De grote dag
Mam staat met haar handen voor haar mond en tranen in haar ogen naar me te kijken.
‘Je ziet er prachtig uit, schat!’ zegt ze met een piepstemmetje. Ze kan haar emoties haast niet bedwingen. Dat zorgt ervoor dat ik nu ook tranen achter mijn ogen voel prikken.
‘Hou op! Straks moet ik nog huilen en dan is mijn make-up verpest!’ zeg ik half huilend en half lachend tegen mam. Ze schiet in de lach.
‘Kom hier,’ zegt ze en ze knuffelt me stevig. Het voelt fijn. Plotseling zwaait de deur van de slaapkamer open. Hilde komt hijgend binnen en kijkt me met grote ogen aan.
‘Wat is er?’ vraag ik geschrokken.
‘Eh…’ ze kijkt van mij naar mam en weer naar mij. ‘W-w-we hebben misschien een klein probleempje.’ Een probleempje op mijn bruiloft? Nee, kom op. Niet vandaag.
‘Wat voor probleempje?’ Ik loop langzaam naar Hilde toe, die er heel zenuwachtig uit ziet. Zo heb ik haar nog nooit gezien. Haar hoofd zo rood als een tomaat, zweetdruppels op haar voorhoofd en ze friemelt aan haar vingers. Wat is er in godsnaam zó erg dat ze zich zo gedraagt?
‘Ik… eh… de taxi…’ hakkelt Hilde en ze barst in tranen uit.
‘Rustig, Hilde, rustig maar.’ Mam sust haar. ‘Haal even diep adem en vertel rustig wat er is gebeurd.’ Hilde haalt diep adem en blaast hem na een paar seconden weer uit. Ze herhaalt het nogmaals en nogmaals.
‘Goed zo, kalm blijven. Vertel nu eens rustig wat er aan de hand is,’ zegt mam tegen haar. Hilde slaat haar ogen op en kijkt me aan.
‘O Tan, h-het spijt me, het spijt me zo. Ik begrijp het helemaal als je me n-n-nooit meer wilt zien!’ Sinds wanneer stottert Hilde? Waarom zou ik haar nooit meer willen zien?
‘Hilde, wat is er? Vertel het nu maar. Het is heus niet zo erg dat ik je nooit meer wil zien,’ stel ik haar gerust. Hilde haalt diep adem en dan komt het eruit.
‘Anna en Lucas zaten in bij mij in de taxi en ik had de chauffeur betaald en…’ ze houdt op met praten.
‘En?’
‘Toen reed hij weg,’ zegt ze snikkend.
‘Ja, dat is de bedoeling van een taxi. Dat is toch helemaal niet erg?’ Ik begrijp niet waarom ze zo van streek is.
‘Anna en Lucas zitten er nog in!’
De woorden lijken mijn hoofd te worden ingeslagen en ik wordt plotseling duizelig. Ik grijp mams arm en sla mijn andere hand voor mijn mond. Hoorde ik dat goed?
‘Wàt?’ roep ik uit. Ik kijk Hilde met grote ogen aan. De tranen stromen over haar wangen. Zwarte strepen blijven achter. Haar schouders gaan schokkend op en neer.
‘Ze… ze zitten er nog in?’ vraag ik ter verduidelijking. Misschien heb ik het niet goed begrepen. Hilde knikt bevestigend.
‘Je hebt mijn kinderen achter in de taxi laten zitten?’ zeg ik vol ongeloof.
‘H-het spijt me! Het ging allemaal heel snel! Ik dacht: ik betaal eerst de chauffeur en dan haal ik ze eruit, maar voor ik er erg in had was de chauffeur al weg. Ik wilde me omdraaien en zag de MaxiCosi’s niet en toen pas drong het tot me door. Ik ben meteen hierheen gekomen. Tanja, het spijt me! Het spijt me zo! Ik…’
Ik twijfel geen seconden en sprint de kamer uit, de trap af, naar beneden. Ik zwaai de voordeur open en bots tegen een vreemde man op. Mijn hart gaat als een malle tekeer. Achter me hoor ik voetstappen. De man grijpt mijn bovenarm vast en kijkt me aan.
