Marleen Ouwerkerk

Creativity is the mind having fun

#42 EN/OF

Ik word wakker van mijn wekker. Langzaam open ik mijn ogen terwijl ik om me heen tast, op zoek naar mijn telefoon. Zodra ik het ding te pakken heb, zet ik het geluid uit. Het duurt een paar seconden voordat ik besef waar ik ben en waarom, maar zodra dat duidelijk is, vlieg ik overeind. Ik ben in Japan! Ik ga op optreden met The Sophisticated Frown en ik speel in het voorprogramma! Als een kind zo blij spring ik uit mijn bed en dans naar de badkamer. Al neuriënd maak ik me klaar om vervolgens naar Tom’s kamer te lopen. Ik klop op de deur.
‘Hey, goedemorgen!’ zegt Tom als hij mij ziet staan. ‘Kom even binnen, ik ben bijna klaar!’
Ik stap naar binnen en kijk de kamer rond. Hij is hetzelfde als die van mij, alleen is alles gespiegeld.
‘Zo,’ zegt Tom als hij uit de badkamer komt. ‘Klaar. Zullen we gaan ontbijten?’
‘Ja, graag.’ Samen lopen we naar de lift. Terwijl we staan te wachten, schiet me plotseling dat beeld van de twee zoenende dames in Noorwegen door mijn gedachten en ik lach hardop.
‘Wat is er zo grappig aan die liftdeuren?’ Tom kijkt me vragend aan.
‘O, niets.’ Ik grinnik nogmaals. ‘Ik had even een binnenpretje. Een herinnering aan mijn vakantie in Noorwegen.’
‘Wel een erg grappig herinnering, geloof ik.’ Tom kijkt me nieuwsgierig aan en ik vertel hem waarom ik moest lachen. Hij knikt goedkeurend.
‘Dat is een mooie herinnering, Max. Die moet je nooit vergeten.’ Hij knipoogt naar me. Als de deuren van de lift openschuiven, stappen we in en wachten we geduldig tot we op de benedenverdieping aangekomen zijn. We lopen naar het restaurant waar we gisteren ook ons diner gegeten hebben en schuiven achter aan bij het lopend buffet.
Tom heeft een tafeltje gevonden bij het raam, met een mooi uitzicht op de kleine tuin die achter het hotel ligt. Gisteravond was alles donker, dus ik had niet eens gezien dat er een tuintje bij het hotel hoorde. 

Het lukt niet, ik krijg mijn eten maar niet weg. Mijn maag voelt vreemd en ik heb het gevoel alsof mijn keel dichtgeknepen wordt. Ik kijk op mijn horloge. Over een uur is het zover, dan ga ik de band ontmoeten.
‘Ben je zenuwachtig?’ Tom kijkt me vragend aan.
‘Ja, behoorlijk. Weet hoe gaaf het is om met een van je favoriete bands op te mogen treden? Om hun voorprogramma te mogen staan? Om ze in het echt te ontmoeten? Om met ze te kunnen praten? Weet je hoe cool dat is?’
‘Ik kan me er wel wat bij voorstellen, ja.’
‘Ik ben op van de zenuwen. Wat nu als ze mij niets vinden?’
‘Dan hebben ze pech, want ik geloof dat jij hun enige optie bent, als ik John zo hoor.’
‘Misschien, maar dan nog. Ik mag ze niet teleurstellen.’
‘Ik kan me serieus niet voorstellen dat jij iemand kan teleurstellen met die stem van jou. Echt niet.’
‘Dank je,’ lach ik. ‘We zullen wel zien.’
Na het ontbijt gaan we beide even naar onze kamer, maar niet veel later klopt Tom op mijn deur.
‘Zullen we in de lobby wachten?’ vraagt hij me en ik knik bevestigend. Ik pak mijn gitaar en we lopen naar de lift. Tom lacht en ik kijk hem vragend aan.
‘Sorry, maar nu moet ik lachen om dat verhaal van jou met die zoenende dames,’ zegt hij.
Ik lach ook.
Beneden nemen we plaats in een van de comfortabele stoelen en we wachten totdat John komt. Hij zou ons komen ophalen en dan naar een studio rijden, hier in de buurt. De band wilde mij graag eerst zien optreden, wat natuurlijk logisch is. Nog nooit in mijn leven ben ik zo zenuwachtig geweest voor een optreden. Tom probeert me doormiddel van een gesprek een beetje te kalmeren, maar echt veel effect heeft het niet.

