Dit is echt het hoogtepunt uit mijn hele leven. Ik weet het zeker. Een oorverdovend applaus en gejuich klinkt er door de zaal. Ik loop het podium op en voor een fractie van een seconden stopt mijn adem. Er zijn veel mensen. Heel veel mensen. Heel erg veel mensen. Ik probeer niet te verbaasd te reageren en met een lach om mijn mond loop ik naar het midden van het podium. Ik steek mijn hand in de lucht en zwaai naar het publiek. Wat zijn ze enthousiast! Ze kennen mij niet eens, maar ik word ontvangen als een of andere God. Als ik bij mijn kruk aangekomen ben, die in het midden van het podium geplaatst is, pak ik de microfoon vast en begin te praten. Ik zeg gewoon wat er in mij opkomt. De geoefende teksten die ik voorbereid had, zijn plotseling verdwenen. Ik spreek rechtstreeks vanuit mijn hart.
‘Welkom. Hallo dames en heren. Wat geweldig om hier te mogen staat. Dit is voor mij een droom die uitkomt. En wat zijn jullie enthousiast! Hierdoor krijg ik nog meer zin om voor jullie een mooie avond neer te gaan zetten. Jullie zijn nu al geweldig!’ Ik laat bewust een stilte vallen en het publiek juicht en applaudisseert. ‘Nogmaals, het is een hele eer voor mij dat ik hier mag staan, als voorprogramma van The Sophisticated Frown.’ Als ik die woorden uitspreek ontploft de zaal zo ongeveer. Ze zijn duidelijk fan van de band. ‘Het komende uur moeten jullie het echter met mij doen. Ik zal een aantal eigen nummers spelen en een aantal covers. Ik zou zeggen, geniet ervan en ik hoop dat ik jullie een mooie, muzikale avond kan bezorgen in aanloop naar het echte concert waar jullie voor hier zijn! Veel plezier!’ Ik zet de microfoon terug in de standaard. In gedachten zeg ik mijn mantra een aantal keer op: Ik kan dit, ik kan dit, ik kan dit. Ik haal diep adem, sluit even mijn ogen en dan begin ik aan mijn concert.
Ik start met een cover en daarna speel ik een van mijn eigen liedjes, dat ongelofelijk goed ontvangen wordt. Het is geweldig. Het publiek is zo enorm enthousiast. Het maakt ze niets uit of ik eigen nummers zing, of covers, ze blijven enthousiast reageren en na ongeveer drie kwartier sluit ik af met het laatste nummer. Het applaus wat ik daarna ontvang is overweldigend en ik word er zelfs een beetje emotioneel van. Dit voelt zo goed. Dit is wat ik wil. Ja, dit is waar ik voor gemaakt ben. Ik dank mijn publiek meerdere keren en loop dan, helemaal stijf van de adrenaline het podium af. Achter de coulissen val ik John in zijn armen en plotseling voel ik tranen over mijn wangen rollen. Tranen van blijdschap. Het is niet te beschrijven wat ik op dit moment voel. Het is het meest mooie gevoel dat er bestaat.
‘Dank je John. Dankjewel dat je me deze kans gegeven hebt. De kans van mijn leven. Zonder jou had ik dit nooit meegemaakt.’ Ik kijk John aan met de tranen in mijn ogen. Hij glimlacht en geeft me een tevreden schouderklopje.
‘Je hebt het super gedaan, kerel. Het publiek is dol op je. Mij hoef je nergens voor te bedanken. Het is mijn werk om talenten te ontdekken en ik denk dat ik er een ontdekt heb.’ Ik kijk hem met een verwarde blik aan.
‘Denk je dat echt?’ Ik veeg de tranen uit mijn gezicht.
‘Heb je het publiek soms niet gehoord, Max?’ John kijkt me met grote ogen aan. ‘Ze gingen uit hun dak voor jou. Voor jou, Max. Voor het voorprogramma! Ik kan oprecht zeggen dat ik niet veel verschil hoor met het applaus voor jou en voor The Sophisticated Frown. Dat meen ik serieus.’ Ik weet even niet wat ik moet zeggen en hoe ik moet reageren. Ik gooi mijn hoofd achter in mijn nek en kijk omhoog. Heel even sluit ik mijn ogen en haal diep adem. Ik heb het gedaan. Ik heb het geflikt! Ik heb zojuist mijn allereerste echte concert gegeven voor duizenden mensen en die mensen waren laaiend enthousiast. De manager is enthousiast. Ik ben enthousiast. Dit is een droom die uitkomt.
