Ik ben de hele dag al een beetje zenuwachtig. Vandaag mag ik weer optreden in de pub. Ik word af en toe uitgenodigd om te spelen en verdien er een klein zakcentje mee. Ik vind het altijd erg leuk, maar het blijft spannend.
‘Ga je mee?’ vraagt Lucy opgetogen. Ze heeft er zin in. Ze vindt het leuk om me te zien optreden en te kijken hoe mensen reageren op mijn muziek.
‘Ja, ik kom,’ zeg ik als ik mijn gitaar pak. ‘Ik denk dat ik alles wel heb.’ We stappen in de auto en rijden naar een middelgroot stadje een eindje verderop.
‘Heb je er zin in?’ vraagt Lucy terwijl ze behendig de parkeerplaats oprijdt en de auto parkeert aan de achterkant van de pub.
‘Jazeker, altijd, maar het blijft wel een beetje spannend,’ zeg ik met een glimlach.
‘Je doet het vast geweldig, dat weet ik zeker! Mensen houden van je muziek.’
‘Dat hoop ik dan maar, anders zijn we snel thuis,’ zeg ik op een flauwe toon. Lucy geeft me een por in mijn zij.
‘Niet zo negatief! Je bent goed in wat je doet en ooit word je nog eens beroemd!’ Lucy drukt een kus op mijn wang en stapt uit. ‘Het spijt me dat ik me gisteren zo kinderachtig gedroeg, Max,’ zegt ze terwijl ze me schuldig aankijkt als ze het portier dichtgooit.
‘Het is al goed en je had ook wel een beetje gelijk,’ zeg ik eerlijk, blij dat de lucht nu geklaard is.
‘Max! Wat leuk dat je er bent! Kom verder!’ zegt Pierre, de eigenaar van de pub als hij ons binnen ziet komen. ‘Lucy, leuk om je weer te zien!’ zegt hij en hij geeft Lucy een hand. Pierre is een klein, dik mannetje, met een zwarte snor. Zijn haar is zilvergrijs en hij draagt een klein brilletje op zijn neus, waar hij overheen kijkt als hij met iemand praat.
‘Heb je er een beetje zin in, Max?’ vraagt hij en hij geeft me een net iets te hard schouderklopje.
‘Ja, zeker weten,’ zeg ik en ik probeer geen pijnlijk gezicht te trekken. ‘Verwacht je veel mensen vanavond?’
‘Ik denk dat de opkomst vrij groot is ja, het is buiten kouder aan het worden, mensen zitten niet meer op het terras, maar gaan naar de pub, dus ik verwacht een goede avond te draaien. Hopelijk voor jou ook!’ Pierre lacht.
‘Inderdaad. Ik ga mijn spullen even achter neerzetten en dan begin ik over twintig minuten, is dat oké? ‘
‘Prima, Max. Prima.’ Pierre steekt zijn hand op. Ik loop samen met Lucy naar achteren, waar we beide onze jas ophangen en ik mijn gitaar uitpak.
‘Ik ga alvast een tafeltje zoeken, dan kun jij je in alle rust even voorbereiden,’ zegt Lucy.
‘Oké, dat is goed,’ zeg ik met een glimlach en ik kijk Lucy na. Wat ben ik blij dat we weer op een lijn zitten. Het voelt weer net als altijd.
Ik speel een nummer op mijn gitaar en zing een beetje mee om mijn stem op te warmen. Na een aantal minuten stop ik en haal even diep adem. Ik ga vanavond een liedje zingen, speciaal voor Lucy, maar dat weet ze nog niet, het is een verrassing.
Als de barman aankondigt dat ik, Max, kom spelen, klinkt er een applaus. Ik haal diep adem en loop dan met mijn gitaar naar het kleine podium dat in de hoek van de pub ingericht is.
Ik neemt plaats op de kruk die er staat, schuif de microfoon dichterbij en verwelkom eerst de aanwezige mensen om vervolgens de eerste noten op mijn gitaar te spelen. Ik begin met een cover van het nummer Perfect van Ed Sheeran. Ik ga helemaal op in het nummer en zing vanuit mijn hart. Mensen luisteren aandachtig. Het geroezemoes wordt minder tot het uiteindelijk helemaal stil is in de pub. Als ik mijn liedje gezongen heb, blijft het een paar seconden stil, gevolgd door een applaus. Ik lach en als ik Lucy’s blik opvang, ben ik trots. Ik speel nog twee covers en besluit dat het dan tijd is om Lucy te verrassen met mijn zelfgeschreven liedje. Ik zet de eerste noten aan en kijk naar Lucy.