Hij knikt naar de twee kinderstoeltjes die achter hem op de grond staan en vraagt of ze van mij zijn.
‘Sí!’ roep ik euforisch en ik ren naar Anna en Lucas rond. ‘Gracias!’ Ik bedank de man wel honderd keer. Hilde en mam zijn ondertussen ook bij ons komen staan. De taxichauffeur legt uit dat het zijn schuld is. Hij had haast en was direct weggereden, terwijl hij wist dat Hilde de kinderen nog niet uit de auto gehaald had. Hij had beter moeten opletten. Hij verontschuldigd zich meerdere malen en rijd uiteindelijk weg. Mam en Hilde lopen met de kinderen naar binnen.
‘Het spijt me zo,’ zegt Hilde nogmaals als ik de keuken binnen kom. ‘Echt waar, Tan!’ Ik steek mijn hand op als teken dat ze stil moet zijn. Angstig kijkt ze me aan. Ik denk na over wat de chauffeur zei.
‘Ik vergeef het je,’ zeg ik. Hilde kijkt verrast op.
‘Meen je dat?’ haar stem klinkt hoog. Ik knik.
‘De chauffeur legde me uit dat hij zijn schuld was, dat hij te snel weggereden was, maar dat hij al heel snel ontdekte dat er nog twee passagiers in zijn taxi zaten.’
‘Echt waar?’
‘Echt waar. Het is niet jouw schuld.’ Ik loop naar Hilde toe en omhels haar. ‘Al ga je dit natuurlijk de rest van je leven nog te horen krijgen…’ zeg ik. ‘De keer dat je mijn kinderen in de taxi liet zitten…’
‘O, het spijt me!’ Hilde kan er nog niet om lachen. Oké, misschien was het iets te vroeg. Ik weet ook niet waarom ik nu al een grapje kan maken, want ik was behoorlijk in paniek een paar minuten geleden. Gelukkig lijken Anna en Lucas van het hele euvel niets gemerkt te hebben, want ze liggen allebei te slapen. Ik bekijk ze beiden uitvoerig. Eigenlijk zijn ze een beetje te groot aan het worden voor de. MaxiCosi, maar het is zo handig dat ik ze daar nog in kan vervoeren. Als ik ze in een ander stoeltje zet, moet ik ze elke keer dragen en dan is een van de twee op een bepaald moment onbemand én mobiel en dat gevoel vind ik niet zo prettig. Wat dat betreft heb ik geluk dat ze iets kleiner waren dan gemiddeld, omdat het een tweeling is. Pim paste nu al niet meer in de MaxiCosi. Ach, ik zie het over een tijdje wel.
‘Zo, dat was pas een spannend begin van je bruiloft!’ zegt mam luchtig. Ik kijk haar aan. Daarna kijk ik Hilde aan. Dan schiet ik in de lach. Mam en Hilde lachen met me mee.
‘Zeg dat wel!’ zeg ik uiteindelijk. ‘Maar zullen we het daar maar bij laten dan? De rest van de dag wil ik vooral leuk houden.’
‘Deal,’ zegt Hilde en ze knipoogt naar me.
‘Kom, we gaan zorgen dat je helemaal klaar bent, want over een paar minuten staat Pepe aan de deur.’
We haasten ons allemaal naar boven. Hilde draagt Anna mee naar boven en mam draagt Lucas. We zetten ze op hun eigen kamertje neer.
Pepe heeft vannacht met de kinderen bij Hilde en Juan geslapen. Hij wilde per se dat hij me niet zou zien voor de bruiloft. We spraken af dat Hilde met Anna en Lucas hierheen zou komen en Pim zou met Pepe meekomen als hij me kwam ophalen. Omdat Pepe geregeld had dat we werden opgehaald thuis en Hilde natuurlijk wel een drankje wilde drinken op de bruiloft van haar beste vriendin, besloten ze dat ze een taxi zouden regelen.
Ik ben toch echt blij dat die chauffeur zich op tijd realiseerde dat er iets niet klopte. Stel je voor zeg! Nee, niet aan denken. Vandaag is een vrolijke dag!
