Twee maanden later
Inmiddels hebben we al heel wat concerten weten te regelen en vandaag vertrekken we richting onze thuisbasis. John heeft vanuit het buitenland met wat mensen gebeld in Nederland en had binnen no-time een concert geregeld. Het wordt dus een thuiswedstrijd deze week. Ik heb er enorm veel zin in, want het betekend dat ik eindelijk iedereen weer zie. Ook Lucy. We hebben de afgelopen weken geregeld berichtjes naar elkaar gestuurd, maar het is best wel druk zo, dat muzikanten leven. Veel repeteren, reizen en nog meer repeteren. Vervolgens een concert en weer reizen, repeteren enzovoort. Het tijdsverschil dat er af en toe was, maakte ook dat we in twee verschillende tijdzones leefden en daardoor was het niet altijd even makkelijk om te bellen. Ik weet niet of het komt door dat we elkaar langere tijd niet gezien hebben, maar de gesprekken werden steeds korter, alsof we elkaar steeds minder te vertellen hadden. Het voelde vreemd, maar ik hoop dat als we elkaar nu weer in het echt zien, alles weer normaal wordt.
Na het eerste concert, dat zo goed verlopen was, zijn we naar Taiwan, Thailand, Engeland, Duitsland en Frankrijk afgereisd en gisteren hebben we in Oostenrijk op een festival mogen spelen. In elk land was te merken dat de sfeer top was. Het publiek was enthousiast en het was dan ook een groot feest tijdens alle optredens. Elke keer was het weer een nieuwe ervaring en elke keer was het weer spannend om het podium op te lopen, maar nu wordt het extra spannend, want Lucy en nog een aantal andere bekenden, vrienden en familieleden komen naar dit concert. Ik moet dus extra mijn best doen.
In de uurtjes dat ik niet zoveel te doen had, zong ik nog liedjes in de app en tot mijn grote verbazing kreeg ik reacties van mensen die bij een van die concerten aanwezig waren geweest en ze vroegen me om handtekeningen en foto’s en dergelijke. Ik stond er dan ook van te kijken toen ik zag dat mijn volgers van 10.038 mensen – voordat ik mijn eerste concert gaf – gestegen was naar 16.836 mensen in ongeveer zeven weken. Dat is niet te geloven. Het wonderbaarlijkste was toen ik een paar weken geleden een eigen nummer postte en mensen het gewoon konden meezingen. Er waren dus mensen op de wereld die mijn liedje kende. Dat was zo bizar om mee te maken. Ik kreeg vele lovende reacties. Lucy vertelde me laatst dat een vriendin van haar collega Chris mij herkend had en dat zij en haar vriendinnen mij ook volgden in de app. Ze zongen graag met mij en kende ook mijn nieuwe liedjes. Vreemd blijft het wel, dat mensen mij nu beginnen te herkennen, met name in de app en op internet. Er zijn een aantal filmpjes van mij opgedoken op YouTube die tijdens een van de concerten zijn opgenomen en mensen zijn – over het algemeen – erg enthousiast.
John is maar wat trots op mij en ook Sam en de rest van The Sophisticated Frown hebben het beste met me voort. Ze weten hoe moeilijk het is om door te breken in de muziekwereld en helpen daar waar het mogelijk is mee aan het bouwen van mij carrière. Als ze een interview geven, vermelden ze mij altijd als, ik quote even, “een van de meest getalenteerde nieuwkomers ooit”. Nou als je dat uit de mond van de zanger van je favoriete band hoort komen, geloof me, dan maakt je hart een sprongetje.
‘En kerel, ben je er klaar voor om je meisje weer te zien?’ Tom staat naast me met zijn handen in zijn zij en kijkt me onderzoekend aan.
‘Jazeker.’ Ik lach.
‘Tommie? Tommie? Ah, daar ben je! Kom je even, schat? Ik heb even wat hulp nodig met het koffer!’ Tom rolt met zijn ogen.
‘Vrouwen… nu weet ik waarom ik zo lang zonder ben gebleven,’ grapt hij en loopt mijn hotelkamer uit.
Ja, Tom heeft – in Taiwan of all places – een vriendin gevonden. Letterlijk. Ze logeerde in hetzelfde hotel als ons en kwam vast te zitten in de lift. Toen Tom die avond nog even naar de lobby wilde, hoorde hij geluiden uit de lift komen. Hij was erheen gelopen en had op de deur geklopt.
