‘Dus hier hebben jullie samen gegeten?’ Hilde bekijkt het restaurantje waar we zitten uitvoerig.
‘Ja, precies aan dezelfde tafel als waar we nu zitten hebben we ons eerste gesprek gehad,’ zeg ik en ik zie weer voor me hoe Pepe tegenover me zat. Hoe zijn hand over de mijne bewoog toen ik de fles wijn wilde pakken. Ik glimlach.
‘Je was echt helemaal hoteldebotel op hem, hè Tan?’ vraagt Hilde met een grote lach. Ze knikt naar me.
‘Dat kun je wel zeggen, ja,’ zeg ik lachend. Het was echt een van de meest magische dagen uit mijn leven, dat is een ding dat zeker is.
We genieten van een lekkere maaltijd en praten over van alles en nog wat.
‘Waar gaan we dadelijk heen?’ vraagt Hilde en ze drinkt het laatste slokje wijn uit haar glas. Ik geef de serveerster ondertussen een seintje dat we willen betalen.
‘We gaan naar het winkelcentrum waar hij me mee naartoe nam toen we die fotograaf tegenkwamen. Weet je nog dat ik je dat heb verteld?’ Ik kijk Hilde vragend aan.
‘Ja, toen je van die roltrap viel toch?’ zegt ze en ze schiet in de lach.
‘Ja, zoiets…’ Ik rol met mijn ogen. De serveerster legt de rekening neer op een bordje. Ik betaal, al wil Hilde dat helemaal niet hebben, maar ik doe het toch.
‘Je hoeft niet alles voor me te betalen, Tan.’
‘Hilde, je hoeft je niet te schamen. Ik begrijp heus wel dat je nu niet zoveel te makken hebt nu je er alleen voor staat. Het geeft niet. Ik weet hoe het voelt om zo ongeveer elke maand blut te zijn.’ Ik knipoog en er komt een kleine glimlach om haar gezicht te staan.
We bezoeken het winkelcentrum en daarna lopen we door de kleine straatjes waar ik hand in hand met Pepe gelopen had op de dag dat ik hem ontmoette. Als laatste besluit ik naar het strand te rijden waar Pepe en ik getrouwd zijn. Voor de nep dan.
‘Hier lagen duizenden bloemblaadjes en stonden allemaal theelichtjes.’ Ik wijs naar de plek die jaren geleden zo prachtig mooi versiert was en dienst deed als trouwlocatie.
‘Ik had er zo graag bij willen zijn!’ zegt Hilde en ik weet dat ze de waarheid spreekt.
‘Ja, ik weet het. Maar niet getreurd, de volgende échte bruiloft ben je er zeker bij!’
‘Als je dat maar weet!’ Hilde knipoogt en kijkt uit over de zee. ‘Pepe is wel echt een romanticus,’ zegt ze dromerig. ‘Sean was alleen de eerste paar maanden heel erg romantisch en zo. Daarna werd het steeds minder.’
‘Maar ik dacht echt dat jullie het goed hadden samen?’
‘We hadden het wel goed, maar het klikte niet. In het begin werden we denk ik te veel in beslag genomen door het verzorgen van een klein kind, maar hoe ouder Emma werd, hoe minder goed het tussen ons verliep. De laatste maanden verliep de relatie zo stroef dat we gewoon langs elkaar heen leefde. We woonden onder één dak, maar dat was het dan ook. Het was geen gezonde relatie meer. Dat besefte we allebei, dus wat dat betreft was het geen shock, maar toch. Ik was zo bang voor wat er allemaal komen ging. Hoe moet het met Emma? Hoe moet het met het huis? Kan ik wel alleen voor haar zorgen? Wat zullen de mensen wel niet denken? Is dit wel goed voor Emma? Wat krijgt zij hiervan mee? Doen we haar kwaad als we niet samen blijven? Er spookte wel duizenden vragen door mijn hoofd, maar mijn hart wist dat het toneelspel dat we al zo lang opvoerden voorbij was.’ Hilde is stil en staart nog steeds naar de zee. Ik sta roerloos naast haar en kijk naar het punt waar de zee en de lucht elkaar raken.
