Met klamme handen en een hartslag die zes keer zo hoog is als normaal, zit ik te wachten aan een tafeltje in een middelgroot café in de stad. Ik kijk zenuwachtig op mijn horloge. Nog tien minuten en dan zou hij hier moeten zijn. Ik was zo opgewonden en Lucy werd helemaal gek van me, dat ze me zei dat ik maar beter alvast kon vertrekken. Dan zou ik in elk geval niet te laat zijn, want dat staat niet netjes. Ik was het eigenlijk wel met haar eens, dus ik heb mijn laptop gepakt en ik ben vertrokken.
De afgelopen dagen zijn best wel rustig en kalm verlopen. Met Lucy ging het na twee dagen een heel stuk beter en sinds gisteren loopt ze weer een beetje rond in huis en doet kleine klusjes of dingetjes waarbij ze niet te veel haar hoofd hoeft te bewegen. We hebben voor de zekerheid nog contact opgenomen met de arts, omdat Lucy wel veel hoofdpijn bleef houden de eerste paar dagen, maar eigenlijk ging dat weg, nadat we gebeld hadden. Dat zal je altijd zien natuurlijk. Maar goed, al met al gaat het herstel vrij goed. Ik denk dat ze gewoon een beetje zenuwachtig werd van mijn gedrag en dat ze daar een beetje duizelig van werd. Het leek er tenminste op dat ik haar een beetje kopzorgen bezorgde. Letterlijk. Dus ja, ik kon maar beter gaan. Nu zit ik hier dan. Ik heb mijn tweede espresso bestelt en wacht vol ongeduld op John Jacobs. Ik hoop wel dat hij op tijd is en me niet een half uur langer laat wachten of zo. Maar hij is een manager die The Sophisticated Frown weet te managen, dus hij zal best wel een en ander weten van timemanagement. Toch? Ik kijk nog eens op mijn horloge. Nog acht minuten. Goh, die tijd die kruipt voorbij, zo lijkt het wel.
‘Is alles naar wens?’ vraagt een kleine serveerster die lang, stijl en gitzwart haar heeft.
‘Ja hoor, prima, dank je,’ antwoord ik beleefd en ik glimlach even naar haar. Ik zie dat ze een blos op haar wangen krijgt en ze beent weg, nadat ze vriendelijk naar me geknikt heeft. De serveerster loopt naar een van haar collega’s en ze staan een beetje te giechelen en kijken af en toe naar me. Wat is er? Zit mijn haar vreemd? Heb ik een vlek in mijn gezicht? De andere serveerster komt op me af.
‘Hallo, mag ik u iets vragen?’ U? Het klinkt zo oud als jongere mensen u tegen me zeggen, maar goed, ik ben voor haar doen misschien ook oud. Ik schat haar een jaar of zeventien.
‘Jazeker mag dat, als je maar geen u tegen me zegt,’ Ik knipoog even naar haar en ook haar wangen beginnen te gloeien.
‘Oké.’ Ze lacht even nerveus. ‘Bent u, eh ik bedoel ben jij M-A-X in de app? De karaoke app?’ De serveerster plukt aan haar haar en kijkt me verlegen aan. Dan pas dringt het tot me door. Ze hebben me herkend. Ze zingen ook in de app! Of luisteren in elk geval de liedjes. Ik voel me gevleid.
‘Ja, dat klopt, dat ben ik.’ Ik probeer een beetje stoer te klinken, maar ik geloof niet dat dat helemaal lukt.
‘Oh, mijn collega dacht het al, maar ze durfde het niet te vragen, maar toen ik eens goed keek, wist ik het eigenlijk wel. Ik heb zelfs een keer met u, eh, je meegezongen.’
‘Oh, sorry dat ik je niet herkend heb.’ Nu voel ik me schuldig, maar er zingen per dag ongeveer vijftig mensen met mijn liedjes mee, als ik die allemaal een voor een moet gaan luisteren…
‘Nee het geeft niet, u, eh je kunt onmogelijk alle liedjes luisteren denk ik, er zijn zoveel mensen die jou volgen. Al bijna tienduizend, zag ik laatst. Dat is echt veel!’
