Lucy
Ik geef het toe. Het is echt overweldigend om Max daar op het podium te zien staan optreden. En nu, meer dan ooit, dringt het tot me door dat het leven dat hij wil zo enorm veel verschilt van het leven dat ik wil. Tot mijn verbazing geeft dat me kracht. Het geeft me de moed die ik nodig heb om hem morgen het slechte nieuws te brengen. Ik zie hoeveel de muziek voor hem betekend. Ik zal altijd op de gedeelde plaats komen. Ik heb nu ook ervaren hoe het is als hij op tournee is en dat geeft nog een extra bevestiging aan mijn bevindingen. Dit is geen leven voor mij.
Ondanks dat ik weet dat mijn relatie met Max ten einde is, ben ik enorm trots op hem. Niet iedereen bereikt dit. En ja, ik heb er misschien onder geleden, maar in die zin is het het waard om hem daar zo te zien staan. Het bevestigd des te meer dat ik een goede keus heb gemaakt.
Ik heb de liedjes die ik kende meegezongen. Een van de liedjes is en blijft mijn lievelingsliedje. Dat is het liedje dat hij over mij geschreven heeft toen hij me voor het eerst had zien lopen. Max is geen slechte kerel, maar ik weet gewoon dat onze levens niet meer bij elkaar passen. Misschien was dat ooit wel zo, maar nu niet meer.
‘Wat een talent, vind je niet?’ zegt John. Ik schrik op uit mijn gedachten en knik instemmend.
‘Dit is Max. Dit is wat hij al zo lang wilde en nu eindelijk, dankzij jou, gekregen heeft. Dankjewel John.’
‘Bedank jij mij nu?’ John kijkt me verbaasd aan.
‘Ja.’ Ik knik.
‘O, ik dacht dat Max degene was die mij zo dankbaar was.’
‘Ik ook. Ik heb nooit helemaal begrepen waarom muziek en zingen zo belangrijk voor hem was, maar vandaag heb ik dat ontdekt. Nu zie ik pas wat het echt met hem doet. Het maakt een hoop dingen duidelijker, dus ja, dank je, John.’
‘Graag gedaan.’ John geeft me een schouderklopje en precies op dat moment kijkt Max me aan en knipoogt hij naar me. Ik lach terug en steekt haar duim omhoog om te seinen dat ik vindt dat hij het goed doet.
‘Aan al het leuks komt een einde…’ hoor ik Max zeggen. Hè? Is het nu al afgelopen? Ik kijk op mijn horloge. Er zijn warempel al driekwartier voorbij. Voor mijn gevoel is hij pas net begonnen aan zijn optreden.
In de zaal klinken teleurgestelde geluiden. Ik kijk achter me en ziet een paar dames wanhopig nee schudden. Een van de dames is zelfs aan het huilen. Oké, het is wel een beetje vreemd te zien dat andere vrouwen zo dol op Max zijn.
‘Maar voordat ik dit optreden ga afsluiten, heb ik nog één liedje. Ik heb dit liedje een paar dagen geleden pas geschreven, jullie hebben dus een primeur te pakken.’ Het publiek juicht als ze horen dat zij de eerste zijn die zijn nieuwe nummer te horen krijgen. Zoveel enthousiasme heb ik nog niet vaak gezien.
‘Dames en heren, dit nummer draag ik op aan een speciaal iemand.’
O nee.
‘Dit nummer heb ik geschreven toen ik een aantal weken aan het toeren was, samen met The Sophisticated Frown.’
Ik slik en voel mijn hart sneller kloppen.
‘Dit nummer is speciaal voor de liefde van mijn leven.’
Ik krijgt een rood hoofd en heb het plotseling ontzettend warm.
‘Dit nummer is voor jou, Lucy. Omdat ik van je hou en omdat ik je zo gemist heb.’ Ik val bijna flauw bij het horen van deze woorden. Het publiek gilt en is door het dolle heen. Ik ben blij dat Chris naar huis gegaan is na de generale repetitie en dit niet hoeft te horen. Ik word misselijk. Ik voel me zo ontzettend slecht. Max heeft een liedje voor me geschreven, omdat hij van me houdt en omdat hij me gemist heeft. Ik hou niet meer van Max en als ik heel eerlijk ben heb ik hem ook niet echt gemist. Max is al die tijd in me blijven geloven en nu moet ik hem vertellen dat het over is. Dat alles voor niets is geweest.