Met grote ogen kijk ik naar wat er zich voor me afspeelt. Ik weet niet wat ik hier nu van moet vinden. Het ziet er cool uit.
‘Is dit leuk of is dit leuk?’ vraagt Charlotte enthousiast.
‘Eh….’ Ik kijk aarzelend naar haar. ‘Leuk?’
‘Nou, lekker enthousiast ook,’ valt Sanne Charlotte bij en ze zet haar handen in haar zij.
‘Nee, nee! Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Het ziet er echt heel erg leuk uit, maar om eerlijk te zijn ben ik een beetje… bang.’
‘Bang?’ Hilde kijkt me vragend aan. ‘Die andere mensen bijten niet hoor!’
‘Nee.. Weet ik!’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik bedoel meer dat ik bang ben dat ik iets breek of zo.’
‘Denk je dat ik dit elk weekend doe?’ vraagt Sanne serieus.
‘Nee… dat kan ik me niet voorstellen…’ Bij de gedachte alleen al moet ik lachen.
‘Oké, oké. Ik ga er gewoon voor!’
‘Zo mag ik het horen!’ zegt Charlotte en ze gooit de zwarte tas op een tafeltje. Hilde loopt weg naar de balie en heeft een kort gesprek met de jongen die erachter staat. Niet veel later komt ze terug met vier gekleurde pasjes.
‘Hier, deze hebben we nodig om binnen te komen en voor de les. We kunnen ons daar omkleden.’ Ze wijst naar rechts waar een bordje hangt met knipperende neonletters. Changingroom staat erop.
Les? Omkleden? Nou vooruit dan maar. Charlotte neemt de zwarte tas mee naar de kleedkamers.
‘Wow! Jij ziet er echt te gaaf uit!’ zegt Hilde als ze me uit het pashokje ziet komen. Ik moet toegeven dat het wel gaaf voelde om deze outfit aan te doen. Hilde ziet er zelf ook cool uit. Ze heeft een strakke, roze broek aan, die wijd uitloopt. Een bijpassende top en een roze haarband. Charlotte en Sanne komen bijna tegelijkertijd uit hun hokje. We staan elkaar allemaal een moment te bekijken.
Charlotte heeft een wit, geplooid rokje aan, witte sokken met aan de boord een groene streep en een groen shirt met een gele acht erop. Sanne draagt een strak, rood glittertopje en een soortgelijke broek als Hilde, alleen in het wit. Ze heeft twee felgekleurde zweetbandjes om haar polsen.
Zelf ben ik gekleed in een knaloranje hotpants een geel shirt en bretels in een regenboogkleur. Op mijn shirt staat een groot gekleurd hartje. Ik heb witte sokken die tot aan mijn knie komen aan waar ook gekleurde strepen op staan. Om de outfit compleet te maken draag ik een gouden haarband.
‘Hoe vet is dit?!’ zegt Sanne uiteindelijk en ik moet om haar lachen.
‘Oké, ik geef toe, we zien er supergaaf uit.’
‘Als je dat maar weet! Kom we maken een foto!’ Hilde maakt een selfie van ons alle vier in onze kleurrijke outfits.
‘Ik wist niet eens dat zoiets als dit nog bestond. Ik dacht dat mensen dit dertig jaar geleden of zo deden, maar tegenwoordig niet meer.’
‘Dus wel,’ zegt Sanne ferm.
‘Kom, we moeten deze kant op.’Hilde trekt me mee naar een kleine balie. ‘Welke maat heb je ook alweer? Negenendertig?’ Ik knik bevestigend. ’Sanne en Charlotte, welke maat hebben jullie?’ vraagt ze als ze zich bij ons voegen.
‘Negenendertig,’ antwoord Charlotte.
‘Zevenendertig!’ roept Sanne.
‘Goh, ben ik de enige hier die op grote voet leeft? Ik heb eenenveertig,’ zegt Hilde. Binnen een minuut staan er vier paar rolschaatsen op de balie te glimmen. De een nog mooier dan de ander. Hilde heeft roze met gele neon strepen. Sanne’s rolschaatsten zijn helemaal zilver met glitters. Er staat nog een goud paar en een groene met witte strepen.
‘Welke wil jij?’ vraagt Charlotte.
