De kinderen liggen eindelijk allemaal in bed en ik plof op de bank neer. Hilde bekijkt me en lacht.
‘Ik snap niet hoe jij het allemaal voor elkaar krijgt,’ zegt ze terwijl ze haar hoofd schudt.
‘Ik krijg helemaal niks voor elkaar, hoor. Het gaat altijd zo.’
‘Wat krijg je niet voor elkaar dan?’ vraagt Hilde.
‘Wat ik niet voor elkaar krijg? Niks meer. Ik krijg niks meer voor elkaar.’ Ik zucht. ‘O Hilde, je hebt geen idee hoe zwaar dit is… Weet je nog dat we dachten dat één kind hebben druk was?’ Hilde knikt. ‘Nou, dàt dus en prop er dan nog even een tweeling bij die maar niet lijken te willen stoppen met huilen. Dàt is pas druk.’ Ik neem een slok van mijn thee en voel me een klein beetje ontspannen. ‘Ik krijg gewoon niets gedaan. Ik ben al een week aan het proberen om een scène te schrijven, maar zodra ik de laptop openklap begint er weer een te huilen. Volgens mij zijn de baby’s gelinkt aan mijn laptop. Ze hebben een soort wifi-verbinding of zo. Dan heb ik het nog niet eens over het eten en het huishouden. Sinds Pepe weer aan het werk is, is het echt wel heftig,’ geef ik toe.
‘Waarom huur je geen poetsvrouw in? Of zo iemand die ook kookt en af en toe voor de kinderen zorgt?’ Ik trek een wenkbrauw op.
‘Waarom? Ik ben de hele dag thuis.’
‘Ja, maar je zegt net dat je niets gedaan krijgt.’
‘Klopt.’ Ik knik en denk na. ‘Pepe had het er een poos geleden ook al over,’ zeg ik.
‘Zie je wel!’
‘Hij vond het geen probleem om iemand in te huren voor het huishouden en zo, maar ik wil dat eigenlijk niet.’
‘Waarom niet?’
‘Nou gewoon. Het is mijn huis en dan komt er een vreemd iemand mijn huis en spullen poetsen en dingen met mijn kinderen doen en zo en dat terwijl ik gewoon thuis ben. Dat is toch gek?’ Hilde haalt haar schouders op.
‘Ik zou gewoon iemand zoeken als ik jou was. Een au pair, of hoe heet zo iemand ook alweer? Het lijkt mij juist heel relaxed, als ik eerlijk ben.’
‘Ik zal er over nadenken.’ Er valt een korte stilte.
‘Tan… Ik moet je iets vertellen,’ zegt Hilde, die de stilte doorbreekt. Als ik haar aankijk lijkt het plotseling alsof haar gezicht grauw is geworden. Ze lijkt binnen een aantal seconden ineens jaren ouder geworden. Ik schuif naar voren.
‘Wat is er?’ vraag ik voorzichtig. Ik weet dat er iets serieus gaat komen, maar wat? Hilde krijgt tranen in haar ogen. Ik sta op en ga naast haar op de bank zitten. ‘Hey, wat is er?’ vraag ik terwijl ik over haar rug wrijf. Ze heeft er duidelijk moeite mee om dit te vertellen, wat het ook moge zijn.
‘Het is…’ Hilde snikt. ‘Het is Sean.’ Hilde haalt schokkerig adem.
‘Wat is er met Sean?’ vraag ik voorzichtig. Is hij ziek? Heeft hij schulden?
‘We zijn uit elkaar…’
‘Wàt?’ Geschrokken sla ik een hand voor mijn mond. ‘Uit elkaar?’ Hilde knikt. Haar tranen druppelen op haar spijkerbroek, waar ze donkere cirkels achterlaten.
‘Maar waarom? Hoe lang al? Wat is er gebeurd?’ Ik vuur de vragen op haar af, maar besef dat dat niet de juiste aanpak is, want Hilde begint heel hard te huilen. Ik omhels haar en laat haar uithuilen.
‘Sst, stil maar, het komt wel goed.’ Na een poosje is Hilde enigszins gekalmeerd en begint ze te vertellen.
‘Ik wilde je het persoonlijk vertellen en niet via de telefoon of zo. Het spijt me.’
‘Het is al goed. Ik begrijp het wel. Zijn jullie al lang uit elkaar dan?’ vraag ik.
‘Al vier maanden…’ Hilde kijkt me schuldbewust aan.
‘Vier maanden?’ Ik kijk Hilde geschrokken aan. ‘Mijn hemel, Hilde…’
‘Het spijt me echt Tan, echt waar, maar ik wilde niet dat je je zorgen zou maken terwijl je zwanger was. Je moest tenslotte bijna bevallen! Daarna kwam de tweeling en had je je handen vol. Het leek me gewoon geen geschikt moment en…’
‘Nee, rustig maar. Het geeft niet, echt niet. Ik ben alleen geschrokken.’ Even is het stil, op het gesnik van Hilde na. ‘Vertel… Wat is er gebeurd?’ Hilde kijkt me aan met haar betraande ogen en neemt een grote slok thee.
