Als we na een voor mijn gevoel ellenlange autorit thuiskomen en binnen komen, komt Luna als eerste op me afgerend. Wat is ze blij om haar baasje weer te zien en natuurlijk ben ik ook blij om haar weer te zien. Niet lang daarna volgt Bounty, de kleine deugniet. Wat is hij groot geworden! Beide zijn blij me te zien en ik speel een paar minuutjes met ze.
‘Sorry kleine pluizenbollen, maar het baasje gaat naar bed, ik ben doodmoe. Morgen is er weer een nieuwe dag, dan zie ik jullie weer!’ Ik loop naar boven, kleed me uit en stap ik bed. Doodmoe laat ik me achterover in het kussen vallen.
‘Oh, wat is dit heerlijk, een eigen bed!’ Ik geniet echt van het gevoel van mijn eigen bed.
‘Home sweet home, is het niet?’ zegt Lucy met een glimlach.
‘Als je dat maar weet.’ Ik draai me naar Lucy, die net het bed instapt en leun op mijn elleboog. ‘Maar vertel eens…’ zeg ik langzaam. ‘Wat is je antwoord?’ Ik trek een wenkbrauw op en kijk Lucy aan.
‘Weet je Max? Ik ga je het morgenvroeg pas vertellen.’
‘O nee, kom schat. Laat me niet zo lang in spanning!’
‘Zodra jij je ogen dicht doet, slaap je binnen twee minuten.’
‘Geef me dan een reden om wakker te blijven!’
‘Morgenvroeg,’ zegt Lucy vastberaden.
Oh, kom op, niet zo flauw! Ik wil weten of je met me wilt trouwen!’
‘Morgenvroeg.’
‘Lucy…’
‘Morgenvroeg.’ Ze draait zich om en trekt de deken over zich heen.
‘Goed dan, morgenvroeg,’ zeg ik een beetje teleurgesteld. Ik dacht dat ze een spelletje speelde, maar ze is blijkbaar serieus. Ik geef Lucy een kus op haar wang en wens haar een goede nacht. Binnen twee minuten slaap ik.
Als ik wakker word, ruik ik koffie. Ik draai me op mijn zij en pak mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. Goh, het is half twaalf! Het is al haast geen ochtend meer. Een rood bolletje duidt aan dat ik berichten heb ontvangen in de app en dus open ik hem, terwijl ik met mijn andere hand in mijn ogen wrijf. Plotseling ben ik klaarwakker. Dit is een vergissing. Ik wrijf nogmaals in mijn ogen. Het staat er echt. Ik ga rechtop zitten en staar naar het scherm. Hoe… maar wanneer…ik… Het is onmogelijk!
In de tijd dat ik mijn liedje in de app geplaatst heb – je weet wel, dat liedje wat nog niemand gehoord had en pas gisteravond uitkwam – en nu, is mijn liedje om precies te zijn 208 keer geliked, 285 bekeken en hebben maar liefst 112 mensen het liedje meegezongen. Ik geloof mijn ogen niet. Dit is onwerkelijk. Ik krijg er een trillende hand van en mijn hart slaat een keer over. Ik adem diep in en uit om even tot rust te komen. Hoe heeft dit in hemelsnaam kunnen gebeuren? Hoe kunnen in zo’n korte tijd zoveel mensen dit liedje liken en meezingen? Ik schud met mijn hoofd en stap uit bed. Dit moet Lucy zien.
Als ik beneden kom, ruik ik de heerlijke koffiegeur nog sterker en ik snuif de geur op. Hmm…
‘Lucy, moet je dit zien!’ Ik druk haar mij telefoon onder haar neus.
‘Ook goedemorgen,’ zegt ze.
‘Goedemorgen, schat,’ zeg ik en ik druk een kus op haar wang.
‘Wat is dit?’ vraagt ze.
‘Kijk eens naar de aantallen.’
