Pepe komt de keuken binnen met drie grote, zware boodschappentassen in zijn hand.
‘Zo, nu de luiers nog,’ zegt hij en dan pas merkt hij Kim op. ‘O, hallo!’ zegt hij en hij loopt naar haar toe om haar de hand te schudden. ‘Ik ben Pepe.’ Behendig steekt Kim haar hand uit terwijl ze Lucas met haar ander hand heen en weer wiegt.
‘Kim, uw au pair,’ zegt ze en ze kijkt naar mij. Ik knik bevestigend.
‘Ik heb haar direct aangenomen,’ zeg ik blij. ‘Ze is zó goed!’ Kim lacht. ‘Volgende week komt ze officieel, maar vandaag wilde ze graag blijven om te kijken hoe ons gezin in elkaar zit,’ verklaar ik.
‘Wat een goed idee,’ zegt Pepe. ‘O en zeg maar je,’ zegt hij tegen Kim. Hij kijkt naar Lucas die tevreden in Kims armen ligt. ‘Zo te zien is hij het er ook mee eens,’ zegt hij en hij knipoogt.
‘Ja, ik geloof het ook,’ zegt Kim lachend.
Toen ik Lucas en Anna ging halen was Kim gesmolten. Ze was zo blij om de twee huilende hummeltjes te zien. Dat gaat waarschijnlijk nog wel over. Het is altijd leuk om kleine baby’s te zien. Huilend of niet, maar als ze maar door blijven huilen en ze er vervolgens voor zorgen dat je helemaal niets meer in huis gedaan krijgt is het ineens een stuk minder leuk. Kim bleef heel rustig en tot mijn grote verbazing werd Lucas meteen rustig toen ze hem oppakte. Ik ben benieuwd of dat de volgende keer ook lukt met onze dramaqueen. Ze bood vervolgens aan om de hele middag te blijven. Gratis. Zo konden we allebei kijken of het ons beviel. Mocht een van ons er geen goed gevoel bij hebben dan hoefde ze aan het einde van de dag alleen nog maar afscheid te nemen. Ik was echter zo enthousiast over haar, dat ik na twee uur al wist dat ze moest blijven. Dat moest gewoon. Alleen al het feit dat ik niet twee baby’s tegelijk hoefde te voeden was een verademing. En dat er iemand was die naar Pim keek als ik even aan het eten bezig was. Of dat Kim zei dat ze de was wel op zou hangen zodat ik even kon gaan zitten. Geweldig gewoon.
‘Tot volgende week!’ zeg ik en ik zwaai nog even voordat ze in haar auto stapt. Ze zwaait vrolijk terug en toetert terwijl ze wegrijd.
‘Die meid is fantastisch!’ zegt Hilde als we aan het avondeten zitten.
‘Ja, ik denk dat ze een goede match is,’ zegt Pepe en hij stopt een hap eten in zijn mond.
‘Ja, ze is geweldig!’ zeg ik blij. ‘Ik had nooit gedacht dat ik zo snel iemand toe zou laten, maar man, dit hadden we meteen vanaf het begin moeten regelen! Dat had me zó veel stress en ellende bespaard.’
‘Eh, jij was degene die het niet wilde, weet je nog?’ herinnert Pepe me.
‘Ja, ja, ik weet het,’ zeg ik schuldig.
‘Dank jullie wel allebei. Jullie hebben me een soort van overgehaald. Hilde, als jij niets had gezegd tegen Vera had ik Kim nooit ontmoet.’
‘Graag gedaan,’ zegt ze en ze knipoogt.
‘En dames, wat gaan jullie morgen doen?’ vraagt Pepe.
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, Hilde is hier niet voor niets op vakantie. Jullie moeten wel iets leuks gaan doen!’
‘Maar we hebben gisteren al iets leuks gedaan,’ zeg ik.
‘Ja en? Mag het dan morgen niet meer?’ Pepe kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hilde kijkt van Pepe naar mij en weer terug.
‘Wij redden ons wel,’ zegt hij. Ik kijk naar Hilde en haal mijn schouders op. Dit laat ik me geen twee keer zeggen.
‘Dagje naar het strand?’ Ik kijk haar vragend aan.
‘Ik vind het prima,’ zegt ze.
‘Mooi, jullie gaan een dagje naar het strand. Gezellig!’ zegt Pepe en hij eet verder. Hilde stopt met eten en kijkt Pepe aan. Hij merkt het op en de vork met eten blijft voor zijn mond hangen.