‘Ehm, mag ik de gouden?’ vraag ik. ‘Die passen bij mijn haarband.’
‘Natuurlijk! Hier, alsjeblieft.’ Charlotte geeft me de gouden rolschaatsten.
‘Dank je.’
‘We hebben dadelijk een uur les en dan mogen we nog anderhalf uur de vloer op. Daarna is ons arrangement verlopen,’ zegt Hilde terwijl ze de pasjes uitdeelt. ‘Met deze kun je door de poortjes. Als je moet plassen of zo, of je wilt iets drinken. Hiermee kun je van de baan af en er weer op.’
‘Oké,’ zet Sanne en ze pakt haar pasje aan. Ik knik en ook Charlotte stemt in.
‘Hola!’ Een mannenstem begroet ons vrolijk. Ik kijk naar een klein mannetje met een veel te wijd shirt en en nog wijdere broek. Hij lijkt op een basketballer, maar dan een meter te klein.
‘Hola!’ zegt Hilde vrolijk. Ze stapt over op het Engels en gelukkig kan deze jongeman prima verstaan wat ze zegt.
‘Dit is dus onze leraar het komende uur. Paco.’
Paco stelt zichzelf aan ons voor en leidt ons naar een klein zaaltje. We krijgen allemaal een helm die we op moeten zetten.
‘Let’s begin!’ zegt Paco enthousiast als we allemaal naast de dansvloer staan. Of moet ik zeggen rolschaatsvloer?
‘Kom, geef me je hand!’ zegt Hilde en ze stapt de baan op. Ik wacht af. Hilde blijft staan. Goed, dan moet ik dat ook wel kunnen. Voorzichtig stap ik met een voet op de vloer. Tot zover gaat het goed. Mijn andere voet volgt langzaam.
‘Ik sta nog!’ zeg ik enthousiast en iedereen lacht. Charlotte wil ook de vloer op stappen, maar het gaat mis. Ik lach. Ik kan er niets aan doen. Ik had verwacht dat zoiets bij mij zou gebeuren, maar het gebeurd bij Charlotte.
‘Oh, sorry, ik lach je niet uit!’ zeg ik lachend.
‘Nee, dat zal wel,’ zegt ze terwijl ze overeind krabbelt met de hulp van Sanne, die, zonder dat ik het gemerkt heb, al op de dansvloer staat.
‘Kom, Paco wacht,’ zegt Hilde. Ze rolt naar Paco toe, die haar wijst waar ze mag gaan staan. Sanne volgt. Charlotte en ik kijken elkaar even aan en pakken elkaars hand vast.
‘Ik vind het best wel een beetje eng, als ik eerlijk ben,’ geeft Charlotte toe. Mooi, ben ik dus niet de enige.
Als we allemaal op onze plek staan, legt Paco het een en ander uit. Hoe je het beste kunt opstaan. Welke houding je aan moet nemen en wat de positie van je voeten moet zijn. Paco doet voor wat wij moeten doen. Voorzichtig zet ik een paar pasjes vooruit. Paco zet de ene voet voor de andere en zo rolt hij een beetje naar voren, zonder dat hij zich echt af hoeft te zetten. Het ziet er heel simpel uit. Echt heel simpel. Gewoon je ene voet naar voor en dan de andere. Sanne gaat als een speer. Hilde kan ook goed meekomen. Charlotte heeft even moeite, maar opeens heeft ze het door. Ik waag een poging. Voorzichtig schuif ik de ene voet vooruit en wil de andere optillen, maar het gaat mis. Ik kan dit niet. Ik wist het. Mijn voeten glijden steeds verder uit elkaar en ik kan het niet stoppen. Ze rollen en rollen. Mijn benen kunnen niet zo ver uit elkaar! Er ontsnapt een gilletje. Ik voel de pezen en spieren in mijn bovenbenen en bekken trekken. Het doet pijn! Ik ben hard op weg naar een spagaat, alleen is mijn lichaam daar niet op gebouwd! Ik heb nooit een spagaat gekund, dus nu ook niet. Het doet alleen maar heel veel pijn. Zul je zien dat je bevalling in dat opzicht goed gaat, kom je thuis met een totaalruptuur van je vrijgezellenfeest. Mooi niet! Ik besluit me op mijn zij te laten vallen.
