Ik rek me uit en een grote gaap ontsnapt uit mijn mond. Op de achtergrond hoor ik Anna huilen, maar het klinkt ver weg. Ik denk dat ze beneden is. Plotseling schiet ik overeind. Dat had ik beter niet kunnen doen, want nu voel ik de enorme hoofdpijn die ik vannacht blijkbaar ontwikkeld heb. Waarschijnlijk had ik die laatste vijf wijntjes gisteravond niet moeten drinken, maar het was zó gezellig in de bar!
‘Mama?’ Ik kijk slaperig naar de deuropening. Pim staat in zijn pyjama naar me te kijken.
‘Ja, schat?’ Ik wrijf door mijn ogen.
‘Wil je met mij gaan voetballen?’ Hij vraagt het op zo’n nette manier, ik kan dit niet weigeren, maar mijn lichaam is niet ingesteld op voetballen. Ik wil slapen in een donkere, stille ruimte.
‘Eh, weet je wat? Ik ga even douchen en iets eten en dan kijken we zo even, goed? Mama heeft namelijk heel veel hoofdpijn.’
Zonder iets te zeggen draait Pim zich om en loopt weg. Heb ik nu iets verkeerd gezegd of gaat hij akkoord met mijn antwoord? Ik schud langzaam mijn hoofd. Kinderen en een kater gaan niet goed samen. Zuchtend stap ik uit bed en loop naar de douche. Ik laat het water stromen en bekijk mezelf in de spiegel. Goh, ik zie er belabberd uit. Ik moet echt niet zoveel meer drinken. Dat doe ik normaal ook eindelijk nooit, maar je hebt maar één keer in je leven een vrijgezellenfeest natuurlijk. Het was gewoon supergezellig.
Ik stap onder de douche en sluit mijn ogen. Beelden van mijn feest komen langzaam voorbij zweven er ik voel dat er een lach om mijn mond verschijnt terwijl ik denk aan het filmpje dat op YouTube te vinden is. Ik schaamde me er eerst voor, maar later – na een paar wijntjes – drong het tot me door dat er niets was om me voor te schamen. Ik was gewoon gelukkig. Ik deed wat ik wilde doen. Het was écht een topavond. De meiden hadden het supergoed geregeld. Ik ben ze dankbaar.
Nadat ik een minuut of twintig in de douche gestaan heb, kleed ik me aan en loop naar beneden.
‘Goedemorgen,’ zegt Pepe vrolijk.
‘Ja, goedemorgen…’ Ik loop direct naar de kast met paracetamol. ‘Nou ja, goed…’ zeg ik.
‘Was het iets té gezellig?’ vraagt Pepe. Ik maak een ondefinieerbaar geluid. ‘Zo te zien heb je je in elk geval goed vermaakt.’ Zo te zien? Pepe steekt zijn telefoon in de lucht. ‘Sanne stuurde me het net door,’ verklaard hij. Oh, het filmpje natuurlijk. Ik glimlach weer.
‘Ik wist niet dat je zulke moves had.’
‘Ik ook niet,’ zeg ik eerlijk terwijl ik het pilletje in een glas water oplos.
‘Je zou er iets mee moeten doen,’ gaat Pepe verder.
‘Ben jij gek! Ik heb gewoon een leuke avond gehad. Meer niet.’
‘Oké,’ zegt Pepe en hij richt zich op Anna, die een beetje ongeduldig in de box heen en weer ligt te wurmen.
‘Hoe ging het hier?’
‘Prima.’ Meer omvat zijn antwoord niet. Prima. Nou, oké prima dan.
‘Fijn.’ Ik ga naast Pepe op de bank zitten. ‘Pim wilde met me voetballen, maar ik heb me toch een hoofdpijn!’
‘Zal ik de kids even een paar uur meenemen naar het park of zo?’ stelt Pepe voor. Ik draai mijn hoofd langzaam naar hem toe.
‘Dat is wel lief, maar ik wil niet dat ze weer gaan omdat ik rust nodig heb.’
‘Zo erg is het toch niet? Ze vermaken zich er prima.’
‘Weet ik, maar ik heb het gevoel dat ik de laatste tijd niet genoeg tijd met de kinderen doorbreng.’ Pepe draait zich naar me toe en kijkt me vragend aan.
‘Wat bedoel je?’
