De bel gaat. Sanne maakt de deur open.
‘Het is zo ver,’ zegt mam. ‘Geniet van vandaag schat. Zo’n dag als deze maak je maar een keer in je leven mee.’
Trede voor trede loop ik de trap af. Een paar jaar geleden heb ik Pepe voor het eerst ontmoet. Nu hebben we samen een prachtig gezin en ga ik trouwen met de man van mijn dromen. Gek toch hoe het leven soms kan lopen. Als ik halverwege de trap ben zie ik Pepe’s onderlijf. Hij heeft een mooi, marineblauw pak aan en donkerblauwe schoenen. Ik loop verder naar beneden. Een wit overhemd en een mooie lichtblauwe stropdas, die perfect kleurt bij zijn pak. Ik slik even en dan kijk ik naar hem op en kijk zo in zijn reebruine ogen. Zijn haar zit perfect in model, zijn ogen stralen en er staat een brede glimlach om zijn mond. Wat zie ik nu? Een traan? Pepe laat een traan. Snel veegt hij hem weg.
‘Tanja, je ziet er prachtig uit. Beeldschoon,’ zegt hij een beetje hees. Ik lach. Ik kan niet stoppen met lachen. Mijn mondhoeken lijken als vanzelf naar boven te worden getrokken en ze komen niet meer naar beneden. Als ik beneden sta geeft Pepe me een kus op mijn voorhoofd en pakt mijn hand vast.
‘De echte kus komt straks,’ fluistert hij. ‘Ga je mee?’ Ik knik en loop met hem mee naar buiten. Voor me staan twee prachtige witte paarden en een prachtige koets. Simpel. Niet te veel tierelantijn, maar wel elegant en mooi voor een bruiloft. Achter die koets staan weer twee paarden met een koets. Pap zit in de koets met Pim op schoot. Pim kijkt me met grote ogen aan.
‘Mama is mooi!’ hoor ik hem zeggen. Achter hen staan nog twee witte paarden met een koets.
‘Pepe!’ Ik kijk hem vol verbazing aan. ‘Hoe heb je dit in hemelsnaam weten te regelen?’ Ik sla een hand voor mijn mond.
‘Tja, soms heeft het zo zijn voordelen als je iets meer te besteden hebt dan de gemiddelde mens,’ geeft hij toe en hij knipoogt naar me.
Hilde en mam passeren mij, met elk een MaxiCosi in hun hand en zetten Anna en Lucas in de koets bij pap en Pim.
Ik loop naar de paarden toe en aai ze een voor een over hun snuit. Het tweede paard niest. Hij niest recht in mijn gezicht. Gadver. Iedereen lacht. Sanne ook, maar ze komt naar me toegesneld met een zakdoek.
‘Pas op voor de make-up!’ zegt ze en ik houd van schrik op met wrijven.
‘Zit het nog goed?’ vraag ik geschrokken. Sanne wrijft met de zakdoek de achtergebleven spetters van mijn gezicht en inspecteert mijn make-up. Ze knikt uiteindelijk goedkeurend. Gelukkig.
Ik loop weg van de paarden en Pepe helpt me met instappen. Sanne zorgt ervoor dat mijn jurk nergens aan blijft hangen. Het lukt om uiteindelijk zonder brokken en kleerscheuren in de koetst te klimmen en ik laat me op het comfortabele zachte bankje zakken. Een man met een hoge hoed kruipt voor ons op een ander bankje en geeft de paarden een commando. Ik kijk achterom. Pap, mam en de kinderen zitten in de koets achter ons en Hilde en Sanne in de laatste koets. Ik zwaai naar ze.
‘Oh, Pepe. Dit is echt geweldig! Het lijkt wel een sprookje! Ik voel me net een prinses!’ Pepe knipoogt naar me. ‘Je bent mijn prinses. Je ziet er echt magnifiek uit. Ik bof maar met zo’n mooie vrouw.’
‘Bijna vrouw…’ verbeter ik hem.
We rijden naar, eh, ja waar naartoe eigenlijk? Ik heb geen idee. Het erge is, dat waarschijnlijk iedereen weet waar we heen moeten, behalve ik. Het maakt het wel allemaal net wat spannender, romantischer en leuker moet ik toegeven. Ik kijk even naar boven, naar de lucht. Het is prachtig weer. De lucht is prachtig blauw, met hier en daar een klein, schattig, wit wolkje en de zon zorgt voor een aangename temperatuur. Ik sluit even mijn ogen en snuif de buitenlucht op. Heerlijk!
‘Is het nog ver?’ vraag ik als we al een tijdje in de koets zitten. Ik ruik de zee. Ik hoor de meeuwen krijsen. Zouden we ergens in een zaal van een luxe hotel aan zee trouwen? Zo’n mooie ruimte met een hoog plafond en witte, gedrapeerde stukken stof die langs zuilen omlaag vallen? Overal mooie bloemen en prachtig gedekte tafels met stoelen waar strikken op zitten. Een man die romantische liedjes speelt op de piano die er in de zaal staat en en een grote dansvloer?
