Alleen Esteban en Sanne zijn er nog. De rest is al naar huis. De avond loopt langzaam ten einde. Het was een prachtige dag.
Esteban staat nog even met Pepe te praten, maar ik ben te moe om te luisteren waar ze het over hebben. Het kost me te veel energie om alles te vertalen.
‘Tan, jij hebt het echt getroffen met Pepe,’ zegt Sanne en ze slaat een arm om me heen. ‘Het was een geweldige dag.’
‘Precies. Ik vond het allemaal zó leuk. De hele dag was één grote verrassing en het was geweldig. Ik mag inderdaad wel zeggen dat dit een van de mooiste dagen uit mijn leven is,’ zeg ik met een glimlach om mijn mond. Een gaap, die vanuit mijn tenen lijkt te komen, ontsnapt.
‘Zo zeg, jij moet naar bed geloof ik,’ zegt Sanne lachend.
‘Ja…’ zeg ik.
‘Ik ga ook, zodat jullie je romantische huwelijksnacht kunnen gaan beleven.’
Ik kijk Sanne schaapachtig aan.
‘Denk jij nou serieus dat ik nog maar iets anders ga doen dan slapen zodra ik mijn bed aanraak?’ Sanne barst in lachen uit. Pepe en Esteban kijken onze kant op. Ik zwaai naar ze.
‘Nee, eigenlijk niet.’ Sanne omhelst me en neemt afscheid. Dan loopt ze naar Pepe en doet hetzelfde.
Esteban komt mij gedag zeggen en loopt samen met Sanne de tent uit. Pepe en ik blijven over. Alleen de leden van de band zijn er nog, maar ze zijn al bijna klaar met alles afbreken.
‘Pepe, dankjewel voor deze geweldige dag. Ik snap niet hoe je alles voor elkaar hebt gekregen, maar mijn complimenten. Het was echt super!’
‘Fijn om te horen. En je weet het… Ik doe alles voor je.’ Pepe’s hand streelt mijn wang en hij kijkt me aan. Ik glimlach naar hem.
‘Ik hou van je,’ zegt hij.
‘Ik ook van jou.’ Ik voel zijn lippen op de mijne. Hij geeft me een kus en zet dan een stapje naar achteren.
‘Prachtig,’ zegt hij terwijl hij me bekijkt. ‘Ik kan niet geloven dat jij mijn vrouw bent.’
Híj kan het niet geloven? Nou, ik anders ook niet! Ik ben maar een simpel meisje. Hij is een wereldster. Nou ja, wereldster… Een nationale ster hier in Spanje. Toch heeft hij mij gekozen om de rest van zijn leven mee door te brengen. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ik in een romantische film terecht was gekomen.
Pepe praat nog even met de band en ik bedank ze. Daarna nemen we een taxi naar huis. De paarden waren om dit tijdstip niet meer beschikbaar.
Een uur later liggen we in bed. We praten nog heel even bij, maar we zijn allebei te moe om nog een lang gesprek te voeren. Dat komt morgen wel.
‘Slaap lekker, schat.’ Pepe kust me goedenacht en sluit zijn ogen.
‘Slaap lekker.’ Ik doe hetzelfde.
Ik bevind me ergens tussen slapen en wakker worden en besef heel langzaam dat ik gisteren getrouwd ben met mijn prins op het witte paard. Langzaam open ik mijn ogen en ik kijk naast me. Pepe. Daar ligt hij. Er vormt zich een glimlach om mijn mond. Ik haal diep adem en laat de lucht langzaam uit mijn longen ontsnappen. Wat was het een geweldige dag. Ik lig nog lekker na te genieten als Pepe zich langzaam omdraait.
‘Goedemorgen, knappe vrouw van me,’ zegt Pepe en hij glimlacht naar me.
‘Goedemorgen.’
Nog voordat ik iets anders kan zeggen wordt er op de deur geklopt.
‘Binnen,’ zegt Pepe.
‘Ontbijt op bed!’ zegt Kim vrolijk. Ik ga rechtop zitten en moet lachen als ik Pim met een schort om binnen zie komen. Hij draagt een klein dienblad met daarop een bord met broodjes.
‘Goedemorgen. Heb jij al ontbijt voor papa en mama gemaakt?’ vraag ik aan Pim. Hij knikt, zonder zijn ogen van het bord af te houden. Geconcentreerd loopt hij voetje voor voetje naar het bed en zet het dienblad met een zucht neer op bed.