Ik word uit mijn gedachten gerukt als ik een schouderklop voel. Het is Andy.
‘Yo, dat was echt mega vet! Goed gedaan, Max!’ De rest van de band komt ook naar me toe.
‘Ja, echt super wat je daar neergezet hebt!’ Jace geeft me een stevige hand.
‘Max, jij mag oprecht een talent genoemd worden. Wat zijn wij blij dat jij in ons voorprogramma staat.’ Sam omhelst me even en klopt me op mijn schouder.
‘Je hebt de lat wel erg hoog gelegd voor ons,’ grapt hij en ik schiet in de lach.
Na een klein kwartiertje is het voor The Sophisticated Frown zo ver. Ze mogen on-stage, zoals dat zo mooi heet. Ik heb inmiddels plaatsgenomen naast Tom, die ook in de zaal zit en me uitvoerig vertelde over hoe geweldig hij mijn optreden vond. Ik verbaas me er over dat er een aantal mensen uit het publiek achter ons staan die maar naar me blijven roepen. Ik besluit naar ze toe te lopen. Een van de beveiligers loopt met me mee, zie ik vanuit mijn ooghoek.
‘Max, we love you. You are the best!’ hoor ik een aantal dames gillen. Ik geef een paar fans een handje en dan ga ik weer naar mijn eigen plekje. Het geroep is minder geworden. Plots gaan alle lichten uit en klinkt er een bekend intro. Dit is het begin van het echte concert.
De daaropvolgende twee uur genieten Tom en ik, samen met duizenden andere mensen van een geweldig optreden van The Sophisticated Frown. Wat zijn ze goed en wat zijn ze cool. De show is geweldig. Ik had bij de repetitie al een en ander gezien natuurlijk, maar als ik het zo live meemaak met een vol stadion is het toch heel anders. De sfeer is er, de mensen, de muziek. Alles valt precies op de juiste plek. Dit wordt mijn nieuwe leven.
Na de show ga ik samen met Tom weer backstage en ik zoek de band op. Ik vind ze in hun eigen kleedkamer. Totaal uitgeput.
‘Damn, wat zijn jullie goed,’ zeg ik als ik de kamer binnenloop. Sam lacht.
‘Dank je, Max.’ De rest van de band knikt ook dankbaar.
‘Ik geloof dat al jullie energie opgegaan is in het concert, als ik jullie zo zie hangen,’ zeg ik.
‘Ja, daar heb je gelijk in. We geven echt alles als we op dat podium staan en het eerste half uur moeten we echt even bijkomen,’
‘Zo’n eerste concert is voor ons ook altijd weer even wennen,’ zegt Dave. ‘We zijn maandenlang bezig geweest met nummer opnemen in de studio en zo, maar echt optreden is een topsport. Tenminste, je hebt gezien hoe energiek onze optredens zijn.’ Dave wrijft een paar zweetdruppels van zijn voorhoofd. ‘Vooral voor de drummer,’ grapt hij en de rest protesteert luidkeels en lacht ermee.
‘Ja, heel iets anders dan ik doe natuurlijk. Ik dans tenslotte niet over het podium met mijn gitaar.’
‘Maar dat hoeft ook niet,’ zegt Andy. ‘Jij moet juist blijven doen wat je nu doet, dat past bij je en mensen houden daarvan.’
‘Bovendien zou het saai zijn als je hetzelfde deed als wat wij doen,’ Sam knipoogt naar me. ‘Dan wordt je straks nog beter dan ons, dat moeten we niet hebben.’
We praten nog een hele poos na, Tom ook. Hij vertelt ons allemaal zijn beleving. Eerst van mijn optreden, daarna van dat van The Sophisticated Frown. Hij is laaiend enthousiast over beide optredens en raakt maar niet uitgepraat. John regelt ons een heerlijke maaltijd die we op locatie opeten en ongeveer twee uur nadat de show afgelopen is staat John op.
