‘Zo, je thuiswedstrijd…’ John slaat zijn armen om elkaar heen en bekijkt me even.
‘Ja, inderdaad. Het is wel spannender als je weet dat er bekenden in het publiek zitten, moet ik eerlijk bekennen,
‘Ja, dat hoor ik vaker, maar ik zou het je niet kunnen zeggen,’ John lacht. ‘Max, veel succes zo meteen. Ik ben ook in de zaal. Ik zit naast Lucy. Na het concert van de heren heb je je eerste Meet and Greet, dat is ook spannend lijkt me zo.’
‘Ja, ja, maak me nog wat zenuwachtiger!’ Ik geef hem een por tegen zijn bovenarm. John houdt er wel van om ons allemaal een beetje op stang te jagen. Gelukkig kunnen we er allemaal we tegen, behalve Dave, die is daar wat minder bestand tegen.
‘Sorry, Max. Je doet het vast geweldig.’
‘Dank je, John.’
‘Goed, nog vijf minuten. Ik ga naar je vrouwtje toe, relax en doe gewoon je ding, want je bent er goed in!’
‘Zal ik doen.’ Ik knik en John loopt richting de zaal.
Dit is het moment waarop iedereen mij even met rust moet laten. Ik wil vijf minuten niets en niemand aan mijn hoofd hebben. Ik moet even helemaal rustig worden. Ik pak mijn telefoon, zet mijn koptelefoon op en luister naar de rustgevende muziek die mijn oren binnendringt en daarna mijn hoofd vult om vervolgens een rustgevende werking uit te oefenen op de rest van mijn lichaam. Met gesloten ogen adem ik rustig in en uit. Na een poosje open ik mijn ogen, maar blijf ik me op mijn ademhaling concentreren. Ik loop richting het podium met de muziek nog in mijn oren. Als het liedje afgelopen is, drink ik een paar slokken water. Ik hoor Jim, de persoon die mij zo meteen aankondigt, praten. Het publiek juicht en ik voel de adrenaline door mijn lijf kolken. Dit is het spannendste moment. Als ik eenmaal op het podium sta, dan valt minstens de helft van die spanning weg. Er blijft de hele show wel een soort van spanning aanwezig, aangezien je nooit zeker weet wat er allemaal gaat gebeuren. Ik kan een valse noot zingen – wat godzijdank nog nooit gebeurd is tijdens een concert – of er kan iemand uit het publiek iets vreemds doen. Het geluid kan uitvallen of het licht valt uit of… oké, ik moet stoppen met aan dit soort dingen te denken, want daar word ik dus wel nerveus van.
‘Dames en heren, mag ik een groot applaus. Deze zanger en muzikant is de laatste weken enorm populair geworden. Met name bij de dames.’ Als Jim dat zegt hoor ik gegil. Heel hard gegil. Hij heeft gelijk. De meeste van mijn fans – goh, het klinkt vreemd om te zeggen dat ik fans heb, maar tegenwoordig is het zo – zijn vrouwelijk. In de app is denk ik ook tachtig procent van mijn volgers vrouw. Niet dat ik het heel erg vind of zo… Ik bedoel, er lopen genoeg mooie vrouwen rond en ja als ik heel eerlijk ben, soms dat zijn er duetten met dames… ai… ze zijn gewoon, eh, tja, hoe zal ik dat zeggen? Ik word er gewoon een beetje opgewonden van. Wat kan ik zeggen? Ik ben een man, ik hou van bepaalde lichaamsdelen van een vrouw en als ze dan niet al te veel moeite doen om die delen te bedekken, of juist benadrukken, tja… Niet dat ik Lucy ooit in de steek zou laten voor een van die dames. Nooit, maar fantaseren is niet verboden toch?
‘Hier is hij dan… De enige echte…. MAX!’ Er wordt gejuicht en gegild en geschreeuwd. Ik ben weer terug in de werkelijkheid en schud even met mijn hoofd. Ik neem nog snel een slok water en dan loop ik het podium op.
