John is ditmaal wel op de hoogte van mijn plan. Ik geef de technici een seintje en ze zorgen dat alle lichten gedimd worden. Er worden zwoele geluidjes gemaakt in het publiek. Dames gillen, heren juichen. Dit is het moment waar ik al de hele avond op heb gewacht. De zenuwen gieren door mijn lijf en ik zou bijna wensen dat het voorbij was, hoe graag ik dit ook wil doen. De adrenaline pompt door mijn lijf en ik sluit heel even mijn ogen. Dan zet ik een paar stappen naar voren. Er wordt een spotlicht op me gericht.
‘Lucy, je bent mijn alles en ik laat je nooit meer gaan.’ Ik knipoog naar haar, pak mijn gitaar, ga op de kruk zitten en begin te spelen. De zaal is plotseling stil.
Do you still remember
The place where we first met
I saw your face and I felt my heart
Bouncin’ in my chest
When I think of you I know
That you’re the one for me
And you’re the only one with
Whom I wanne be
Tijdens het zingen kijk ik af en toe naar Lucy. Nu komt het. Het refrein, met dé vraag. Of ja, vraag… het is niet echt een vraag, maar ik hoop dat ze de hint begrijpt.
I miss your smell, I miss your laugh, I miss your kiss
I miss your smiling face, o baby, tell me this
Do you still love me the way that I love you
Cause if you do
I think I wanna marry you
Bij het zingen van die laatste zin kijk ik Lucy weer aan. Ze heeft de tranen in haar ogen staan. Zou ze mijn vraag begrepen hebben?
Ik zing de laatste noot, de muziek stopt en het publiek gaat uit haar dak. Ze klappen, juichen, fluiten en noem maar op. Het enige wat ik doe is naar Lucy kijken. Tranen rollen over haar wangen. Het is gelukt. Ik heb haar geraakt. Dat was alles wat ik wilde met dit lied. Ik heb het tenslotte speciaal voor haar geschreven. Nadat we ons momentje samen gedeeld hebben, kijk ik de zaal in. Ik kan niet veel mensen van dichtbij zien, maar ik zie wel dat een aantal mensen ook tranen in hun ogen hebben staan. Geweldig. Het lied heeft dus ook andere mensen geraakt. Dit is waarom ik muziek maak. Dit is waarom ik zing. Dit is waar ik voor wil leven.
‘Dank jullie wel allemaal. Echt waar. Heel erg bedankt!’ Ik zwaai naar het publiek en ik hoor allerlei kreten.
‘Je bent de beste! Max, ik hou van je! Max ik wil je! We houden van je! Max, Max, Max! We want more!’ Het gaat maar door.
‘Jullie zijn de beste. Nogmaals bedankt, maar nu is het tijd voor de hoofd act van vanavond. Ik hou van jullie! Veel plezier vanavond en wie weet tot snel weer!’ Ik geef een kushandje naar het publiek en loop dan het podium af.
Victor is de eerste persoon die ik tegenkom en hij bied me een flesje water aan. Ik pak het dankbaar aan en drink een aantal grote slokken. Ik voel de spanning nu een beetje zakken.
‘Thanks!’ zeg ik als ik het flesje half leef heb gedronken.
‘Max, je was weer geweldig en dat laatste nummer… Je hebt het helemaal geflikt. Het was magnifiek, echt geweldig! Ik hoop dat ze het begrepen heeft.’
‘Dank je, Victor. Dat hoop ik ook.’ Ik knipoog en loop dan richting mijn kleedkamer. Onderweg kom ik nog wat crew-leden tegen die me vertellen dat het weer een geweldig optreden was en wensen me succes met Lucy. In de gang kom ik de band tegen.
‘Max kerel, dat was echt geniaal, dat laatste nummer! Wat vond ze ervan?’ Sam kijkt me nieuwsgierig aan.
‘Ze had de tranen in haar ogen staan.’ Ik glimlach. ‘Dus ik denk dat ze het wel begrepen heeft.’
‘Daar doe je het toch voor! Goed gedaan man!’ Jace geeft me een schouderkopje en dan lopen ze verder.
‘Succes mannen. Zet hem op. Ik denk dat ik ze wel goed heb opgewarmd.’
‘Dat weet ik wel zeker!’ roept Andy nog als ze halverwege de gang zijn.
Uitgeput laat ik me in een stoel vallen als ik mijn kleedkamer binnen kom. Een paar minuten staar ik voor me uit. De stilte die hier heerst tegenover het lawaai op het podium is bijna angstaanjagend. Mijn oren moeten zich weer even aanpassen. Ik sluit mijn ogen en adem een paar keer diep in en uit. Ik zie Lucy weer langs John zitten, met tranen in haar ogen. Het is me gelukt. Ik wilde Lucy raken en het is me gelukt. Ze vond het prachtig, dat weet ik zeker en het kan haast niet anders dan dat ze begrepen heeft wat ik in het liedje gevraagd heb. Zou ze ja zeggen? Ik zucht heel diep en open mijn ogen.
