Vijf maanden later
Bezweet zet ik de laatste doos in de keuken neer.
‘Zo, dat waren ze. De wagen is leeg,’ zeg ik terwijl ik hijgend op de rand van de tafel leun. ‘Mijn god wat heb jij veel spullen!’
‘Ach, dat valt toch wel mee?’ vraagt Hilde terwijl ze kijkt wat er in de doos zit en hem bij de juiste categorie indeelt.
‘Valt wel mee? Nou, ik had anders maar één verhuiswagen nodig. Jij twéé!’
‘Ik kan nu eenmaal niet goed afstand doen van dingen.’ Hilde haalt haar schouders op. Ik moet denken aan het minimalisme van Kim. Ze zou zich een hoedje schrikken als ze zag hoeveel spullen Hilde in haar bezit heeft.
‘En dames?’ Juan komt binnenlopen en geeft Hilde een dikke kus. Ze zijn zo verliefd. Het is zo leuk om te zien. Hilde heeft die dag dat we naar het strand gingen inderdaad de man van haar leven ontmoet. Althans, daar lijkt het op.
‘Hij is echt geweldig!’ had ze die avond toen we naar huis reden gezegd. Ze bleven na het vertrek van Hilde met elkaar in contact en zijn een aantal keer naar elkaar toegevlogen. Juan betaalde alle vluchten. Uiteindelijk besloten ze dat ze wilde samenwonen. In Spanje.
Aan de ene kant vond ik alles wel héél snel gaan, maar aan de andere kant vond ik het geweldig dat ze nu weer bij me in de buurt zou wonen. Voor Pim vond ik het ook leuk dat zijn vriendinnetje Emma weer kon komen spelen.
‘Jullie verdienen wel een drankje,’ zegt Juan en hij duikt de koelkast in en schenkt ons een heerlijk koud sapje in.
‘Ik kan het bijna niet geloven dat we weer bij elkaar in de buurt wonen,’ zegt Hilde hoofdschuddend. ‘In Spanje nota bene!’ zegt ze lachend.
‘Ja, dat had ik echt nooit gedacht,’ beken ik.
‘Op ons!’ Hilde heft haar glas met sap in de lucht.
‘Op ons!’ We klinken de glazen tegen elkaar. Oeps! Iets te hard. Ze breken. Het was mijn schuld. Ik proostte iets te enthousiast geloof ik. We kijken elkaar even aan en barsten dan in lachen uit.
‘Jij weer…’ zegt Hilde.
‘Laat maar dames, dat doe ik wel. Gaan jullie maar even in de tuin uitrusten,’ zegt Juan.
We lopen naar de tuin en zoeken een plekje in de schaduw.
‘Weet je al waar Pepe je morgen heen stuurt?’ vraagt Hilde.
‘Mij? Ons! Jij gaat mee hoor!’ zeg ik met groot opgezette ogen.
‘Ja… Ik ga zeker mee. Maar weet je al iets meer?’ vraagt Hilde nieuwsgierig.
‘Wat denk je nu zelf? Pepe is de meester der verrassingen…’
‘Klopt…’ zegt Hilde en ze kijkt voor zich uit. ‘Ik zorg in elk geval dat ik op tijd bij je ben, goed?’
Ik knik. Ik heb vandaag nog geen tijd gehad om aan de verrassing te denken, maar nu Hilde er weer over begint, vraag ik me weer af wat Pepe in hemelsnaam geregeld heeft. Ik moet om elf uur op een bepaald adres zijn en daar ligt een verrassing voor me klaar. Het adres krijg ik pas net voordat ik vertrek, zodat ik ook niet stiekem op internet kan opzoeken wie of wat het is.
‘Zeg, als je het niet erg vindt, ga ik zo weer richting huis. Ik wil Kim niet de hele middag alleen laten met de kinderen. Ze doet al zoveel voor ons.’
‘Ja is goed hoor.’ Hilde knikt. Ik drink mijn glas leeg en neem afscheid van Juan en Hilde.
‘Succes met opruimen,’ zeg ik en dan stap ik in de auto naar huis.
