Een paar weken later
Ik kijk verrast naar het berichtje dat ik binnen krijg. Ze zal toch niet zwanger zijn?
Vanavond om half acht bij Nathaniels? Moet je wat vertellen! X Hilde
‘Zeg, schat? Kan ik vanavond met Hilde gaan eten in de stad? Ze wil naar Nathaniels.’
‘O? Zomaar?’ vraagt Pepe.
‘Ze zegt dat ze me iets moet vertellen.’
‘Ah, nou ga maar, hoor. Ik red me wel.’
‘Weet je dat zeker?’
‘Ik weet het zeker,’ zegt Pepe terwijl hij Anna hoog de lucht in gooit. Ze kraait van plezier.
‘Nu ik!’ hoor ik Pim zeggen.
Is goed. Ik ben er! Heb er zin in! Ben wel nieuwsgierig nu hoor!
Om kwart over zeven sta ik al bij Nathaniels voor de deur. Ik ben iets te vroeg, maar ik had gewoon zoveel zin om af te spreken. Nu Hilde hier woont voelt het een beetje net als vroeger.
In de verte zie ik Hilde al aankomen. Ik wuif even naar haar. Ze zwaait terug.
‘Wat ben jij vroeg!’ zegt ze als ze op haar horloge kijkt.
‘Ik had er gewoon zo veel zin in!’ zeg ik. Hilde lacht.
‘Kom op. We gaan naar binnen,’ zegt ze. Ik loop achter haar aan. Er is een tafeltje voor ons gereserveerd op de bovenste verdieping. We zijn de enige. Meestal is Nathaniels erg druk in het weekend.
‘Zeg, je hebt er toch wel rekening mee gehouden dat Juan allergisch is voor vis?’ vraagt Hilde. Ik kijk haar niet-begrijpend aan. ‘Voor de bruiloft!’ verduidelijkt ze.
‘O! Ja, dat heb je pas tien keer gevraagd en ik heb ook al tien keer gezegd dat we er rekening mee houden. Ik zou niet willen dat hij plotseling dood neervalt op onze bruiloft.’
‘Dan nog iets…’ zegt Hilde en ze is even stil.
‘Je bent toch niet zwanger?’ De vraag is er al uit voor ik er erg in heb. Ik wilde het eigenlijk niet vragen, maar het is zo ongeveer nog het enige waar ik aan heb kunnen denken sinds ze me een berichtje stuurde met de mededeling dat ze me iets moest vertellen.
‘Nee gek!’ zegt Hilde. Er ontsnapt een zucht van opluchting uit mijn mond.
‘Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen,’ zegt ze en ze lacht.
‘Goed,’ zeg ik tevreden. ‘Maar wat moet je me dan vertellen?’ vraag ik nieuwsgierig. Hilde kijkt op haar telefoon. Ze heeft me denk ik niet gehoord.
‘Hilde?’
‘Hm? Wat zeg je?’
‘Ik vroeg wat je me moest vertellen?’
‘Sorry, wacht heel even, Tanja, dit is belangrijk,’ Hilde staat op en loopt weg, met de telefoon tegen haar oor gedrukt. Ik hoor haar iemand begroeten. Nou gezellig zeg…
Ik kijk op mijn horloge. Hilde is al zeker vijf minuten weg. Er zal toch niets ergs aan de hand zijn? Net als ik mijn telefoon wil pakken, komt ze terug.
‘Sorry Tanja, ik moest echt even bellen. Waar waren we gebleven?’ zegt ze als ze weer gaat zitten.
‘Je ging me vertellen wat je me moest vertellen.’
‘O ja!’ Hilde gaat gemakkelijk zitten, neemt een slok en begint met praten.
‘Ik eh… Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het moet vertellen…’
‘Hoe bedoel je? Is het zo heftig?’ Ik schuif naar het puntje van mijn stoel.
’Nee, niet per se heftig,’ zegt Hilde mat. Ik begrijp haar niet.
‘Maar wat is er dan?’
‘Weet je?’ Misschien kan ik het je beter laten zien,’ zegt ze en ze knikt naar iets of iemand achter mij. Ik draai me langzaam om.
‘Jezus!’ Ik schrik me een hoedje en spring overeind.
‘Zeg maar Sanne.’ Ik loop naar mijn zus toe en omhels haar stevig. Ik heb haar al lang niet meer gezien.
‘Charlotte!’ roep ik als ik haar de trap op zie komen. Ook haar heb ik al maanden niet meer gezien. Ik omhels haar.
‘Wat goed om je weer te zien!’ zegt ze. Ik kijk om beurten naar Charlotte en Sanne. Dan richt ik met tot Hilde.
‘Heb jij dit geregeld?’
‘Gedeeltelijk.’
‘Laat me raden… Pepe zit ook in het complot.’
‘Jep!’
‘Dat kon ook niet anders natuurlijk,’ zeg ik hoofdschuddend. ‘Maar wat ben ik blij dat jullie er zijn!’
