Het schip is zó mooi! Het ene dek is nog overweldigender dan het andere. We zijn helemaal boven begonnen. Daar bevind zich een prachtig zwembad, een golfbaan, een basketbal veld en een tennisbaan. Alles overdekt, aangezien we niet naar een zonnige bestemming varen. Ongelofelijk dat zoiets allemaal op een boot past.
Het dek waar we net waren heeft een heus wellness centrum met een massagesalon en een aantal winkeltjes met beautyproducten, badkleding en luxe-artikelen. Ik zag een geweldige vaas, prachtig van kleur, maar toen ik naar het prijskaartje keek viel ik zo ongeveer flauw. Hoe mooi de vaas ook is, ik ga geen vijfhonderdachtendertig euro betalen voor zoiets. Nooit niet. In de bikini-shop heb ik wel een mooi badpak gevonden. Bikini’s zijn niet meer zo mijn ding na de bevalling van Anna en Lucas. Mijn buik zit vol striemen en is een beetje blubberig. Ik ben best wel jaloers op die moeders die binnen no-time weer helemaal in vorm zijn en een strakke buik hebben een paar weken na de bevalling. Hoe doen ze dat in godsnaam? Oké, misschien waren ze niet zoveel bijgekomen als ik. Bij Pim ben ik achttien kilo aangekomen en bij de tweeling zelfs vijfentwintig. Daarvan zijn nog een paar kilootjes blijven hangen, helaas. Maar goed, Pepe vond het badpak ook mooi en heeft hem voor mij gekocht. Nou ja, gekocht… op het pasje laten zetten. Betalen doen we later wel.
Inmiddels zijn we bij het derde dek gekomen.
‘Wat?’ zeg ik met open mond. ‘Dit kan niet waar zijn. Zie jij dit ook?’ Ik por Pepe in zijn zij. Hij zal wel gek worden van het steeds maar weer opnieuw horen van die zin, maar telkens als ik denk dat het niet mooier of gekker kan, kan het blijkbaar wel. Een winkelstraat! Op een schip! Compleet met gras, bloemen en bankjes om te zitten.
‘Ja, ik zie het ook. Geweldig.’ Pepe pakt zijn telefoon uit zijn broekzak en maakt een foto. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ik me gewoon ergens in een winkelcentrum bevond, maar niet op een boot!
Langzaam zetten we een paar passen vooruit. Het is amper te beschrijven hoe mooi ze alles hebben aangekleed. Er staan zelfs lantaarnpalen. Zo’n mooie ouderwetse. De winkels zien er prachtig uit en ook de muziek die er speelt is mooi.
‘Zullen we even een snel rondje maken?’ zeg ik terwijl ik sta te popelen om de winkels te bekijken.
‘Nou even dan, we gaan een andere keer wel uitgebreid winkelen, goed?’ Pepe knipoogt naar me en ik stem in. Ik heb ook helemaal niet veel behoefte om echt te winkelen. Ik wil alleen de schoonheid van dit dek bewonderen. Het lijkt zo echt. Het is ook echt, maar ook weer niet.
De kapitein heeft inmiddels laten weten dat we vertrokken zijn richting Noorwegen. De rest van de dag zullen we op het cruiseschip doorbrengen. Nou, daar heb ik geen problemen mee. De hutten zijn ook vrijgegeven, maar we hebben besloten om eerst onze ontdekkingstocht af te maken en dan pas naar onze hut te gaan kijken.
Aan het eind van de winkelstraat drinken we een drankje in een gezellig café.
‘Pepe, dit is een geweldige keuze. Dit is duizend keer leuker dan op een strand liggen ergens in een warm land.’