‘We hadden alleen nog maar ruzie, Tan. Het ging niet meer. Het ging al heel lang niet meer zo lekker. Voor de buitenwereld probeerde we het te verbergen. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar we deden het. Het maakte dingen alleen maar erger tot op een gegeven moment de emmer overliep. We konden het beide niet meer aan.’
‘Hilde… Ik wist het niet… Ik…’
‘Nee, je kon het niet weten. Ik heb zo min mogelijk laten merken.’
‘Maar je weet toch dat je me alles kunt vertellen?’
‘Ja… maar toch, met de tweeling onderweg en zo. Ik wilde je gewoon niet ongerust maken.’ Ik knik. ‘Sinds vier maanden zijn we dus officieel uit elkaar. We hebben de voogdij over Emma verdeeld. Van maandag tot en met donderdag is ze bij mij en op vrijdag, zaterdag en zondag bij Sean.’
‘Ach, Hilde toch…’ Ik zie dat ze er enorm veel moeite mee heeft. ‘Maar moet je morgen dan niet thuis zijn als Emma komt?’ vraag ik. Hilde schudt haar hoofd.
‘Sean heeft vakantie en hij neemt Emma een week mee naar Duitsland, waar hij met een van zijn vrienden en hun dochter op vakantie gaat. Emma is nog niet leerplichtig, dus het kan nu. Ze start gewoon een paar weken later met school.’
‘Vind jij dat oké?’ vraag ik voorzichtig. Ze haalt haar schouders op.
‘We hebben dingen geregeld en vastgelegd en een van die dingen is dat we allebei een week op vakantie mogen met Emma. Als een van ons langer wil gaan, moet dat in overleg.’
‘Verdorie, Hilde… Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Het is nogal een klap. Ik had nooit verwacht dat jullie uit elkaar zouden gaan. Jullie leken zo gelukkig samen.’
‘Tja… dus niet…’ Hilde zakt achterover in de bank. ‘Dus daarom wilde ik hierheen komen. Ik kan niet een week lang alleen zijn, zonder Emma. Dat trek ik niet. Ik moet mijn gedachten bezighouden en het leek mij dan ook een mooie gelegenheid om bij mijn beste vriendin op bezoek te gaan.’
‘Ja…’ Meer zeg ik niet. Ik weet namelijk niet wat ik zou moeten zeggen.
We zitten een hele te praten over alles wat er tussen Sean en Hilde gebeurd is en ik begin steeds beter te begrijpen waarom ze uiteindelijk uit elkaar gegaan zijn. Tussen onze gesprekken door vraag ik me plotseling af of Lucas en Anna vandaag weer zouden doorslapen? Dat zou wel mooi zijn.
‘Maar nu gaan we het eens over jou hebben,’ zegt Hilde en ze schuift wat naar voren op de bank. ‘Hoe zit dat nu met jullie?’ Ze kijkt me vragend aan, maar ik begrijp niet waar ze op doelt.
‘Wat bedoel je?’
‘Nou jullie zouden de bruiloft uitstellen. Inmiddels zijn we toch al een hele poos verder. Komt er wel nog een keer een bruiloft?’
‘Toevallig hebben Pepe en ik het er pas nog over gehad, we zouden een datum prikken zodra hij weer thuis was.’
‘Vandaag dus,’ zegt Hilde snel. Ik schiet in de lach.
‘Nou vandaag gaan we niet meer redden, ben ik bang. Hij is pas ergens rond een uur of drie thuis.’
‘Oké, dan, maar het zit dus wel in de planning?’
‘Ja, als het goed is wel.’
‘Als het goed is? Ik hoop dat je dat zeker weet,’ zegt Hilde verbaasd.
‘We hebben het gewoon veel te druk gehad om ons over een bruiloft zorgen te maken. Eerst de verhuizing naar Spanje, daarna werd ik zwanger en nu is het drukker dan ik ooit had kunnen dromen. Het is niet zo dat die bruiloft niet meer komt, maar het had even geen prioriteit.’
‘Ja, ik snap het wel,’ zegt Hilde uiteindelijk.
Om half twee zitten Hilde en ik gapend op de bank.
‘Ik kan niet meer…’ zeg ik doodmoe. Lucas en Anna hebben nog niets van zich laten horen. Ik hoop vurig dat ze weer doorslapen.
‘Ik ben ook moe. Laten we maar gaan slapen,’ stelt Hilde voor.
‘Goed idee,’ zeg ik en ik sta op. Ik zet de theeglazen in de vaatwasser, zet het alarm bij de voordeur erop en wens Hilde een goede nacht.
Als ik in bed lig, kijk ik op de klok. Pepe zal wel bijna thuis zijn, maar ik ben echt te moe om nog op hem te wachten.
Ik voel een kus in mijn nek. Pepe! Hij is thuis. Ik kijk op de wekker. Het is kwart over drie. Ik draai me om.
‘Hey schat,’ zeg ik slaperig. ‘Fijn dat je er weer bent.’ Ik draai terug en sluit mijn ogen.
‘Ik heb je gemist,’ zegt Pepe en hij geeft me nog een klein kusje. Ik glimlach.
‘Ik jou ook,’ zeg ik. ‘We praten morgenvroeg bij, goed? Ik ben op…’
‘Goed schat. Slaap lekker.’
‘Slaap lekker.’