‘Het spijt me zo,’ zeg ik tenslotte.
‘Jij hoeft geen spijt te hebben!’ zegt ze en ze richt zich tot mij. ‘Kom op, we gaan niet de hele dag verpesten door nu een beetje depri te lopen gaan doen. Waar gaan we nu heen?’ Hilde wil duidelijk van onderwerp veranderen. Prima, hoor. Ik denk na.
‘Wil je zijn villa zien?’ vraag ik.
‘Wat is dat voor domme vraag?’ zegt Hilde meteen. ‘Natuurlijk wil ik zijn villa zien!’
‘Nou kom op dan met je luie kont!’ grap ik en ik haast me naar de auto. Hilde holt achter me aan en als twee giechelende tieners lopen we zo het strand af. Ik vind het zo fijn om met Hilde leuke dingen te doen. Ik vergeet even alle zorgen en ben gewoon helemaal mezelf. Even geen partner en geen mama. Gewoon Tanja zoals Tanja bedoeld is.
‘Trouwens,’ zeg ik als we weer in de Jeep zeggen. ‘Ik wil dat je zweert dat je nooit, maar dan ook nooit tegen iemand verteld wat er straks gebeurd is!’ Hilde kijkt me aan.
‘Dat je het in je broek gedaan hebt van het lachen bedoel je?’ Ze probeert heel onschuldig te kijken.
‘Ja, wat anders?’
‘Nou, ik wil het je wel beloven, maar dan moet ik er wel even bij vermelden dat het pas vanaf nu kan ingaan.’
‘Waarom? Wat heb je gedaan?’ vraag ik met grote ogen. Zul je zien dat ze het op Facebook gezet heeft of zo. ‘Vertel op!’ zeg ik lichtelijk paniekerig.
‘Rustig maar, zo erg is het niet! Ik heb het alleen tegen Charlotte verteld. Ik heb haar een berichtje gestuurd toen ik in de rij stond bij de kassa om die rok voor je te kopen.’
‘Ahhh… Hilde…’ zeg ik hoofdschuddend.
‘Kom op, het was echt hilarisch! Ik moest het wel iemand vertellen!’ Ze kijkt me aan. We schieten allebei in de lach. Ja, het is, nu ik er zo over nadenk wel grappig ja. Al was het dat op het moment zelf niet het geval.
Na een tijdje rijden komen we op de weg die ons naar Pepe’s villa zal leiden.
‘Wat is het hier mooi!’ zegt Hilde terwijl ze uit het raam kijkt.
‘Ja hè? Dat vond ik toen ook. Nu nog steeds.’
‘Prachtig! Ik zou hier ook wel willen wonen!’ zegt Hilde zonder haar blik van het uitzicht los te maken. Ik glimlach. Dat zou pas gezellig zijn. Mijn beste vriendin die ook in Spanje kwam wonen.
We komen bij de laatste bocht voor Vera’s huis. Onbewust ga ik langzamer rijden. Ik zie haar villa al.
‘Dat is de villa waar ik op schrijfvakantie was,’ zeg ik en knik naar de villa.
‘Wow! Gaaf!’ zegt Hilde. ‘Hey, is dat dan die vrouw?’ Ik kijk vluchtig opzij, want ik moet goed op de weg letten hier. Het is Vera.
‘Ja, inderdaad,’ zeg ik verrast.
‘Zullen we even hallo gaan zeggen? Ik wil haar wel ontmoeten!’
‘Eh, ja dat kan. Waarom niet?’ zeg ik en ik ga langzamer rijden en rijdt de oprijlaan op. Vera kijkt op als ze een auto op haar terrein hoort. Ik zwaai uitbundig, maar ze moet even kijken wie ik ben.