‘Nou… Met Kim in huis heb ik veel minder tijd met de kinderen. Ik bedoel, ik ben er wel, maar Kim neemt best wel veel zorgen op haar en dan heb ik wel tijd voor andere dingen, maar het voelt niet helemaal goed. Ik ben toch hun moeder, niet Kim?’
‘Dat klopt, maar het doel van dit alles was dat jij juist een beetje meer rust zou krijgen.’
‘Weet ik wel, maar het is gewoon vreemd. Ik weet het niet. Ik kan het niet goed uitleggen. Het zal wel zo’n moedergevoel zijn of zo…’ Ik staar voor me uit en denk na. Althans, dat probeer ik, maar mijn hoofdpijn is niet te verdragen. ‘Maar misschien vind ik het voor deze ene keer wel fijn om nog even wat rust te hebben.’ Ik duw mijn handen tegen mijn hoofd.
‘Weet je wat?’ Pepe legt een hand op mijn bovenbeen en kijkt me aan.
‘Zullen we afspreken dat jij pas na de bruiloft dingen anders gaat plannen? Neem die rust nog even, nu het kan. We kijken na de bruiloft wel hoe we dingen dan gaan indelen, goed?’
Ik kijk Pepe aan. Wat stom. Ik was de bruiloft even helemaal vergeten. Hoe kan ik nu mijn bruiloft vergeten, terwijl ik gisteren het vrijgezellenfeest gehad heb?
‘Oké, dat is goed,’ zeg ik en ik knik. ‘Moet er eigenlijk nog iets geregeld worden voor de bruiloft?’
‘Nee, schat. Maak je maar niet druk. Ik heb alles onder controle. Het enige wat jij moet doen de komende dagen is ontspannen en genieten van de rust.’ Pepe knipoogt naar me en geeft me een kus op mijn wang.
‘Pim, kom! We gaan naar het park. Kunnen we lekker voetballen!’ Pim komt juichend op Pepe afrennen en springt in zijn armen. Pepe gooit hem in de lucht en vangt hem op. Ik vraag me af hoe lang hij dat nog voor elkaar krijgt. Als ik Pim moet optillen krijg ik al bijna een hernia. Hij is alles behalve dik, maar ik denk dat ik gewoon slap ben. Mijn spieren hebben op dit moment iets weg van te lang gekookte spaghetti sliertjes denk ik…
Nog geen kwartier nadat Pepe aanbood naar het park te gaan heeft hij de tweeling en Pim al in de auto zitten. Waarom lukt het iedereen om zo snel klaar te zijn en duurt het bij mij altijd een eeuwigheid? Tegenwerkende kinderen. Onvindbare speeltjes. Luiers die net voor vertrek nog verwisseld moet worden en ga zo maar door. Kim en Pepe pakken een wat spullen en gaan. Klaar. Hoppa. Ik zou willen dat ik die gave had.
Ik haal onbewust mijn schouders op. Ach ja, de wereld moet ook chaoten hebben, toch? Ik laat me langzaam op mijn zij zakken en sluit mijn ogen. Niet veel later hoor ik Kim de trap af komen.
‘Goedemorgen!’ zegt ze, vrolijk als altijd. Zou ze nooit een slechte dag hebben?
‘Morgen…’ zeg ik duf.
‘Dat klinkt als een kater,’ zegt ze en ze komt naast me zitten.
‘Dat heb je goed gehoord. Het was iets te gezellig gisteren.’
‘Wat heb je allemaal gedaan?’ vraagt Kim belangstellend. Ik vertel haar een beknopte versie van de avond. De uitgebreide versie volgt nog wel, maar mijn hoofd kan dat nu niet aan.
‘Klinkt geweldig, zeg!’ zegt ze en ze staat op. ‘Ik zal je even een lekker kopje thee maken, daar knap je vast wel van op.’ Kim verdwijnt uit mijn gezichtsveld.
Vijf minuten later komt ze terug met een kop dampende thee.
‘Hier, drink dit maar op. Het is goed voor je hoofdpijn.’ Ze reikt me de thee aan. Ik kom langzaam overeind en pak de kop van haar over. Ik ruik eraan en trek een vies gezicht. Kim schiet in de lach.
‘Drinken, niet ruiken!’
‘Het ruikt… vreemd.’
‘Klopt,’ zegt ze en ze kijkt me geamuseerd aan. ‘Maar het smaakt prima en het werkt nog beter.’
Twijfelend kijk ik haar aan, maar ik besluit haar te vertrouwen.
