Ik word wakker met kriebels in mijn buik. Vandaag ga ik mijn eerste echte optreden meemaken. Ik ga voor duizenden mensen zingen en ben nu al zenuwachtig. Normaal gesproken moet ik ’s morgens altijd even opstarten, maar ik ben klaarwakker en spring vol energie mijn bed uit. Nadat ik me aangekleed heb, ga ik bij Tom langs. Ik klop op de deur.
‘Goedemorgen,’ zeg ik vrolijk als Tom met een slaperig hoofd de deur langzaam openmaakt.
‘Ook goedemorgen.’ Tom gaapt en wrijft door zijn haar.
‘Is het veilig om binnen te komen?’ Ik kijk hem vragend aan.
‘Eh, ja, ze is weg,’ zegt Tom met een scheven glimlach. Zo te zien heeft hij goede herinneringen aan gisteren. ‘Kom binnen.’ Tom stapt aan de kant om me door te laten. Als ik de kamer binnenloop kijk ik enigszins geschrokken rond. Zo ken ik Tom niet. Het is een grote bende op zijn hotelkamer.
‘Het was een… eh… wilde nacht.’ Tom weet even niet waar hij moet kijken. Hij lijkt wel verlegen. Dat is niets voor Tom.
‘Ja, ik zie het.’ Ik draai een rondje om mijn as. Een lege champagnefles en een paar kussens liggen nog op de vloer. Het beddengoed ligt overal behalve op bed. Ik zie een boxershort aan de deurknop hangen en nog wat andere verloren kledingstukken die door de kamer slingeren.
‘Goh, ze is iets vergeten,’ zeg ik en ik wijs naar de zwarte string die op de stoel ligt. Tom krijgt een rode kleur op zijn wangen.
‘Ja, ze moest snel weg, haar man kon elk moment thuiskomen.’
‘Wat?’ Haar man? Tom!’
‘Ja, sorry, ik wist het niet! Dat zei ze pas nadat we… eh een gezellige avond gehad hadden. Ze kreeg een berichtje en plotseling moest ze weg, naar haar man. Ik schrok me ook dood. Ze verzekerde dat dit avontuurtje onder ons zou blijven, dus daar ga ik dan maar vanuit.’ Tom kijkt een beetje benauwd.
‘Ja stel je voor dat er kwade Japanse kerel achter je aan komt!’ Ik lach hardop.
‘Ja, lach er maar mee.’ Tom lijkt zich echt niet op zijn gemak te voelen. ‘Ik heb een code met mezelf afgesproken, Max.’ Ik kijk hem nieuwsgierig aan.
‘Oh, wat is die dan?’
‘Ik doe het niet met minderjarigen en niet met getrouwde vrouwen.’
‘O, oké, dat is een mooie code.’ Oké, ik moet een heel klein beetje lachen om wat Tom zojuist zei, maar ik begrijp het wel en houd mij lach in. Hij heeft toch echt zijn eigen code verbroken. Ik haal drie keer diep adem.
‘Ik kon het niet weten, Max.’
‘Nee, nee, ik eh, mij maakt het niet uit, maar jij hebt je code en daar wil je je aan houden, dat begrijp ik.’
‘Dank je.’
‘Kom we gaan ontbijten,’ zeg ik om op een ander onderwerp over te stappen.
‘Mag ik me misschien eerst aankleden en een beetje fatsoeneren?’
‘Nou, voor deze keer dan,’ grap ik naar Tom en hij verdwijnt de badkamer in.
Ongeveer tien minuten later komt Tom de badkamer weer uit.
‘Zo, ik ben er klaar voor. Die rommel ruim ik straks wel op. Laten we erst gaan ontbijten. Ik heb honger als een beer.’
‘Ja, na al dat “sporten” heb je vast enorme trek.’ Tom geeft me een por in mijn zij.
‘Dus, vertel eens, hoe was het gisteren?’ vraagt Tom als we aan ons vaste tafeltje bij het ontbijt zitten.
‘Geweldig, Tom. Echt geweldig! Ik kan niet wachten tot vanavond, al ben ik wel enorm zenuwachtig. Nu al!’
‘Dat geeft niet, dat is gezond.’
‘De band was super enthousiast over mijn optreden bij de repetities gisteren. John was erg blij met mijn uitvoering. Daarna hebben we heerlijk gegeten in een leuk restaurantje hier ergens in de buurt. Ze waren er bekend en de serveerster was overduidelijk blij om hen te zien.’
‘Dat klinkt gezellig.’ Tom neemt een hap van zijn rijkelijk belegde broodje.
