Nadat Vera en ik een beetje bijgepraat zijn, is het Hilde die komt met de vraag.
‘Zeg Vera. Ken jij niet toevallig een goede au pair voor Tanja?’ Ik kijk verrast op en Vera kijkt me vragend aan.
‘Een au pair?’ herhaalt Vera langzaam.
‘Ja, Pepe en Hilde zijn van mening dat mij dat kan ontlasten. Ik weet het niet. Ik twijfel. Het idee dat er iemand in huis is om mee te helpen in het huishouden en het verzorgen van de kinderen spreekt me wel aan. Tegelijkertijd is dat ook waar ik bang voor ben. Een vreemde in mijn huis laten en taken laten uitvoeren met mijn kinderen.’
‘Ik begrijp het,’ zegt Vera en ze knikt. ‘Dat is denk ik een logische reactie, maar toevallig ken ik iemand die op zoek is naar een gezin.’
‘O ja?’ Ik kijk haar verbaasd en tegelijkertijd geïnteresseerd aan. Vera knikt.
‘Ze is de dochter van een vriend van mij. Ze wonen hier al jaren en is op zoek naar een gezin waar ze als au pair terecht zou kunnen. Ze spreekt Nederlands én Spaans, dus dat is ook nog eens heel erg handig. Ik weet niet hoe je Spaans inmiddels is?’ Vera kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op.
‘Mwah, redelijk, maar het zou handig zijn iemand om me heen te hebben die de taal vloeiend spreekt,’ geef ik toe.
‘Ze spreekt het vloeiend. Ze is tweetalig opgevoed. Haar moeder is Spaans, haar vader Nederlands. Het is echt een hele lieve meid!’ zegt Vera.
‘Nou, kijk toch eens Tanja! Als dat geen toeval is weet ik het ook niet meer!’ zegt Hilde opgewekt.
‘Als je wilt kan ik haar je nummer wel geven. Als ze dan geïnteresseerd is, kan ze contact met je opnemen.’
‘Ja, dat is goed,’ hoor ik mezelf zeggen. Ben ik nu echt een au pair aan het regelen? Vera typt ondertussen een berichtje op haar telefoon.
‘Zo, geregeld, ik heb haar je gegevens doorgestuurd.’
‘Dankjewel,’ zeg ik en ik lach even naar haar.
Een paar uur later neem ik afscheid van Vera en stap weer in de auto. Hilde heeft iets te veel wijntjes gedronken en heeft de lolbroek aangetrokken. Dat wordt nog een vermoeiend ritje naar huis, ben ik bang. Hilde en alcohol… Tja, ik kan blij zijn dat ze niet vervelend word natuurlijk, maar dit is ook niet alles. Zeker niet als ik moet opletten tijdens het rijden.
‘Die Vera is echt een lieve vrouw, weet je dat?’ zegt ze als we een paar minuten onderweg zijn.
‘Ja, dat weet ik,’ zeg ik lachend.
‘Wel fijn dat ze iemand weet die je uit de brand kan helpen.’
‘Ja, inderdaad.’ Ik moet me focussen op de weg, want in het donker weet ik de weg niet zo goed.
Als we thuis zijn besluit Hilde direct haar bed op te zoeken. Ik praat Pepe bij over het feit dat we misschien een au pair hebben genoten en hij is er enthousiast over. Ik denk ik ook wel. Ik moet nog even afwachten hoe die Kim is. Ik wil haar wel graag ontmoeten.
Zodra we Anna en Lucas de laatste voeding hebben gegeven duiken we ook ons bed in. Het was een leuke, maar ook een hele vermoeiende dag. Ik draai me op mijn zij en zie ineens het beeld weer voor me van toen ik het in mijn broek gedaan had van het lachen. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Hilde had echt dubbel gelegen. Het is ook wel grappig, maar op het moment zelf niet.
‘Hallo, met Kim. Vera heeft me uw nummer gegeven. Ze zei dat u op zoek was naar een au pair?’ Ik luister naar de stem aan de andere kant van de lijn.
‘Ja, ja, dat klopt.’ Ik weet zo snel niet wat ik moet zeggen. Er valt een stilte. Kim begint als eerste te praten.