‘Alles oké?’ vraagt Sanne, die bij me is komen staan. Ik knik. Sanne wil me omhoog helpen, maar heel gemakkelijk gaat het niet, want ik rol steeds weg. Paco schiet te hulp en binnen een paar seconden sta ik weer rechtop. Ik bedank hem door vriendelijk naar hem te lachen.
‘Dit wordt nog lachen vandaag!’ hoor ik Hilde tegen Charlotte zeggen.
‘Ik hoor jullie wel, hoor!’ zeg ik. Hilde knipoogt naar me.
Geloof het of niet, maar na een tijdje heb ik het ineens te pakken. Ik kan rolschaatsten! Ik kan zelfs een rondje maken! Wie had dat ooit gedacht? Ik niet in elk geval.
‘Goed bezig, Tan!’ roept Sanne die achteruit rolschaatst. Ze is een natuurtalent!
‘San, kom eens hier!’ zeg ik en Sanne komt terug rollen.
‘Die Paco heeft een oogje op je, geloof ik.’ Ik knik zo onopvallend mogelijk naar onze leraar.
‘Hè?’ Sanne kijkt me verbaasd aan.
‘Hij kan zijn ogen niet van je afhouden!’
‘Meen je dat?’ vraagt ze zacht. Ik knik. Sanne kijkt achterom en betrapt Paco. Ze lacht naar hem. Paco lacht terug en draait dan zijn hoofd weg.
‘Zie je wel!’ zeg ik en ik stoot haar aan. ‘Ik zei het toch.’
‘Jammer voor hem, maar ik heb al een man,’ zegt ze droog. Ze haalt haar schouders op en rolt weer verder. Elke andere vrouw zou het geweldig hebben gevonden dat zo iemand als Paco naar haar keek, maar Sanne interesseert het niet. Ach, het is ook goed. Het betekend dat ze heel trouw is binnen haar relatie, maar toch, kijken mag toch wel?
‘Dames, we mogen de baan op!’ zegt Hilde euforisch en ze bedankt Paco voor zijn diensten.
‘Have fun, girls!’ zegt hij en hij neemt afscheid.
Daar gaan we. De baan op. Ik haal het pasje door het apparaat voor me en het poortje gaat open. Hilde staat al op de baan. Charlotte en Sanne volgen mij.
‘Dit is echt zó cool!’ zegt Sanne en ze vliegt me voorbij en rolschaatst met het grootste gemakt met de menigte mee. De muziek speelt luid. De mensen lachen. Het is een vrolijke boel. Goed. Ik heb net alles geleerd wat ik moet weten en dus ga ik lekker meedoen. Ik hoef alleen maar de dansende en rolschaatsende menigte te volgen, net als Sanne doet.
Ik wacht op een rustig momentje zodat ik me bij de menigte kan voegen. Ik zet me af en daar ga ik. Hoppa! Het lukt! En ik sta nog! Of ja, ik moet zeggen ik rol nog. Op het ritme van de muziek probeer ik mijn voeten af te zetten. Dit is echt heel erg leuk. Ik kijk snel achterom om te zien waar Hilde en Charlotte zich bevinden. Ze zitten niet ver achter me. Charlotte is nog een beetje onzeker, maar het lukt haar wel om mee te komen.
Plotseling gebeurd er iets heel vreemds. Ik voel iets in me loskomen dat al jaren niet meer tevoorschijn gekomen is. Ik voel het kind in mij. Ik voel mijn échte ik. Tanja zoals Tanja bedoeld was. Ik gooi mijn handen in de lucht en rol over de vloer.
‘And we’re stayin’ alive, stayin’ alive. Ah, ha, ha, ha, stayin’ alive, stayin’ alive. Ah, ha, ha, ha, stayin’ aliveeee!’ Ik zing uit volle borst mee met de Bee Gees. Dit is zó leuk! Ik geniet echt. Het is lang geleden dat ik zoveel plezier gehad heb. Als dan het liedje Another one bites the dust van Queen door de luidsprekers klinkt is het hek van de dam. Ik laat me helemaal gaan. Groovy bewegingen en coole gezichten. Ik zing alles mee. Mensen lachen naar me. Ik maak ritmische bewegingen en ga er helemaal voor. Mijn voeten lijken als vanzelf over de vloer te bewegen. Het lukt me zelfs om af en toe een been in de lucht te gooien en overeind te blijven.