‘Eens,’ knikt hij en neemt een slok van zijn rode wijn. ‘Maar dat het zo geweldig zou zijn wist ik ook niet hoor. Ik had wel een paar foto’s bekeken, maar wilde niet te veel zien voordat ik zelf aan boord zou zijn. Nu ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb, want dit is een echte verrassing,’ zegt Pepe en het doet me goed om te horen dat hij toch wel onder de indruk is, ondanks dat hij al heel wat gezien heeft in zijn leven. We proosten op onze huwelijksreis en zetten daarna koers naar het ondergelegen dek.
‘O kijk! Een casino!’ Ik trek wederom aan Pepe’s arm en wijs naar het casino. ‘Ik ben nog nooit in een casino geweest!’ Pepe kijkt me verbaasd aan.
‘Meen je dat nu serieus?’ Hij trekt een van zijn wenkbrauwen op en er komt een denkrimpel op zijn voorhoofd tevoorschijn.
‘Ja, dat meen ik serieus.’
‘Goed, vandaag is verkenningsdag, maar ik ga je zeker een keer meenemen naar het casino!’
‘Cool!’ Blij als een kind huppel ik voor Pepe uit en blijf staan bij een plattegrond van het dek. Met een grote groene pijl staat aangegeven waar we ons bevinden. Op dit dek zijn onder andere het casino, een bioscoop, een sportcafé en een snooker café te vinden, maar ook een aantal restaurants. Ook dit dek verkennen we op ons gemak. Ik krijg honger bij het zien van de restaurants.
Nog een dek lager zijn een aantal specialiteitenrestaurants te vinden, een cocktailbar en een lounge-café. Op het laatste dek is de discotheek gevestigd, een speelhal, de kinderopvang, een soort binnenspeeltuin en een soort minimuseum dat gaat over de bouw van het schip, hoe lang het bestaat en wat feitjes en cijfertjes en zo. Ook is er een hal met prachtige foto’s die onderweg genomen zijn door reizigers. Elke keer als de boot uitvaart start er een soort fotowedstrijd. Men kan tijdens de reis foto’s insturen en de mooiste foto van deze vaart wordt dan uitvergroot en in de hal tentoongesteld.
‘Zo, en nu wil ik onze hut wel eens zien,’ zeg ik en Pepe knikt instemmend. Ik ben zo benieuwd. In gedachten zie ik een kleine ruimte met een tweepersoons bed. Net zoiets als een hotelkamer. Aangezien het de bruidsuitte is denk ik dat er mooie witte dekens liggen en bloemblaadjes op het bed. Aan de andere kant van de hut is een kast en in een kleine ruimte daarnaast leidt een deur naar de kleine, maar luxe badkamer mét bad. Een van de wanden is een spiegelwand. Zo zie ik onze hut voor me.
Hand in hand lopen we naar de lift.
Als we op de vijfde verdieping aankomen stappen we uit en begroeten we een echtpaar met een baby die in de lift stappen. Een cruise met een baby? Tja, het kan. Ik hoop voor hen dat de baby het niet op een krijsen zet als ze in een restaurant zitten of zo, dat zou vervelend zijn. Ook voor de andere gasten.
‘We zitten helemaal niet zo ver hier vandaan,’ merkt Pepe op als hij op de plattegrond kijkt. Rechts van ons bevind zich een deur met mat glas erin. Cabins staat er met sierletters op. We lopen de deur door en komen in een lange, witte hal. De wanden zijn wit en net boven de vloer zijn aan beide kanten witgele lampjes te zien. Ze lopen van het begin van de hal tot zo ver als ik kan kijken. Hier en daar hangt een mooi schilderij aan de wand. De deuren van de hutten aan onze linkerzijde zijn grijs. Voor de hutnummers is hetzelfde soort lettertype gebruikt als bij de deur van de hal. Rechts van ons zijn de deuren in een iets donkerde tint grijs geverfd. Pepe kijkt op de plattegrond.
‘Als alles goed is…’ Pepe loopt langzaam. ‘Is dit onze hut.’ Pepe kijkt op de plattegrond en dan naar de deur. ‘Ja, nummer 582. Dit is hem.’ Hij draait zich naar me toe en glimlacht.