Onderweg denk ik aan hoe bizar deze situatie is. Ik woon, samen met mijn beste vriendin in Spanje. Hoeveel mensen zouden dat kunnen zeggen? Met een glimlach om mijn mond rijd ik verder. Een kwartiertje later stap ik de keuken binnen en schrik me een ongeluk. Kim kijkt me met grote ogen aan.
‘Eh, sorry… Het is een beetje uit de hand gelopen…’ zegt Kim radeloos. Ik weet niet waarom, maar het eerste wat ik doe is mijn telefoon pakken en een foto maken. Ergens ben ik opgelucht om het feit dat zelfs Kim niet altijd alles onder controle heeft, al lijkt dat meestal wel zo. Mijn keuken is veranderd in een slagveld. Anna en Lucas liggen allebei in de wipper en Pim smeert een of ander baksel in hun haar. Ze hebben iets wat op chocolade lijkt op hun kleding zitten en de grond is bedekt met wit poeder.
‘We wilde een taart bakken…’ zegt Kim verslagen. ‘Het liep alleen allemaal iets anders dan gepland…’ Ze kijkt beteuterd en ik kan er niets aan doen, maar ik barst in lachen uit. Kim kijkt me verbaasd aan.
‘Ben je niet boos?’ vraagt ze.
‘Boos?’ zeg ik lachend? ‘Nee joh!’ Ik kom niet meer bij! ‘Ik… Ik ben juist blij!’ zeg ik. Ze kijkt me niet-begrijpend aan.
‘Zo zag mijn huis er ongeveer elke dag uit voordat jij in huis kwam!’ zeg ik lachend. Haar blik wordt ontspannen en dan lacht ze ook.
‘Echt?’ vraagt ze. Ik knik terwijl ik sta te lachen.
‘Kom, het is niet erg.’
‘Ik dacht dat je boos zou zijn.’
‘Nee joh! Bovendien, ik ken mijn kinderen. Ik weet dat ze er een potje van kunnen maken.’ Ik richt me tot Lucas en Anna.
‘Kom, jullie gaan in bad!’ zeg ik en ik wijs naar boven. Lucas zet het nu op een schreeuwen. Hij haat het om in bad te gaan, vraag me niet waarom, maar dat is al zo sinds de dag dat hij geboren is.
‘Kom, kleine viespeuk,’ zegt Kim en ze pakt Lucas op. Anna heeft inmiddels mijn trommelvliezen weer een beetje opgerekt met haar kabaal.
‘Pim, ga je even mee naar boven?’ vraag ik rustig.
‘Nee!’ Hij gaat op de grond liggen.
‘Hij is boos omdat hij geen snoepje mocht,’ verklaart Kim.
‘Kom op, opstaan,’ zeg ik tegen Pim. Eigenwijs als hij is blijft hij liggen. Oké, goed dan. Dan blijft hij maar liggen. Ik loop met Kim en de tweeling naar boven en zet ze in bad. Anna vind het heerlijk. Lucas schreeuwt de longen uit zijn lijf. Ik zucht.
‘Zijn ze al de hele morgen zo?’ vraag ik aan Kim. Ze knikt.
‘Het spijt me! Waarom heb je niet gebeld dan?’
‘Ik wist dat je druk was met de verhuizing.’
‘Ja, maar ik kan je toch niet alleen in deze ellende laten zitten? De volgende keer gewoon bellen hoor!’ zeg ik.
‘Oké,’ zegt Kim en ze wast Anna’s haar. Het water kleurt bruin. ‘Het was gewoon nogal een hectische ochtend…’ geeft ze toe. ‘Het is best wel lastig nu de tweeling kan kruipen en dan gaat het gewoon eerder mis. Daarom had ik ze even in de wipper gezet, maar toen ging Pim met ze aan de slag.’
‘Ik weet het. Het is mijn fout. Ik moet je niet opzadelen met mijn drie kinderen en zelf weggaan.’
‘Nee! Dat maakt niet uit! Ik pas graag op ze.’
