Hilde staat al op tijd voor de deur.
‘Nou dames, veel plezier!’ zegt Pepe en hij overhandigd mij een blaadje met een adres. ‘Geniet ook een beetje onderweg. Het is een mooie rit!’
‘Dankjewel, Pepe!’ zegt Hilde.
‘Tot straks schat,’ zegt Pepe en hij kust me op mijn wang.
‘Tot straks!’ zeg ik en ik rijd weg.
‘Zal ik snel opzoeken waar dit adres naartoe gaat?’ zegt Hilde, als we net weg zijn.
‘Jij denkt precies wat ik denk,’ zeg ik lachend. Hilde typt ijverig op haar telefoon, maar trekt een fronsend gezicht.
‘Hij vindt niks,’ zegt ze.
‘Hoe bedoel je niks?’
‘Gewoon zoals ik het zeg. Niks.’
‘Dat kan toch niet?’ Ik kijk even naar haar telefoon.
‘Het ligt in the middle of nowhere en en ik kan ook niet vinden wie of wat er op dat adres gevestigd is,’ zegt Hilde en ze krabt op haar hoofd. ‘Vreemd…’
‘Ja, dat is inderdaad vreemd,’ zeg ik. Waar zou Pepe ons toch naar toe sturen? Het is anderhalf uur rijden. Hij zei dat hij zeker wist dat ik hem dankbaar zou zijn, maar ik zou niet weten waarvoor. Ik bedoel, ik ben heel erg dankbaar voor heel veel dingen, maar ik zou niet weten waarom dit zo speciaal is.
‘Ach, we zien het wel als we aankomen,’ zegt Hilde en ze zakt onderuit terwijl ze het voorbijrazende landschap bekijkt. ‘Het is echt nog zo onwerkelijk dat ik nu in Spanje woon,’ zegt ze.
‘Ja, zeg dat wel. Maar wel tof. We hadden op ons zestiende nooit gedacht dat we dit allemaal mee zouden maken.’
‘Nee, inderdaad. Allebei zwanger van iemand die we net kennen, tegelijkertijd nog wel. Allebei stapelverliefd op een Spanjaard en uiteindelijk zijn we allebei in Spanje gaan wonen. Te bizar gewoon,’ zegt Hilde en ze schudt met haar hoofd.
‘Ja, maar ik ben blij dat je er bent!’ zeg ik. ‘Ik had eigenlijk helemaal niemand hier, ondanks dat de mensen hier heel vriendelijk zijn hoor, maar ik miste iemand om even op de koffie te gaan en zo.’
‘Hm, snap ik wel,’ zegt Hilde, die haar zonnebil opzet. ‘Het is wel al warm zeg.’ Ik lach. Ik heb er ook wel even aan moeten wennen, aan die hitte.
‘Hier moet het zijn,’ zegt Hilde na een tijdje en ze wijst naar een klein huisje. Ik parkeer de auto naast de weg.
‘Ik heb echt geen idee wat we hier gaan doen,’ zeg ik terwijl ik het vervallen huisje bekijk. We stappen uit en bekijken allebei het kleine huisje voor ons dat gebouwd is met rode bakstenen. Drie rijen ramen zijn voorzien van ouderwetse klapdeurtjes. Zijn zijn wit geschilderd. Als we dichterbij komen, zie ik een bordje naast de deur hangen. Taller staat erop.
‘Weet jij wat taller betekent?’ vraagt Hilde.
‘Geen idee, zo goed ben ik nou ook weer niet in Spaans. Iets met groter of zo?’ Ik haal mijn schouders op gluur door het raampje dat in de voordeur zit. ‘Ik was me iets aan het afvragen,’ zeg ik.
‘Wat dan?’ vraagt Hilde, maar ik krijg de kans niet om te antwoorden. De voordeur gaat open. Een klein vrouwtje met grijs haar staat in de deuropening. Ze draagt een gebloemde jurk tot net boven haar enkels, witte slippers en op haar hoofd staat een leesbril waaraan een koordje bevestigd is met allemaal kleine kraaltjes. Er steekt een potlood achter haar oor.
‘Debes ser Tanja?’
‘Si,’ zeg ik. Hilde kijkt me vragend aan.
‘Wat zei ze?’
‘Ze zei dat ik Tanja moest zijn.’
‘Aha,’ zegt Hilde en ze kijkt naar het vrouwtje. ‘Nou, we zijn dus in elk geval op de juiste plek. Wat zou deze vrouw voor ons in petto hebben?’
‘Geen idee,’ zeg ik terwijl ik vriendelijk naar de vrouw blijf lachen. De vrouw gebaart dat we binnen mogen komen, dus ik volg haar.