‘Spannend hoor!’ zeg ik en ik kijk gespannen naar het pasje dat Pepe door de gleuf op de deur haalt. Er klinkt een piepje en er gaat een groen lampje branden. De deur klikt open. Heel langzaam maakt Pepe de deur open.
‘Ben je er klaar voor?’ vraagt hij om me te plagen.
‘Schiet nou op! Ik wil het zien.’ Ik geef Pepe een duwtje en hij struikelt half naar binnen.
‘Sorry, dat was niet…’ Ik houd abrupt op met praten en blijf stokstijf staan als ik de hut zie. Pepe blijft ook roerloos staan. Zoekend naar Pepe’s hand, beweegt mijn arm in slow-motion zijn kant in. Dit kan niet. Dit moet een foutje zijn. Ik denk dat we per ongeluk de hut van de kapitein of zo hebben gekregen. We moeten maar even bij de receptie gaan melden dat er een foutje is gemaakt.
‘Pepe…’ Ik heb zijn hand inmiddels gevonden en trek hem naar me toe. ‘Dit eh, dit is denk ik de verkeerde kamer,’ stamel ik. ‘Ik denk niet dat we hier goed zitten. Heb je wel goed op de plattegrond gekeken?’
Pepe draait zich naar me toe.
‘Eh… ik’ Pepe pakt de plattegrond erbij. ‘Ja, ik heb goed gekeken, hut 582.’
‘Zouden ze misschien een foutje hebben gemaakt bij het inchecken of zo?’ vraag ik Pepe, maar hij antwoord niet en haalt zijn schouders op. Langzaam zet hij een paar stappen naar voren.
‘Wat ga je doen?’ vraag ik voorzichtig.
‘Even kijken.’
‘Waarnaar? Kom, laten we gaan. Dit is echt niet onze hut! Misschien komen er zo wel andere gasten. We moeten even bij de receptie gaan melden dat er een foutje is gemaakt.’
Pepe staat bij een tafeltje te kijken, pakt een papiertje op en begint hardop te lezen.
‘Beste Tanja en Pepe. Welkom aan boord van de Oasis of the North. Gefeliciteerd met jullie huwelijk. Wij wensen jullie een mooie en onvergetelijke huwelijksreis toe en hopen dat deze bruidssuitte daar een steentje aan kan bijdragen. De champagne staat koud. Geniet van deze reis. Kapitein Peterson en personeel.’
Ik loop naar Pepe en trek het papiertje uit zijn handen. Ik lees de tekst nogmaals door. Het staat er echt. Even dacht ik dat Pepe me voor de gek aan het houden was, maar het is waar. Dit is onze hut.
‘Oh my god!’ zeg ik en ik gooi het papiertje in de lucht en spring in Pepe’s armen. ‘Dit is geweldig! Dit is nog cooler dan cool! Ik weet zeker dat dit de beste vakantie ooit gaat worden!’ roep ik euforisch. Pepe lacht en zet me zachtjes weer neer.