‘Weet ik, toch, maar het is niet niks. Pim kan soms erg dwars zijn en nu de tweeling zich kan voortbewegen is het allemaal nog veel ingewikkelder geworden,’ geef ik toe. De eerste twee dagen was ik enthousiast. Anna was de eerste die besloot te kruipen en de dag erna volgde Lucas. Het was leuk. Totdat ze allebei een andere kant op gingen en ik niet wist wie het ergste kattenkwaad uit zou kunnen gaan halen. Maar goed dat Kim er de meeste keren bij was, maar toch, het blijft lastig. Pepe vond het zelfs een uitdaging. Hij was pas drie dagen thuis en ik wilde hem testen. Ik vroeg hem of ik even in bad kon.
‘Natuurlijk schat,’ was zijn antwoord. Stiekem moest ik lachen. Hij had namelijk nog geen idee hoe heftig het op dit moment was nu de tweeling kon kruipen. Ze zijn dik zeven maanden en voor een tweeling best wel snel met kruipen. Ik ben benieuwd of ze ook snel zijn met praten en zo. We zullen zien. Ik ging dus lekker in bad, maar het bad was nog niet vol of ik hoorde beneden al een hoop Spaans gevloek. Heerlijk. Nu kon Pepe even ervaren hoe het was met een mobile tweeheid in huis en een kleuter die de boel terroriseert. Ik heb lachend in bad gezeten. Tien minuten. Langer hield ik het niet vol. Ik kon het gewoon niet laten om bij te springen. Kim had die dag vrij en was op bezoek bij een vriendin, dus ik heb Pepe maar verlost. Hij was me dankbaar.
‘Lieve schat. Zou jij niet eens een lekker vakantie kunnen gebruiken?’ vraag ik en ik kijk haar aan. Ze wend haar blik af. Kim heeft sinds ze bij ons is komen wonen maar twee keer een paar dagen vrij gehad, meer wilde ze niet, maar ik geloof dat ze toe is aan een nieuwe vakantie.
‘Weet je wat? Na de komende week pak jij twee weken vakantie, goed? Pepe is dat toch een week weer thuis en ik red me die andere week wel. Ik kan Hilde ook bellen als er iets is. Zullen we dat afspreken?’ Kim kijkt me hoopvol aan.
‘Fijn, dankjewel,’ zegt ze.
‘Graag gedaan. Dat is het minste wat ik voor je kan doen. Je werkt zo hard hier in huis.’
‘Maar ik doe het graag,’ zegt ze snel.
‘Weet ik.’ Ik knipoog naar haar. Ze doet het inderdaad graag. Ik heb haar in al die maanden maar een keer chagrijnig gezien en dat had een goede reden. Ze had ruzie gehad met haar beste vriendin. Dan zou ik ook chagrijnig zijn.
‘Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten,’ zeg ik en sla een arm om haar heen.
‘Dan moet je me geen vakantie geven,’ grapt ze.
‘Ik overleef het wel,’ grap ik terug.
Als de tweeling schoon is, krijgen ze hun hapje en daarna gaan ze lekker slapen. Pim is inmiddels niet meer boos en heeft tot mijn grote verbazing zelfs opgeruimd. Nou ja, hij heeft het geprobeerd. Hij heeft een handdoek gepakt en de vloer ermee gepoetst. Althans een poging gedaan.
‘Ik heb gepoetst!’ zegt hij. Ik schiet in de lach en geef hem een dikke knuffel.
‘Dankjewel lieve schat. Wat ben je toch een verstandige jongen,’ zeg ik tegen hem en voel dat hij zich trots voelt.
Pepe is laat thuis, maar ik wacht op hem. Ik vertel hem over de dag en dat ik nu wel eens wil weten wat die verrassing is die hij in petto heeft, maar hij laat niets los.
‘Wacht maar, je ziet het vanzelf wel,’ zegt hij plagerig.
‘O, de volgende keer moet je gewoon niet zeggen dat je een verrassing hebt en dan pas de verrassing onthullen op het moment zelf!’ zeg ik.
‘Nee, dan mis ik al deze voorpret, dat zou jammer zijn,’ zegt Pepe en hij knipoogt. Ik rol met mijn ogen. Ik zal nog tot morgenvroeg moeten wachten. Niet echt mijn sterkste punt, maar er zit niets anders op.