‘Is er iets?’ Hilde houdt haar hoofd scheef. Ze lijkt na te denken.
‘Het is alleen…’ Ze stopt met praten en denkt weer na. ‘Je bent echt te perfect voor woorden, Pepe. Ik geloof het gewoon bijna niet.’
‘Perfect?’ vraagt hij lachend. ‘No way! Ik ben heus niet perfect.’
‘Jawel.’ Hilde klinkt vastberaden. ‘Je bent wel perfect.’ Heel even werpt ze een blik op mij, maar richt haar blik dan weer op Pepe. ‘Je ziet er belachelijk goed uit, kunt zingen, bent beroemd, hebt geld genoeg om je nooit meer zorgen hoeven te maken.’ Hilde haalt even adem. ‘Je hebt de geweldigste vriendin die je je ooit kunt wensen, want Tanja is een schat,’ zegt ze en ze kijkt even naar me. ‘Je ben attent, romantisch en zo…’ Ze denkt na. ‘Zo…’ Hilde zoekt naar het juiste woord. Ze haalt haar schouders op. ‘Je bent gewoon bijna te mooi om waar te zijn!’ zegt ze uiteindelijk en er loopt een traan over haar wang. O god, ik denk dat ze een beetje Sean issues heeft.
‘Gaat het?’ vraag ik en leg een hand op haar arm. Ze probeert de tranen weg te knipperen.
‘Ja hoor. Het is alleen moeilijk om te zien hoe perfect jullie zijn.’
‘We zijn niet perfect,’ stel ik haar gerust. ‘Ik ziet her af en toe jankend op de bankt omdat ik niet weet hoe ik het allemaal moet regelen.’
‘Ja, maar toch… Jullie hebben het voor elkaar. Ondanks alles wat jullie doorstaan hebben de afgelopen jaren, werkt het gewoon. Jullie werken. Jullie zijn echt het perfecte paar.’
‘We hebben ook wel eens ruzie hoor!’ verzeker ik haar.
‘Ja,’ bevestigd Pepe. ‘En ik wordt bijvoorbeeld wel eens gek van al die rotzooi die Tanja altijd maakt,.’ Ik kijk hem verbaasd aan. O? Daar heeft hij nog nooit iets van gezegd.
‘Welke rotzooi bedoel je?’ vraag ik met een kleine irritatie in mijn stem.
‘Gewoon… Alles wat je zoal rond laat slingeren.’
‘Wat dan?’ Hilde kijkt een beetje paniekerig om zich heen.
‘Sokken, onderbroeken, wattenschrijfjes, kleding van de kinderen…’ Pepe noemt met gemak een hele rits voorbeelden. In gedachten ga ik na of het klopt en tot mijn spijt moet ik toegeven dat ik inderdaad af en toe de was laat slingeren, de wattenschijfjes op de wasbak laat liggen en de kleding van de kinderen soms gewoon op de grond mik, omdat ik het nou eenmaal even kwijt moet en de commode al vol staat. Toch wil ik dat niet toegeven.
‘Alsof jij nooit iets laat rondslingeren?’ zeg ik demonstratief.
‘Wat dan?’ vraagt Pepe. Ik denk na. Ik denk heel hard na, maar er komt niets in me op.
‘Nou… Gewoon. Dingen. Ik weet zo één, twee, drie niets te bedenken, maar je laat heus ook wel eens dingen slingeren hoor!’ Hilde bijt op haar onderlip. Ik zie dat ze moeite heeft om niet in lachen uit te barsten. Ze weet hoe ik ben. Ze kent me. Ze weet dondersgoed dat ik een enorme chaoot en een sloddervos ben.
‘Zeg, naar welk strand gaan we morgen eigenlijk?’ Hilde voorkomt een ruzie tussen Pepe en mij. Ze hoeft heus niet te denken dat we nooit ruziën, want dat is niet zo. We zijn ook een gewoon stel dat om de zoveel tijd een ruzie heeft om het een of ander.
‘Zie je wel, we zijn niet zo perfect.’ Pepe knipoogt naar Hilde, die ongemakkelijk lacht.
‘Oké,’ zegt ze en ze kijkt naar mij. ‘Maar waar gaan we morgen dan heen?’ vraagt ze nogmaals. Ik denk na.
