Ik loop een beetje zenuwachtig heen en weer door de keuken. Het is niet heel erg waarschijnlijk dat ik zo snel een antwoord terug krijg van John natuurlijk, maar ik kan aan niets anders denken dan die tour! Oh, wat is het spannend, zeg. Is het echt waar? Ga ik, Max, echt op tournee met een van mijn favoriete artiesten? Hoe is dit toch mogelijk? Ik stop met ijsberen en merk dat ik een grote glimlach om mijn mond heb staan. Dat mag natuurlijk ook, met zoiets geweldigs in het verschiet.
Als ik hoor dat ik een mail binnenkrijg, sprint in naar mijn laptop. Het is een mail van John! Dat is snel. Hij wil zo snel mogelijk een afspraak met me maken om een en ander door te spreken, op papier te zetten en een contract te tekenen. Geweldig! Ik hoop dat Lucy tegen de tijd dat de tour begint, opgeknapt is, maar dat zal toch wel. Het duurt nog twee maanden. Zonder haar weet ik niet of ik dit wel kan. Het is tenslotte niet niks, zo’n tour over de hele wereld. Zo maken we samen een soort wereldreis. Ik stuur John een mail terug en spreek met hem af om elkaar aanstaande vrijdag te treffen. Spannend!
Lucy slaapt waarschijnlijk nog, maar ik moet dit nieuws met iemand delen. Ik stuur Tom een bericht.
Hey Tom. Ik heb zojuist met John Jacobs afgesproken dat we komende vrijdag alles gaan vastleggen! Hoe cool is dat!
Wat gaaf, Max! Wat zei Lucy ervan? Hoe gaat het inmiddels met haar?
Lucy zei dat ik niet moest twijfelen en dat ik dit moest doen. Ze zei dat dit de kans van mijn leven is en dat ik die echt niet kan laten gaan.
Ze is thuis en slaapt veel. Ze heeft nog erg veel last van hoofdpijn en
heeft behoorlijk zware pijnstillers.
Wat fijn om te horen dat Lucy er zo over denkt. Dat is voor jou denk ik ook een hele opluchting. Zorg maar goed voor haar, ze heeft je nu hard nodig. Wanneer ga je dan op tournee, of hoe je het ook wilt noemen? Of is dat nog onduidelijk?
Ja, ik ben zo blij dat ze me hierin steunt. Het wordt vast een geweldige
tijd, ook voor haar. In april willen ze in Tokyo een concert gaan geven,
best wel snel, maar dat komt wel goed. Ik vind het wel mega spannend
hoor!
Tokyo? Vet! Wel erg ver weg! Gaat Lucy mee op tournee?
Ik heb het haar eigenlijk nog niet gevraagd, maar ik ga ervan uit van
wel. Ik kan haar toch niet zo lang alleen laten? Oh, dat brengt me op een
ander punt… Zou jij misschien voor de katten willen zorgen in die
periode? Je kunt ze hier laten en heen en weer rijden, maar je mag ze
ook zolang bij je in huis nemen, wat jij wil. Mits je er natuurlijk voor zou
willen zorgen voor zo’n lange tijd?
Oh, dat lijkt me geweldig! Dat doe ik heel graag voor je. Het is misschien dan wel het makkelijkste om ze gewoon hier bij mij te laten wonen voor zolang het duurt. Of zouden ze daarvan in de war raken?
Dat is echt supertof dat je dat voor me doet, Tom! Dankjewel! Ik denk dat
het voor de beestjes zelf niet zo heel veel uitmaakt. Het is juist leuker,
bedenk ik me net, want dan hebben ze wat meer gezelschap. Nogmaals
bedankt!
Komt wel goed. We kijken tegen die tijd wel hoe en wat precies.
Goed. Nou ik zie je op kantoor wel weer! De groeten!
Doei, Max! En ik ben echt heel erg blij voor je!