Eindelijk, daar is John. Hij steekt zijn hand op als hij ons ziet zitten. Tom en ik staan op en lopen naar hem toe.
‘Goedemorgen, heren.’
‘Goedemorgen,’ antwoorden we in koor.
‘Hebben jullie een beetje kunnen relaxen gisteren en een goede nachtrust gehad?’
‘Ja, het is een geweldig hotel en het eten hier is voortreffelijk. Ik heb ook heerlijk geslapen,’ zeg ik.
‘Mooi, nou, kom maar mee dan.’ John wenkt dat we hem moeten volgen.
Na een minuut of tien rijden, stoppen we bij een studio. Ik ben op van de zenuwen. John ziet het.
‘Relax, Max. Het zijn gewoon een stel jongens, net zoals jij.’
‘Ja, weet ik wel, maar toch… Ik ben al fan van ze sinds de eerste minuut.’ Ik forceer een glimlach om mijn mond.
‘Kom, ik ga jullie voorstellen,’ zegt John en hij slaat een arm om mijn schouder. ‘Ze zijn hun nieuwe hit aan het opnemen, of althans een poging aan het doen. De studio thuis bied iets meer mogelijkheden, maar eigenwijs als ze waren, ze wilde per se in Tokyo een nieuw nummer opnemen en aangezien ik zo’n goede manager ben, heb ik deze studio voor ze geregeld.’ Tom lacht geamuseerd.
We komen een niet al te grote studio binnen. Mijn ogen flitsen alle kanten op. Dit is gaaf! Er staan meerdere keyboards, er hangt een gitaar aan de muur, er is een heel eiland met duizenden knopjes en lampjes en heel veel computerschermen. Ik kijk mijn ogen uit en als ik snel mijn blik op Tom werp, zie ik dat hij ook onder de indruk is. Pas als ik verder kijk dan al die mooie prachtige instrumenten, knopjes en schermen, zie ik de bandleden van The Sophisticated Frown zitten. Ik houd mijn adem in en verstijf. Hoe kon ik ze nu missen? John ziet mijn reactie en begint te lachen, net als de rest van de bandleden. Ik lach mee, als een boer met kiespijn.
‘Kom hier, Max, dan stel ik je even voor.’ John gebaard dat ik zijn kant op moet komen.
‘Heren, dit is Max, jullie voorprogramma,’ zegt hij met een knipoog en een lach. De bandleden staan allemaal op en stellen zich om beurten aan me voor.
‘Max, tof dat je hier bent! Ik kan niet wachten om je muziek live te horen! Ik ben Jace,’ zegt de gitarist.
‘Hey Max! Cool dat je dit doet! Ik ben Dave.’ De drummer schudt mijn hand hevig heen en weer.
‘En ik ben Andy. Wat fijn om je te ontmoeten,’ zegt de toetsenist en ook hij schudt mijn hand.
‘Zo, nu heb je de band ontmoet, alleen de zanger ontbreekt nog, maar die staat – zoals je misschien al wel gezien had – in zijn ‘recording-room’ zoals wij dat noemen. Ik kijk naar de muur waar John naar wijst en ontdek er een raam. Waarom is mij dit allemaal niet opgevallen toen ik binnen kwam? Ik was zo onder de indruk van alle apparatuur, dat ik een aantal andere belangrijke dingen blijkbaar gemist heb.
Achter het raam zie ik Sam, de zanger van de band staan. Hij is helemaal in zijn element en heeft helemaal niet door dat we binnen zijn gekomen. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Nee, niet op die manier, maar op de ik-ben-in-deze-artiest-geïnteresseerd-en-wil-alles-kunnen-en-doen-wat-hij-kan-en-doet-manier.  Wat geweldig om te zien hoe hij in zijn tekst opgaat. Voor mij kan dit moment niet lang genoeg duren, maar na ongeveer anderhalve minuut, is hij klaar. Hij opent zijn ogen en steekt zijn duim op naar het raampje. Vervolgens zie ik hem verdwijnen en hoor ik naast me een deur openen.  Ik zet van schrik een stapje achteruit. Ik ben nog helemaal onder de indruk van zojuist.
‘Geweldig gedaan, Sam!’ roept John en hij steekt zijn duim op. De rest van de band beaamt deze uitroep.
‘En dan ben jij vast Max?’ Sam steekt zijn hand naar me uit. Het voelt zo raar, de hand van een bekende artiest vast te houden. Man, wat ben ik zenuwachtig!
‘Eh, ja, inderdaad, ik ben Max,’ zeg ik zacht. Ik lijk wel een verlegen kind. Kom op! Laat zien wie je bent. Ik recht mijn rug, haal diep (maar niet zichtbaar) adem en begin te praten.
‘Sam, wat geweldig om jou en de band te ontmoeten. Ik ben al fan van jullie sinds de eerste dag. Het is zo onwerkelijk om hier met jullie in een studio te staan en het idee dat ik in jullie voorprogramma speel, is nog veel onwerkelijker! Ik weet niet hoe ik jullie ooit kan bedanken, maar dit is echt mijn droom!’
‘Nou, je moet ons niet bedanken, maar John daar. Hij was degene die ons liet zien en horen wie je was en wat je deed. Als hij je niet aan ons had geïntroduceerd, hadden we niet eens geweten dat je bestond. Sorry, dat klinkt nogal aso, maar je begrijpt me hopelijk wel?’ Sam kijkt me vragend aan en ik lach terug.