Ik fris me even op, kleed me om, kam mijn haar en ga dan via een beveiligde ingang de zaal in. Ik wil zo onopvallend mogelijk plaatsnemen op mijn stoel, maar een paar oplettende fans zien me de zaal binnen komen en beginnen te gillen. Ze trekken de aandacht van andere bezoekers die vervolgens ook beginnen te gillen en zo is er een soort van kettingreactie ontstaan, geloof ik. Er wordt een telefoon op me gericht en geflitst. Nog een en nog een. Ik schrik er een beetje van en zet een stap naar achteren. De beveiligers komen naast me staan, maar ik zeg ze dat het oké is. Ik wil mijn fans niet afschrikken en natuurlijk wil ik ook contact met ze maken. Ik loop naar de dames toe die achter het dranghek staan te zwaaien.
‘Max! Mag ik met je op de foto?’ hoor ik meerder dames roepen. Ach, waarom ook niet? Ik da dichterbij staan en pak de telefoon van een van de dames aan en maak een selfie met haar en mij. Als ik haar haar telefoon teruggeef staat ze te bibberen op haar benen. Ik maak er nog een met een andere fan en nog een met een mannelijke fan. Terwijl ik de selfie maak moet ik plotseling aan dat vreemde berichtje in de app denken. Nee, nee, niet alle mannen die van je muziek houden vallen op me. Dat was gewoon een apart iets en deze mensen houden van mijn muziek, niet van mij. Ik geef nog een paar bezoekers een handje en dan ga ik naar Lucy.
‘Hey schat,’ zeg ik en ik druk een kus op haar hoofd.
‘Hoi.’ Ze kijkt me aan, met nog steeds vochtige ogen.
‘Wat vond je er van?’ vraag ik als ik ga zitten.
‘O. Eh, het optreden was geweldig, Max. Ik vond het prachtig, maar je had toch niet speciaal voor mij een liedje hoeven te schrijven…’
‘Ik wilde het graag doen, voor jou. Ik mis je echt Lucy en ik hou van je! Heel erg veel. Ik hoop dat je dat beseft.’
‘Ja, ik eh, besef het zeker, maar…’
‘Nee, ik wil nog geen antwoord.’ Ik laat haar niet uitpraten. Ze mag me pas vanavond als we thuis zijn een antwoord geven op de vraag.
‘Antwoord?’ Lucy kijkt me vragend aan.
‘Ja….’ Ze heeft de boodschap toch wel begrepen?
“Do you still love me the way that I love you
Cause if you do
I think I wanna marry you”
Als ik de woorden gezongen heb kijk ik Lucy aan.
‘O, dat bedoel je. Sorry, ik snapte het niet helemaal.’ Ze lacht vluchtig en went haar blik af. ‘Ik ben gewoon nogal overdonderd…’ zegt ze en ze glimlacht. ‘Je krijgt je antwoord, oké? Maar nu wil ik The Sophisticated Frown zien!’ zegt ze met een lach en we kijken samen naar het concert van de band terwijl ik haar hand vasthoud. Natuurlijk was ze overdonderd. Dat was ook een beetje mijn bedoeling. Ik wilde haar verrassen en zo te horen is het gelukt. Ik bekijk Lucy. Ze heeft het niet door en kijkt aandachtig naar het podium. Misschien is die tijd dat we van elkaar weg zijn geweest ook wel goed voor onze relatie. Ik ben meer gaan waarderen wat ze altijd voor me doet. Er is een mooi gezegde voor: You don’t know what you’ve got till it’s gone. Beter kan ik het niet uitleggen.
Als het concert is afgelopen neem ik Lucy mee naar de kleedkamer.
‘Ik heb zo meteen nog een Meet & Greet, je kunt met John en Tom wel even iets drinken en napraten, als je wil.
‘Prima. Hoe lang duurt die Meet & Greet?’
‘Ik heb geen idee. Ze zeggen dat het ongeveer twintig minuten duurt, maar het is mijn eerste, dus ik kan het niet zeggen.’
‘Oké, prima. Het maakt ook niet uit, ik was alleen nieuwsgierig.’
‘Max, klaar voor je fans?’ vraagt John als hij de kleedkamer binnenloopt.
‘Ja, dat ben ik. Denk ik…’ Ik lach. Lucy en John lachen met me mee.
‘Het komt goed. Ben gewoon jezelf en dan komt het helemaal goed.’
‘Oké. John, wil jij Lucy trakteren op een drankje van het huis?’
‘Maar natuurlijk. Dat heeft ze we nodig na die verrassing eerder op de avond, of niet Lucy?’ John slaat een arm om haar schouder en knipoogt.
‘Inderdaad John. Inderdaad.’