‘Nee, het is niet ver, we zijn er,’ zegt Pepe en precies op dat moment stopt de koets. Ik kijk om me heen. Er is hier niets. Ja, rotsen en bomen. Verward kijk ik Pepe aan, die me helpt met het uitstappen.
‘Weet je het zeker?’ vraag ik voor de zekerheid. Pepe knikt. Ik kijk achterom en zie tot mijn grote schik dat de andere twee koetsen weg zijn. ’Waar is de rest?’ vraag ik geschrokken. ‘Waar zijn de kinderen?’
‘Rustig maar, dat is al allemaal geregeld,’ zegt Pepe op een kalme toon. Rustig? Hallo, het is mijn bruiloft! Op zo’n dag ben ik niet rustig! ‘Kom,’ zegt Pepe en hij sluit zijn hand om de mijne en trekt me voorzichtig met zich mee. We lopen richting het strand. Ik hoor het ruisen van de zee. De golven die aanspoelen en weer terug de zee in worden getrokken. Het geeft me een soort rust. Gelukkig, want mijn hart klopt als een malle en de zenuwen zijn bijna niet meer te bedwingen. Waar gaan we toch naar toe?
Ik moet goed uitkijken waar ik loop, zodat ik niet met mijn jurk achter een stuk hout of scherpe rots blijf hangen. Dan opeens klinkt er gejuich. Ik kijk geschrokken op.
Er staan allemaal mensen op een rij. De een nog mooier aangekleed dan de ander. Wacht eens! Dat zijn pap en mam! O en Pim en Anna en Lucas! En daar Hilde en Sanne en ik zie Vera ook staan, ze staat bij Esteban en Pat. Ze zwaaien allemaal enthousiast. Ik steek een beetje slapjes mijn hand op en lach naar hen.
‘Pepe! Hoe heb je het toch voor elkaar gekregen! Dit is de meest prachtige locatie die ik me ooit zou kunnen bedenken!’ zeg ik terwijl ik naar het uitzicht voor me kijk.
Op het strand staan een aantal rijen met witte, houten stoelen. In het midden ligt een lichtblauwe loper. Aan het eind van de loper is een soort boog gecreëerd met grote takken en prachtig gekleurde bloemen. Paars, geel, roze… echt geweldig mooi! Langs de blauwe loper staan grote lantaarns die met dezelfde kleuren bloemen versierd zijn en waar kaarsjes in brand. Het is zó mooi, ik moet alweer moeite doen om niet te gaan huilen.
‘Wij gaan nog even foto’s maken. De gasten gaan alvast hun plekje opzoeken,’ zegt Pepe. Nu pas sta ik erbij stil dat de fotograaf er ook weer is. Hij had straks ook al foto’s gemaakt toen Pepe me kwam ophalen, maar ik had helemaal geen aandacht aan hem besteed. Ik had hem wel gezien, maar ik was te druk met het kijken naar mijn knappe man en de paarden en de koets en zo.
‘Tanja,’ zegt de fotograaf en steekt zijn hand uit. ‘Ik ben George, jullie fotograaf voor vandaag.’ Ik knik en dank hem.
‘Zullen we even foto’s gaan maken daar bij die pier?’ stelt hij voor. Mijn blik volgt zijn wijsvinger nu pas ontdek ik een pier. Ik glimlach en loop samen met Pepe richting de pier. George volgt ons. Ik hoor zijn camera af en toe klikken.
‘Ik vind het wel spannend allemaal,’ beken ik en ik kijk naar Pepe. Zijn gezicht staat heel ontspannen. Hoe kan dat? Ik ben op van de zenuwen en hij ziet er mega relaxed uit.
‘Goed, willen jullie daar even gaan staan?’ vraagt George en hij wijst naar een plekje net voor de pier. ‘Ja, prima. Tanja, wil je even die kant op kijken?’ Ik doe precies wat George van me vraagt. Lachen, verliefd kijken, draaien, die kant op kijken, stukje lopen en ga zo maar door. Ik moet toegeven, hij doet het heel professioneel, voor zover ik dat kan beoordelen. ‘Ja, geweldig! Deze is zo mooi!’ George is helemaal enthousiast tijdens het maken van de foto’s.
‘Ik wil graag een foto bij het water, daar zo.’ Hij wijst achter ons. We lopen hand in hand naar het water.
‘Even omkijken allebei.’ Klik. Weer en foto. ‘Prima en nu omdraaien en geef elkaar maar een kus.’ Klik. ‘Mooi! Pepe, kijk jij even deze kant op en en Tanja, jij kijkt naar Pepe. Ja, precies. Mooi.’ George gaat nu op de grond liggen. ‘Een stapje naar achteren alsjeblieft.’ Ik stap met Pepe een stapje naar achteren. ‘Nog een beetje. Ja, stop!’ Klik. ‘Nog een klein beetje naar achteren…. Ja!’ Klik, klik. Klik. ‘Prima. Mooi zo! Nu nog een aantal op de pier zelf en dan zijn we klaar.’ George maakt foto’s van ons terwijl we op het eind van de pier naar de zee staren. Verliefd. Hand in hand. Kussend. Lachend.