‘Als u een keer kennis zou willen maken, kan dat natuurlijk,’ zegt ze vrolijk. Ik krijg een fijn gevoel bij haar stem en haar manier van praten.
‘Ja, dat lijkt me een uitstekend idee. Even zien, zou je misschien vanmiddag langs kunnen komen?’ Ik heb ter plekken besloten dat ik er geen gras over laat groeien en dat ik deze kans moet aanpakken.
‘Ja hoor. Hoe laat wilt u dat ik er ben?’ Ik kijk naar de klok en ga in gedachten het hele schema voor vandaag na. Het makkelijkste is het om een afspraak te plannen als de tweeling in bed ligt.
‘Kun je om één uur hier zijn?’
‘Ja, natuurlijk mevrouw.’ Beleefd is ze in elk geval wel. Ik voel me wel oud, hoor, als ze me mevrouw noemt. Plotseling vraag ik me af hoe oud ze eigenlijk is? Ach dat zie ik vanmiddag wel.
‘Fijn,’ zegt ik en ik geef haar ons adres door. Ze bedankt me en hangt dan op.
‘Wie was dat?’ Ik schrik op en draai me om. Pepe staat achter me.
‘De au pair,’ zeg ik.
‘Je laat eer geen gras over groeien,’ zegt hij en hij knipoogt.
‘Nee, ik dacht we kunnen het maar beter direct regelen. Hoe eerder, hoe beter. Toch?’ Pepe knikt goedkeurend en geeft me een kus op mijn haar.
‘Zeg, wat heb je eigenlijk met Hilde gedaan? Ze slaapt nog steeds.’ Ik schiet in de lach.
‘Ze heeft gisteren iets te veel gedronken ben ik bang.’
‘Ah, ja ze was ook al snel weg gisteravond.’
‘Ik denk dat ze het ook niet meer gewend is om “vrij” te zijn, een glaasje te kunnen drinken en laat naar bed kan gaan. Ik was ook echt doodmoe na zo’n dagje hoor,’ geef ik toe. ‘Ik snap het niet. Vroeger konden we met gemak tot een uur of vier in de ochtend uitgaan, feesten enzovoort. Nu ben ik blij als ik om half elf in bed lig en ik een hele nacht kan doorslapen.’
Pepe knikt.
‘Tja, jullie zijn beide moeders en dat vraagt nou eenmaal veel van iemand. Meer dan wanneer je nog een vrijgezel en onbezorgd leven leidt.’
‘Nou, onbezorgd was het niet… Ik kon de eindjes net aan elkaar knopen,’ zeg ik terwijl ik naar buiten kijk en me afvraag waar ik het aan verdiend heb dat ik zo’n geweldige man heb, een gezin en een prachtig huis met een geweldig uitzicht. In Spanje nota bene.
‘Weet ik, maar daar hoef je je geen zorgen meer over te maken, schat.’ Ik glimlach naar Pepe. Inderdaad. Geld is geen probleem meer. Het maakt misschien niet gelukkig, maar het haalt toch wel heel wat zorgen weg, hoor.
‘Over geld gesproken,’ zeg ik. ‘Wat moeten we een au pair eigenlijk betalen?’
‘Weet je wat?’ Pepe kijkt me aan en lacht. ‘Zal ik dat gedeelte regelen? Maak jij je daar nu maar niet druk om. Als je een goed gevoel bij haar hebt, huren we haar in, kosten wat het kost.’
‘O. Oké,’ zeg ik. Tja, wat moet ik anders zeggen? Ik vind het prima.
Om stipt één uur zie ik een klein, wit autootje voor de deur parkeren. Nieuwsgierig kijk ik naar buiten. Zou dat de au pair zijn? Pim komt naast me staan en drukt zijn gezicht tegen het glas aan.
‘Mama, wie is dat?’ vraagt hij. Ik aai hem over zijn bolletje. Wat moet ik eigenlijk zeggen tegen Pim? De oppas? Het woord au pair zegt hem niets.
‘Iemand die mama misschien soms komt helpen.’
‘Oké,’ zegt hij en hij loopt weg en gaat met zijn houten treinbaan spelen. De deurbel gaat en ik loop opgetogen, maar ook een beetje zenuwachtig naar de deur.