‘Ik denk het ook. Nee, kom op, het is onze huwelijksreis. Ik weet gewoon zeker dat dit de beste vakantie ooit wordt!’ Ik kan niet mee stoppen met lachen. Het is gewoon zo prachtig. Ik heb nooit geweten dat een hut op een schip er zó luxe uit kon zien. Ik kijk om me heen. Rechts van me is de woonkamer. Er is gewoon een woonkamer ín onze hut. Ongelofelijk. Er staat een grijze, leren bank die er erg comfortabel uitziet. Er staan twee relaxfauteuils in dezelfde kleur. Een witte, hoogglans salontafel met daarop een bos verse bloemen vrolijkt de kamer nog verder op. Overal zijn accessoires in een zeeblauwe kleur te vinden. Er staat een dressoir met daarboven een grote flatscreen-tv. Recht tegenover me zijn twee grote schuifdeuren geplaatst die naar het balkon leiden. Een balkon op een boot, daar had ik nou nooit aan gedacht. Ik loop naar de deuren en schuif ze open. De zeelucht komt me tegemoet en ik adem diep in en sluit even mijn ogen. Ik verken het balkon. Het is niet gigantisch, maar wel groot genoeg om er een tafeltje met twee stoelen op kwijt te kunnen en twee mooie ligstoelen. Ik loop terug naar binnen en ga verder met het verkennen van de hut. Als ik binnen kom, zie ik een trap voor me uitstrekken. Ik volg met mijn ogen de treden omhoog. Daar ga ik zometeen kijken. Eerst de benedenverdieping. Rechts van me bevind zich een keukentje. Een aanrecht met een wastafel, een koelkastje en een tafel met twee stoelen. Twee gigantisch ramen zorgen ervoor dat er veel licht op de witte keukenkastjes valt.
‘Mooi! Is het niet?’ vraagt Pepe die ook op ontdekkingstocht is. Ik knik en loop terug naar de woonkamer, waar ik een deur naast het dressoir had zien zitten. Nieuwsgierig duw ik de deur open. Het is een badkamer. Met een bad. Een jacuzzi! Mijn hemel. De witte badkamer straalt en en al luxe uit, met groene accenten. Als ik deze badkamer eerder had gezien had ik die van ons zeker weten in dezelfde stijl willen maken, maar dat is helaas te laat. Niet dat ik niet blij ben met hoe onze badkamer er nu uitziet, hij is prachtig, maar dit, dit is gewoon nét iets mooier.
Na de badkamer-inspectie rest mij nog één gedeelte van deze belachelijk grote hut om te ontdekken. De trap op. Langzaam laat ik mijn hand langs de leuning van de trap glijden en loop naar boven.
‘Oh, wauw!’ zeg ik en ik sla een hand voor mij mond. Een kingsize bed, prachtig opgemaakt met luxe, dikke kussens straalt een en al comfort uit. Ik ga het doen. Ik ga het gewoon doen. Je ziet het vaak in films, maar ik ga het gewoon doen. Ik spreidt mijn armen, sluit mijn ogen, haal diep adem en laat me voorover op het bed vallen. Het is heerlijk zacht en warm. Dit wordt mijn favoriete plekje deze reis, denk ik zo. Ik draai me om en kijk naar het plafond, waar honderden kleine lichtjes in het plafond zitten. Het lijkt alsof ik onder een sterrenhemel lig.
Na een paar minuten ga ik rechtop zitten en ben ik verbaasd over het prachtige uitzicht dat ik van hierboven heb. Het was me helemaal niet opgevallen net, maar boven de schuifdeuren van de woonkamer, zitten twee enorme ramen, die me mijlenver uit laten kijken over het water. Geweldig. Ik kan niet wachten tot we straks langs de fjorden varen. Ik glimlach. Ik dacht echt dat we in een of ander klein kamertje zouden slapen, waar we net om het bed heen konden lopen, maar dit is wel andere koek.
‘Pepe, dit is toch prachtig!’ zeg ik als hij naast me komt zitten op het grote bed.
‘Dat is het zeker,’ zegt hij en hij slaat een arm om me heen. ‘Zoiets heb ik nog nooit gezien.’ Hij kijkt naar buiten. ‘We gaan er een mooie vakantie van maken, Tan.’ Pepe drukt een kus op mijn wang en lacht.
‘Dat weet ik wel zeker! Alleen al dit bed en het uitzicht is prachtig.’
‘Over het bed gesproken…’ Pepe knikt naar het bed en lacht speels.
‘Nu?’ vraag ik verbaasd. Pepe knikt.
‘Nu.’ Terwijl hij het zegt duwt hij me langzaam achterover. Ik zak weg in de lekkere zachte dekens en sluit mijn ogen terwijl Pepe me zoent.