‘Wat goed dat je dat al kan dragen, Pim!’ zeg ik en hij kijkt me trots aan.
‘Pim heeft broodjes gebakken en ik heb verse jus geperst.’ Kim zet een dienblad met allerlei lekkers op het bed neer. ‘Pim is een hele goede keukenhulp,’ zegt ze en ze knipoogt naar hem. Nu staat hij nog trotser te kijken.
‘Nou, dank jullie wel,’ zegt Pepe.
‘Kom, dan laten we papa en mama even eten,’ zegt Kim en ze loopt samen met Pim de deur uit.
‘Het ziet er heerlijk uit.’ Pepe pakt een broodje. Ik volg zijn voorbeeld. Het zijn heerlijke broodjes.
‘Tan?’
‘Hmm?’ Ik kijk hem vragend aan terwijl ik een slok jus doorslik.
‘Ik heb nog een verrassing, maar ik wil dat je niet in paniek raakt.’ Ik laat mijn broodje, waar ik net een hap van wilde nemen, weer zakken en kijk hem niet-begrijpend aan.
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, ik denk dat je de verrassing wel leuk gaat vinden, maar dat je gelijk gaat denken over de praktische kant, maar ik zeg je bij dezen dat je je daar geen zorgen over hoeft te maken, ik heb alles geregeld.’
Ik begrijp er werkelijk niets van.
‘Wat bedoel je in godsnaam?’
‘Wacht even…’ zegt Pepe en hij stap uit bed. Hij loop naar de kast en pakt er een doosje uit.
‘Alsjeblieft,’ zegt hij als hij me het doosje geeft. Het formaat lijkt op een cd-hoesje, alleen iets dikker. Voorzichtig pak ik het doosje aan. Ik trek aan de rode strik, die soepel van het doosje afglijdt. Wat zou er toch inzitten? Ik haal het dekseltje er langzaam vanaf. Er zit een kaartje in. Ik pak het kaartje en kijk Pepe aan. Hij staat glimlachend te kijken. Ik vouw het kaartje open en lees de tekst.
Lieve Tanja.
Dit is de laatst verrassing die ik voorlopig voor je in petto heb. Ik weet hoe groot je wens is om dit ooit mee te maken.
Wij gaan samen op huwelijksreis. Morgen. We gaan een cruise maken naar Noorwegen.
Alles is al geregeld, je hoeft alleen nog maar je koffer te pakken.
Dikke kus.
Pepe
Ik kijk Pepe aan. Ik weet even niet hoe ik moet reageren. Dit is superleuk, maar morgen al? En de kinderen dan? Pim moet gewoon naar school maandag.
‘Ik zei dat je je geen zorgen hoeft te maken en dat ik alles al geregeld heb,’ zegt Pepe als hij mijn blik ziet.
‘Maar Pim moet gewoon naar school.’
‘Geregeld.’
‘En Anna en Lucas dan? We kunnen Kim niet alleen met drie kinderen alleen laten!’
‘Geregeld.’
‘En ik moet…’
‘Geregeld. Alles is geregeld.’ Pepe kijkt me geamuseerd aan. ‘Je ouders blijven hier,’ zegt hij tenslotte. Ik voel een vlaag van opluchting.
‘Echt?’
‘Echt.’ Pepe knikt. Nu kan ik pas blij zijn.
‘Pepe! Dat is… dat is geweldig!’ roep ik uit en ik vlieg in zijn armen. ‘Dankjewel!’
‘Alleen het beste is goed genoeg voor jou. Ik weet hoe lang je dit al wilt. Je vertelde het me al op de eerste dag dat we elkaar ontmoette, dus het moest wel speciaal zijn voor je.’
‘Dat is het ook. Dank je, dank je, dank je!’ Ik druk een kus op Pepe’s wang. ‘Dankjewel. Je bent de beste!’
‘Weet ik toch,’ grapt Pepe en ik geef hem een tik op zijn bovenarm.
Tegen de tijd dat we beneden komen is het daar al een drukte van jewelste. Pim rent vrolijk door de kamer met zijn nieuwe helikopter die hij gisteren van opa en oma heeft gekregen. Anna kruipt rondjes om de bank en Lucas ligt luidkeels op het kleed voor de salontafel te zingen. Tenminste, ik vind dat hij zingt. Elk ander mens kan het anders interpreteren.
‘Daar zijn de twee tortelduifjes!’ zegt Kim vrolijk als ze ons de keuken in ziet lopen. Ze is iets aan het bakken. ‘Smaakte het ontbijt?’ vraagt ze terwijl twee ovenhandschoen aantrekt.