‘Deze is voor die prachtige dame die daar zit.’ Ik knik naar Lucy en iedereen kijkt haar kant op. Verlegen glimlacht ze naar me. ‘Deze is voor jou Lucy, mijn grote liefde.’ Ik knipoog en begin te zingen.
“Every time when I jump on the stage
I am so afraid
Until I see your face”
Als ik klaar ben met zingen, heeft Lucy de tranen in haar ogen staan en slaat ze haar handen voor haar mond. Ze lacht naar me. Ze vond het mooi, net als de andere mensen die er in de pub aanwezig zijn, zo te horen. Ze zijn laaiend enthousiast. Ik besluit even pauze te nemen en zet mijn gitaar aan de kant.
‘Ik ben weer terug na een kleine pauze,’ verzeker ik mijn publiek.
‘Die was dus speciaal voor jou,’ zeg ik met een grote glimlach om zijn mond als ik naast Lucy ga zitten.
‘Prachtig, Max. Echt waar! Dankjewel!’ Lucy geef me een dikke kus.
‘Graag gedaan, schat.’
We drinken allebei ons drankje leeg en na een pauze van een klein kwartiertje ga ik weer verder met zingen. Het is een goede avond, ik zing een leuk zakcentje bij elkaar. De mensen zijn oprecht geïnteresseerd in mijn muziek en luisteren aandachtig als ik zing. Op het einde van de avond komt Pierre even bij me langs.
‘Ik geloof dat je wel een goede avond gehad hebt, of niet?’ zegt hij met een scheve glimlach. ‘Man, wat kan jij prachtig zingen. Misschien moeten we toch eens kijken of je hier wat vaker terecht kan,’ zegt hij en ik krijg een grote glimlach om mijn mond. Dat is wat ik wil horen.
‘Dat zou werkelijk geweldig zijn,’ zeg ik eerlijk. Lucy kijkt me veelbelovend aan. Ze is bijna net zo blij als ik met het horen van dit nieuws.
‘Ik bel je binnenkort een keertje op om een en ander af te spreken. Is dat goed?’ Pierre steekt zijn hand naar me uit.
‘Goed, bedankt, Pierre!’ zeg ik met een grote lach, terwijl ik Pierre zijn hand schudt – die zo ongeveer fijngeknepen wordt door een klein mannetje. ‘Ik ga mijn spullen even pakken en dan gaan we er vandoor.’
‘Lucy, je boft maar met zo’n kerel. Hij heeft talent! O en dan draagt hij ook nog een liedje aan je op, wat wil je nog meer?’ Pierre geeft Lucy een knipoog.
‘Niets,’ zegt Lucy tevreden. Ik pak mijn spullen bij elkaar en samen met Lucy vertrek ik richting huis.
‘Dat is toch geweldig nieuws!’ zegt Lucy vrolijk.
‘Ja, het zou echt supertof zijn om vaker in de pub te mogen zingen. Wie weet zit er een keer iemand in het publiek die meer voor me kan betekenen.’
‘Dat zou wat zijn!’ zegt Lucy en ze vervolgt haar weg naar huis.
De volgende ochtend word ik wakker en zie ik dat Lucy niet meer naast me ligt. Ik pak mijn telefoon. Lucy had gisteravond nog een aantal foto’s van me gemaakt die ze, toen we thuis waren gekomen, nog even aan me had doorgestuurd. Ik blader door de foto’s en krijg een lach om mijn mond. Het was echt een gezellige avond. Ik heb genoten en was blij dat het publiek zo enthousiast was. Wie weet wat er nog meer op me te wachten staat in de toekomst?
Ik zie dat ik een aantal berichtjes ontvangen heb in mijn app en lees ze snel door. Allemaal zijn ze even lovend over mijn zangkunsten en dat doet me goed. Er zitten ook nog een paar aanzoeken bij, of ik met hen wil trouwen en er zit een verzoekje tussen of ik misschien een liedje kan zingen met de dame die het stuurt, zodat ze dat als cadeau kan geven op hun vijfjarige trouwdag. Oké, niet een alledaags verzoek, maar het zou kunnen. Het is me wel opgevallen dat er overwegend vrouwen zijn, die met me zingen en berichten sturen, maar hè, wat maakt dat uit? Ik ben een man, ik hou van vrouwen. Een beetje aandacht kan geen kwaad, toch? Het doet me zelfs goed. Ik stuur een aantal mensen een berichtje terug en sta dan op. Ik spring even onder de douche en ga dan naar beneden.
‘Goedemorgen,’ zeg ik als ik Lucy in de woonkamer zie zitten met een kop koffie en een broodje met kaas.