‘Help me! Ik zit al twee uur vast in de lift!’ hoorde hij iemand roepen. Tom twijfelde geen moment en belde de receptie, die op hen beurt een monteur stuurde, maar aangezien het allemaal niet zo snel gaat in Taiwan, had Tom zelf maar alvast een poging gewaagd om de liftdeuren open te breken. Hij had een kapstok uit zijn kamer gehaald en daarmee de deur een klein stukje open weten te wrikken. Er was een opening van ongeveer zeven centimeter ontstaan en Tom zag dat het om een blonde vrouw ging, een paar jaar jonger dan hem, slank postuur en een Engels accent.
‘Gaat alles goed?’ had hij gevraagd.
‘Ja, hoor, maar ik wil er ondertussen wel uit. Ik zit hier al twee uur en niemand die me hoort! Die stomme alarmknop werkt niet. Ik heb het ontzettend heet en ik moet echt zó nodig plassen!’ Tom had moeten lachen bij het horen van deze opsomming, vertelde hij me later. Gelukkig duurde het daarna niet lang meer voordat de monteur arriveerde en de deur ver genoeg open kreeg zodat Susan, zoals deze dame heette, bevrijd kon worden. Ze was in Toms armen gevallen en hem eeuwig dankbaar dat hij degene was die haar gevonden had. Nou, van het een kwam het andere en het bleek dat Susan – die in Engeland woont – de wereld rond aan het reizen was en zo kwamen ze op het idee dat Susan best wel met ons mee kon reizen, mits ik dat goed vond natuurlijk. Waarom niet? Zelfs John juichte deze relatie toe. Hij kende Tom inmiddels goed en ze waren best wel goede vrienden geworden in die paar weken. Misschien omdat Tom vaak naast John zat tijdens de repetities en zo.
‘Natuurlijk mag dat vriendinnetje van je mee!’ Had hij gezegd toen Tom het John vroeg. ‘Maar jij moet wel voor haar betalen!’
‘Ja natuurlijk! Dank je, John.’
‘Niets te danken, Tom. Het werd eens tijd!’
Zodoende dat Tom nu in de kamer naast mij met brute kracht een koffer dicht probeert te krijgen, dat eigenlijk veel te vol gepropt is. Maar zoals alle mannen weten, althans, de verstandige mannen, moet je een vrouw niet tegenspreken als het gaat om de hoeveelheid kleding die ze mee op reis willen nemen. Dat heeft geen zin, ze luisteren toch niet. Jij bent er alleen maar om de koffer dicht te krijgen, de rest regelen ze zelf wel.
Twee uur later zitten we met het hele gezelschap op het vliegveld. Tom zeult met de koffer van Susan en zijn eigen bescheiden koffertje. Toen we in Engeland waren is Tom bij haar thuis geweest. Daar heeft ze een aantal kledingstukken uit het koffer gegooid, maar ze gooide er ook weer nieuwe in, aldus Tom.
‘Zo heren, op naar een thuiswedstrijd!’ zegt John en iedereen knikt opgelucht.
‘Het is toch altijd fijn om naar huis te gaan, hoe graag ik de wereld ook rondreis,’ zegt Sam en de rest van de band is het met hem eens.
‘En we kunnen eindelijk dat vriendinnetje van jou eens in het echt ontmoeten,’ zegt Jace met een knipoog.
‘Inderdaad,’ zeg ik.
In het vliegtuig val ik in slaap. Ik droom over Lucy, Bounty en Luna. Hoe zouden Luna en Bounty reageren als ze me weer zien? Na het concert blijf ik drie weken thuis. Het is een minvakantie, zeg maar. Daarna gaat de reis weer verder om uiteindelijk halverwege september het laatste concert te spelen en dan is dit avontuur over. De tijd lijkt te vliegen. Het is allemaal zo leuk. Voor mijn gevoel ben ik pas gisteren begonnen aan deze droom, maar inmiddels zijn we al twee maanden verder.
Ik word pas wakker als het vliegtuig land.
‘Goedemorgen.’ Tom lacht even. ‘Het is ook niet niks, zo’n hele wereldreis,’ zegt hij.
‘Inderdaad.’ Ik rek me uit en als we tot stilstand zijn gekomen met het vliegtuig, pak ik mijn handbagage. Een vreemd gevoel nestelt zich in mijn maag. Ben ik zenuwachtig om Lucy weer te zien? Is dat gek?