‘Tanja?’ vraagt ze uiteindelijk. ‘Wat doe jij hier?’
‘Vera! Hoe gaat het met je?’ zeg ik terwijl ik uitstap.
‘Wat leuk om je te zien!’ Vera omhelst me kort.
‘Dit is mijn beste vriendin Hilde,’ zeg ik. Hilde schudt Vera’s hand.
‘Leuk u te ontmoeten,’ zegt Hilde.
‘O, geen u alsjeblieft, dan voel ik me zo oud.’ Vera knipoogt naar Hilde. ‘Maar wat doe jij hier?’ vraagt Vera nogmaals.
‘Ik woon tegenwoordig in Spanje!’
‘Wat zeg je?’ Vera kijkt me ongelovig aan. ‘Meen je dat?’ Ik knik.
‘Waarom weet ik dat nu pas?’ vraagt Vera plagerig.
‘Ja, sorry, de laatste jaren waren een beetje hectisch. Zeker het afgelopen jaar…’
‘Tanja heeft een zoontje van vier en is twee maanden geleden bevallen van een tweeling,’ valt Hilde me bij. Vera kijkt me met grote ogen aan.
‘Echt waar?’ Vera slaat haar handen voor haar mond. ‘Wat leuk! Gefeliciteerd!’
‘Dankjewel,’ zeg ik.
‘Ben je… Is Pepe…’
‘Ja, met Pepe,’ zeg ik nog voordat ze haar zin kan afmaken.
‘O wat leuk dat het iets is geworden tussen jullie! Ik ben zo blij dat te horen! Jullie waren gewoon perfect voor elkaar!’ Ik voel dat ik begin te blozen. ‘Zeg, lusten jullie iets te drinken? Dan praten we even bij.’
Ik kijk op mijn horloge. Pepe zal wel bijna aan het avondeten beginnen, misschien moet ik niet te lang meer wegblijven. Ik weet hoe hectisch het dan is. Aan de andere kant, hij zei dat ik moest geniet van mijn vrije dag.
‘Graag, maar mag ik dan over een minuut of twintig even terugkomen? Ik wilde Hilde graag even de villa van Pepe laten zien. Dan heeft ze een beetje een idee waar al die verhalen zich hebben afgespeeld. Ik ben haar alles van mijn schrijfvakantie aan het laten zien.’
‘Ah wat leuk! Dat is prima hoor. Ik zorg dat er een koud drankje klaarstaat. Ik laat de voordeur open.’ Ik knik en stap weer in de Jeep.
‘Wat een aardige vrouw,’ zegt Hilde.
‘Zeker.’ Nog geen minuut later schuift de grote poort open.
‘Dus hier heb jij toen aan je T-shirt gehangen?’ Hilde kijkt naar de poort en wijst naar een van de spijlen. Ik knik. Wat was dat gênant! Al helemaal toen die agent mij vond. Gelukkig kan ik ook daar nu wel om lachen.
‘Holy shit!’ zegt Hilde als we voor de villa staan. ‘Dit is echt niet normaal!’ Ze slaat haar handen voor haar mond en bekijkt de buitenkant van de villa aandachtig.
‘Wacht maar tot je alles gezien hebt,’ zeg ik en ik zoek de juiste sleutel aan mijn sleutelbos. Ik laat haar de hele villa zien en vertel wat waar precies gebeurd is. Het voelt vreemd om hier weer te zijn na al die jaren. Pepe is nog een paar keer hier geweest om wat spulletjes te halen voor de verhuizing, maar ik heb de villa niet meer gezien sinds ik uit Spanje vertrokken ben na mijn schrijfvakantie.
‘Wát? Twee zwembaden?’ zegt Hilde ongelovig als ze op de tweede verdieping het andere zwembad ontdekt. Ik moet lachen om haar reactie en knik.