‘Je ziet er echt geweldig uit!’ zegt Hilde als ze me rustig bekijkt. ‘Het was me net helemaal niet opgevallen de je je jurk al aanhad. Ik was nogal in paniek.’
Ik glimlach naar haar.
‘Het geeft niet. Het is allemaal goed gekomen.’ Ik leg mijn hand op haar schouder. ‘Misschien wil je wel iets doen aan je make-up?’ vraag ik en ik draai haar om naar de spiegel.
‘O god! Ik zie er niet uit!’ Hilde snelt naar de spiegel en begint te vegen.
‘Mam, dankjewel dat jullie zijn gekomen.’
‘Maar natuurlijk! Ik wil de bruiloft van mij dochter toch niet missen! En pap ook niet!’
‘Ja, maar toch. Het is best een heel gedoe om helemaal naar Spanje af te reizen.’
‘Ach, dat valt best wel mee. Ik moest alleen wat moeite doen om alle kleding in mijn koffer te krijgen en onder het maximum gewicht te blijven, maar ik heb stiekem wat bij je vader in zijn koffer gepropt. Niet verklappen, hoor! Hij weet er niks van. Ik heb het toen we aankwamen snel uit zijn koffer gehaald en het er weer bij mij ingepropt.’ Ik moet lachen. Dat is typisch mam. Ik zou zoiets trouwens ook voor elkaar krijgen.
Ik hoor een auto stoppen bij het huis en ik kijk door het raam naar buiten.
‘Daar zul je Sanne hebben,’ zeg ik. Niet veel later staat ook Sanne in de slaapkamer.
‘Wauw, je ziet er prachtig uit, zus!’ zegt ze en ze omhelst me.
‘Dankjewel,’ zeg ik stralend.
‘Ben je er klaar voor?’ vraagt ze en ze wrijft in haar handen.
‘Zo klaar als ik kan zijn, denk ik. Ik ben mega zenuwachtig en ik vraag me af wat er allemaal gaat gebeuren. Ik weet van niks. Ik weet alleen dat Pepe me hier komt ophalen, maar verder… ik heb echt geen idee.’ Ik rol met mijn ogen en schiet in de lach.
‘We zullen zien…’ zegt Sanne geheimzinnig.
‘Wacht! Weet jij het?’ vraag ik. Ik kijk haar met grote ogen aan. Ze zegt niets, maar uit haar blik maak ik op dat ze het weet. Ik draai me om naar Hilde. ‘Jij weet het ook?’ vraag ik verbaasd. Hilde trekt alleen haar wenkbrauwen op. Dat doet ze altijd als ze iets niet wil zeggen. Ik zoek mams blik op. ‘O nee, ga me niet vertellen dat jullie allemaal al weten wat er staat te gebeuren en ik weet van niets!’ zeg ik.
‘Kom, je ziet het vanzelf wel,’ zegt Hilde en ze pakt me bij mijn arm. ‘Het enige waar jij je druk om hoeft te maken is dat je een leuke dag hebt, meer niet.’
‘Daar zul je hem hebben!’ zegt Sanne euforisch als ze uit het raam kijkt. Mam gaat naast haar staan.
‘O, geweldig!’ zegt ze en ze klapt in haar handen.
Ik wurm met tussen beiden en kijk naar buiten. Mijn mond valt open van verbazing.
‘Wat is…’ Ik maak mijn zin niet af. Ik ben te overdonderd.
‘Kom we gaan naar beneden!’ zegt Sanne en ze trekt aan mijn arm. Ik wil eigenlijk iets langer blijven kijken, maar Sanne trekt nog iets harder, dus ik ga mee.
‘Goed, dit is het moment,’ zegt ze. ‘Zometeen komt Pepe aan de deur en dan maak ik open. Hij stapt naar binnen en dan kom jij de trap af. Daarna stappen jullie in en gaan jullie naar… eh, de volgende lokatie.’ Ik luister en knik. De zenuwen gieren door mijn lijf. Ik krijgt het plotseling heel warm en ik weet even niet hoe ik me moet gedragen. Sanne haast zich de trap af. Hilde en mam staan achter me. Ik kijk even om. Ze lachen allebei naar me. Dit is het moment. Dit is de grote dag. Welkom op mijn bruiloft.