‘Heerlijk,’ antwoord Pepe nog voordat ik iets kan antwoorden.
‘Gelukkig. Ik ben een taart aan het bakken. Speciaal voor jullie. Om te vieren dat jullie nu man en vrouw zijn én om te vieren dat jullie morgen op huwelijksreis gaan, dus ook een soort afscheidstaart.’
‘Hè?’ Ik kijk Kim verbaasd aan. ‘Weet jij dat we morgen op huwelijksreis gaan?’ vraag ik Kim.
‘Natuurlijk weet ze dat, Tan. Ik moest toch iets regelen met de kinderen en zo?’
‘O ja, logisch.’ Ik glimlach naar Pepe en Kim.
‘Hoe vind je het?’ vraagt Kim terwijl ze een grote taart uit de oven haalt. ‘De reis,’ verklaart ze.
‘O, ja geweldig! Ik wil er al mijn hele leven heen. Ik kan niet wachten. Al ga ik die drie kleine kruimels daar wel missen.’ Ik knik richting de kamer.
‘Dat komt wel goed, je ouders en ik doen alles om het ze naar de zin te maken.’
‘Daar twijfel ik ook niet aan. Ik weet alleen niet of ik ze wel zo lang kan missen…’ zeg ik. Pepe slaat een arm om me heen.
‘Schat, we hebben tegenwoordig Face-Time en Skype. Je kunt ze elk moment van de dag zien, als je dat wilt.’
‘Ja, dat klopt, maar het is toch anders dan wanneer ik ze even vast kan pakken.’
‘Klopt,’ geeft Pepe toe. ‘Maar je mag best voor deze ene keer iets langer dan één dag van huis zijn. De kinderen redden zich wil. Echt waar.’
‘Ja…’ Ik laat mijn hoofd tegen Pepe’s schouder rusten. ‘Weet ik.’ Mijn gedachten dwalen af, maar ik wordt weer in de realiteit getrokken als ik opschrik van de deurbel.
‘Dat zullen je ouders zijn!’ zegt Pepe. Hij laat zijn arm van me afglijden en loopt naar de deur.
‘Goedemorgen, lieve schat!’ zegt mam en ze komt met open armen naar me toe. Goh, ze reageert alsof ze me al jaren niet gezien heeft. ‘Wat zag je er prachtig uit gisteren en wat was het een mooie dag!’ Mam omhelst me stevig.
‘Dank je. Ik heb ook genoten,’ zeg ik naar waarheid. Mam richt zich op Pepe.
‘En jij zag er ook echt prachtig uit, Pepe! Tanja heeft het maar getroffen met je!’ Pepe knikt vriendelijk naar mam.
‘Eens even kijken waar die drie boefjes zijn, zegt ze terwijl ze richting de woonkamer loopt.
‘Oma!’ hoor ik Pim roepen als hij haar in het vizier krijgt. Hij is altijd zo blij om opa en oma te zien. Logisch. Eerst was hij er twee keer per week. Tegenwoordig ziet hij ze maar een paar keer per jaar, buiten de beeldgesprekken via de computer dan.
‘Hey grote man! Ben je al met de helikopter aan het spelen?’ Mam mengt zich tussen het hele spul en zit al snel met alle drie de kinderen op haar schoot op de bank. Ik lach. Geweldig. Ik moet gewoon gaan genieten. Ze hebben het hier goed met Kim, pap en mam. Daar hoef ik me geen zorgen over te maken.
‘Meis, je zag er echt prachtig uit,’ zegt pap als hij naast me staat en ook naar het tafereel in de woonkamer kijkt. ‘We zijn trots op je.’
‘Dank je.’
‘Ik wil dat je ook van die huwelijksreis gaat genieten. Het echte leven begint daarna pas weer, afgesproken?’ Pap kijkt me vragend aan en steekt zijn hand uit.
‘Afgesproken.’ Ik schud zijn hand. Pap glimlacht. ‘Ik ga ook eens even bij het kleine spul kijken,’ zegt hij en hij loopt de woonkamer binnen. Pim klimt van oma’s schoot en vliegt bij opa om het been.
‘Opa!’ roept hij blij. Ik kan niets anders dan kijken en glimlachen. Dit zijn mijn kinderen. Dit is mijn gezin, mijn ouders, mijn huis… Nou ja, Pepe’s huis. Ons huis. Wat kan ik me nog meer wensen?