Tevreden leg ik mijn telefoon op de keukentafel. Dat is in elk geval geregeld. Heel even blijf ik twijfelend staan. Lucy zal toch wel met me meegaan? Anders zou ik me wel heel erg eenzaam voelen, zo ver van haar vandaan en voor zo’n lange periode. Ik voelde me al zo verloren toen ze tien dagen van me weg was, laat staan als ik haar een paar weken of maanden moet missen…
Ik loop stilletjes naar boven. Ik ga gewoon even kijken of Lucy slaapt. Voorzichtig duw ik de deur open en zie tot mijn verbazing dat Lucy half rechtop in bed zit. Ze kijkt me verrast aan.
‘Max!’ zegt ze.
‘Hey, hoe gaat het?’ vraag ik haar.
‘Ik kan niet meer slapen, ik heb al zoveel geslapen, het lukt gewoon niet.’
‘Ach, als je maar uitrust, dan is het ook goed, zei de arts toch?’ Lucy knikt bevestigend.
‘Ja, inderdaad. Zeg Max…’
‘Zeg Lucy…’
We startte beide op hetzelfde moment onze vraag en moeten lachen. ‘Jij eerst,’ zeg ik en ik gebaar naar Lucy.
‘Nee, jij eerst,’ ze speelt de bal weer terug.
‘Je gaat toch wel met me mee op tournee, hè Lucy?’ Ik kijk haar vragend aan. Lucy kijkt me heel even in mijn ogen en wendt dan haar blik af en staart naar de dekens op het bed.
‘Nou, dat is precies waar ik het met je over wilde hebben,’ zegt ze alsof ze haar ogen niet gelooft. ‘Ik eh, ik wil heel erg graag dat je die tour gaat doen. Voor jou. Voor jezelf en je ontwikkelingen en alle successen die je misschien wel gaat boeken dankzij dit avontuur. Ik steun je hier ook in, maar ik kan niet mee op tournee gaan, Max. Dat kan ik echt niet. Het is niets voor mij.’ Het is even stil en ik weet niet wat ik moet zeggen. Waarom kan ze niet mee op tournee? Hoe moet ik in hemelsnaam zoiets doorstaan zonder haar aan mijn zijde? Moet ik helemaal alleen gaan? Alleen… Zonder iemand om al deze mooie dingen mee te delen? Gewoon alleen? Dat kan ik toch niet. ‘Bovendien kunnen we Bounty en Luna niet zo lang alleen laten,’
‘Daar heb ik al voor gezorgd!’ zeg ik triomfantelijk. Als dat haar enige zorg is… ‘Tom neemt ze zolang in huis.’
‘Max, ik heb ook nog een baan. Ik kan niet zomaar maandenlang niet komen opdagen of vrij vragen of zo.’ Daar had ik eerlijk gezegd niet bij nagedacht. Ik heb niet eens nagedacht over mijn eigen baan. Shit. Hoe ga ik dat aanpakken? Ik kan niet de hele wereld over vliegen en ook een baan hebben. Oh, hier heb ik zo slecht over nagedacht… en ik heb al ja gezegd. Er is nog niets ondertekend natuurlijk, maar toch. Ik kan nu toch niet afzeggen? Trouwens, ik wíl helemaal niets afzeggen. Ik wil dit juist doen. Dat weet ik zeker. Zo zeker ben ik nog nooit van iets geweest, bedenk ik me nu. Nee, ik moet een manier vinden om dit allemaal goed te regelen.
‘Eh ja, daar heb je wel gelijk in. Ik had daar helemaal niet aan gedacht, sorry Lucy.’
Ik loop naar het bed toe en laat me op de bedrand zakken. Waarom heb ik niet eerst logisch nagedacht? Ik was zo in de wolken over wat me aangeboden werd en toen Lucy zei dat ik deze kans moest grijpen heb ik het gedaan, maar nu wil Lucy niet mee op tournee en moet ik misschien mijn baan wel opzeggen om deze droom te verwezenlijken. Is dat wel verstandig? Een diepe zucht ontsnapt er uit mijn lichaam en ik staar doelloos voor me uit.