‘Tanja, ik vind het een beetje een vreemd iets…’ zegt Hilde terwijl ze de woning bekijkt waar we zijn binnengekomen. ‘Wat komen we hier in godsnaam doen?’
‘Jullie komen hier omdat ik een verrassing heb,’ antwoord de vrouw in het Nederlands. Hilde en ik kijken elkaar geschrokken aan. Ze heeft alles verstaan wat we zeiden. Ik voel dat mijn hoofd rood kleurt.
‘Ik ben Mia Konings. Ik woon al achtendertig jaar in Spanje, maar mijn Nederlands is nog steeds prima,’ zegt ze met een knipoog. Ik lach een beetje ongemakkelijk.
‘Kom maar met me mee, dan laat ik jullie zien waarom Pepe jullie hierheen gestuurd heeft.’ Ik kijk Hilde even aan en volg mevrouw Konings. We gaan naar de bovenverdieping. In een klein kamertje staat een naaimachine, een paspop en overal waar ik kijk liggen lappen stof. Het ruikt hier ook stoffig. Ik voel een nies opkomen. Ik probeer hem te onderdrukken, maar het lukt niet.
‘Gezondheid,’ zegt mevrouw Konings. Ik knik beleefd. ‘Let niet op de rommel, alsjeblieft. Ik zit midden in een project.’
‘Ah, oké,’ zeg ik. Plotseling realiseer ik me waar ik ben. Het is een naaiatelier.
‘Mag ik vragen wat we hier doen?’ hoor ik Hilde vragen.
‘Nou…’ mevrouw Konings maakt een grote kast open, maar ik kan niet zien wat er in zit. De deur blokkeert het zicht. ‘Ik sprak een tijdje geleden met meneer Reyes,’ gaat ze verder. ‘En hij heeft me een en ander uitgelegd.’ Wat heeft hij uitgelegd? Mevrouw Konings schuift kleerhanger na kleerhanger opzij totdat ze eindelijk stopt. ‘Ah, daar is hij!’ zegt ze en ze pakt iets uit de kast. Als ze de deur dichtklapt zie ik een grote zwarte kledingzak. ‘Ik ben dus aan de slag gegaan en ik moet zeggen, het was geen gemakkelijke klus.’ Met een grote beweging veegt ze alle stukken stof die op de tafel lag op de grond en ze legt de kledingzak op tafel. Ik begin een raar onderbuikgevoel te krijgen en kijk Hilde gespannen aan. Ze is geloof ik net zo gespannen als ik.
‘Maar het is me gelukt.’ Ze ritst de zak open. Ik ben dichterbij komen staan en kijk gespannen naar wat er gaat komen. ‘Als het goed is…’ Mevrouw Konings haalt een kledingstuk uit de zak. ‘Is dit jouw trouwjurk, Tanja.’ Ze tilt de jurk hoog boven haar hoofd op, om te zorgen dat hij niet op de grond hangt. Ik sla mijn handen voor mijn mond en kan mijn ogen niet geloven.
‘Oh! Maar… Hoe? Wanneer? Ik….’ Ik kom niet uit mijn woorden. Langzaam loop ik naar de jurk en pak hem vast. Ik dacht dat Pepe hem weggegooid had toen ik eruit gescheurd was. Ik heb de jurk namelijk nooit meer gezien.
‘Hilde, kijk! Het is de jurk uit Spanje!’ zeg ik. Ik geloof mijn eigen ogen niet. Mevrouw Konings legt de jurk op de hoes.
‘Sorry, hij is een beetje zwaar om zo lang vast te houden.’
‘Wat geweldig!’ zeg ik, nog steeds verrast. Hoe krijgt hij het toch telkens weer voor elkaar?
‘Wil je hem passen?’ vraagt mevrouw Konings en ik knik hevig ja. ‘Je kunt je omkleden in de kamer hiernaast,’ zegt ze en ze wijst me de weg. Hilde neemt de jurk mee. Ik kan het nog steeds niet geloven, maar het is echt de jurk uit Spanje! Terwijl ik in de jurk stap, vraag ik me af of hij wel zal passen, aangezien ik er toen uit gescheurd ben en inmiddels nog een ietsepietsie ben aangekomen na de zwangerschap van de tweeling, maar alle twijfel valt weg als ik hem aan heb. Ze heeft hem ruimer gemaakt! En je ziet er helemaal niets van! Geweldig dit. Ik krijg tranen van vreugde in mijn ogen. Hij past! Ik ben zo blij.
‘Hij staat je geweldig,’ zegt Hilde, die me helpt met het dichtmaken van de jurk. ‘Kom we gaan hem mevrouw Konings laten zien.’ Ik loop achter Hilde aan.
‘O kindje, hij staat je prachtig!’ zegt ze en ze vouwt haar handen samen voor haar borst.
‘Hij past perfect! Hoe heeft u dat voor elkaar gekregen?’ Ze begint te lachen.