‘Nog wel!,’ grapt Charlotte. Ik kijk haar vragend aan.
‘Hoezo?’
‘Welkom op je vrijgezellenfeestje!’ roepen de dames in koor.
‘Nee!’ zeg ik verwonderd.
‘Ja!’ roept Sanne.
‘Geen zorgen, we gaan eerst lekker eten,’ stelt Hilde me gerust. ‘Ik heb niet voor niets al die moeite gedaan om een plekje te bemachtigen bij Nathaniels.’
‘Je hebt toch niet de hele verdieping gereserveerd, hè?’ vraag ik argwanend.
‘Ik niet…’ Hilde lacht.
‘Pepe weer?’ Hilde knikt. Ik wist het! Het kon ook niet anders. Meneer huurt gewoon even een half restaurant af zodat ik met een paar vriendinnen mijn vrijgezellenfeest kan organiseren. Waarom ook niet? Geld moet rollen, toch?
‘Wat een mooi restaurant is dit,’ merkt Sanne op terwijl ze rondkijkt.
‘Wanneer zijn jullie in Spanje aangekomen?’ vraag ik.
‘Vanmiddag. Hilde heeft ons zo lang opgevangen.’ Ik kijk naar Hilde die bevestigend knikt.
‘Ik ben nog steeds een beetje in shock’ geef ik toe.
‘Dat hoeft niet, hoor!’ zegt Charlotte. ‘We gaan alleen maar leuke dingen doen!’
‘Wat dan?’ vraag ik snel. De dames lachen allemaal heel geheimzinnig. ‘Laat me raden… dat is een verrassing…’ Ik rol met mijn ogen. Ze lachen nog harder. Ach ja, ik laat het maar allemaal over me heenkomen dan. Wat kan er nou mis gaan op een vrijgezellenfeest?
Nadat we heerlijk hebben gegeten, staat Sanne op.
‘Mag ik even jullie aandacht?’ vraagt ze terwijl ze overdreven tegen een glas tikt. We zijn allemaal stil en luisteren naar haar. ‘Lieve zus. Ik weet dat ik in het begin zo mijn twijfels had over hoe alles verliep, maar ik geef toe: jullie werken. Jullie passen bij elkaar. Jullie zijn het perfecte stel!’
‘Amen!’ zegt Hilde en ze gooit haar handen in de lucht. We moeten allemaal lachen.
‘Ik vond het in eerste instantie niet leuk dat je naar Spanje ging verhuizen. Ik vond het jammer dat onze kinderen elkaar weinig zouden zien en ik wist niet goed hoe een leven zonder jou eruit zou zien. We zijn zo verschillend, maar toch ook zo hetzelfde. Maar toen ik zelf een kindje kreeg, wist ik het. Je moet je hart volgen. Dat van jou leidde naar Spanje. Pepe is een goede kerel en ik ben dan ook een erg blij dat hij degene is die voor mijn zus zorgt, want ik geloof dat hij dat maar al te goed kan.’
Ik knik bevestigend. ‘Charlotte, Hilde en ik wilde je een leuke, onvergetelijke dag geven, voordat je officieel “vrouw van” zou worden en dus organiseerde we dit vrijgezellenfeest voor je. Ik hoop dat je een leuke avond hebt en dat je deze dag nooit zal vergeten. Lieve Tan, ik hou van je en ik wens je alle geluk met Pepe en de kinderen, hier in Spanje.’ Sanne heft haar glas en we proosten allemaal.
‘Dankjewel, Sanne.’ Ik glimlach naar haar en moet een paar keer knipperen om te zorgen dat de tranen die achter mijn ogen prikken niet de kans krijgen om naar buiten te rollen. Het doet me heel veel dat Sanne dit zegt, want ik weet hoe sceptisch ze in het begin was.
‘En dan nu…’ Hilde staat op en kijkt in de richting van de trap. Ik draai me automatisch om. Verbaasd kijk ik naar de band die de trap op komt lopen, terwijl ze een liedje spelen. Ik herken het liedje. Het is een van Pepe’s nummers. Wacht eens… Nu ik beter kijk, zie ik dat het de band is waar Pepe mee op tournee gaat! Ja! Wat leuk! Ik sta lachend naar het hele optreden te kijken. Als de band een heel vrolijk nummer speelt dat ik helemaal niet ken, besluit Sanne te gaan dansen. Hilde volgt. Charlotte en ik ook. Hilde klimt zelfs op een tafel. Ik volg haar voorbeeld. Vanavond gaan alle remmen los. Ik heb zojuist besloten dat ik alles over me heen laat komen, dat ik me niet ga inhouden en dat ik intens ga genieten van deze avond. Sanne en Charlotte zijn niet voor niets helemaal naar Spanje gekomen. Het wordt een topavond. Dat moet wel!