‘Hoi. Ik ben Kim.’ Een vrolijke meid van ongeveer een jaar of achttien á twintig steekt haar hand uit.
‘Tanja, welkom,’ zeg ik en ik lach vriendelijk naar haar. ‘Kom binnen.’ We lopen de woonkamer in en ze merkt als eerste Pim op.
‘O hallo, grote kerel. Ben jij een mooie treinbaan aan het bouwen?’ Pim kijkt naar Kim en dan naar mij. Vervolgens kijkt hij weer naar Kim en begint te praten.
‘Ja, kijk. Dit is Thomas en dit is Percy en dan gaan ze naar de grot en…’ Pim praat aan een stuk door en ik sta enigszins verbaasd te kijken dat hij zo’n heel gesprek begint met iemand die hij nog nooit gezien heeft. Kim haakt met gemak op zijn spel in en speelt zelfs heel even mee.
‘Ik ga nu even met je mama praten, is dat goed?’ vraagt ze aan Pim als ze hem over zijn hoofd streelt.
‘Ja,’ zegt Pim en hij speelt verder met zijn treinbaan. Ik loop met Kim naar de ander kamer, maar ga zo zitten dat ik zicht heb op Pim.
‘Je bent in elk geval goed met kinderen,’ zeg ik als opening van ons gesprek.
‘Tja, dat is wel een voorwaarden denk ik?’ zegt ze lachend.
‘Mag ik vragen hoe oud je bent, Kim?’
‘Ik wordt volgende week negentien.’
‘Oké. En waarom wil je graag als au pair werken?’ Ik heb voordat Kim kwam nog een aantal dingen opgezocht op internet, zoals wat je een mogelijke au pair allemaal moet vragen.
‘Ik hou ervan om met kinderen bezig te zijn, maar ben ook niet vies van huishoudelijke klusjes. Bovendien hou ik van koken en vind ik het fijn om iets voor iemand anders te kunnen betekenen.’ Dat is een heel correct antwoord, moet ik toegeven.
‘Goedemorgen!’ hoor ik plotseling achter me. Het is Hilde. ‘O sorry, je hebt bezoek.’ Ze kijkt verward om haar heen en haar blik valt op de klok. ‘Hè? Is het al zó laat?’ Hilde kijkt me geschrokken aan en ik knik. ‘Sorry, ik eh, had het nodig geloof ik. Ik ga wel even met Pim spelen,’ zegt ze en ze wijst naar de kamer, waar Pim nog steeds met zijn treinen bezig is. Ik knik goedkeurend en lach.
‘Dat is mijn beste vriendin, Hilde. Ze logeert hier een weekje en heeft gisteren iets te veel gedronken,’ verklaar ik.
‘O, haha, moet kunnen af en toe,’ zegt Kim en ze lacht ook.
‘Mevrouw, mag ik iets vragen?’
‘Mevrouw? Zeg alsjeblieft Tanja, anders voel ik me zo oud!’
‘Goed, Tanja dan. Ik vroeg me af waarom u op zoek bent naar een au pair? U lijkt alles onder controle te hebben.’ Ik schiet in de lach.
‘Sorry, ik lach je niet uit. Schijn bedriegt. En het is alsof de duivel ermee speelt, maar ik heb de zin nog niet uitgesproken of ik hoor een oorverdovende krijs door de babyfoon galmen. Kim kijkt verbaasd op. ‘Daarom…’ Ik knik naar de babyfoon. ‘Wacht maar even…’ zeg ik vervolgens en ik blijf naar de babyfoon kijken. Het duurt vast niet lang. Een paar seconden nadat Anna voor de derde keer uithaalt is Lucas ook wakker. Zijn huil is schokkeriger en minder dramatisch. Het klinkt meer zoals: haal me bij dat jankende kind vandaan!
‘O…’ zegt Kim met grote ogen. U heeft nog meer kinderen…’ Ik knik bevestigend.
‘Een tweeling van bijna twaalf weken.’ Ik sta op om naar boven te lopen.
‘Ga je mee?’ vraag ik. Kim staat op en loopt achter me aan.
‘Hilde, ik ga even met Kim naar boven, let jij even op Pim?’
‘Zekerweten!’ Hilde wordt als klimtoestel gebruikt terwijl ze haar duim naar me opsteekt.