Lucas en Anna, ze zijn wakker. Ik draai me om en zucht. Precies op het moment dat ik de deken terug wil staan, leunt Pepe over me heen.
‘Blijf jij maar lekker liggen, schat, ik ga wel.’ Ik kijk Pepe verbaasd aan.
‘Maar je was vannacht pas laat thuis…’ zeg ik verward.
‘Ja en? Jij hebt het druk genoeg gehad de afgelopen tijd. Draai je nog lekker een keer om.’ Pepe geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt de slaapkamer uit. Goh, dat is nog eens een ideale man! Enigszins verbaasd draai ik me om en sluit mijn ogen weer. Heerlijk.
Na een kwartier lig ik nog steeds wakker en heb ik het geduld niet om nog langer te blijven liggen. Ik ga toch maar even kijken of alles goed gaat beneden. Ik trek mijn ochtendjas aan en sluip naar beneden, want ik wil Pim en Hilde niet wakker maken.
Als ik beneden kom zit Pepe met beide baby’s op de bank. Hij heeft ze allebei in het hoekje van de bank gepositioneerd en houd twee flessen vast.
‘Zal ik er eentje overnemen?’ vraag ik. Pepe kijkt op en glimlacht.
‘Dat mag. Een beetje hulp is altijd welkom,’ zegt hij. Ik pak Lucas bij me en Pepe Anna., maar Anna zet een keel op zodra het flesje uit haar mond verdwijnt. ‘Het is wel een echte dramaqueen is het niet?’ zegt Pepe lachend.
‘Als je dat maar weet.’ Ik lach terug.
Zo zitten we een tijdje met allebei een baby op de arm en we praten over de concerten die Pepe gegeven heeft. De komende zeven dagen heeft hij vrij en dat vind fijn. Het is toch wel heftig om alles alleen te moeten doen met drie kinderen.
‘Zeg,’ begin ik voorzichtig. ‘Je had het er laatst over om iemand in huis te nemen?’ Ik kijk Pepe vluchtig aan. ‘Ik had het er toevallig gisteren met Hilde over en die zei ook al dat we iemand in huis moesten nemen.’
‘Ah, zie je. Hilde begrijpt me. En dan hebben Sean en zij nog maar één kind,’ zegt Pepe en hij knipoogt. ‘Zou er nog een tweede komen?’ vraagt hij er meteen achteraan. Ik kijk op.
‘Eh, nee.’
‘Hoe weet je dat? Heeft Hilde dat vertelt?’
‘Hilde en Sean zijn uit elkaar…’ Pepe kijkt me geschrokken aan.
‘Maak je een grapje?’
‘Nee, ik ben serieus. Ze vertelde het gisteravond.’
‘Die zag ik niet aankomen.’
‘Nee, ik anders ook niet. Ik schrok me kapot toen ze het zei.’ Ik vertel Pepe de grote lijnen van het verhaal.
‘Tjee zeg…’ Meer zegt Pepe niet. Er valt een stilte. Ik kijk naar Lucas, die inmiddels weer een slaap is gevallen nadat hij zojuist een enorme boer gelaten heeft. Van deze momentje kan ik zo intens genieten. Even geen herrie om me heen, maar gewoon even knuffelen met mijn kleine, lieve baby.
‘Goedemorgen,’ hoor ik na een paar minuten. ‘Kijk eens wie er bij mij in bed gekropen is!’ Ze heeft Pim op haar arm. Hij lacht nog een beetje slaperig. ‘Ik denk dat hij me ook gemist heeft,’ grapt Hilde en we moeten alle drie lachen.
‘Was jij stiekem bij Hilde in bed gekropen?’ vraag ik aan Pim.
‘Waar is Emma?’ is zijn antwoord. Ik zie paniek in Hilde’s ogen verschijnen.
‘Emma is nog thuis, die zie je de volgende keer weer,’ zeg ik tegen Pim. Hij lijkt het een prima antwoord te vinden. Gelukkig maar. Hilde zet Pim neer en hij kruipt op de bank.
‘Mag ik tv kijken?’ Ik glimlach naar hem en geef toe. Nu kan het nog. Straks moet hij naar school en dan is het elke morgen hectiek, gok ik zo. Niet dat er nu geen hectiek is, maar toch.
