Marleen Ouwerkerk

Creativity is the mind having fun

#44 EN/OF

‘Oké, nog een keer!’ roept John vanaf zijn stoel voor het podium. De band begint te spelen en Sam zingt het liedje voor de vierde keer. John is niet tevreden over het geheel, zo zegt hij mij. Ik krijg een beetje een angstig gevoel. Wat nu als ik het niet goed doe? Ik bedoel, dit is The Sophisticated Frown, ze zijn echt goed. Ze hebben duizenden fans en John commandeert ze op het moment rond alsof ze een of ander beginnend bandje zijn en ze lijken het niet echt leuk te vinden. Logisch.
‘Ik weet het, ik zie je denken,’ begint John, alsof hij mijn gedachten kan lezen. ‘Maar ik wil gewoon dat het er perfect in zit. Ik weet dat ze het kunnen. Ze hebben af en toe gewoon een schop onder hun kont nodig.’ Hij knipoogt en ik moet lachen.
‘Na dit nummer ben jij aan de beurt.’
Ik forceer een glimlach om mijn mond, maar ik ben zo ontzettend zenuwachtig. Ik moet mijn hele repertoire zo meteen gaan spelen en John, de band en nog een aantal andere belangrijke mensen kijken hoe het me af gaat en geven eventuele op- of aanmerkingen.
‘Zie je nu wel dat het lukt!’ roept John uit als hij gaat staan en zijn handen in de lucht gooit. ‘Ik wist het wel! Jullie hadden alleen wat motivatie nodig.’ De band ziet er uitgeput en opgelucht tegelijk uit. Ze hebben anderhalf uur non-stop muziek gemaakt. Nu is het mijn beurt. Ik sta op en op mijn weg naar het podium, kom ik de band tegen en ze wensen me allemaal succes.
‘Ik hoopt dat John niet zo hard is voor jou,’ grapt Sam als hij langsloopt en hij knipoogt naar me. Ik lach zenuwachtig terug. Dat hoop ik ook.
‘Goed Max, je weet wat de bedoeling is. Laat ons maar eens zien wat je kunt.’ John roept vanaf zijn stoel naar me en klapt in zijn handen. Ik steek mijn hand op als gebaar dat ik hem begrepen heb.
Ik start met een cover, om het publiek op te warmen was dat een must, zei John en ik geloof hem wel. Na die cover speel ik twee eigen liedjes, dan weer een cover. Drie eigen liedjes, een cover en als laatste nog een eigen lied. Acht liedjes in totaal. Tussendoor moet ik af en toe iets vertellen om er ook een show van te maken, maar dat stuk oefenen we nu niet, dat is voor morgen. Vandaag draait het alleen maar om de muziek.
Als ik mijn laatste noten gezongen heb en volledig uitgeput op mijn kruk zak, staat John op.
‘Goed zo jongen. Dat was geweldig!’
Hij heeft me twee liedjes opnieuw laten zingen en verder is het eigenlijk heel goed gegaan.
‘Dank je,’ ik ben best trots op mezelf. Dit is tenslotte wel even iets anders dan op een feestje spelen.
‘Goed bezig, Max!’ roept Jace en hij klapt in zijn handen. Ook de andere bandleden applaudisseren even voor me. Dat doet me goed. Nadat er nog een en ander overlegd is, is het al tijd voor het diner. Ik heb met Tom afgesproken dat ik hem in het hotel zou oppikken zodat hij met ons mee kan gaan dineren. Hij wilde vanmiddag de stad in en zei dat hij pas wilde zien hoe ik het optreden verzorgde als ik live ging spelen tijdens het concert zelf. 