‘Zo, heren, zullen we maar eens richting het hotel gaan?’
‘Dat vind ik nou eens een slim plan, want ik ben doodmoe,’ zegt Sam en hij staat op. De rest volgt. Ik ben ook wel moe, maar ik wilde het niet laten merken, dus ik ben stiekem blij dat John dit voorstelt en dat Sam ermee instemt.
John dropt eerst Tom en mij bij ons hotel.
‘Rust lekker uit. Morgen ben ik pas tegen de middag hier, dus jullie kunnen lekker uitslapen. Max, het was echt geweldig wat je daar vanavond neergezet hebt. We bespreken morgen nog even een en ander, maar echt waar, je bent een ster! Let op mijn woorden!’ Ik dank John en loop met Tom naar binnen.
‘Het was echt zo tof om jou daar op het podium te zien staan,’ zegt Tom als we in de lift staan.
‘Dank je.’
‘Ik kon ook zien dat je aan het genieten was.’
‘Ja, de eerste minuut was ik overdonderd, maar al snel voelde ik me echt thuis daar op het podium met al die mensen.’
‘Dat zag ik. Je deed het echt geweldig!’
‘Dank je, Tom. En dank je dat je deze reis met me meegaat, dat betekend veel voor me.’
‘Graag gedaan, Max. Het is nou ook weer niet zo dat dit een straf is om te doen,’ grapt hij en hij geeft me een por tegen mijn arm.
‘Nee, he?’
‘Welterusten,’ zegt Tom als we beide voor onze kamerdeur staan.
‘Welterusten,’ zeg ik. Tom verdwijnt naar zijn kamer en ik stap die van mij binnen. Het bed is opgemaakt en er liggen rozenblaadjes over het bed verdeeld in de vorm van een hartje. Het ziet er prachtig en romantisch uit. Lucy. Ik denk aan haar en aan wat ik eerder tegen Tom vertelde. Ik pak mijn telefoon en wacht totdat Lucy opneemt, maar er gebeurd niets. Snel reken ik weer terug om erachter te komen hoe laat het bij Lucy is. Ik kijk op de klok. Het is hier drie uur ’s nachts. Even zien, dan is het nu zeven uur ’s avonds bij Lucy. Misschien staat ze te koken en hoort ze de telefoon niet? Ik besluit eerst een douche te nemen en daarna nog een keer te bellen.
Als ik mijn telefoon weer oppak na het douchen zie ik dat Lucy teruggebeld heeft.
‘Hey, Lucy, met mij!’ zeg ik als ik haar voor de tweede keer bel. Nu neemt ze wel op.
‘Ha! En hoe ging het?’ Lucy klinkt moe.
‘Ja, geweldig. Het was echt zo mega vet! Ik kan het haast niet omschrijven. Het publiek was zo ongelofelijk enthousiast, dat was niet normaal meer. Ook de band was erg onder de indruk en John was meer dan tevreden.’ Terwijl ik het vertel, krijg ik een grote glimlach om mijn mond.
‘Dat klinkt goed.’
‘Jazeker. En hoe is het met jou? Gaat alles goed? Vermaak je je een beetje?’
‘Ja hoor. Alles goed.’
‘Je klinkt moe.’
‘Ja, ik eh, ik heb een zware dag gehad.’
‘Hoezo? Doe je wel een beetje rustig aan?’
‘Ja, ik heb boodschappen gedaan en de kattenbakken verschoont en ben daarna nog even, eh, naar mijn ouders geweest.’
‘O, oké. Heb je nog last van hoofdpijn?’
‘Nee, niet echt. Het is ook al een poos geleden.’
‘Ja.’
‘Ik eh…’Lucy valt stil. Ik heb het gevoel alsof ze me iets wil vertellen.
‘Weet je zeker dat alles goed gaat?’ vraag ik om duidelijkheid te krijgen.
‘Ja, ja. Ik ben gewoon moe.’
‘Oké. Als er iets is moet je bellen, goed?’
‘Doe ik.’
‘Goed, ik ga naar bed. Ik ben doodmoe. Het is hier nu drie uur ’s nachts.’
‘Oké. Welterusten.’
‘Welterusten en ik spreek je snel weer!’
Lucy verbreekt de verbinding.