‘Goedemorgen, goed geslapen?’ vraagt Lucy.
‘Ja hoor. Jij ook?’ vraag ik.
‘Ja,’ Ik gaap eens en rek me uit.
‘Zullen we vandaag naar het strand gaan?’ vraagt Lucy. Ik stop gelijk met me uitgebreid uitrekken. Dat was niet helemaal wat ik in gedachten had, maar het kan.
‘Eh, ja, dat kan wel, denk ik,’ zeg ik net een beetje te twijfelend.
‘Wil je niet?’ vraagt Lucy een beetje argwanend.
‘Eh, jawel hoor, ik wil wel,’ zeg ik snel. Ik moet even goed opletten wat ik zeg nu.
‘Maar…?’ zegt Lucy en ze kijkt me met grote, vragende ogen aan.
‘Maar…niks,’
‘Lieg niet tegen me.’
‘Nee, ik eh…’
‘Zeg het, Max!’ Lucy begint haar geduld een beetje te verliezen.
‘Nou, ik dacht misschien dat ik vandaag wat meer tijd had voor mijn eigen nummers. Ik wil graag zorgen dat ik een eigen repertoire heb als ik vaker in de pub moet gaan spelen,’ zeg ik voorzichtig en wacht Lucy’s reactie af.
‘O, oké. Weet je wat? Je gaat nu lekker muziek maken en dan gaan we over een paar uur naar het strand. Dan doe ik hier in huis nog een paar klusjes en dan kunnen we dan lekker ontspannen in de buitenlucht, goed?’ Al was het niet goed, ik durf geen nee te zeggen en dus knik ik instemmend. ‘Fijn, nou succes met je liedjes,’ zegt Lucy terwijl ze de stofzuiger uit de berging haalt. ‘Ga maar naar boven! Ik moet hier toch nog even stofzuigen. Hop, hop!’ oppert ze. Ik grijp snel mijn koffie en begeef me weer naar boven. Goh, wat een enthousiasme ineens. Ik frons mijn wenkbrauwen even. Ze zit waarschijnlijk echt in haar maandelijkse periode, waarom zou ze anders plotseling willen schoonmaken? Lucy is nou niet echt het type dat lol beleefd aan strijken, dweilen, stofzuigen en andere huishoudelijke taken, maar goed, ik kan er mee leven, een paar uur muziek maken.
Voordat ik begin kijk ik snel nog even in de app. Hé, de jongedame die ik zojuist een berichtje teruggestuurd heb, zegt iets terug. Ik lees het berichtje, glimlach en stuur een berichtje terug.
Dank je, dat is erg lief van je om te zeggen.
Nadat ik twee uur muziek heb gemaakt, staat Lucy plotseling in de deuropening, precies op het moment dat ik me omdraai tijdens een nummer dat ik opneem in de app. Ik schrik me een ongeluk en zing een vreselijk valse noot. Ik druk snel op de stopknop en gooi het liedje weg. Dit mag niet gepost worden. Ik klonk als een reiger met keelpijn.
‘Ben je klaar?’ vraagt Lucy. Er staat een vreemde blik in haar ogen, die ik niet direct thuis kan brengen. Het lijk een soort wraak te zijn, gemengd met speelsheid, haat, liefde en verwondering. Ik weet het niet precies.
‘Eh, ja ik ben wel klaar, denk ik.’ Ik durf niet tegen te sputteren. Haar blik veranderd een beetje en haar gelaatsuitdrukking wordt zachter. Gelukkig, ik heb het juiste antwoord gegeven.
‘Nou, kom op dan! Op naar het strand!’ zegt ze op een overdreven blije toon. Oké, hormonen zijn echt verschrikkelijk. Niet alleen voor de vrouwen! Ook de mannen ervaren hormonen als ernstig belemmerend. Het belemmert me namelijk in het doorgronden van mijn vriendin haar gedachten en gevoelens. Als ze in haar periode zit kan ze van heel schattig lief klein poesje veranderen in een afschuwelijk gevaarlijke tijger met scherpe klauwen en scherpe tanden en er is maar heel weinig voor nodig om die schakelaar te doen overhalen. Héél weinig, dat zeg ik je.
‘Oké, ik kom,’ zeg ik zo mak als een lammetje. Twee minuten later zitten we in de auto.
‘Op naar het strand!’ zeg ik in een poging de sfeer een beetje op te beuren.
‘Op naar het strand!’ Lucy klinkt ze weer een beetje normaal. Zie je, dat zijn die rottige hormonen, ze kan er zelf ook niets aan doen.