‘Eh, ja…’ Lucy kijkt me vragend aan. Ik was even vergeten dat ze natuurlijk niet weet hoeveel mensen normaal gesproken op een liedje reageren. Ze kent de app niet en weet dus niet hoe alles werkt. Ik leg haar uit hoe het werkt en wat de gemiddelde aantallen normaal gesproken zijn na zo’n korte tijd.
‘O, eh, dat zijn er aardig wat…’ zegt ze uiteindelijk, maar ik heb niet echt het idee dat het tot haar doordringt. Het lijkt wel alsof ze ergens anders is met haar gedachten.
‘Ja en weet je wat het is? Het staat nog niet eens vierentwintig uur in de app! Ik heb het liedje gisteren na mijn optreden pas opgenomen. Het leek me wel leuk om mijn nieuwe liedje te promoten in de app en te kijken hoeveel mensen er het liedje liken en meezingen, zodat ik een beetje een beeld kon krijgen hoeveel mensen er hier zijn en mij in de app volgen.’
‘Nou, aardig wat zo te zien,’ zegt Lucy terwijl ze bevestigend knikt.
‘Zeg dat wel. Ik ben benieuwd waar de teller op het einde van de week op staat,’ zeg ik.
‘Ja, inderdaad. Even afwachten…’
‘Vind je het goed als ik even naar een paar van de meegezongen liedjes luister?’ vraag ik Lucy.
‘Natuurlijk, dat hoef je niet te vragen hoor,’ zegt ze.
‘Sorry, oude gewoonte,’ grap ik en ik open de app.
‘Maar eerst wil ik graag antwoord op dé vraag!’ zegt ik euforisch. Terwijl ik een kop koffie pak en aan de keukentafel ga zitten, merk ik op dat Lucy zenuwachtig is. Oké, het is ook niet niks om een huwelijksaanzoek te accepteren.
‘Nou…’ Lucy gaat zitten en neemt een grote slok van haar koffie. Het blijft stil en Lucy lijkt na te denken. ‘Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen,’ zegt ze.
‘Gewoon: ja, ik wil,’ grap ik. Lucy reageert niet.
‘Dat kan ik niet zeggen.’
‘Oké, gewoon ja, dat is ook goed.’
Lucy schudt met haar hoofd. Ze kijkt naar haar mok en plotseling zie ik een traan verschijnen. Hij lijkt in slow-motion over haar wang te rollen.
‘Lucy? Wat is er? Gaat het wel goed met je?’ Ik wil opstaan om haar te troosten, maar ze begint te praten.
‘Nee.’
‘Nee? Het gaat niet goed met je?’ vraag ik verward.
‘Nee, ik kan niet met je trouwen.’ Ze kijkt me vluchtig aan en kijkt dan weer weg.
‘Hoe bedoel je?’ Ik ga ongemakkelijk verzitten en kijk naar Lucy. Er rollen meer tranen over haar wangen.
‘Ik… Ik kan niet met je trouwen, Max. Ik wíl niet met je trouwen.’
De woorden die ze uitspreekt scheuren mijn hart in tweeën. Ik snak naar adem. Ze wíl niet met me trouwen?
‘Luister,’ Lucy haalt diep adem en gaat rechtop zitten. ‘Ik kan en wil niet met je trouwen, Max. Het spijt me heel erg.’ Even valt er een stilte, maar Lucy vervolgt al snel haar verhaal. ‘In de tijd dat jij weg was, heb ik me een aantal belangrijke dingen gerealiseerd. Dingen die ik eerder ook al voelde, maar steeds wegdrukte in de hoop dat het wel over zou gaan. Ik wilde dat onze relatie zou lukken. Ik wilde er voor vechten, maar er kwam een punt waarop duidelijk werd dat dit geen optie meer was. Tenminste niet voor mij. Ik weet dat dit hard aankomt en weet alsjeblieft dat ik dit liever niet had willen zeggen, want echt, ik heb het beste met je voort, maar ik kan gewoon niet meer samen met je zijn. Ik…’ Lucy slikt even. ‘Ik wil niet meer met je verder, Max. Het spijt me…’
Mijn mond is open gevallen van verbazing. Dit had ik niet aan zien komen. Ik heb haar verdomme gevraagd om te trouwen en nu maakt ze een einde aan onze relatie? Ik denk na.