‘Max, gaat het met je?’ Ik voel een arm om me heen slaan. Lucy’s gezicht strijkt naast het mijne en ik voel haar warme wang tegen die van mij drukken. Ik pak haar hand vast, die om me heen geslagen is.
‘Ja, het gaat wel. Ik had alleen helemaal niet gedacht aan het feit dat jij niet mee zou gaan en dat ik waarschijnlijk mijn baan op moet zeggen.’
‘Sorry, Max. Ik wil echt dat je je droom kunt waarmaken, maar ik kan niet mee, daar zou ik doodongelukkig van worden. Ik wil je steunen, zoveel als ik kan, maar wel vanuit thuis en niet vanaf de andere kant van de wereld. Je weet toch dat dat niets voor mij is? Ik hou niet van dat drukke leven. Ik wil gewoon mijn eigen leventje leiden. Dat wil niet zeggen dat jij niet je droom kunt volgen. We zijn toch evengoed samen? We zullen elkaar alleen voor langere periodes niet zien.’
‘Ja, maar dat is het hem nou net. Dat wil ik niet. Het gaat net zo goed tussen ons…’
‘Weet ik, maar misschien doet ons dit ook wel goed. Op deze manier kun jij je dromen achterna, ik geef je de ruimte en tegelijkertijd krijg ik ook ruimte om te onderzoeken of er nog meer dingen zijn in het leven die mijn aandacht trekken, zodat ik dadelijk misschien ook iets leuks voor mezelf heb. Dan hebben we beide een passie en dat kunnen we met elkaar delen. Dat is toch ook erg mooi? Ik wil je gewoon niet je droom afnemen, Max. Je moet dit doen, wat er ook gebeurd.’
Ik zucht nogmaals. Ze heeft misschien wel gelijk. We hebben de afgelopen tijd al zoveel meegemaakt, ik denk dat onze relatie wel bestand is tegen deze uitdaging.
‘Oké, dan.’ Meer zeg ik niet. Ik draai me om en geef Lucy een kus op haar voorhoofd. Voorzichtig, want aan haar gezichtsuitdrukking te zien heeft ze nog steeds hoofdpijn.
‘Ga jij nu maar even rusten, want zo te zien heb je hoofdpijn.’
‘Ja dat klopt.’ Lucy knikt en kruipt weer onder de dekens. Ik dek haar toe, geef haar nog een kus en loop richting de deur.
‘Dankjewel,’ zeg ik net voordat ik de kamer uit ben.
‘Waarvoor?’ vraagt ze verbaasd.
‘Voor je steun.’ Ik trek de deur dicht en loop naar beneden. Ik ben blij dat we dit gesprek gehad hebben.
Eenmaal beneden begint mijn brein overuren te draaien. Hoe ga ik dit op mijn werk regelen? Zou ik misschien onbetaald verlof op kunnen nemen? Of misschien een soort sabbatical of zo? Alsof de duivel ermee speelt, mijn telefoon gaat. Het is Meneer Grumpy. Waarom belt hij me in hemelsnaam op?
‘Hallo?’
‘Max, kun jij vanavond om half zeven op kantoor zijn?’
‘Vandaag?’ vraag ik verward.
‘Ja, vandaag, het is dringend. Ik moet alleen Tom nog bellen, de rest van de afdeling is er ook.’
‘Oké, dat gaat wel.’
‘Prima, zie ik je straks!’
‘Tot straks, meneer.’ Meneer Grumpy heeft al opgehangen, voordat ik mijn telefoon van mijn oor verwijder. Wat een raar gesprek. Waarom moet hij ’s avonds iets bespreken? Kan het niet tot morgenvroeg wachten, dan is iedereen op kantoor. Zou er iets ernstigs aan de hand zijn? Of misschien gaat hij wel weg? Maar dat kan hij dan toch ook morgen zeggen? Waarom vanavond? Ik begrijp er niets van. Snel ren ik naar boven om te kijken of Lucy nog wakker is.