‘We hebben elkaar een beetje beter leren kennen. We hebben serieuze gesprekken gehad, maar ook over de komende maanden gepraat en hoe het er allemaal aan toe zal gaan en wat ik kan verwachten in bepaalde landen.’
‘Het doet me goed te horen dat je het naar je zin hebt.’ Tom knikt naar me. ‘Je leeft echt helemaal op, lijkt het.’
‘En Max, heb je er zin in?’ vraagt John als hij me ziet.
‘Natuurlijk heb ik er zin in! Het is alleen mega spannend, maar ik heb er heel erg veel zin in!’
‘Goed, dat is fijn om te horen.’ John knipoogt naar me.
Na een tijdje rijden komen we aan bij het stadion waar het concert vanavond is. Plotseling verdwijnen al mijn zorgen als sneeuw voor de zon. Zenuwen komen opzetten en gieren door mijn lijf, maar het voelt goed.
‘De band is er al. Kom, let’s go!’ Ik volg John en tref de band achter het podium aan.
‘Over twintig mintuten begint de generale! Zorg dat iedereen klaar is!’ roept een mannetje met een megafoon om. Ik ken het mannetje niet, maar hij zal vast bij de crew van The Sophisticated Frown horen.
‘Nou Max, dit is het dan, de generale repetitie. Speel en zing alsof de zaal vol zit.’ Sam geeft me nog een schouderklopje.
De twintig minuten zijn om. De lichten worden gedimd en het wordt plotseling een stuk stiller dan zojuist. Ik hoor iemand iets vertellen. Iets over de band en daarna hoor ik mijn naam. Het is de persoon die de avond aan elkaar praat.
‘Mag ik een groot applaus! Hier is… MAX!’ Er klinkt een klein applausje van de aanwezige crewleden die voor het podium als publiek dienen.
‘You’re up!’ Sam knipoogt en ik lach terug. Oké, hier gaan we dan. Ik haal diep adem en loop enthousiast het podium op. Mijn kruk staat klaar, zoals afgesproken bij de eerdere repetitie. Nadat ik mijn gitaar gepakt heb, ga ik zitten en ik start met het eerste liedje. Het gaat me allemaal vrij goed af, al is het vreemd om op zo’n enorm podium te staan in zo’n groot stadion, ook al is er bijna niemand. Vanavond zal dat wel anders zijn. Dan zitten hier duizenden mensen naar mij te kijken. Ik zet mijn act verder door en na het laatste liedje klapt John enthousiast in zijn handen.
‘Bravo voor Max. Ook ander personeel dat in de zaal zat klapt voor me. Ik loop het podium af en niet veel later wordt The Sophisticated Frown aangekondigd.
Ik neem plaats langs John, in de zaal, en kijk aandachtig naar de show die ze opvoeren. Het is geweldig om te zien.
Zenuwachtig kijk ik op mijn horloge. Het is een uur voor aanvang van het concert. Ik loop wat heen en weer achter de coulissen. Sam heeft me al een paar keer gezegd dat ik moet ontspannen, maar ik kan het niet. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en loop naar mijn kleedkamer. Daar laat ik me in mijn stoel zakken en ik type een berichtje naar Lucy. Ik moet mijn hart even luchten.
Hey. Ik moet over een uurtje het podium op. Ik ben zo ontzettend zenuwachtig. Ik hoop dat alles goed gaat en dat ik geen blunders zal maken. Dat ik bijvoorbeeld mijn tekst vergeet of de noten niet goed speel of zo… Ach ik maak me waarschijnlijk gewoon te druk, het komt wel goed. Ik ben gewoon heel erg zenuwachtig. Het zijn zoveel mensen. Je zou het stadion moeten zien. Het is gigantisch! Vermaak je je een beetje?
Ha Max. Hier is alles goed. Veel succes. Ik vermaak me prima.
Oké, het is niet het meest uitgebreide berichtje dat ik van haar krijg, maar goed. Misschien is ze druk bezig. Ik lees haar berichtje nogmaals en denk dan aan het tijdsverschil. Hoe laat is het eigenlijk thuis? Misschien is het wel midden in de nacht? Ik begin te rekenen en kom tot de conclusie dat het bij Lucy acht uur eerder is dan hier, het is dus tegen twaalven in de middag. Ze zit misschien net te eten.
Ik stop mijn telefoon weg en sluit mijn ogen. In mijn gedachten loop ik mijn optreden stap voor stap door.