‘Het is die Chris, is het niet?’ zeg ik geïrriteerd. Lucy kijkt op. ‘Geef nu maar toe.’
‘Chris heeft hier niets mee te maken. Ik voelde het al veel eerder!’
‘Eerder? Dus het is wel Chris. Hij heeft je hier toe aangezet. De klootzak! Ik…’
‘Max!’ roept Lucy, die inmiddels is opgestaan en heen en weer loopt voor het aanrecht. ‘Chris heeft niks met jou en mij te maken. Dit is iets tussen ons. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dit leven niet meer wil. Ik wil geen gedeelde eerste plek zijn met muziek. Ik wil niet mee op tournee. Ik zie muziek niet zoals jij die ziet. Ik wil andere dingen in het leven, zoals kinderen.’
‘Je weet dat ik ooit wel kinderen wil!’
‘Ja ooit! Wanneer dan? Ik word er ook niet jonger op. Telkens als ik er over begin praat je er over heen. Je carrière is blijkbaar belangrijker. Dat is prima, Max. Echt waar, maar ik kan daar niet mee leven. Ik wil iemand die voor mij kiest en niet voor zijn hobby.’
‘Het is een hobby! Het wordt serieus!’
‘Ja precies! En ik kan niet samen zijn met iemand die dat soort leven leeft. We zullen elkaar waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen.’
‘Ik dacht dat je me steunde. Jij was degene die zei dat ik deze reis moest gaan maken! Je wilde me gewoon de deur uit hebben zodat je met die Chris het bed in kon duiken!’ zeg ik kwaad.
‘Dat is niet waar!’ Lucy gebaard hevig. ‘Je moest eens weten hoeveel nachten ik wakker heb gelegen, denkend over onze relatie, of wat daar nog van over was.’
‘Wat er nog van over was? Ik dacht dat het goed ging tussen ons?’
‘Dat wilde ik ook denken, maar ik ben er achter gekomen dat ik mezelf ook voor de gek hield. Ik was niet meer gelukkig.’
‘Waarom dan niet?’
‘O Max… moeten we het daar weer over hebben?’ Lucy laat zich op de keukenstoel zakken en verbergt haar hoofd achter haar handen. ‘Ik wil het gewoon niet meer. Ik kan het niet meer. Het spijt me.’
Het is stil, op het gesnik van Lucy na. Ik weet niet wat ik moet. Het lijkt alsof ik in een slechte film terecht ben gekomen. Ik heb haar ten huwelijk gevraagd in het bijzijn van duizenden mensen en nu dumpt ze mij? Kwaad sla ik met mijn vuist op tafel en sta op.
‘Die klap op je hoofd heeft ervoor gezorgd dat je niet meer helder kunt denken, dat is duidelijk,’ zeg ik en ik wijs naar haar hoofd.
‘Max, kom op… Doe niet zo kinderachtig.’ Lucy zucht.
‘Ik doe helemaal niet kinderachtig. Je weet gewoon niet wat je zegt! Die Chris heeft je het hoofd op hol gebracht!’
‘Nee, dat is niet waar! Chris was helemaal nog niet in beeld toen het al slechter met ons ging.’
‘Toen het slechter met ons ging hebben we het toch weer goed gemaakt? Het ging toch weer prima?’
‘Het ging helemaal niet prima. Ik liep constant op mijn tenen, bang je te kwetsen met je muziekgedoe. Ik kon het niet meer aan, Max! Ik wil dit leven niet!’