‘Die aanstaande van je is een slimme kerel. Hij heeft een van je kledingstuk ken opgemeten dat je op dit moment perfect past, dat heb ik vergeleken met de jurk en die maat heb ik aangehouden.’
‘Wat een stiekemerd!’ zeg ik lachend. ‘Dank u wel, mevrouw Konings. Dank u wel.’
‘Geen dank, kind. Ik ben al lang blij dat hij past. Het was aardig wat werk, maar als ik je dan zo zie staan, dan is het dat allemaal waard.’ Ze glimlacht naar me in ik voel me opeens intens gelukkig.
‘O Hilde, dit is echt geweldig!’ zeg ik met tranen in mijn ogen. Ik weet niet of die tranen komen omdat ik de jurk zo mooi vind, of omdat Pepe me zo verrast heeft, of misschien om beide redenen, maar het maak niet uit. Ik heb weer een trouwjurk.
‘Die vent van jou is echt niet meer normaal. Jij mag echt in je handjes knijpen van geluk, Tanja. Weet je dat?’ Hilde kijkt me met een amusante blik aan. Ik glunder. Ze heeft gelijk. Alle pech op de wereld kan het niet overwinnen van het geluk dat ik heb sinds ik Pepe aan mijn zijde heb staan.
‘Je vriendin heeft gelijk,’ beaamt mevrouw Konings. ‘Het is heel bijzonder dat hij dit allemaal voor je geregeld heeft. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt,’ zegt ze met een grote glimlach om haar mond. ‘Wil je hem aan houden of toch liever in de kledinghoes mee naar huis nemen?’ vraagt ze na een paar minuten. Ik schiet in de lach.
‘Laten we hem maar veilig in de hoes hangen, dan kan er niet weer iets mis gaan,’ zeg ik en ik lach naar haar.
Hilde helpt me met uitkleden en mevrouw Konings hangt de jurk voorzichtig terug in de hoes.
‘Zo, ik zou zeggen: geniet van je bruiloft, meid. Je ziet er in elk geval prachtig uit en die man van je is een echte heer.’ Mevrouw Konings pakt mijn handen vast en kijkt me aan. ‘Laat hem nooit meer gaan, alsjeblieft.’
‘Dat was ik niet van plan. Dank u wel voor al het werk!’ zeg ik en plots bedenk ik me iets.
‘Eh, wat krijgt u eigenlijk voor het vermaken van de jurk?’ Ik heb helemaal geen geld meegenomen.
‘Oh, maak je daar maar niet druk om. Dat is allemaal al geregeld.’ Ze knipoogt naar me.
‘Oké,’ zeg ik langzaam. ‘Nogmaals heel erg bedankt.’ Ik laat haar handen los en loop naar de jurk. Ik pak de hoes van tafel en knik nogmaals beleeft.
‘Kom, ik laat jullie dames even uit,’ zegt mevrouw Konings en ze gaat ons voor. Lachend kijk ik over mijn schouder naar Hilde, die terug lacht.
‘Tanja, ik wens je de mooiste dag van je leven en dat jullie nog lang en gelukkig samen mogen leven.’ Mevrouw Konings schudt mijn hand en die van Hilde.
‘Dank u. En eh…’ Ik knik naar de jurk. ‘ Nogmaals bedankt!’
Mevrouw Konings zwaait ons uit.
‘Wow!’ zegt Hilde uiteindelijk als we de straat uit rijden.
‘Jij hebt echt mazzel met zo’n kerel als Pepe! Dit is het meest romantische dat een man voor zijn vrouw kan doen.’
‘Vriendin,’ plaag ik.
‘Hier dromen alle vrouwen van, weet je dat? Zelfs ik, ondanks dat ik Juan gevonden heb! Jij hebt het echt getroffen. Je verdient het ook wel, hoor. Je hebt genoeg pech gehad in je leven.’
‘Dankjewel, Hilde,’ zeg ik oprecht.
’Trouwens, hebben jullie al een datum geprikt?’ vraagt ze.
Net als ik wil antwoorden krijg ik een berichtje.
‘Kijk eens even wie het is, als je wil, ‘ vraag ik aan Hilde. Ze pakt mijn telefoon en leest hardop.
‘Hoi dames. Jullie hebben de verrassing inmiddels in handen. Ik heb nog een kleine opdracht voor jullie. Ga bij afslag 9 rechts en volg dan de rode paaltjes. Na 5 km kom je bij een splitsing en dan houd je links aan. Stap uit en kijk goed om je heen. Groeten Pepe.’
Hilde kijkt me aan.
‘Wat heeft dat nu weer te betekenen?’ vraag ik mezelf hardop af. Hilde haalt haar schouders op.
We volgen Pepe’s instructies op.