‘Het komt goed, je kunt dit,’ zeg ik hardop tegen mezelf. Er wordt op de deur geklopt.
‘Binnen!’
‘Hey, Max. Alles goed? Trek je het nog een beetje?’ Het is Tom. Hij komt mijn kleedkamer binnenlopen en heeft een flesje in zijn handen.
‘Hier, deze is voor jou. Volgens Japanse tradities zou het geluk brengen. Je hoeft maar een klein slokje te drinken.’ Tom houdt het flesje voor mijn neus. Ik kijk twijfelend naar het flesje.
‘Het is veilig, ik heb het wel tien keer nagevraagd. De verkoper dronk zelf een heel flesje leeg.’ Aarzelend pak ik het roodkleurige flesje aan en draai de dop open. Een zoete geur komt me tegemoet. Tot mijn verbazing ruikt het heerlijk.
‘Oké, een heel klein slokje dan.’ Ik zet het flesje aan mijn lippen en laat het rode goedje mijn mond in glijden. Het is dik en er zit een soort structuur in. Het smaakt naar aardbeien en nog iets wat ik niet thuis kan brengen. Meer dan een klein slokje durf ik niet te nemen. Stel je voor dat ik aan de diarree raak tijdens het optreden. Of ik word misselijk. Nee, dat moet ik niet hebben.
‘Dus…’ zeg ik als ik het doorgeslikt heb. ‘Nu krijg ik alle geluk van de wereld?’ Ik kijk Tom vragend aan.
‘Als het waar is wat ze me verteld hebben wel ja.’ Hij grijnst en ik lach met hem mee.
‘Laten we het hopen.’
‘Kerel, ik wil je nog even heel erg veel succes wensen. Ik weet hoeveel dit voor je betekent en ik hoop dat alles goed verloopt. Dat je talent hebt, dat weten we al, anders stond je hier nu niet. Geniet gewoon van het moment. Dit is wat je al zo lang wil. Leef in het moment!’
‘Begin je weer met je wijze preken en spreuken?’ grap ik naar Tom en hij schiet in de lach.
‘Ja, sorry, zo denk ik er gewoon over.’
‘Ik weet het en je hebt honderd procent gelijk, Tom. Dank je.’ We zitten nog een tijdje te praten als er weer op de deur geklopt wordt. Het is John.
‘Max! Oh, hoi Tom!’ John steekt zijn hand op naar Tom. ‘Het is bijna zover. Ga je met me mee? Tom, jij mag op je gereserveerde plek gaan zitten. Geniet van de show.’ John knipoogt naar Tom, die opstaat en wegloopt. Als hij bij de deur is draait hij zich nog even om en wenst me nogmaals succes. Ik knik dankbaar.
‘Ben je er klaar voor?’ vraagt John opgetogen.
‘Meer dan ooit.’
‘Mooi, volg mij maar.’ Ik loop als een mak lammetje achter John aan en voel mijn maag steeds meer bubbelen. Gezonde spanning zeggen ze toch altijd? We komen langs de kleedkamer van The Sophisticated Frown en als ze me zien wensen ze me allemaal nog even succes. Het zijn echt aardige kerels.
‘Dank jullie wel allemaal. Ik ga mijn best doen.’
‘Het komt helemaal goed!’ zegt Sam, de zanger. ‘Geniet gewoon van het moment!’
‘Doe ik!’ Ik wuif even en loop dan weer met John verder, richting het podium.
‘Oké, over ongeveer vijf minuten word je aangekondigd. Je doet gewoon wat we ook gerepeteerd hebben. Aan die kant kom je oplopen. Je doet je ding en aan dan verlaat je aan die kant weer het podium.’ John gebaard naar de zijkant van het podium. ‘Goed?’ vraagt hij terwijl hij me strak aankijkt. Ik knik bevestigend.
‘Zoals Sam al zei, geniet gewoon van het moment. Ik weet dat de eerste paar minuten een beetje overweldigend kunnen zijn. Zeker als je al die mensen daar ziet zitten, maar ik weet dat jij dit kunt, Max. Je bent een echte artiest. Je kunt het. Succes jongen!’ John geeft me een stevig schouderklopje en lacht naar me. Ik lach zenuwachtig terug.
‘Dank je.’
Na een paar minuten is het dan echt zo ver. Ik hoor iemand op het podium praten.
‘En dan presenteer ik jullie nu het voorprogramma van de avond. Een geweldige artiest, zanger, gitarist en noem maar op. Hij is speciaal voor jullie hier vanavond. Dames en heren, geef hem een groot applaus, hier is MAX!!’