‘Ja, inderdaad. Ik kan niet alles luisteren helaas. Al wil dat niet zeggen dat ik niet naar je liedje geluisterd heb, ik kan alleen niet echt bijhouden wie het allemaal zijn. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik niet verwacht om mensen tegen te komen die mij van de app kennen. Dit is best wel een verrassing. Een leuke verrassing wel te verstaan.’ Ik knipoog naar haar en ze bloost. ‘Zeg me eens, wat zijn jullie namen in de app? Dan zal ik extra goed opletten als jullie met me meezingen, goed?’ De serveerster krijgt een grote glimlach om haar mond en ze geeft me beide namen, daarna vraagt ze me iets, dat me even verstelt doet staan.
‘Wat zeg je?’
‘Mag ik misschien je handtekening?’ Oké, dit is vreemd. Dit voelt raar. Ik zit gewoon in een café koffie te drinken, wordt herkend door twee jonge meiden en nu willen ze een handtekening. Van mij… Max, een doodnormale jongeman. Heel even kijk ik haar verrast aan, maar al snel kom ik met een antwoord.
‘Ja maar natuurlijk. Heb je toevallig een pen?’ De serveerster knikt en rent naar de bar, om vervolgens terug te komen met twee bierviltjes en een pen. Ik zet op beide viltjes mijn handtekening en het voelt vreemd, maar tegelijkertijd ook extreem gaaf. Mensen willen mijn handtekening. Míjn handtekening, Max, de muzikant. Hoe cool is dat!
‘Alsjeblieft,’ zeg ik en ik geef haar de bierviltjes terug.
‘Dank je wel, Max,’ zegt ze en ze loopt triomfantelijk terug naar de bar, waar ze het ene bierviltje aan haar collega geeft en ze samen nog een keer giechelend naar me omkijken. Ik lach naar ze en steek mijn hand op. Precies op dat moment komt John binnen.
‘Max! Je bent er al! Perfect. Ik hou ervan al mensen op tijd zijn.’
John schudt mijn hand, neemt plaats tegenover me en steekt direct zijn hand in de lucht om een bestelling te plaatsen.
‘Zeg, zat je nou net te flirten met die meiden? Zijn ze niet een beetje te jong voor je?’ fluistert hij en hij knipoogt.
‘Nee joh, ze kwamen om een handtekening vragen, ze herkende me van de app.’
‘Van de app? Wat voor app bedoel je?’
De serveerster met de zwarte haren komt verlegen naar ons toe gelopen en neemt de bestelling op. Als ze weg is, leg ik John uit wat voor een app ik bedoel.
‘Oh, wat een gave app, daar ga ik zeker eens op rondneuzen, ik ben altijd op zoek naar nieuw talent! Maar eerst dit talent wat hier recht voor mijn neus zit maar eens even binnenhalen!’
Ik lach een beetje zenuwachtig. Het is toch vreemd als iemand met zoveel invloed in dit wereldje mij een talent noemt, maar hé, mij hoor je niet klagen, hij is de professional!
‘Nou, dan zullen we eens over serieuze zaken gaan praten, Max. Wat zeg je ervan?’ John kijkt me vragend aan, wachtend op een antwoord.
‘Ja, kom maar op!’ antwoord ik met een grijns om mijn mond. John pakt een laptop uit zijn tas. Het was me niet eens opgevallen dat hij een tas bij zich had. Behendig zet hij het ding op het tafeltje en precies op dat moment komt de serveerster de bestelling brengen.
‘Oh, dank je, mijn lieveling. Dat was snel!’ John knipoogt naar de serveerster die er met een rood hoofd vandoor gaat, zodra ze Johns bestelling neergezet heeft. Goh, die John kan er anders ook wat van. Lieveling? Dat zeg je toch niet tegen een ander, tenzij het je partner of zo is?