De band speelt een half uurtje en vertrekt dan weer. Ik bedank de bandleden een voor een en laat me vervolgens uitgeput op een stoel vallen.
‘Dit was de officiële opening van je vrijgezellenfeest,’ verklaart Charlotte.
‘Ik ben nu al bekaf!’ zeg ik terwijl een grote zucht mijn mond verlaat. Hilde, Sanne en Charlotte schieten in de lach.
‘Dat is dan jammer, want we gaan op naar de volgende activiteit!’ zegt Hilde enthousiast en ze pakt me beet onder mijn oksel.
‘Opstaan, ouwe!’ Ze trekt me omhoog en ik laat me in haar armen vallen.
‘Oké, dan,’ zeg ik met gemaakte tegenzin. Ik ga rechtop staan en kijk de dames om beurten aan. ‘Laten we er een onvergetelijke avond van maken!’ Ik steek mijn hand in de lucht en gil iets onverstaanbaars. De rest volgt mijn voorbeeld. We lopen naar buiten.
‘Hier, deze moet je even om doen,’ zegt Hilde. Ze reikt me een slaapmasker aan.
‘Waarom? Moet ik al naar bed?’
‘Nee mafkees! Je mag niet zien waar we heen gaan!’
‘O!’ Ik schiet in de lach. Ik voel de alcohol. Ja, ik voel het. Ik heb niet veel gedronken, maar ik voel het weldegelijk. ‘Nou, vooruit dan.’ Ik neem plaats op de achterbank en doe het slaapmasker op.
‘Waar gaan we heen?’ vraag ik als iedereen in de auto zit. Charlotte barst in lachen uit.
‘Jij bent echt ongelooflijk, weet je dat?’ zegt ze lachend.
‘Ik kon het toch proberen?’ zeg ik nuchter en ik haal mijn schouders op.
‘Ja, inderdaad. Maar we zeggen niets. Our lips are sealed!’ zegt Sanne.
‘Goed dan…’ Ik sla mijn armen over elkaar en laat mijn hoofd tegen de hoofdsteun rusten. Ik sluit even mijn ogen en adem diep in. Het was gezellig in het restaurant. Ik ben echt benieuwd waar we nu naar toe gaan. Misschien bowlen? Of lasergamen? Als we maar niet iets heel saais gaan doen. Nee, dit gezelschap kennende zal dat niet het geval zijn. O, maar wat als we gaan bungeejumpen of zo? Dat durf ik helemaal niet meer nu ik kinderen heb! Vroeger had ik dat graag een keer gedaan, maar nu niet meer. Ik ben nu een moeder. Stel dat dat touwtje knapt, dan hebben mijn kinderen geen moeder meer. Nee, dat gaan we dus niet doen!
Er vliegen een twintigtal ideeën door mijn hoofd, het ene idee nog gekker dan het andere.
‘TAN!’ Ik schrik op en kijk verwilderd om me heen. Ik zie helemaal niets! Ik ben blind! Help! In paniek graai ik om me heen. Oh, wacht. Ik heb dat slaapmasker op! Ik haal het van mijn hoofd en kijk verwilderd naar drie gezichten die moeite hebben om niet in lachen uit te barsten.
‘Yes! Dat staat erop!’ hoor ik Sanne zeggen. Ik kijk haar aan en zie nu pas de telefoon in haar hand.
‘Wat staat erop?’ vraag ik verward.
‘Je bent in slaap gevallen, muts!’ zegt Sanne lachend.
‘En je lag me toch een partijtje te snurken!’ vult Charlotte aan.
‘Ja! Echt niet meer normaal! Doe je dat thuis ook? Arme Pepe!’ Hilde kan haar schaterlach niet binnenhouden.
‘Nou, sorry hoor! Ik was gewoon moe!’
‘Kom, we zitten je maar een beetje te plagen,’ zegt Sanne en ze geeft me een por in mijn zij.
‘Ja…’ zeg ik en ik kan een grote gaap niet onderdrukken.
‘Nou moe…’ zegt Charlotte. Ik kijk op mijn horloge. Het is al halftien. Ik kan het gewoon niet meer. Sinds ik kinderen heb, en zeker sinds de tweeling er is, kan ik niet meer lang wakker blijven. Ik ben gewoon blij als ik ’s avonds in mijn bedje lig. Om halftien. Soms tien uur.
‘Tijd voor de volgende activiteit, anders lig je hier dadelijk in de auto te maffen,’zegt Sanne en ze stapt uit. Ik zie dat Charlotte een zwarte tas uit de kofferbak pakt en ik vraag me af wat erin zit. Vragen heeft waarschijnlijk geen zin.
‘Ben je er klaar voor?’ vraagt Hilde. Ik haal mijn schouders op.
‘Ik weet niet waarvoor, maar ik denk dat ik er klaar voor ben.’
‘Yes! Let’s do this!’ zegt Sanne en ze steekt een hand in de lucht.