Om half acht sta ik bij Tom voor zijn hotelkamer en klop aan. Ik hoor een hoop gerommel en gestommel.
‘Momentje!’ hoor ik Tom roepen. Ik wacht geduldig. Na een poosje maakt Tom de deur open. Hij is gekleed in een handdoek die om zijn middel geslagen is, meer niet.
‘Oh, Max,’ Tom wrijft door zijn haar. Hij ziet er uitgeput uit.
‘Voel je je wel goed?’ vraag ik bezorgd.
‘Eh, ja, hoezo?’
‘Nou, je ziet er uitgeput uit…’ Dan opeens valt het kwartje. Tom heeft bezoek! Vrouwelijk bezoek! ‘O, nee niks, laat maar. Ga jij maar fijn verder, ik eh, ik eet wel met de rest van de club.’
‘Sorry, ik was de tijd helemaal vergeten, maar ik kan nu niet weg…’ Tom lijkt in dubio.
‘Geniet jij nu ook maar van je avontuurtje,’ fluister ik en ik knik naar zijn kamer. Tom sluit de deur. Die Tom.
‘Tom heeft andere bezigheden,’ zeg ik tegen John als ik de auto weer in stap en ik knipoog. John pikt de hint direct op en lacht.
‘Ook belangrijk!’ zegt hij en hij kijkt even naar mij.
‘Ga je je meisje niet missen?’ zegt hij na een tijdje.
‘Ja natuurlijk, ik mis haar nu al. Ik had zo graag gewild dat ze mee zou gaan, maar het is gewoon echt niets voor haar.’ Ik sla mijn ogen neer en denk aan Lucy. Ik blijf het erg jammer vinden en ergens denk ik nog steeds: waarom wil je niet met me mee? Je houdt toch van me? Aan de andere kant weet ik dat ze al zoveel voor me gedaan heeft, dat ik niet moet zeuren. Ze heeft me de laatste tijd mijn gang laten gaan met mijn muziek en heeft er verder niets van gezegd.
‘Yo, Max, hoe lang zing jij eigenlijk al?’ Sam kijkt me nieuwsgierig aan.
‘Nou, ik zing eigenlijk al zolang ik me kan herinneren. Ik ben begonnen met muziek maken toen ik vijf jaar was. Het zingen kwam iets later natuurlijk, maar ik kan me geen leven meer zonder muziek en zang voorstellen.’
‘Precies! Dat heb ik ook. Ik ben ook op mijn derde begonnen met muziek maken. Ik heb eerst piano leren spelen, daarna gitaar en ben gaan zingen.’
‘Ja, ik ben ook met piano gestart en toen gitaar.  Ik heb zelfs nog klarinet gespeeld,’ voeg ik eraan toe.
‘Wat gaaf! Ik trompet!’ Sam lijkt helemaal op te leven wanneer hij het over muziek heeft, net als ik. Gelukkig klikt het goed tussen ons.
‘We zijn er!’ zegt John als hij de auto stilzet.
‘Kom op, ik barst van de honger!’ Sam springt uit de auto. Achter ons heeft de rest van de band hun auto geparkeerd en we lopen een heel mooi uitziend restaurant binnen.
‘Dit is mijn vaste stekje als ik in Tokyo ben, ze kennen me hier inmiddels wel.’
Nog geen twee seconden later komt een kleine vrouw, gehuld in een rood gebloemde kimono, op ons af lopen met kleine, snelle pasjes. Haar armen gespreid en ze lacht vriendelijk.
‘John!’ Ze buigt voor John, die hetzelfde doet. ‘Nice see you again, you come with me. I have same tabel for you.’ Haar Engels is best goed. Ik had niet verwacht dat de lokale mensen hier Engels zouden spreken. Ik volg John, die de kleine vrouw gehoorzaam volgt.  Als iedereen plaatsgenomen heft aan het tafeltje dat het vrouwtje ons heeft gewezen, begroet ze alle bandleden bij naam. Ze kent haar klanten in elk geval. Als haar blik op mij valt lacht ze vriendelijk.
‘Dit is Max, een geweldig artiest. Hij staat in het voorprogramma van de heren.’
Het vrouwtje maakt een buiging en ik buig terug.
‘You have choose good friends. They nice,’ zegt ze in haar beste Engels. Ik dank haar vriendelijk. 