We wachten op onze koffers en als die gearriveerd zijn, lopen we met de hele stoet naar de uitgang. Daar in de verte zie ik haar staan. Haar blonde haren stralen in het licht dat erop schijnt. Haar gezicht doet me weer denken aan die eerste keer dat ik haar zag lopen in die rode jas. Hetzelfde gevoel gaat door mijn lijf en ik versnel mijn passen. Ik heb haar gemist. Alle twijfel die ik eerder had is weggevaagd. Ik hou van haar. Hoe heb ik daar ooit aan kunnen twijfelen? Was het de afstand? Ach, wat maakt het uit. Ik ben er nu en ik voel weer wat ik altijd voelde. Ik glimlach breed. Lucy loopt naar me toe. Iemand volgt haar. Ze praten. Wie is dat? Nog een paar meter. Ik richt mijn aandacht op de man die een meter achter haar loopt. Zou hij bij een van de bandleden horen? Hebben ze misschien samen gewacht op ons? Lucy draait zich nogmaals naar hem om en lacht. Het lijkt erop alsof ze elkaar goed kennen en de rest van mijn gezelschap lijkt geen aandacht aan hem te besteden. Ik ben er bijna. Nog een paar stappen.
‘O Lucy!’ Ik omhels haar stevig. ‘Ik heb je zo gemist!’ Ik druk een kus op haar wang en druk haar zo dicht mogelijk tegen me aan. De man blijft achter haar staan. Onze blikken kruisen zich even.
‘Daar ben je weer!’ zegt ze. ‘Maar kun je me misschien een klein beetje loslaten? Ik krijg haast geen lucht meer.’ Geschrokken laat ik haar los. Lucy lacht een beetje ongemakkelijk. Het lijkt wel alsof ze niet helemaal zichzelf is. Waarom doet ze zo afstandelijk?
‘Kom hier jij.’ Ik pak haar hoofd tussen mijn handen en kus haar op haar mond. Ik hoor iemand fluiten. Het is Andy. Ik open mijn ogen. Lucy breekt de kus af en kijkt verlegen naar haar voeten. Goed, ik weet dat ze er niet zo van houdt om in het openbaar te kussen en zo, maar kom op, ik heb haar zo lang niet meer gezien.
‘Ik ga je even voorstellen,’ zeg ik tegen Lucy en ik draai me om.
‘Oké, prima,’ zegt ze.
‘Heren en dame, dit is Lucy. Lucy, dit is de band.’ Lucy lacht een beetje verlegen en steekt haar hand op. Ik stel iedereen een voor een aan haar voor en ze zijn allemaal heel erg aardig voor haar. Ik had ze al verteld dat Lucy in het begin misschien wat verlegen overkomt, maar dat ze gewoon even moet wennen.
‘Eh, dit is Chris,’ zegt Lucy uiteindelijk en ze richt zich tot Chris. Hij steekt me een hand toe.
‘Max, wat leuk om je eindelijk eens te ontmoeten. Ik heb veel over je gehoord,’ zegt de man. Ik mag hem wel. Hij is aardig, maar wat doet hij bij Lucy?
‘Chris is mijn nieuwe collega, weet je nog?’ Lucy kijkt me vragend aan.
‘O ja, Chris! Natuurlijk!’ Nu ze het zegt… Ze heeft het wel eens een keer over een Chris gehad ja.
‘We hebben vanmorgen samen gesport en Chris stond erop dat hij me naar het vliegveld zou brengen. Hij wilde niet dat ik dat hele eind alleen zou rijden, aangezien ik nog af en toe last heb van flinke hoofdpijn als ik me lang moet focussen.’ Ik kijk Chris aan die knikt.
‘Nou, dankjewel.’ Ik knik terug. Plotseling voelt de hele situatie een beetje ongemakkelijk aan en John merkt het geloof ik op.
‘Kijk eens hier, jongedame,’ zegt John om een ander onderwerp aan te snijden en hij geeft Lucy een backstagepasje. ‘Als je dit omhangt, mag je overal komen waar Max en wij ook mogen komen.’ Lucy pakt het pasje met het koord aan en hangt het om haar nek.
‘Dank u.’
‘Zeg alsjeblieft ‘je’ anders voel ik me zo oud.’ John lacht vriendelijk.
‘Dank je, John.’ Lucy lacht terug.
‘Max, jij doet vandaag gewoon waar je goed in bent en ik zorg wel voor die knappe dame van je,’ zegt John en hij knipoogt naar Lucy.
‘Oké baas!’ Ik salueer op de plaats en iedereen lacht. Lucy ook.
‘Als Lucy dat tenminste goed vindt,’ zeg ik en ik kijk haar vragend aan.
‘Ja hoor, ik vertrouw John wel.’ Lucy kijkt even naar Chris. ‘Mag Chris misschien ook mee? Hij heeft de moeite genomen om me helemaal naar het vliegveld te brengen en ik geloof dat hij wel benieuwd is naar het concert, is het niet Chris?’ Chris zet een stap naar voren. Ik mag hem opeens een stuk minder.
‘Als het kan, zou ik dat echt tof vinden. Ik ben inderdaad heel erg benieuwd naar het concert.’ Goed, ik mag hem toch wel een beetje. ‘Ik wil er uiteraard ook voor betalen, hoor,’ zegt hij en John valt hem al in de reden.
