Om exact half negen staat Kim voor de deur.
‘Goedemorgen,’ zegt ze vrolijk.
‘Goedemorgen, kom binnen,’ zeg ik. ‘Wat ben ik blij dat je er bent!’ zeg ik gemeend. Na het supermarkt incident van gisteren weet ik het zeker: ik heb hulp nodig.
‘Ik had gisteren al kunnen beginnen hoor,’ zegt Kim met een knipoog.
‘Ja, ja weet ik, maar het leek Hilde en mij leuk om nog één dagje met de kids door te brengen,’ verklaar ik.
‘Was het een leuke dag?’ vraagt Kim, terwijl ze naar binnen loopt.
‘Eh… ja. Heel… verrassend, zal ik maar zeggen.’ In gedachten zie ik de kinderwagen, bedekt met wit poeder, Pim die koekjes eet en Hilde die zich geen raad meer weet. Het was inderdaad een verrassende dag. Ik had nooit gedacht dat hij zo zou verlopen.
‘Wil je je spullen meteen naar boven brengen?’ vraag ik. Kim knikt bevestigend. Ik kijk naar het kleine, roze rijkoffertje dat ze mee naar binnen heeft genomen. Zou de rest nog in de auto liggen? Kim ziet dat ik naar het koffertje kijk.
‘Ik hou van minimalistisch reizen,’ zegt ze. ‘Ik hou sowieso van minimalisme,’ verklaard ze.
‘Ah,’ zeg ik, terwijl ik geen idee heb wat ze daar precies mee bedoeld.
‘Dus dit is alles?’ vraag ik voor de zekerheid. Ze knikt en lacht.
‘Oké, dat is inderdaad minimalistisch.
‘Waar zijn de kids?’ vraagt ze als we de trap op lopen.
‘Pepe is even met ze naar het park. Ze hadden echt even wat buitenlucht nodig. Vooral de tweeling. Ze bleven maar aan het huilen.
‘Ah, zo,’ zegt Kim en ze tilt haar koffertje op het bed.
‘Wat ziet de kamer er anders uit,’ merkt ze op terwijl ze de logeerkamer bekijkt.
‘Ja, we hebben het een beetje opgevrolijkt en aangekleed.’
‘Ik vond het anders al prima hoe het was, hoor.’
‘O,’ zeg ik ongemakkelijk. ‘Ik vond het zo kaal…’
‘Dat heet minimalisme,’ antwoord ze en ze knipoogt.
‘Nou, eh, je mag het inrichten naar je eigen smaak. Dit is tenslotte voorlopig jouw kamer,’ geef ik als antwoord.
‘Dat komt wel goed,’ verzekerd ze me en ze begint met het uitpakken van haar koffer.
‘Ik laat je even, als je klaar bent kom je maar even gezellig wat drinken, goed?’ Kim knikt.
Ik loop naar beneden en probeer me ondertussen voor te stellen hoe Kim zelf de kamer zou hebben ingericht. Wat is minimalisme eigenlijk? Nadat ik het water voor de thee heb aangezet, besluit ik op mijn telefoon te zoeken naar wat minimalisme is. Goh, het kan heel ver gaan. Er zijn mensen die alleen een lamp, een stoel, een bed en een simpel kooktoestel in hun huis hebben staan. Kim zal toch niet zo iemand zijn? Dit huis is precies het tegenovergestelde. En dan heb ik het nog niet eens over de hoeveelheid speelgoed die er in dit huis rondzwerft. Wat nu als ze zich hier niet op haar gemak gaat voelen? Ik lees verder. Gelukkig zijn er ook mensen die iets meer spullen in hun bezit hebben en evengoed minimalisten zijn. Ik denk dat het er om gaat dat je eigenlijk alleen maar spullen bezit die nuttig zijn of waar jij blij van wordt? Tenminste, dat begrijp ik uit de artikelen die ik net gelezen heb. Daar zit wel wat in natuurlijk. Ik kijk de keuken rond. Mijn oog valt als eerste op de keukenmachine die ik per se wilde hebben, zodat ik gezonde sapjes kon maken en deeg om zelf taarten te bakken en zo. Ik heb het ding maar één keer gebruikt en alles ging mis. Sindsdien heb ik het apparaat genegeerd. Het staat eerlijk gezegd alleen maar in de weg. Dan valt mijn oog op onze espressomachine. Nog zoiets. Hij wordt nauwelijks gebruikt, aangezien ik bijna nooit koffie drink en Pepe bijna nooit thuis is en als hij thuis is, dan drinkt hij het liefst iets koels. De dubbele oven heb ik nog nooit gebruikt, maar goed, die zat al in de keuken toen we dit huis kochten. Pepe zei dat het ideaal was, twee ovens. Het zal best, maar ik weet niet precies waarvoor. De ijsblokjesmachine die in de koelkast gebouwd zit heb ik eigenlijk ook maar zelden gebruikt, bedenk ik me nu, maar ook die zat er al in. Ik wilde altijd al zo’n koelkast hebben, maar waarom eigenlijk?