‘Weet je wat? Ga jij lekker naar Chris. Hij is blijkbaar beter dan ik. Hij kan je wel geven wat ik niet kan.’
‘Max…’
‘Ga weg!’
‘Max, het spijt me. Ik…’
‘Ga weg, zei ik! Ik wil je niet meer zien!’ Ik kan er niets aan doen, maar ik kan niet meer normaal reageren. Ik ben furieus. Het liefste zou ik ergens tegen willen slaan en schoppen, maar ik houd me in. Ik houd me heel erg in. Lucy loopt met een hangend hoofd de keuken uit.
‘Je hebt me verdomme voor schut gezet voor al die duizenden mensen!’ zeg ik als ze bij de keukendeur staat.
‘Ik? Heb ik dat gedaan? Jij hebt dat liedje geschreven, ik niet! Jij vraagt mij ten huwelijk!’
‘Ik dacht dat het goed zat tussen ons.’
‘Heb je dan niet gemerkt dat het contact steeds moeizamer verliep?’
‘Ik dacht dat het kwam door de afstand, we zagen elkaar niet en hadden niet veel tijd om elkaar dingen te vertellen. Ik was ervan overtuigd dat zodra we elkaar weer zagen alles weer zou zijn zoals voorheen. Wist ik veel dat je ondertussen met die Chris in bed lag te flikflooien.’
Lucy werpt me een dodelijke blik toe, sluit haar ogen, haalt diep adem en kijkt me dan aan.
‘Max het spijt me je dit te zeggen, maar het is echt over.’
Een aantal seconden sta ik sprakeloos te kijken.
‘Lucy, denk alsjeblieft eerst goed na voordat je een einde aan deze relatie maakt.’
‘Ik héb al weken, nee maanden zelfs, nagedacht over onze relatie en telkens is de conclusie hetzelfde: ik moet ermee stoppen. Ik wil het niet meer, Max. Echt duizend maal sorry. Je hebt geen idee hoe moeilijk ik het vind om dit te moeten zeggen.’
‘Ja, naast Chris zeker. Vertel eens, is hij ook beter in bed?’
‘Max…’
‘Hoe lang weet je al dat je niet meer met me verder wilt?’ vraag ik uiteindelijk. Lucy haalt haar schouders op.
‘Het is niet iets wat ik zomaar besloten heb, Max. Ik voel al maanden dat er iets is dat niet helemaal klopt. Al een hele tijd voordat jij vertrok, maar ik heb het genegeerd. Misschien omdat ik het zelf niet wilde toegeven, maar uiteindelijk zag ik in dat het niet anders kon. Ik ga bij je weg Max. Ik zal mijn spullen bij elkaar zoeken en dan ben ik vanavond weg, dan hoef je me niet meer te zien.’
‘Maar ik wíl niet dat je weggaat!’ Ik herken mijn eigen stem bijna niet en plotseling voel ik iets vochtigs achter mijn ogen prikken. Ik wil niet huilen. Niet waar ze bij is.
‘Max…’ Lucy zucht en slaat haar ogen neer. ‘Het is beter zo, geloof me.’
‘Nee,’ zeg ik kortaf. Shit, die tranen zijn lastig tegen te houden. ‘Kunnen we het niet nog een keer opnieuw proberen? Ik zeg de tournee wel af!’
Lucy schud met haar hoofd.
‘Nee Max. Die tour moet je gewoon doen. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat het geen zin heeft. Het moet van twee kanten komen en het spijt me, maar vanuit mijn kant is er niets meer.’ Lucy draait zich om, loopt de keuken uit en ik hoor haar voetstappen langzaam de trap op lopen. Daar kan ik het mee doen: vanuit mijn kant is er niets meer.
Net op het moment dat ik tegen de prullenbak wil schoppen om mijn frustratie kwijt te raken, gaat mijn telefoon. Woest kijk ik op het scherm, alsof degene die mij op dit moment belt er iets aan kan doen. Het is John. Even twijfel ik, maar ik neem op.