‘Nee joh, je hoeft niet te betalen. Jullie twee mogen allebei mee. Ik regel nog wel een backstage pas.’
‘O nee, dat hoeft niet hoor. Ik ga wel gewoon in de zaal zitten,’ antwoord Chris.
‘Ook goed,’ zegt John en hij haalt zijn schouders op. ‘Dan is dat in elk geval geregeld,’ zegt John tevreden en hij neemt Lucy in de arm en loopt naar de uitgang van het vliegveld.
Een paar uur later begin ik aan de standaard routine met de band. Terwijl we onze spullen naar de kleedkamers brengen, wordt er door een hele groep andere mensen hard gewerkt om het decor op te bouwen en alle licht- en geluidsinstallaties aan te sluiten en in te stellen. In de kleedkamer drinken we met z’n allen nog een drankje en dan gaan we naar het podium.
Zoals altijd begin ik met repeteren, maar voordat ik daar mee begin word er een soundcheck gedaan met de band. Als alles gecheckt is, mag ik het podium op. Ik zing mijn liedjes en voer de show op. Ik word er steeds beter in en voel me steeds meer op mijn gemak op het podium. De eerste twee optredens waren een beetje onwennig, ondanks dat ik dat zo min mogelijk heb laten blijken, maar de daaropvolgende keren voelde ik me al echt als een vis in het water. Muziek is gewoon mijn leven.
‘Goed Max, bij drie, twee, één, go!’ De muziek wordt gestart en ik loop het podium op. Dit is onze enige repetitie en dus ook gelijk de generale repetitie, aangezien we vanavond het concert al spelen. We repeteren dus met alles erop en eraan. Als de lampen nog niet al te fel op het podium gericht zijn, zie ik Lucy zitten. Ze zit naast John en kijkt gespannen naar het podium. Aan de andere kant zit Chris en ik krijg plotseling een knoop in mijn maag. Ik mis de eerste paar noten en de band stopt de muziek.
‘Max! Wat is er aan de hand? Dit is de generale!’ roept John vanuit zijn stoel. Hij zwaait wat met zijn armen. Ik veronderschuldig me en de band zet opnieuw in. Deze keer gaat het goed. Ik vind het echt fijn dat Lucy er vandaag is. Ik heb zelfs een kleine verrassing voor haar vanavond, maar die Chris… Er is iets met hem.
‘Mooi Max. Dat was goed. Alleen het volume bij het laatste liedje mag een beetje opgeschroefd.’ Ik ben altijd blij als John tevreden is. Nu ik er zo over nadenk, hij is eigenlijk nooit ontevreden. Eén keer was hij iets minder blij, maar dat kwam omdat ik me gewoon niet lekker voelde tijdens het repeteren. Waarschijnlijk had een ik vorm van voedselvergiftiging opgelopen. Ik had toch een buikpijn! Ik ben tijdens de repetitie van het podium gerent, want ik moest enorm naar de wc. Mijn buik voelde aan alsof hij ging ontploffen. Zo snel als het kon ben ik weer terug gerent naar het podium en zong de rest van mijn liedjes, maar echt briljant was het niet. John was er niet happy mee, maar wist ook dat ik er weinig aan kon doen. Dave had die dag ook last van zijn buik en was ook niet in optimale conditie. Hij had hetzelfde gegeten als ik, vandaar dat we de conclusie voedselvergiftiging al snel trokken. Gelukkig voelde ik me ’s avonds wel een stuk beter en het live-optreden ging prima. Ik denk niet dat iemand van de fans gezien heeft dat ik niet honderd procent fit was. En dan hebben we nog de misser van straks. Dat was niet mijn schuld, maar die van Chris.
Ik loop naar Lucy toe, die nog steeds in de zaal zit.
‘Wat deed je dat goed. Het is geweldig om je op zo’n groot podium te zien optreden. Ik zie gewoon aan je dat dit is waar je voor leeft,’ zegt Lucy en die woorden betekenen
zoveel voor me. Ik lach en werp Chris even een serieuze blik toe.
‘En voor jou natuurlijk,’ zeg ik en ik geef haar een kus. ‘Nu gaan we eens naar The Sophisticated Frown kijken.’ Ik kijk naar Lucy en ze lacht. Chris schuift een stoel op, zodat ik naast Lucy kan zitten. Ik pak haar hand vast. Ze lacht heel kort naar me.
‘Ik ben benieuwd of ze net zo goed zijn als jij,’ zegt ze.
‘We zullen zien.’ Ik knipoog naar haar en dan richtten we ons allebei op het podium, waar net de hele band opkomt.