Als ik opkom wordt het applaus, het geschreeuw en het gegil alleen nog maar meer. Ik zwaai naar de mensen in de zaal en zoek naar Lucy. Daar zit ze! Ik knipoog naar haar en geef dan de geluidsman een seintje. Ik begin aan mijn concert. Hoe gek het ook klinkt, ik begin aan mijn concert. Ik, Max, die gewoon van muziek houdt, sta op dit moment voor duizenden mensen te zingen in het voorprogramma van de meest coole band ooit, waar ik al sinds dag één fan van ben en mijn dierbaren zijn er vandaag bij om mijn concert bij te wonen. Heel even word ik overmand door emoties, maar ik weet mezelf weer bij elkaar te rapen en door te gaan.
Het publiek zingt mee. Niet alleen de covers die ik zing, nee, ze zingen uit volle borst mee met mijn eigen geschreven nummers. Mijn liedjes worden gezongen door duizenden mensen tegelijk en dat maakt me zo enorm trots. Het is niet te beschrijven. Hoe kan dit? Hoe kan het dat ik zo bekend geworden ben in zo’n korte periode? Als ik dat bedrijfsfeest niet had gehad en John mij nooit had horen zingen, was ik nooit van mijn leven op dit punt beland, daar ben ik zeker van.
Ik heb dit allemaal aan John te danken. Ik zoek zijn blik en lach even als ik hem naast Lucy zie zitten. Hij ziet er tevreden uit en steekt een duim naar me op terwijl ik doorga met het zingen van mijn derde liedje.
‘Max, we love you!’ wordt er ergens vanuit het publiek geroepen.
Nadat ik vier liedjes gezongen heb, is het tijd voor een beetje rust.
‘Lieve mensen,’ begin ik mijn zin en zodra ik begin te praten gillen er een aantal dames en zwaaien ze naar me. Ik zwaai terug. ‘Ik wil jullie allemaal bedanken voor de steun de afgelopen tijd. Dit is een droom die uitkomt en dankzij een speciaal iemand is dit allemaal mogelijk gemaakt. Ik wil hem dan ook even uitnodigen op het podium.’ Ik kijk naar John en zie angst in zijn ogen. Hij wil dit niet, maar dat is nou net de bedoeling. Nu kan ik hem eens terugpakken voor al die keren dat hij met mij heeft zitten sollen. John schudt zijn hoofd, maar ik heb een aantal van mijn hulptroepen ingeschakeld. Twee mannen van de beveiliging lopen naar hem toe en begeleiden hem naar het podium. John haat dit echt. Ik lach.
‘Dames en heren, dit is John!’ Er wordt geapplaudisseerd. John heeft plotseling een rood hoofd en terwijl hij mijn kant op loopt, zie ik de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd ontstaan. Ik sla een arm om hem heen.
‘Zonder deze man had ik hier nu niet gestaan. Zonder deze man hadden jullie mij nooit gekend. Zonder deze man was ik nog steeds gewoon Max en niet MAX. Zonder hem was mijn leven nooit zo spannend geworden, dus John, dankjewel kerel!’ Ik geef hem een hand en omhels hem.
‘Hier ga ik je nog voor terugpakken, makker, reken daar maar op,’ fluistert hij in mijn oor. Ik lach.
‘Daar reken ik op!’ Ik wil John niet al te lang laten lijden, dus ik rond af.
‘Mag ik nog een applaus voor deze geweldige kerel, die mij de kans heeft gegeven om mijn droom te laten uitkomen. Die iets in mij zag toen ik op een bedrijfsfeestje speelde. Mag ik een groot applaus voor John!’ Ik laat John los en hij weet niet hoe snel hij zich uit de voeten moet maken terwijl er luid geapplaudisseerd wordt. Lucy zit te lachen in haar stoel. Met haar vele andere. Mooi, het eerste deel van het plan van vanavond is gelukt. Op naar de rest.
‘Dan ga ik nu verder met een van mijn zelfgeschreven liedjes: Dance with me.’
Het is geweldig om te zien dat mensen uit volle borst meezingen en zelfs staan te dansen op dit nummer. Ik kan haast niet wachten om ze straks mijn laatste nieuwe nummer te laten horen, maar dat is pas voor later. Het wordt de klapper van de avond. De kerst op de taart.