‘Max! Wat flik je me nou?’ zeg John serieus. Ik blijf stil. Ik ben nog helemaal overdonderd van wat er zojuist allemaal gebeurd is en ik begrijp niet waar John het over heeft.
‘Max? Ben je daar?’
‘Ja…’ antwoord ik zacht.
‘Is alles wel goed met je?’ John klinkt bezorgd.
‘Waar belde je voor?’ vraag ik om niet op zijn vraag te hoeven antwoorden.
‘Ik zag je geposte liedje in de app. Ongelofelijk! Nu al zoveel mensen die met je meegezongen hebben.’
‘Ja, ik zag het inderdaad,’ zeg ik mat. Ik hoor iets vallen op de badkamer. Daarna hoor ik voetstappen naar de slaapkamer lopen.
‘Gaat het wel met je? Je klinkt niet echt gelukkig,’ stelt John vast.
‘Het is niets, laat maar.’ John maakt een goedkeurend geluid en praat verder.
‘Weetje Max, ik had het eigenlijk nog even geheim willen houden, maar ach, wat maak het ook uit…’ John laat bewust een korte stilte vallen. De voetstappen gaan weer terug naar de badkamer.
‘Je verdient dit meer dan wie dan ook,’ gaat hij verder met zijn verhaal. Wat verdien ik? Dat mijn vriendin het uitmaakt nadat ik haar ten huwelijk heb gevraagd? ‘Wat ik dus wil zeggen is dat ik je een aanbod wil doen.’ John klinkt blij.
‘Wat voor een aanbod?’ vraag ik koeltjes. Voetstappen in de slaapkamer. Ik hoor de wieltjes van Lucy’s koffer over de grond rollen. Ze pakt haar koffer in.
‘Een aanbod om na deze concerten reeks een eigen tour te gaan plannen. Dan ben jij de hoofd-act.’ Het is stil. Wat zou ze nu aan het doen zijn? Zou ze op bed zitten te huilen?
‘Max?’
‘Eh, ja sorry, wat zei je?’ vraag ik en ik kom tot de conclusie dat ik nog geen enkel woord gevolgd heb van wat John tegen me zei.
‘Ik geloof dat je nog een beetje uitgeput bent van gisteravond, is het niet? Je bent er helemaal niet met je hoofd bij.’
‘Nee, klopt, je hebt gelijk,’ zeg ik en John lacht even.
‘Ik zei dus dat ik een tour wil gaan plannen voor jou, als hoofd-act!’
‘Meen je dat?’ Plotseling ben ik er weer helemaal bij.
‘Ik zou je manager kunnen zijn als je dat tenminste wil.’
‘John… dat is… ik weet niet wat…’ Honderden gedachten krioelen door elkaar in mijn hoofd. ‘Ja!’ roep ik uiteindelijk.
‘Tof! Het doet me goed dat te horen,’ zegt John.
‘Ja, mij ook,’ zeg ik vol ongeloof.
‘Ik ga je er nu verder niet mee lastigvallen. Geniet van je vrije paar dagen met Lucy.’
‘Eh, ja, doe ik en eh… bedankt John. Heel erg bedankt!’
‘Is al goed. We hebben het er binnenkort wel een keer over, goed?’
‘Prima. Doei.’
‘Dag, Max!’ John verbreekt te verbinding. Ik laat mijn telefoon zakken en staar voor me uit. Ik ben zojuist van de ene extreme emotie in de andere geslingerd en nu weet mijn lichaam niet wat het moet. Zo vreemd als nu heb ik me nog nooit gevoeld. Kwaad, blij, gefrustreerd, euforisch, verdrietig, gelukkig, verbaasd en verwonderd. Alles loopt door elkaar heen. Ik loop naar de bank en ga liggen. Dan begin ik te huilen. Ik probeer zo min mogelijk geluid te maken. Ik wil niet dat Lucy me hoort.