‘Ik hoorde dat jij een perfecte oplossing had voor de dagelijkse drukte die Tanja ervaart,’ gaat Pepe verder. Handig gedaan. Ik geloof niet dat Hilde nu over Sean wil praten.
‘Ja!’ zegt ze opgewonden. ‘Dat lijkt me een prima oplossing toch?’ Ze kijkt Pepe en mij om beurten aan. ‘Het is nou ook weer niet zo dat jullie heel erg op het geld hoeven letten…’ zegt ze voorzichtig en ze laat haar ogen door de woonkamer glijden. Ze heeft gelijk. Plotseling voel ik me heel ongemakkelijk. Hilde zal wel moeite hebben nu ze alles alleen moet financieren. Nou ja, alleen… Ik ga er vanuit dat ze wel iets geregeld hebben met alimentatie of zo, maar toch. Alleenstaande ouder zijn is niet echt een luxe leventje.
‘Zeg dames. Wat zouden jullie ervan zeggen als jullie vandaag eens gezellig de stad in zouden gaan? Een beetje shoppen, lekker lunchen en weet ik veel wat vrouwen nog meer doen in de stad.’ Pepe loopt naar de box en legt Anna erin. Vervolgens pakt hij Lucas van me over en legt hem naast zijn zus. ‘Als er twee mensen op aarde zijn die het verdienen om een leuk dagje te beleven, zijn jullie het wel,’ zegt hij en hij knikt naar ons beiden. Zo’n aanbod sla ik natuurlijk niet af. Even het huis uit zónder kinderen. Hoera!
‘Maar red jij het wel met de tweeling en Pim?’ vraag ik voorzichtig.
‘Maak je daar nu maar geen zorgen over, dat komt helemaal goed.’ Pepe glimlacht naar me.
‘Nou, oké, dan,’ zeg ik ietwat aarzelend. ‘Dan, eh, gaan we naar de stad!’ Terwijl ik het uitspreek voel ik me ineens energiek en blij. ‘Dan zal ik eerst maar eens even iets anders aan gaan trekken,’ zeg ik en ik kijk naar mijn badjas. Hilde is al aangekleed.
‘Ja, en ik moet mijn make-up nog doen.’ Hilde loopt met me mee naar boven.
‘Wat gezellig! Dit hebben we al in geen eeuwen meer gedaan!’ zegt ze euforisch.
‘Inderdaad! Misschien wel des te leuker nu het zo onverwacht komt!’ zeg ik. Waar zullen we eens heen gaan? Terwijl ik mijn kleding zorgvuldig uitkies, denk ik na over wat leuk zou zijn om allemaal te gaan doen. Hilde heeft de vorige keer dat ze hier was niet veel van de omgeving gezien. Alleen het huis en we hebben een ommetje gemaakt hier in de buurt, maar dat was het. Ze was er ook maar twee dagen, dus we hadden de tijd er niet voor.
Ik trek een spijkerbroek aan en krijg plotseling een geweldig idee!
‘Hilde!’ roep ik, half hinkelend terwijl ik mijn andere been in mijn broekspijp probeer te hijsen. ‘Ik heb een leuk idee!’
‘Vertel,’ zegt Hilde, die op de gastenkamer haar mascara op aan het smeren is en er een heel lelijk gezicht bij trekt. Dat doe ik overigens ook. Ik denk dat alle vrouwen een beetje raar kijken bij het aanbrengen van hun mascara.
‘Wat zou je ervan vinden als we eens naar de plek gaan waar Pepe en ik elkaar hebben leren kennen?’ Ik kijk haar verwachtingsvol aan. Misschien zit ze wel helemaal niet te springen om die plekken te bezoeken.
‘O ja! Dat lijkt me gaaf! Dan weet ik tenminste wat je bedoeld als je het over die tijd hebt. Nu moet ik me alles een beetje inbeelden. Dat is een heel goed idee, Tan!’
‘Mooi!’ zeg ik blij.
Ik geef Pim, Anna en Lucas een knuffel en druk een kus op Pepe’s wang.
‘Dankjewel!’ zeg ik.