‘Lucy?’ zeg ik zacht als ik bij de deuropening sta.
‘Mm?’
‘Mijn baas belde net, ik moet straks even naar kantoor, het schijnt nogal dringend te zijn.’
‘Oh, oké, zegt Lucy half slaperig.
‘Ik weet niet precies wat er aan de hand is en hoe lang het duurt, maar ik geef je je telefoon en ik bel je zodra de twee uur voorbij zijn, goed?’
‘Mm.’ Ze knikt bevestigend. Ik loop weer naar beneden en kijk op de klok. Over een dik uur moet ik vertrekken. Waarom zo’n haast? Wat is er toch aan de hand? Ik wacht een minuut of tien en bel dan Tom op. Ik bel! Geen berichtje, nee ik bel, want ik ben te nieuwsgierig.
‘Tom! Heb je al telefoon gehad?’
‘Van Meneer Grumpy bedoel je? Ja, ik hang net op. Wat vaag.’
‘Ja, dat vind ik dus ook. Wat zou er aan de hand zijn?’
‘Geen idee, het klinkt niet echt goed, als ik er zo over nadenk.’
‘Nee, inderdaad. Zal ik je zo oppikken? Ik kom praktisch langs je huis.’
‘Ja dat is goed, Max. Zie ik je zo wel.’
‘Oké, tot zo Tom.’ Ik hang op en staar naar mijn telefoon. Oké en nu? Wat ga ik nu doen? Er spoken allerlei vreemde scenario’s door mijn hoofd en ik word gek van mijn eigen heen en weer wandelen. Ik besluit maar alvast naar Tom te rijden, ik ben te onrustig om hier te blijven. Ik pak Lucy’s telefoon van de kast en breng hem naar boven. Ik zeg Lucy gedag, die wakker werd van mijn rondsluipende geluiden op de slaapkamer. Ik moet maar nooit inbreker worden, want blijkbaar ben ik van mijlenver al te horen. Ik beloof haar om over twee uur te bellen, als ik dan nog niet terug zou zijn. De autosleutels grijp ik van het schaaltje in de hal en ik stap in de auto en vertrek naar Tom.
‘Goh, je bent op tijd,’ zegt Tom als hij de deur voor me open maakt.
‘Ja, sorry, ik werd een beetje gek van mezelf,’ geef ik toe en ik vertel hem hoe vreemd ik de situatie vind.
‘Zullen we maar gaan?’ zegt Tom na een tijdje en we rijden richting kantoor. Als ik mijn auto parkeer, komt Sasha net aanrijden.
‘Oh, jullie ook hier? Wat een raar telefoontje, vinden jullie niet?’ Sasha kijkt ons met grote ogen aan.
‘Ja, inderdaad. Meer kan ik er ook niet van zeggen,’ zeg ik en we lopen met z’n drieën het gebouw in, dat er verdomd verlaten uitziet, zo in het donker, zonder lampen aan, behalve dan op de verdieping waar ons kantoor gevestigd is.
Een half uur later hebben bijna al onze collega’s zich in een vergaderruimte verzameld en komt Meneer Grumpy binnen, vergezeld door een man in pak, die ik nog nooit eerder gezien heb. Wie is die man? Iets in me zegt me dat ik hem niet mag, waarom weet ik nog niet.
‘Goed dames en heren, bedankt voor het aanwezig zijn op deze avond. Ik begrijp dat het nogal verwarrend is voor velen van jullie. Ik zal jullie dan ook niet langer in spanning houden en geef het woord even aan meneer Troops’ De andere man pakt de microfoon over en begint met praten.
‘Welkom allemaal en bedankt voor jullie snelle handelen. Het doet me goed te zien dat u allen zo serieus omgaat met dit soort situaties.’
Wat voor soort situaties? Heb ik iets gemist? Ik kijk Tom vragend aan, die zijn schouders ophaalt.
‘Ik zal maar direct met de deur in huis vallen…’