‘Mooi! Heel mooi. Kom maar, we zijn klaar. De gasten wachten,’ zegt George. De kriebels in mijn buik beginnen op te komen. Tijdens het maken van de foto’s waren ze even weggeweest. George is zo relaxed om mee te werken, ik had totaal geen zenuwen meer gevoeld, maar nu wel. Hand in hand lopen we richting onze vrienden en familie. Als we er bijna zijn laat Pepe mijn hand los. Ik slik even en glimlach.
‘Ik zie je zo,’ zegt hij en hij knipoogt. Hij loopt naar de mooie versierde boog. Ik loop naar de andere kant en zie mam zwaaien. Ik loop naar haar toe. Pap en Pim staan bij haar.
‘Zo,’ zegt ze als ze mijn opnieuw in model gebracht heeft en me nogmaals bekijkt. ‘Geniet ervan, schat.’ Ze drukt een kus op mijn wang en stapt opzij. ‘De rest is aan je vader,’ zegt ze. Ik glimlach naar haar.
‘Mama je bent mooi zo! Je moet altijd een jurk aandoen,’ zegt Pim terwijl hij me met grote ogen bekijkt. Ik geef hem een dikke knuffel.
‘Dankjewel, schat. En jij dan! Je ziet er prachtig uit! Je hebt dezelfde kleren als papa!’ Pim lacht trots.
‘Ben je er klaar voor, kerel?’ vraagt pap aan Pim, die het mandje pakt dat achter hem staat.
‘Ik mag met bloemen gooien,’ zegt hij met een grote lach om zijn mond. ‘Nu mag ik gooien, mama. Nu mag het wel!’ zegt hij en ik schiet in de lach.
‘Ja, vandaag mag je met bloemen gooien,’ zeg ik en ik aai hem over zijn hoofd.
Er begint muziek te spelen en met die eerste noten voel ik de zenuwen opkomen. Mijn god, ik heb nooit geweten dat trouwen zo spannend kon zijn.
Pap hurkt bij Pim neer.
‘Ga maar kerel, je mag over het blauwe pad lopen en de bloemetjes strooien.’ Pim kijkt naar zijn opa en dan naar mij. Ik knik bevestigend. Pim loopt naar voren. Alle ogen zijn op hem gericht. Hij stapt en stapt en stapt. Overal flitsen camera’s en hij kijkt verwonderd om hem heen.
‘Hij vergeet de bloemen,’ fluister ik tegen pap.
‘Pim, de bloemen,’ hoor ik pap daarna zeggen. Pim stopt met lopen, kijkt in zijn mandje en steekt zijn hand erin. Gelukkig hij snap het. O, maar wacht. Wat doet hij nu? In het publiek hoor ik iemand ‘oh’ roepen en mensen moeten lachen. Ik weet niet of ik moet lachen of niet, maar Pim heeft blijkbaar iets anders in gedachten met bloemen strooien dan ik. Nou ja, hij zei tenslotte ook gooien…
Halverwege het pad heeft hij alle bloemen uit het mandje gepakt en met een grote smak op de grond gegooid. Ik kijk naar het hoopje bloemen. Pim is al verder gelopen en wordt opgevangen door mam, die op de voorste rij heeft plaatsgenomen.
‘Ach ja, de bloemen zijn in elk geval gestrooid. Correctie, gegooi…’ zegt pap nuchter en hij knipoogt. Ik schiet in de lach. ‘Ja, inderdaad.’ Ik kijk om me heen. ‘En nu?’
‘We moeten even wachten tot de muziek begint te spelen en dan mogen we, zo is mij vertelt door de organisatie,’ zegt pap en hij knipoogt.
‘Schat, je ziet er prachtig uit en ik hoop dat je de mooiste dag van je leven krijgt. Geniet ervan.’ Ik knik. De muziek begint te spelen. Pap haakt zijn arm in de mijne. ‘Ben je er klaar voor?’ Het bekende trouwliedje klinkt.
‘Ja.’ Mijn lichaam lijkt vanbinnen te bubbelen. Ik voel me raar. Op een goede manier. Pap zet de eerste stap en ik volg. Arm in arm lopen we over de blauwe loper naar voren. Halverwege stap ik over het hoopje bloemen heen. Overal om me heen hoor ik camera’s klikken en mensen fluisteren. Ik kijk naar mam, die een traan wegpinkt. Vervolgens kijk ik naar Pepe, mijn knappe, knappe man. Oh, wat is dit onwerkelijk. We stoppen bij de mooi versierde boog.
‘Lieve schat, veel geluk met je aanstaande en geniet van deze dag.’ Pap drukt een kus op mijn voorhoofd en geeft me dan weg aan Pepe, die mijn hand overpakt en naar pap knikt.
‘Dank u,’ zegt hij beleefd tegen pap.
‘Zorg goed voor mijn dochter.’ Pap glimlacht en knipoogt naar hem.
‘Zeker weten,’ zegt Pepe vastberaden.