‘Nou, eens even zien. Ik heb je het schema al doorgestuurd. Heb je daar nog vragen over?’ vraagt John en hij nipt van zijn koffie.
‘Nou, ik vroeg me af hoe het zit met het reizen? Wordt er tussendoor ook naar huis gevlogen of ben ik gewoon een aantal maanden volledig van huis?’
‘Dat hangt er vanaf… Als we helemaal aan de andere kant van de wereld zitten, is het niet echt rendabel om naar huis te vliegen en een paar dagen later weer terug, maar als we binnen Europa zijn, kan dat wel als je dat graag wilt. Is lang van huis zijn een probleem?’
‘Nou nee, niet direct,’ zeg ik en ik laat even een stilte vallen. Moet ik hem vertellen dat Lucy niet mee wil op tournee? Heeft hij daar iets aan? ‘Maar ik vroeg me af of ik iemand mee zou mogen nemen op tournee?’ vraag ik dan voorzichtig.
‘Natuurlijk, iedereen die met ons mee reist, mag één iemand meenemen. De reis zal door ons betaald worden, evenals het hotel, maar de rest is voor eigen rekening.’
‘Natuurlijk.’ Ik knik begrijpelijk.
‘Dus je wil je vriendin graag meenemen?’
‘Eh, nou, ja, dat wil ik wel, maar zij wil niet…’ John kijkt me verbaasd aan.
‘Ze wil niet?’
‘Nee, ze is niet echt het type om rond te reizen met een band en zo.’
‘Oh,’ John lijkt het een beetje vreemd te vinden. ‘Steunt ze je wel in dit alles?’ John kijkt me vragend aan.
‘Ja! Ja, ze steunt me zeker. Daarom is ze ook eerlijk tegen me geweest en heeft me verteld dat ze niet mee wil gaan.’ John kijkt me een beetje op een vreemde manier aan.
‘Goed… Heb je iemand anders die mee wil?’
‘Ja, ik heb een goede vriend, die waarschijnlijk heel graag mee zou willen, dus als het mag wil ik hem er graag bij hebben,’ zeg ik voorzichtig. ‘Ik heb hem nog niets gevraagd, omdat ik het eerst met je wilde overleggen, maar ik weet zeker dat hij het geweldig zal vinden.’
‘Geen probleem. Als je mij even zijn gegevens doorgeeft een dezer dagen, dan regelen we dat.’
Goh, het is wel luxe geregeld zeg. Ik had verwacht dat ze op elke euro zouden kijken, maar voor iedereen mag er dus een extra persoon mee op tournee. Dat loopt toch snel in de papieren zou je zeggen? Ach ja, ik hoef het niet te betalen, dus waar maak ik me druk om?
In de twee uur die volgen word ik volgepompt met informatie over de band, de tournee, of eigenlijk is het een reis en hopen ze te kunnen optreden, en praktische dingen die handig zijn te weten als je met een bekende band meereist en in het voorprogramma speelt. Al met al klinkt het prima en ik krijg steeds meer zin om dit avontuur aan te gaan.
‘Goed, Max. Als jij verder geen vragen meer hebt, dan laten we het hier voorlopig even bij.’
‘Prima, ik heb geen vragen meer. Alles is duidelijk.’
‘Mooi. Dan krijg je een week voor vertrek alle papieren toegestuurd en zullen we dan nog even persoonlijk contact hebben. Is er in de tussentijd iets, ben dan niet bang om even te bellen, appen, mailen of wat dan ook.’
‘Goed, doe ik.’
John staat op en schudt mijn hand. Hij pakt zijn tas en loopt, nadat hij mij een prettige dag wenst, de deur weer uit. Ik laat me langzaam op mijn stoel zakken. Het is wel ineens heel erg serieus geworden. Het is zo’n raar gevoel dat ik straks op het podium sta. Een echt podium. Ik, Max, die gewoon graag zingt en muziek maakt. Ik sta gewoon in het voorprogramma van The Sophisticated Frown!