‘Another one bites the dust!’ Ik zing luidkeels mee. ‘Yeah!’
Het einde van het liedje nadert. Ik vraag me af welk funky liedje er nu zal komen, maar er komt niets. De muziek. Hij is weg. Net als bijna alle mensen die net nog op de vloer waren. Verward kijk ik om me heen. Mensen staan met hun telefoon te filmen. Ik kijk om me heen om te zien wat ze filmen, maar ik geloof dat de camera’s op mij gericht zijn. Er kraakt een microfoon.
‘A big, big applause for this lady! You’re as funky as can be!’ De dj steekt zijn duim naar me op. Verward kijk ik om me heen en probeer Sanne, Hilde en Charlotte te vinden. Daar! Ze staan ook te filmen. Een oorverdovend applaus klinkt en ik krijg een hoofd, zo rood als de lazers die door de ruimte flitsen. Ik weet niet waar ik moet kijken of wat ik moet doen. Hebben al deze mensen mij zien dansen en zingen? Erger nog… ze hebben me allemaal gefilmd! Wie zegt dat ik dat wil? Ik…
‘Tanja! Je was geweldig! Waar kwam dat ineens vandaan?’ Hilde rolt naar me toe. Met grote ogen kijk ik haar aan. Ik weet niet of ik moet gaan lachen of huilen. Ik schaam me zo ontzettend voor mijn uitspatting.
‘Ik… eh…. Ik…’ Ik schud mijn hoofd en rol naar de kant. Inmiddels heeft de dj een nieuw nummer gestart. Godzijdank. De mensen komen de vloer weer op en gaan allemaal hun eigen gangetje. Af en toe juicht er iemand als ze langs me heen rollen.
‘Wauw zus!’ Sanne kijkt me met grote ogen aan. ‘Ik geloof mijn eigen ogen niet. Wat was dát?’
‘Dat was echt zó vet, Tanja! Magnifiek gewoon!’ Charlotte geeft een klopje op mijn schouder.
In mijn brein draait alles op volle toeren. Wat is er eigenlijk gebeurd?
‘Ik eh, ging gewoon los…’ zeg ik voorzichtig. De dames schateren het uit van het lachen.
‘Dat kun je wel zeggen, ja!’ zegt Hilde en ze veegt de tranen van het lachen uit haar ogen.
‘Jezus, Tan. Ik wist niet dat je dit in je had…’ gaat Sanne verder.
‘Ik ook niet,’ geeft ik toe. Ik kijk Sanne, Hilde en Charlotte om beurten en aan en dan barst ik in lachen uit. Het is de grootste lachbui ooit, denk ik. Alle spanning, emoties, gevoelens en weet ik veel wat nog meer komt eruit.
We sluiten de avond af in een gezellige bar waar we zelfs nog meedoen aan een karaoke.
‘Dames, ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken, echt niet!’ Ik kijk Hilde, Sanne en Charlotte aan.
‘Ik moet met alle eerlijkheid zeggen, dat dit een van de leukste dagen uit mijn hele leven is. Ik heb echt genoten.’
‘Fijn om te horen,’ zegt Sanne.
‘Dat was ook de bedoeling,’ zegt Hilde.
‘Ja, inderdaad,’ valt Charlotte bij. ‘En je hoeft ons echt niet te bedanken.’
‘Nee, het ging erom dat jij een leuke avond zou hebben die je nooit meer zou vergeten,’ zegt Hilde.
‘Nou geloof me, dat is gelukt.’
Sanne begint te lachen terwijl ze naar haar telefoon kijkt. Ik kijk haar vragend aan.
‘Wat is er?’
‘Ik geloof dat het voor een aantal andere mensen ook een avond is die ze niet snel meer zullen vergeten…’ Ze draait haar telefoon om, zodat we allemaal het schermpje kunnen zien. ‘Degene wat het filmpje plaatste schreef erbij “awesome girl with cool moves dancing like her life depends on it!” en dat is best wel een coole titel.’
Beschaamd sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Ik? YouTube? Alweer? Nee hè…