De bruiloft die gepland stond hebben we afgezegd. Nadat Pepe erachter kwam dat ik met Mark – onze overbuurman – vreemdging en ik erachter kwam dat Pepe vreemd was gegaan met de zus van de overbuurman, was ik bang dat onze relatie kapot was. Het was een rollercoaster van emoties en een ware hel waarin we terecht waren gekomen.
Later bleek uit politieonderzoek dat we beiden waren gedrogeerd met een soort lustopwekkende drug. Dit alles was het plan van Mira. Zij had haar tweelingbroer – onze overbuurman – bij haar plan betrokken en zorgde ervoor dat ik viel voor zijn charmes. Ook het vermoorden van onze hond, het neersteken van Pepe in het bos en het bekladden van ons huis hoorde bij haar idiote plan. Het was haar bijna gelukt om haar belofte waar te maken en Pepe en mij uit elkaar te drijven, maar toch is onze liefde sterker dan ze dacht. Ook sterker dan ik zelf had gedacht als ik eerlijk ben.
Pepe en ik besloten opnieuw te beginnen. We wilden onze relatie laten slagen. We hadden tenslotte samen een prachtig kind. Wonder boven wonder ging het al heel snel goed tussen ons. We zaten weer op een lijn, konden over alles praten en het voelde alsof we weer zo verliefd waren als die tijd in Spanje, waar ik Pepe tegen het lijf liep.
De maanden verstreken en we kwamen beiden tot de conclusie dat er nog één ding was wat ons ultieme geluk in de weg zat. Ons nieuwe huis. Het was nooit echt ons huis geweest, althans zo voelde het. Er was zo veel gebeurd. Zoveel negatieve herinneringen. We hebben avonden lang gepraat en hadden het over opnieuw verhuizen. Toen kwam het hoge woord eruit. Pepe miste Spanje. Hij had heimwee. Hij kon heel moeilijk wennen in Nederland en hij gaf toe dat hij zijn artiestenbestaan miste. Ik begreep het wel. Pepe gaf me de tijd om na te denken over een eventuele verhuizing naar Spanje. Hij wilde me niet pushen, maar hij zou wel dolgelukkig zijn als hij weer naar zijn thuisland kon verhuizen. Ik dacht aan mijn familie en vrienden en ik dacht aan Pim. Hoe moest dat dan?
Na een hoop wikken en wegen, besloot ik dat ik het wilde. Ik wilde naar Spanje emigreren. Spannend!
Mijn ouders waren er natuurlijk niet zo heel erg gelukkig mee. Ze waren net zo gewend aan het oppassen op Pim. Ze vonden het heerlijk als hij er was. Gelukkig had mijn zus inmiddels ook een vaste relatie en was ze op het moment dat we vertelde dat we gingen emigreren, zesendertig weken zwanger, dus mijn ouders hadden straks een ander kleinkind waar ze op konden passen.
Hilde was ook niet bij met mijn besluit. Althans. In het begin niet. Maar ze is niet voor niets mijn beste vriendin, dus ze steunde me hoe dan ook. Ze heeft me beloofd dat ze twee keer per jaar naar Spanje zal komen. Een keer alleen en een keer met haar gezin. Ik heb haar hetzelfde beloofd.
We hebben al onze waardevolle spullen bij elkaar gepakt en de rest verkocht. Het huis, de meubels, alles. Pepe had een mooi huis gevonden, net buiten de stad. Hij wilde niet in de villa gaan wonen die hij aangehouden had sinds hij naar Nederland was vertrokken. Hij zei dat we die zouden gebruiken voor weekendjes weg of vakanties of zo. Hij vond het te onveilig voor Pim, met twee zwembaden en al dat glas in huis.
Nu wonen we in een leuke buurt, tien minuten lopen van school en dichtbij de grote stad. In de directe omgeving zijn genoeg winkels en vertier te vinden, dus wat dat betreft zitten we hier prima. O ja. En het uitzicht is geweldig!