‘Weet ik nog niet,’ zeg ik terwijl ik in gedachten de stranden voor de geest haal die ik hier weet te vinden. ‘We kijken wel.’ Ik haal mijn schouders op. Hilde knikt.
De volgende ochtend zitten we al op tijd in de auto naar het strand. Het beloofd een warme dag te worden, het strand is een eindje rijden en ik wil optimaal gebruik maken van deze dag, dus vandaar.
‘Sorry dat ik jullie gisteren in een soort ruzie liet verzeilen.’
‘Ach, het was niets. We hebben heus wel vaker van dit soort ruzies hoor,’ stel ik haar gerust.
‘Ik voelde me er nogal ongemakkelijk bij. Zo begon het namelijk ook bij Sean en mij…’ Hilde staart naar buiten.
‘Maak je geen zorgen. We gaan trouwen! We gaan heus niet uit elkaar vanwege een ruzie. Bovendien is jullie situatie heel anders dan die van ons.’
‘Hoezo anders?’ vraagt Hilde terwijl ze haar blik naar buiten gericht laat.
‘Gewoon. Anders. Jullie kenden elkaar misschien niet zo goed en waren niet per se van plan om een gezin te stichten.’
‘En jij wel?’ vraagt Hilde, die nu naar me kijkt. ‘Jij kende Pepe ook maar één dag en je was al zwanger van hem!’
‘Maar dat wist ik niet!’
‘Nee, ik toch ook niet?! Ik kwam er ook pas zes weken later achter!’ Ik zwijg even. Hilde heeft een punt.
‘Klopt. Zo bedoel ik het ook niet. Ik bedoel dat jij Sean hebt moeten leren kennen toen je zwanger was en jullie niet per se met elkaar door het leven zouden gaan als jullie geen kindje hadden gekregen. Ik wist dat ik in Pepe de man van mijn leven had gevonden.’
‘Na één dag?’ Hilde kijkt me fronsend aan. ‘Kom op, Tan. Dit is onzin.’
‘Ik bedoel alleen dat Pepe en ik een klik hadden, dat we graag met elkaar verder wilde, maar dat het een lastige situatie was. Jij en Sean zijn min of meer bij elkaar gekomen door de zwangerschap en Pepe en ik waren al bij elkaar.’
‘Ja, ja, ik snap wat je bedoeld,’ zegt Hilde een tikkeltje geïrriteerd. ‘Ik begrijp alleen niet waar je met dit gesprek heen wilt.’
‘Ik ook niet,’ biecht ik op. We kijken elkaar kort aan en schieten dan in de lach.
‘Mannen ook… Ze maken altijd alles moeilijker dan het moet zijn,’ zegt Hilde. Dat ben ik met haar eens. Ze hebben overal commentaar op. Vragen telkens of het wel nut heeft wat je doet en of je het niet beter zo of zo kan doen.
‘Kom, laten we niet bekvechten, we gaan er een leuke dag van maken,’ zeg ik opgewekt. ‘Een beetje flirten met van die fitte beachboys en zo.’ Ik knipoog naar Hilde. Ze schiet in de lach.
‘Misschien ontmoet ik hier ook wel de man van mijn leven,’ grapt ze.
‘Wie weet…’ zeg ik lachend. ‘Wie weet…’
Drie uur later is Hilde helemaal hoteldebotel. Ze heeft het niet meer. Ik kijk naar hoe ze met Juan staat te praten bij zijn uitkijkpost. Ze lijken wel een verliefd stel pubers. Ik glimlach. Ach, heeft Hilde ook even iets anders aan haar hoofd. Een lekker potje flirten met een van de strandwachten is wel het minste wat ze verdient na al die ellende met Sean.
Ik geniet ondertussen van de zon en van de rust. Ondanks dat er genoeg mensen om me heen zijn op het strand. Even geen ‘mama!’ en geen gehuil. Gewoon een normaal, volwassen leven.
‘Hij is echt geweldig!’ zegt ze met een glimlach van oor tot oor als ze weer bij me komt liggen. Ik moest hem nu even zijn werk laten doen, maar we hebben afgesproken dat we vanavond gaan uiteten! Cool hè?’ zegt ze.
‘Zeker.’ Ik knik terwijl ik mijn zonnebril omhoog schuif.
‘Hij komt me bij jou ophalen. Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik hem je adres gegeven hebt?’ vraagt ze.
‘Nee, hoor, dat is prima.’ Ik kijk naar Hilde die glimlachend op haar handdoek plaatsneemt en van de zon geniet.