‘Graag gedaan, zegt hij lachend. ‘Veel plezier!’
‘Dankjewel!’ roepen Hilde en ik in koor, terwijl we naar buiten lopen. We nemen Pepe’s rode jeep mee. Dat geeft een extra gevoel aan dit tripje.
‘Dit is de auto waarmee hij me naar Vera bracht die avond.’
‘Vera? Ik dacht naar zijn eigen huis,’ grapt Hilde. We moeten beide lachen.
‘Nou ja, oké, maar zijn intentie was dat hij me naar huis zou brengen.’
‘Ik zit maar een beetje met je te dollen,’ zegt Hilde.
We rijden ongeveer een half uur en dan parkeer ik de Jeep op de parkeerplaats waar Vera me die avond had afgezet om zelf wat boodschappen te doen. Aan mijn rechterkant zie ik het souvenirswinkeltje weer liggen. Het voelt heel gek, maar ook heel fijn om hier weer terug te komen. Herinneringen komen weer terug. Ik krijg een glimlach om mijn mond. Oh, wat was het een mooie tijd.
‘Kijk jou nu! Je straalt helemaal!’ zegt Hilde lachend
‘Ja, sorry!’ zeg ik giechelend en ik voel dat ik rood aanloop. Ik schaam me een beetje.
‘Je hoeft geen sorry te zeggen!’
‘Ik moest gewoon denken aan hoe fijn die periode was. Het lijkt al zo lang geleden.’
‘Ik snap het wel,’ zegt Hilde en ze knikt. ‘Het ziet er gezellig uit hier.’
‘Dat is het ook.’ Ik lach. ‘Kijk, zie je dat winkeltje daar?’ Hilde volgt met haar blik mijn vinger. ‘Dat is het winkeltje waar ik al die lijstjes heb omgestoten.’
‘Kom! Dan gaan we kijken of ze ze nog hebben!’ Hilde stapt uit.
‘Nee! Ik ga daar niet meer naar binnen! Wat nu als die man mij herkent?’
‘Tan, doe niet zo gek! Het is al jaren geleden. Die man onthoudt echt niet alle klanten die in zijn winkel komen hoor.’
‘Ik weet het niet…’
‘Misschien werkt hij er al lang niet meer?’ Hilde is inmiddels de parkeerplaats overgestoken en we bevinden ons nog maar een paar meter van het winkeltje af.
‘Nee, ik hoef toch niets te hebben!’ protesteer ik.
‘Maar ik misschien wel?’ zegt Hilde met een scheven lach. Gemeen. Heel gemeen dit.
‘Kom op! Zo lang je niet weer een hele rits lijstjes omstoot, komt alles goed.’ Hilde trekt aan mijn arm.
‘Nou goed dan,’ zeg ik uiteindelijk. Hilde maakt de deur open en ik hoor het belletje boven de deur rinkelen. Dezelfde geur als jaren geleden dringt mijn neus binnen. Als een soort flashback komen de beelden terug.
Mijn hart slaat een slag over als ik plotseling de man achter de kassa zie staan. Dat is hem! Dat is dezelfde man! Ik zal zijn gezicht nooit vergeten. Hij was niet bepaald blij met mij. Snel, ik moet de andere kant op kijken.
‘Is ‘m dat?’ fluistert Hilde en ze knikt naar de man. Ik knik zwijgend.
‘Kom, laten we daar gaan kijken,’ zeg ik en ik wijs naar het uiterste hoekje van de winkel, zo ver mogelijk bij de man vandaan. Gelukkig heeft hij nog niets gezien. Hij staat met een andere man te praten. Een klant waarschijnlijk.
‘Kijk nou, hoe leuk!’ Hilde houdt een klein knuffeltje omhoog. ‘Het is een gelukspoppetje,’ zegt ze terwijl ze het kaartje bekijkt dat eraan hangt. ‘Die neem ik mee voor Emma!’
‘Leuk!’ zeg ik, met in mij ooghoek nog steeds de eigenaar van de winkel. Hilde struint de rekken af en bekijkt alles uitvoerig. Iets té uitvoerig naar mijn mening.
Plotseling gaat mijn mobiel. Ik schrik van het geluid en wil hem zo snel mogelijk pakken om de aandacht van de eigenaar niet te trekken, maar dat gaat niet helemaal zoals gepland.
