lucy pakt het pilletje van me aan, slikt het door en met een grote slok water spoelt ze het weg. Vervolgens laat ze zich met een grote zucht onderuit zakken.
‘Ik heb net een mailtje gestuurd naar John. Ik heb gezegd dat ik akkoord ga met het aanbod, dat vond je goed, toch?’ vraag ik voorzichtig en Lucy knikt.
‘Dit is de kans van je leven, Max, die mag je niet laten gaan. Weet je al wanneer de tournee start?’
‘In april is het eerste concert, dat is al best snel. Ik heb maar een paar weken om me voor te bereiden.’
‘Waar gaan jullie eerst heen?’
‘Tokyo.’
’Tokyo?’ Lucy klinkt verwonderd.
‘Ja, ik weet het… Erg ver weg.’
‘Dat kun je wel zeggen ja.’
‘Maar als je liever hebt dat ik niet ga, dan…’
‘Nee, ik wil dat je gaat. Echt waar.’
‘Oké.’ Ik glimlach naar haar en ze glimlacht kort even terug.
‘Het komt wel goed. Ik kan voorlopig toch niet veel, dus die tijd kun je gebruiken om te oefenen. Wat me trouwens aan iets herinnert… Zou je morgen even naar mijn werk willen bellen en me ziek willen melden? Ik wil niet te veel praten, het doet pijn in mijn hoofd. Eigenlijk wil ik nu graag weer rusten als je het niet erg vindt?’ Lucy kijkt me met een vermoeide blik aan.
‘Natuurlijk doe ik dat voor je, schat. Ga jij nu maar weer lekker rusten. Over twee uurtjes kom ik weer bij je kijken, goed?’
‘Goed, dank je, Max.’ Lucy draait zich op haar zij en ik loop de kamer uit.
‘Slaap lekker,’ zeg ik zacht en ik trek de deur achter me dicht, tot hij op een kiertje staat.

Volgende –>