‘Jazeker, ik begrijp het. John bedankt!’ zeg ik en draai me naar hem toe.
‘Dat zit wel goed. Laat eerst maar eens zien wat je kunt!’ zegt hij en hij knipoogt.
‘Ja, we zijn wel benieuwd naar hoe je live klinkt,’ zegt Jace, de gitarist.
‘Inderdaad,’ beaamt Andy.
‘Oké,’ zeg ik langzaam. ‘Wat willen jullie horen?’
‘Eerst een eigen nummer, daarna aan cover, als je dat goed vindt.’ Sam kijkt me aan en ik knik bevestigend.
‘Prima. Ik heb een instrumentale versie op mijn telefoon staan, daar wil ik graag mee beginnen.’ Iedereen knikt instemmend.
Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak, zoek de muziek van het juiste liedje op en speel het af. Zodra de muziek begint, staren zeven paar ogen me verwachtingsvol aan. Na de eerste noten die ik zing verschijnt er een glimlach om de monden van mijn publiek en dat doet me goed.
Ik sluit mijn ogen even en ga helemaal op in mijn lied. Buiten mijn eigen zang en de muziek op mijn telefoon is het muisstil. Iedereen luistert aandachtig.
Als ik klaar ben krijg ik een luid applaus toegespeeld van mijn publiek en ik kan niets anders dan met een grote lach om mijn mond nogmaals mijn dank uitspreken dat ik hier bij hen mag zijn.
‘Dat was echt geweldig!’ Sam omarmt me en geeft me een klopje op mijn schouder. ‘Nu weet ik zeker dat we de juiste artiest in het voorprogramma hebben staan!’
‘Dat dacht ik dus ook!’ zeggen Andy en Jace tegelijkertijd.
‘Nou, dank jullie wel.’  Ik kijk even naar Tom, die met zij armen over elkaar geslagen tegen de muur leunt en met een grote lach om zijn mond alles aan het bekijken is. Hij steekt zijn duim naar me op.
‘Zullen we met je meespelen, met de cover?’ vraagt Dave plotseling.
‘Eh, ja… dat kan…’ zeg ik een beetje verrast.
‘Welk nummer wil je graag spelen?’ vraagt Andy.
‘Ik zat te denken aan het nummer Perfect van Ed Sheeran. Het is een van mijn lievelingsnummers op het moment.
‘Uitstekende keuze, al zeg ik het zelf.’ Sam knikt goedkeurend met zijn hoofd. De band neemt plaats achter hun muziekinstrumenten en dan gaan we van start. Het klinkt is geweldig om te zingen met een echte band. Ik kan niet beschrijven hoe warm de gevoelens zijn die er op dit moment door mijn lichaam stromen. Heerlijk gewoon.
Als het nummer is afgelopen is het heel even doodstil. Ik zie Sam naar zijn bandleden kijken en dan juichen ze me allemaal toe. Ik ben trots. Zij zijn trots. John is trots en ook Tom is trots. Dit is echt een geweldig gevoel.
‘Nou, dat zit wel snor met jou,’ zegt John en de hele band beaamd zijn uitspraak.
‘Goed, dan gaan we nu even naar het hotel, daar hebben we overleg over hoe we morgen alles gaan aanpakken.’
‘Is er voor morgen al iets geregeld dan?’ vraag ik verrast.
‘Shit ja, dat was ik helemaal vergeten!’ John slaat met zijn hand tegen zijn voorhoofd. ‘Er staat in Tokyo al een concert gepland, dat hebben we vanuit Nederland al geregeld. Ik snap niet dat ik vergeten ben je dat te zeggen, sorry!’ John schud met zijn hoofd.
‘O, eh… oké. Ik ben een beetje verrast, maar, eh… leuk!’ zeg ik overdonderd.
‘John! Je legt de druk er wel hoog op nu,’ zegt Sam tegen hem. Hij knipoogt naar me.
‘Max, het spijt me echt. Normaal vergeet ik zoiets echt niet.’
‘Het is al goed.’ Ik knik. We lopen naar de auto. Tom en ik stappen in de auto bij John. Sam gaat ook met ons mee. De rest van de band gaat met een andere auto.
Als we bij het hotel van Sam en de band aankomen en Sam en John al uit zijn gestapt, tikt Tom me even aan.
‘Kun je het nog allemaal handelen?’ lacht hij.
‘Haha, ja gelukkig wel. Al had ik het straks toch even moeilijk, het was allemaal zo overweldigend.’
‘Ja dat zag ik, maar je deed het echt geweldig, Max. Echt waar.’
‘Dank je, Tom. Dank je.’
‘En er is gewoon al een concert geregeld!’ zeg ik, nog steeds verbaasd.
‘Ja, vet man!’
We stappen uit de auto en lopen achter de rest aan naar binnen.
De daaropvolgende drie uur is er in een overleg in de het hotel van Sam en de band.
We spreken over de technische en praktische zaken van het concert. Ik geef mijn mening over hoe ik denk dat mijn voorprogramma eruit zou moeten zien en de band voegt daar dingen aan toe of wil dingen weglaten. Al met al een prettig overleg waarbij beide partijen erg tevreden zijn met elkaar. Om vier uur vanmiddag staat de eerste repetitie gepland, dan morgenvroeg nog een en morgenmiddag is de generale repetitie. Daarna gaat het echte werk beginnen. Mijn eerste echte concert…

Volgende –>