Terwijl ik mijn handtas naar voren trek en naar mijn mobiel reik, stoot ik met mijn elleboog tegen een stelling. Ik zie hem wiebelen en spreid mijn armen en vingers, alsof ik hem met een soort magische kracht overeind zou weten te houden, maar helaas. De stelling helt over en met een enorm kabaal komt hij op een rek met klokjes neer. De baas van de winkel kijkt geschrokken op en zodra hij oogcontact maakt zie ik zijn blik veranderen. Shit. Hij herkent me. Ik weet het zeker!
‘Que haces ahora?’ Zijn handen vliegen naar zijn haar en hij komt met grote passen op ons af. Hilde kijkt me geschrokken aan.
‘Lo seinto!’ zeg ik, dankbaar dat ik deze keer wél een woordje Spaans spreek. ‘Fue un accidente! No lo habia visto.’
De man bekijkt me een moment.
‘¡Eres! tu’ antwoord de man. Oké, hij herkent me dus nog wel. Ik wist het! Ik had nooit naar Hilde moeten luisteren. Ik lach als een boer met kiespijn en kijk Hilde paniekerig aan.
‘Esta es la segunda vez que haces esto..’ Ik begrijp wat hij zegt. ‘¡Sal de mi tienda!’ Hij gebaard hevig met zijn handen. ‘¡No quiero volver a verte nunca más aquí!’
Ik grijp Hilde vast, trek het poppetje uit haar handen en gooi het op een schap neer. Ik weet niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken. Dadelijk komt hij nog met een honkbalknuppel of zo op me af. Wegwezen hier!
‘Wat zei die kerel allemaal?’ vraagt Hilde als ik een paar straten verderop pas stop met rennen. Ik ben helemaal buitenadem. Ik kan helemaal niet rennen. Ik ben pas twee maanden geleden bevallen. Mijn conditie is slecht. Oké, ik geef toe dat die nooit optimaal geweest is, maar wat viel dit tegen, zeg!
‘Ik zei toch dat hij me zou herkennen!’ zeg ik geïrriteerd. ‘Ik wíst het!’
‘Ach, dat was puur toeval. Als je dat rek niet had omgegooid was het hem nooit opgevallen.’
‘Dat zeg jij!’
‘Ja…’ Hilde kijkt me strak aan en dan schieten we allebei in de lach. Ik moet zo hard lachen dat ik er buikpijn van krijg. O nee! Ik grijp Hilde’s arm en kijk haar geschrokken aan.
‘Wat is er?’ vraagt ze als ze mijn blik ziet. ‘Tan, wat is er?’ Voorzichtig kijk ik naar beneden. Het zal toch niet waar zijn? Hilde volgt mijn blik en slaat haar handen voor haar mond.
‘O Tan!’ Twee grote ogen kijken me geschrokken aan. Dan barst Hilde in de grootste schaterlach ooit uit. Ik heb haar nog nooit zó hysterisch horen lachen als nu. Ik sta bijna te huilen.
‘O Tan! O Tan!’ Ze blijft het herhalen en kan verder geen woord uitbrengen tussen haar gelach door. Ik heb inmiddels een hoofd zo rood als een brandweerwagen en raak in paniek. Wat moet ik doen?
‘Hou op met lachen!’ beveel ik haar. ‘Hou op, wil je?’ Ik kijk haar streng aan. Ik zie dat ze haar best doet, maar het lukt haar niet. Paniekerig kijk ik om me heen. Ik moet iets doen.
‘Luister eens. Hou nu op met lachen en ga daar naar binnen!’ Ik wijs naar een winkeltje aan de overkant. ‘Pak een rok in maat tweeënveertig, reken die af en kom dan zo snel mogelijk terug!’ Hilde knikt zonder iets te zeggen en loopt naar het winkeltje dat ik haar zojuist wees. Ik zou het liefste willen verdwijnen tegen de muur waar ik mezelf tegenaan gedrukt heb. Ik wil één worden met de bakstenen. Onzichtbaar, zodat niemand kan zien dat ik het in mijn broek gedaan heb van het lachen.