Lucy
Tranen lopen over mijn wangen terwijl ik mijn spullen bij elkaar zoek. Ik had al een aantal dingen bij elkaar gezocht, voordat Max thuis was, want ik wist dat ik hem ging verlaten. Dat maakt dat ik me nu nog schuldiger voel. Ik wist gewoon dat zodra Max hier thuis zou zijn, ik dit gesprek zou moeten gaan voeren en ik wist dat Max het niet zou begrijpen, maar ik kon het niet meer. Als ik nog een dag langer had moeten liegen, dan zou ik gek zijn geworden.
Ik ga op bed zitten en bekijk de kamer. Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik deze kamer zie. Mijn kleding zit allemaal in mijn koffer. Mijn andere spulletjes heb ik in een doos gedaan. Beneden staat bijna niets wat van mij is. De meubels en alles zijn voor Max. Ik heb niets nodig, want ik mag bij Chris intrekken, heeft hij me beloofd. Ik voel me rottig over hoe dit alles nu verloopt, maar weet niet hoe ik het anders had moeten aanpakken. Ik wilde hem wel persoonlijk het nieuws brengen en niet via een mail of telefoon terwijl hij aan de andere kant van de wereld zat. Ik zucht diep en sluit mijn ogen. Max zal het me waarschijnlijk nooit vergeven, maar ik weet dat dit beter is. Uiteindelijk zal hij dat misschien ook inzien. Ik hoop het tenminste. Ik hoop dat hij een vriendin vindt die hetzelfde voelt voor muziek als hij. Of die in elk geval begrijpt wat het voor hem betekend. Ik hoop echt dat hij krijgt wat hij al zo lang zoekt.
Voorzichtig sluit ik mijn koffer en rol het de gang op. Ik trede voor trede loop ik naar beneden en zeul het grote koffer met me mee. Ik loop nog een keer naar boven en pak de doos die ik klaargezet had en loop ermee naar beneden. Hoe werkt dit eigenlijk? Moet ik nu iets gaan zeggen tegen Max? Moeten we iets afspreken? Ik weet helemaal niet wat ik nu moet doen. Ik sta besluiteloos te kijken in de hal. Ik kan toch niet zomaar weg gaan? Ik loop de keuken in, maar er is niemand. Ik loop naar de kamer, maar zie zo snel niemand. Ik hoor wel een geluid.
‘Max?’ Ik hoor een dat hij zijn neus snuift en zie hem dan overeind komen van de bank.
Zijn ogen zijn rood. Hij heeft gehuild, al zal hij het nooit toegeven als ik er naar zou vragen. Ik vraag er niet naar. ‘Ik denk dat ik dan maar ga,’ zeg ik langzaam. Max knikt.
‘Ja, ik denk het. Mag ik je nog bellen?’ vraagt Max.
‘Natuurlijk. We hoeven niet elk contact te verbreken. We moeten tenslotte nog een aantal dingen regelen, denk ik. Het huis en zo…’
‘Ja.’ Max knikt wederom. Dit is nog ongemakkelijk dan dat ik hem moest vertellen dat het over was. Ik zet langzaam een stap richting de keuken. Luna komt naar me toe en drukt zich tegen mijn been, alsof ze weet dat ze me heel lang niet meer gaat zien. Ik pak haar even bij me.
‘Beloof je me dat je goed voor je baasje zult zorgen? Beloof je dat? Ja? Goed.’ Ik druk een kus op haar koppie en zet haar neer. Ik zal haar missen. Bounty komt ook kijken ‘En jij ook natuurlijk.’ Ik pak hem ook even bij me en knuffel hem even. ‘Tot ziens, kleine vriend.’
Dan richt ik me tot Max.
‘Zullen we volgende week een keer bellen? Ik denk dat we allebei even een paar dagen nodig hebben om dit te laten bezinken.’
‘Ja.’ Meer zegt hij niet.
‘Goed, dan eh, dan ga ik maar,’ zeg ik en ik loop naar de hal. ‘Ik neem de auto mee, maar ik zal hem binnenkort terugbrengen, hij tenslotte van jou.’
‘Hou hem voorlopig maar. Ik ben straks toch niet in Nederland.’
‘O. Oké, dankjewel.’ Ik pak mijn koffer en loop naar de auto. Ik laad mijn spullen in en rijd de oprit af. In de achteruitkijkspiegel zie ik ons huis steeds kleiner worden. Met een knoop in mijn maag rijd ik verder. Tranen rollen over mijn wangen. Is dit wel verstandig? Misschien vergis ik me wel? Ik staar naar het rode stoplicht voor me. Waarom twijfel ik? Ik had toch al lang besloten dat ik bij Max weg wilde? Waarom voelt het dan zo rot? Ik zucht en geef gas als het licht op groen springt. Ik denk dat het nooit gemakkelijk is om een relatie te beëindigen, zelfs niet als jij degene bent die er een einde aan maakt.