Na een tijdje krijgen we een hoop eten geserveerd, zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik kan me eerlijk gezegd niet eens herinneren dat we iets besteld hebben, maar goed, het zal hier misschien wel anders in zijn werk gaan dan thuis. Jammer dat Tom dit net mist.
We zitten zeker drie uur lang te eten en hebben het over het komende concert, de volgende concerten op verschillende plekken. De band vertelt me leuke anekdotes over eerdere jaren en wat ik in welk land een beetje kan verwachten. Het is niet alleen maar muziek, we praten ook over ons persoonlijke leven. Zo kom ik erachter dat Jace, de gitarist, gescheiden is, twee kinderen heeft en die van zijn ex-vrouw maar zeer mondjesmaat mag zien. Dave, de drummer is net vader geworden van een jongetje. Ik vraag me af hoe hij dan nu zo lang ver van huis kan gaan, maar hij vertelt me dat zijn vrouw niet wilde dat hij zijn carrière op zou geven voor hun kind. Dit is tenslotte zijn werk. Volgend jaar komen ze waarschijnlijk mee op tournee, maar nu was Danny, zoals zijn zoontje heet, nog veel te klein. Het lijkt hem toch wel een beetje dwars te zitten dat hij zijn familie nu moet missen. Logisch. Andy, de toetsenist is de eeuwige vrijgezel. Misschien moet hij eens samen met Tom op pad, bedenk ik me. Sam is op het moment weer single. Hij heeft een relatie van vier jaar achter de rug en wil zich voorlopig alleen nog maar op muziek richten.
‘Het klinkt misschien heel vreemd dat ik dit nu zeg, maar ik ben eerlijk gezegd veel gelukkig nu de relatie over is. Ik hoef me om niets of niemand druk te maken. Ik kan doen en laten wat ik wil en me volledig focussen op de muziek. Voor sommige mensen komt dat misschien egoïstisch over, maar zo voel ik het nu eenmaal.’ Ik knik begrijpend en schrik van mijn eigen gedachten. Ik voel het manlijk precies zo. Maar ik wil Lucy toch helemaal niet kwijt? ‘En jij, Max? Wat is jouw verhaal?’ vraagt Sam en iedereen kijkt belangstellend naar me. Heel even ben ik van mijn stuk gebracht, maar ik herpak me snel en begin te praten. Ik ben helemaal geen prater, maar ik voel me zo op mijn gemak bij deze mensen, dat ik ze het hele verhaal vertel. Alles, de ontmoeting met Lucy, mijn werk, de ruzies van afgelopen jaar, Lucy’s ongeluk. Alles. Als ik eindelijk mijn verhaal afsluit kijkt iedereen me met grote ogen aan.
‘Zo, dat wat een verhaal,’ zegt Andy.
‘Je houdt wel van praten geloof ik, of niet Max?’ zegt  Jace.
‘Nou, geloof het of niet, maar ik ben helemaal geen prater. Normaal zeg ik niet zo heel veel, maar ik voel me gewoon erg op mijn gemak bij jullie en jullie delen je verhalen tenslotte ook met mij.’
‘Dat doet me goed te horen,’ zegt John en als we het toetje allemaal op hebben, verlaten we het restaurant. We krijgen allemaal een pepermuntje aangeboden en rijden terug naar het hotel.
‘Bedankt voor de enorm gezellige avond,’ zeg ik tegen John en Sam.
‘Niets te danken,’ zegt John en hij knikt.
‘Jij ook bedankt, Max. Tot morgen!’ Sam steekt zijn hand op en ik sla het portier dicht. Vervolgens steek ik mijn hand op naar de auto achter hen en zwaai naar de rest van de band die enthousiast terugzwaaien.

Met een tevreden gevoel loop ik terug naar mijn hotelkamer. Het was echt een hele leuke avond. Ik stap de lift in en wacht netjes totdat ik boven ben. Zou Tom nog steeds bezoek hebben? Ik sta te twijfelen of ik even op zijn deur moet kloppen, maar doe het niet. Hij heeft ook recht op zijn privétijd. Ik loop naar mijn kamer en laat me tevreden op mijn bed vallen. In gedachten loop ik de hele dag nog eens door. Ik besluit mijn belevingen van de dag aan Lucy te melden en stuur haar een berichtje.

Hey Lucy. Hoe gaat het daar? Ik heb een hele leuke dag gehad. Heb eerst gerepeteerd met de band en zelf mijn deel opgevoerd. Ze waren allemaal heel positief gelukkig. Daarna zijn we met John en de hele band gaan eten in een heel leuke restaurantje. Tom had vandaag vrouwelijk bezoek. Haha. Spreek je snel.

Ik leg mijn telefoon weer weg en ga douchen. In de douche komt het liedje uit mijn droom weer mijn gedachten in geslopen en ik sta te zingen onder het stromende water.
Na mijn muzikale douchesessie droog ik me af, zet de tv aan en installeer me op het bed. Ik krijg een berichtje binnen op het moment dat ik de afstandsbediening neerleg. Het is Lucy.

Hoi Max! Hier is alles goed. Wat goed om te horen dat het zo goed bevalt en dat ze tevreden over je zijn. Ik ben wel benieuwd naar het optreden. Zo’n Tom toch… Vermaak je nog en succes morgen met je eerste echte optreden! 

Fijn dat bij Lucy alles goed gaat. Tevreden leg ik mijn telefoon weer weg en kijk even naar een tv-programma waar ik niets van snap. Ik denk dat ik het voor gezien houd voor vandaag. Ik maak me klaar voor de nacht en sluit mijn ogen. Heel even zie ik mezelf weer op het podium staan met mijn gitaar en niet lang daarna val ik in slaap.

Volgende –>