‘Zit je je zonden te overdenken?’ hoor ik Kim plotseling zeggen. Ik schrik op uit mijn gedachten.
‘Eh, ja. Nee… Ik…’ Ik denk even na. ‘Omdat jij het net over minimalisme had, dacht ik, ik zoek het eens op. Toen liet ik mijn blik eens door de keuken glijden en kwam al meteen op een aantal dingen uit die we nooit gebruiken.
‘Ah,’ Kim lacht. ‘Ik kan je er wel iets meer over vertellen als je erin geïnteresseerd bent?’ ze kijkt me vragend aan terwijl ze de waterkoker pakt.
‘Thee?’ vraagt ze. Ik knik, maar bedenk me dat ik hier woon en haar moet verzorgen. ‘Maar dat is mijn taak!’ zeg ik snel.
‘Hoezo?’ Kim trekt haar wenkbrauw op. ‘Ik ben hier toch om je te helpen?’
‘Ja, maar…’ Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken.
‘Ik vind het niet erg hoor. Ik zorg graag voor andere mensen,’ zegt ze. Nou oké dan…
In het uur dat volgt legt Kim me van alles uit over het minimalisme. Het is wel een beetje wat ik ervan verwacht had, maar toch ook weer niet.
‘Ik heb ooit een boek gelezen en dat heeft mijn kijk op materialistisch dingen zo veranderd,’ zegt Kim. ‘Ik heb het meegenomen. Ik zal het je straks geven. Ik ga nu eerst even de was doen, want ik heb hier lang genoeg zitten niksen.’ Kim staat op, ruimt haar kopje op en loopt naar de berg was die ligt te wachten. Verward blijf ik achter aan de keukentafel. Is er nu echt iemand in mijn huis die voor mij mijn was gaat doen? Dat is toch raar? Het is toch mijn was? Ik sta op en loop naar de waskamer.
‘Zeg, ik kan je best helpen, hoor,’ begin ik. Ik kijk hoe Kim behendig een groot beddenlaken opvouwt tot een compact pakketje. Hoe doet ze dat? Ik sta bijna met open mond te kijken. Ze pakt het volgende laken. Ik kijk aandachtig, maar kan het niet helemaal volgen wat ze doet.
‘Hoe… hoe doe je dat?’ vraag ik overdonderd. Kim schiet in de lach.
‘Gewoon. Op de juiste manier vouwen.’ Ze haalt haar schouders op.
‘Gewoon… Ik vind dat niet zo gewoon, hoor. Bij mij zien de hoeslakens er alleen zo uit als ik ze uit de verpakking haal. De rest van hun leven brengen ze gekreukt door. Ik denk dat ik het niet een vouwen kan noemen wat ik doe. Het is meer proberen om het laken te transformeren tot een formaat wat in de kast past. Hoe, dat is elke keer weer anders.’ Ik haal mijn schouders op. Kim schiet in de lach.
‘Kom hier, dan leer ik het je,’ zegt ze. Ik loop naar haar toe en kijk aandachtig.
‘Eerst vouw je deze hoeken samen,’ zegt ze. Ik kijk naar wat ze doet. ‘Dan pak je deze twee en die doe je binnenstebuiten daar weer in.’ Het wordt al lastig om te volgen, moet ik zeggen. ‘Dan draai je deze zo en die zo en dan vouw je deze samen en die nog een keer en dan heb je dit.’
‘Ja… Daar snap ik dus niks van,’geef ik toe. Kim lacht weer.
‘Het geeft niet, je moet het gewoon een keer doen,’ zegt ze en ze overhandig me het volgende laken. ‘Doe precies wat ik zeg en dan lukt het je.’
Ik pak het laken vast en volg alle instructies op die Kim me geeft. Tot mijn grote verbazing heb ik een perfect opgevouwen laken in mijn hand! Waarom heb ik dit niet eerder geleerd? Waarom heb ik mijn hele leven doorgebracht met de gedachte dat hoeslakens on-opvouwbaar zijn? Waarom heeft mijn moeder mij dit niet geleerd? Dit is iets wat iedereen moet weten!
‘Het is gelukt!’ zeg ik euforisch en ik kijk Kim aan. ‘Het is gelukt!’ herhaal ik lachend.
‘Ik zei toch dat jij dat ook kon.’
‘Ik… ik ben sprakeloos.’
‘Laat mij de rest nu maar doen. Ga jij maar iets anders doen. Of ga even niets doen, dat is misschien nog beter.’ Kim glimlacht naar me. Niets doen. Wanneer is de laatste keer dat ik echt niets heb gedaan? Dat is praktisch onmogelijk met een tweeling en een vierjarig kind.