Onze eerste vrijpartij op onze huwelijksreis. Heerlijk. Echt heerlijk. We doen het rustig aan, want we hebben alle tijd. We nemen de tijd om elkaar te verwennen.
‘Ik hou van je,’ zegt Pepe als hij zich van me af laat rollen.
‘Ik hou ook van jou.’ Ik geef hem een kus op zijn borstkast en Pepe streelt mijn haar.
‘Misschien kunnen we hier een dagelijkse activiteit van maken? Gewoon voor het slapen gaan of als we opstaan.’ Pepe trekt een wenkbrauw omhoog. ‘Of allebei.’
‘Ja, dat zou je wel willen, ja, maar we zijn hier niet alleen voor de seks. Zullen we maar eens iets gaan eten? Ik rammel van de honger.’
‘Ik wil eerst even douchen.’ Pepe gaat op de rand van het bed zitten.
‘Ja, dat is ook wel een goed idee.’
‘Ga je met me mee?’ vraagt hij ondeugend.
‘Nee, ik ben even voorzien,’ zeg ik met een knipoog.
‘Jouw verlies,’ grapt Pepe en hij loopt naar beneden. Ik blijf nog even op het bed liggen en kijk naar de lampjes. Het is magisch. Het lijkt bijna wel een droom.
Ik wordt uit mijn gedachten getrokken als ik een geluid hoor dat ik niet direct kan plaatsen. Na een tweede keer het geluid gehoord te hebben, valt het kwartje. Nou ja, een deurbel! In een hut! Ik trek snel wat kleren aan en loop naar beneden.
‘Welkom aan boord mevrouw Reyes. Ik kom uw bagage afleveren.’
Een jongeman, gekleed in een zwarte broek en een rood jasje duwt mijn koffer naar voren. Ik had mijn koffer helemaal nog niet gemist.
‘Onze excuses dat u zo lang op uw bagage heeft moeten wachten. Wij willen u dan ook een gratis fles champagne aanbieden en een ontmoeting met de kapitein.’
‘O… eh…’ Ik kijk naar zijn naamkaartje. ‘Dank je Nigel. Wat lief.’ Ik neem de fles champagne aan die hij me toereikt.
‘Graag gedaan, mevrouw.’ Nigel rijdt mijn koffer naar binnen en lacht vriendelijk naar me.
‘Tan! Hier maken we morgen een nummertje! Dat moet. Echt. Ik zie al hoe je hier naakt in de douche staat, schuim dat langs je borsten naar beneden glijdt en …’ Pepe praat maar door en door. Mijn hoofd is ondertussen zo rood als een tomaat. Ik glimlach als een boer met kiespijn als Nigel me aankijkt. Hij voelt zich duidelijk ook ongemakkelijk. Logisch. Ik ook. Pepe is uitgebreid aan het vertellen wat hij allemaal met me wil gaan doen en heeft duidelijk niet in de gaten dat er hier nog iemand in deze hut staat.
‘Eh, ja dankjewel dus nogmaals,’ zeg ik en ik loop naar de deur. Nigel volgt me en en knikt beleefd als hij de deur doorloop.
‘Fijn verblijf nog,’ zegt Nigel, maar we beseffen allebei dat het een beetje een dubbelzinnige opmerking is in deze situatie. Hij draait zich om en loopt snel weg. Oké, dit was beschamend. Ik schud mijn hoofd, kijk hoe Nigel om de hoek in de hal verdwijnt en sluit dan de deur.
Als Pepe een paar minuten later de badkamer verlaat en ik hem vertel wat er zojuist gebeurd is barst hij in lachen uit.
‘Ja, lach maar! Je had moeten zien hoe hij naar me keek! Ik schaamde me kapot.’
‘Het spijt me, schat, maar ik kon toch niet weten dat er iemand hier was?’
‘Nee, maar goed, houd de volgende keer je fantasie maar voor je.’
‘Ja mevrouw Reyes.’