Lucy
Max heeft mijn hand nog steeds vast. Al minstens vijf minuten. Ik heb Chris er een aantal keer vluchtig naar zien kijken, maar hij zei verder niets. Ik doe alsof ik jeuk aan mijn neus heb en trek mijn hand onder die van Max vandaan. Daarna laat ik hem rusten in mijn schoot, samen met mijn andere hand. Max kijkt even en richt zich dan weer op het podium, waar The Sophisticated Frown begonnen is aan hun eerste nummer. Het klinkt goed. Als het nummer afgelopen is kijkt Max eerst naar mij en dan naar Chris. Wat zou hij nu denken?
Ik kon het aanbod niet afslaan toen Chris zei dat hij me wel naar het vliegveld wilde brengen. Ik heb namelijk nog steeds problemen met autoritten die langer dan een half uur duren. Dan begin ik weer enorme hoofdpijn te krijgen. Niet alleen met autorijden, ik heb het met veel dingen waar ik echt bij moet opletten. Dus stiekem was ik wel blij dat Chris aanbood. Toch voelde het ook een beetje vreemd. Fout. Nadat Chris me die ene keer gezoend had, ben ik naar huis gegaan en heb nagedacht. Heel veel. Heel lang. Over mezelf. Over Max. Over Chris. Over mijn leven. Over wat al die dingen met elkaar gemeen hadden. Over wat al die dingen juist niet met elkaar gemeen hadden. Over hoe ik nu verder moest. Ik heb nachten lang wakker gelegen van die kus. Aan de ene kant wilde ik het Max vertellen, omdat ik het gevoel had dat ik vreemd was gegaan. Een soort van dan. Een kus is niet direct het einde van de wereld, maar toch, ik wilde eerlijk zijn. Aan de andere kant was ik zo verbaasd over hoe ik me op dat moment voelde dat ik me af vroeg of Chris misschien niet toch meer voor me betekende dan ik in eerst instantie dacht. Ik wist in elk geval zeker hoe hij over mij dacht en wat hij voor me voelde. Ik moest dit eerst voor mezelf uit zien te vinden voordat ik mijn relatie met Max op het spel zou zetten. Wat voel ik voor Chris? Wat voel ik (nog) voor Max? Gek werd ik ervan. Uiteindelijk heb ik besloten Max niets te vertellen over die kus. De situatie met Chris liet ik zoals hij was. Als we echt bij elkaar zouden horen, dan zou de tijd het leren. Het duurde immers nog twee maanden voordat Max naar Nederland zou komen. In die tijd zou ik een en ander moeten hebben uitgezocht voor mezelf, besloot ik.
En ja, de tijd leerde mij dat ik gevoelens voor Chris had. Alles wat ik miste bij Max vond ik bij Chris. Hij besteedde tijd aan me. Zelfs nadat ik hem een soort van had afgewezen na die kus. Het heeft geloof ik twee weken geduurd, voordat ik aan mezelf wilde toegeven dat ik weldegelijk iets voelde voor Chris. Al die tijd heeft hij zich gewoon netjes als collega en vriend gedragen. Dingen waren helemaal niet vreemd tussen ons. Ik voelde me juist nog steeds heel erg op me gemak bij Chris. We hebben prettig samengewerkt op school en gingen twee keer per week samen sporten. Vaak dronken we nog een drankje. Net zoals op de avond waarop alles duidelijk werd. Ik besloot mezelf niet meer tegen te houden en wilde dingen gewoon laten gebeuren hoe ze zouden gebeuren. Geen remmen meer. Gewoon mijn hart volgen. Mijn gevoel. Mijn hart en gevoel zorgde ervoor dat ik die avond in Chris’ bed belandde. We hadden een geweldige avond. Die avond besloot ik dat ik Max persoonlijk moest vertellen dat ik niet meer met hem verder wilde. Dat was inmiddels duidelijk. Die dag was nu aangebroken. Oké, bijna dan. Ik ga het hem vandaag niet vertellen. Morgen. Hij is zo gelukkig nu hij zijn optreden zo goed verzorgd heeft. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om zijn dag nu te verpesten met dit nieuws. Hij heeft vanavond nog het concert. Nee, zo gemeen ben ik niet. Hij moet genieten van dit moment. Er zijn tenslotte bekende speciaal gekomen om hem te zien optreden. Het moet nog maar een dag wachten. Chris weet ervan en heeft beloofd zich er buiten te houden totdat ik Max op de hoogte heb gesteld. Hij zou zich als collega/vriend gedragen.
Max richt zich tot mij en knipoogt naar me.
‘Je bent nog steeds even mooi,’ zegt hij.
‘Dank je,’ zeg ik zacht en zet een gemaakte glimlach op. Ik voel me enorm schuldig. Ik haat mezelf op dit moment.