Kim had gelijk. De thee smaakte prima en het werkt nog beter. Binnen no-time ben ik zo fit als het maar kan. Mijn hoofdpijn is als sneeuw voor de zon verdwenen en ik voel me energiek. Toen ik haar vroeg wat er in die thee zat, wilde ze het niet zeggen. ‘Geheim van de kok,’ had ze gezegd.
‘Zeg, jij vindt het toch niet erg om al vrij vroeg op de avond naar huis te gaan met de kinderen?’ vraag ik Kim.
‘Met de bruiloft bedoel je? Nee hoor. Daarvoor ben ik toch ook hier.’
‘Ja, maar ik vind het zo stom dat je de feestavond dan moet missen. Je hoort gewoon bij deze familie, hoor!’
Kim glimlacht.
‘Dat komt wel goed, geloof me nu maar. Geniet jij die avond maar van je bruiloft.’
‘Goed dan…’ zeg ik en ik moet ook lachen. Kim. De beste.
‘Heb je al zenuwen?’ vraagt ze terwijl ze de vaatwasser inruimt.
‘Ja en nee. Als ik niet met de bruiloft bezig ben niet, maar zodra ik eraan denk dat ik bijna ga trouwen krijg ik wel een beetje kriebels, ja.’
‘Nog even volhouden. Komende vrijdag is het zover! Nog maar zes dagen.’
‘Ja… nog maar zes dagen…’ Ik dwaal af in gedachten. Wat zal Pepe allemaal geregeld hebben? Ik weet bijna niets van de hele bruiloft. Wat zeg ik? Ik weet helemaal niets. Punt. Het enige dat ik zeker weet is welke jurk ik ga dragen.
‘Pepe heeft niets losgelaten over de bruiloft zeker?’ vraag ik voorzichtig aan Kim, die in de lach schiet bij het horen van die vraag.
‘Nee, sorry,’ zegt ze hoofdschuddend. ‘Ik weet dat hij van verrassingen houdt en dat jij dat soms moeilijk vindt.’
‘Soms? Altijd! En nu al helemaal, want het gaat over onze bruiloft!’
‘Ja, dat snap ik wel, maar het is ergens ook wel heel romantisch, vind ik.’ Kim trekt haar wenkbrauwen op.
‘Ja, dat wel…’ zeg ik en ik dwaal weer af met mijn gedachten. Misschien trouwen we wel in een kasteel? Of in een zaal van een of ander duur hotel dat hij kent. Met Pepe is alles mogelijk. Alles.
Tijdens het avondeten zijn Anna en Lucas voor de verandering vrij rustig. Ze peuzelen hun eten op en spelen nog even in de box. Daarna breng ik ze naar bed en ook dat gaat wonder boven wonder rustiger dan normaal het geval is. Er wordt weinig gemopperd en zelfs helemaal niet gehuild. Anna grijpt direct naar haar speentje zodra ze in bed getild wordt. Lucas speelt nog even met zijn knuffel en draait zich daarna op zijn zij en valt ook in slaap. Konden alle avonden maar zo verlopen als deze. Meestal is het een en al hectiek. Zelfs als Kim er is. Ze mag dan goed zijn met kinderen, maar mijn kinderen blijven soms gewoon enorme lastpakken. Ja, dat zeg ik eerlijk. Ik hou zielsveel van ze, maar o wee, wat kunnen ze soms vervelend zijn. Ik durf dan ook best te zeggen dat ik er soms gek van word. Ik ben ook maar een mens. Sinds ik de tweeling heb gekregen heb ik leren loslaten. Ik denk lang niet meer zoveel na over wat anderen van mij – of mijn kinderen – vinden en doe gewoon wat ik denk dat goed is.
‘Schat?’ Ik word uit mijn gedachten gerukt als Pepe me aantikt.
‘Hm? Wat zeg je?’ vraag ik afwezig.
‘Waar zat jij met je gedachten?’
‘O gewoon, bij de kinderen,’ zeg ik en ik glimlach.
‘Ik heb er zin in,’ zegt Pepe.
‘Waar heb je zin in?’ Ik kijk hem vragend aan.
‘In de bruiloft natuurlijk!’
‘O! Ik ook!’ zeg ik lachend. ‘Kun je niet één dingetje verklappen? Ik ben zo nieuwsgierig…’
‘Nee, sorry, het is voor je eigen bestwil!’
‘Flauwerik!’
‘Je zult me dankbaar zijn.’
‘Vast.’