Ik heb zojuist besloten dat ik naar het casino ga. Ik weet dat Pepe er met me naar toe wil gaan, maar de komende avonden zijn we misschien niet veel op het schip. En als we toch nog een keer gaan, heb ik tenminste al een beetje kunnen oefenen. Ik zet koers naar het derde dek en kom terecht in een bruisend nachtleven. Nou ja, nacht… het is half tien.
Ik loop rustig over het dek en passeer de bioscoop en het snookercafé, waar het lekker druk is. De meeste mensen zien er allemaal keurig netjes uit, op een enkeling na, die casual gekleed is.
‘Tanja!’ Ik hoor iemand mijn naam roepen en ik kijk om me heen. ‘Hier! Deze kant!’ Ik kijk naar de andere kant. Ik zie niemand. O, wacht, toch wel! Het is Tim. Hij zit op een terrasje bij een café en zwaait naar me. Ik zwaai terug en loop naar hem toe.
‘Tim! Hoe gaat het met je?’ Ik knik naar zijn voet.
‘Het gaat wel. De wedstrijd wordt niets, maar dat wist ik al.’ Hij knipoogt naar me en gebaart dat ik naast hem moet gaan zitten. Ik neem plaats.
‘Het spijt me echt zo erg dat je niet mee kunt doen,’ zeg ik en ik sla mijn ogen neer.
‘Kom op. Ik heb je al verteld dat jij er niets aan kunt doen. Ik had beter moeten opletten.’ Ik haal mijn schouders op.
‘Toch voel ik me schuldig.’
‘In dat geval…’ Tim kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan en glimlacht.
‘Wat?’
‘Nou, jij en je man zouden de avond met me door kunnen brengen? De rest van de club wilde graag naar de discotheek, maar daar had ik geen behoefte aan met deze krukken, dus zit ik hier maar alleen.’
‘Pepe is ziek,’ zeg ik. Tim klakt met zijn tong.
‘Dat is balen. Mag je wel alleen op stap?’ vraagt hij terwijl hij me bekijkt.
‘Ik moest van hem een leuke avond gaan hebben.’
‘Goh, dat zouden niet veel mannen zeggen, denk ik.’
‘Nee, maar zo is Pepe nu eenmaal…’ Ik glimlach. ‘Kom!’ zeg ik enthousiast en ik sta op. ‘We gaan plezier maken!’ Ik steek mijn hand naar hem uit en help hem overeind. Tim pakt een stel krukken, die ik helemaal nog niet gezien had.
‘O, dat is wel fijn!’ zeg ik en ik wijs naar de twee grijze reservebenen.
‘Ja. Ik kon niet veel andere leuke vrouwen meer vinden waar ik op kon leunen, dus ik heb krukken geregeld.’
‘Haha, grapjas!’
Als we het casino binnenkomen worden we welkom geheten door een hele grote, brede man. Ik knik beleefd en bekijk de grote ruimte waar het best wel druk is. Waar zal ik eens gaan inzetten? Dat moet toch? Of hoe werkt zoiets eigenlijk? Ik kijk bedenkelijk om me heen. Er staan gokkasten. Makkie, dat kan niet mis gaan. Maar er zijn toch ook altijd van die andere spellen met rollende balletjes en zo. Ik analyseer nogmaals de ruimte om me heen en ontdek een grote tafel.
‘Ben je wel eens in een casino geweest?’ vraagt Tim als hij mijn blik volgt.
‘Nee. Jij?’
‘Ik kom er gemiddeld een keer per maand.’
‘Echt waar?’ Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Dus je weet hoe dit allemaal moet?’
‘Ik wil mezelf geen expert noemen, maar ja, ik heb wel een beetje een idee hoe het in zijn werk gaat.’
‘Super! Dan ben jij precies wat ik nodig heb vandaag! Ik ga geld verdienen!’ Tim kijkt me vreemd aan.
‘Je weet dat we in een casino zijn?’
‘Ja.’
‘Weet je ook wat er in een casino gebeurt?’
‘Ja. Je kunt er geld verdienen.’
‘Verdienen… Ja, dat zou kunnen, maar meestal verlies je geld, Tanja.’
‘Ik niet,’ zeg ik resoluut. ‘Ik ga geld winnen!’
‘Oké, wat is je plan?’
‘Een plan? Moet ik een plan hebben?’
‘Nou, als je zo graag geld wilt verdienen moet je een plan hebben.’
‘Ik doe niet aan plannen. Dit is een hele spontane actie.’ Ik zie dat Tim iets wil zeggen, maar hij besluit me niet tegen te spreken. Verstandig.
‘Leg me eens iets uit. Hoe werkt dat spel met dat draaiende ding waar zo’n balletje in rolt? Is daar iets mee te verdienen?’
‘Als je geluk hebt wel.’
‘Hoeveel moet ik inzetten?’
‘Zoveel je wilt.’
‘Dat moet toch met van die fiches?’
‘Jep.’
‘Waar kan ik die halen?’ Tim kijkt om zich heen en knikt naar de andere kant van de ruimte.
‘Ik geloof dat je ze daar kunt halen.’
‘Oké. Blijf jij maar even hier, dan haal ik een paar fiches. Ik ben zo terug.’ Tim blijft staan en ik baan me een weg tussen de mensen naar het loket waar ik fiches kan kopen.
‘Goede avond, mevrouw. Zegt u het maar.’
‘Ik wil graag fiches kopen.’
‘Dat kan. Hoeveel had u er graag gehad?’
Natuurlijk, dat moet ik wel weten. Wat zal ik doen? Ik moet niet al te gek doen en er heel veel kopen, maar ik moet er ook niet te weinig hebben.
‘Ehh…’ Ik heb geen flauw idee. Er staat een man achter me en ik laat hem voor, zodat ik nog wat bedenktijd heb. De man komt met een flinke berg fiches weer teruglopen. Dat lijkt me een mooie start.
‘Bent u er al uit?’ vraagt de man aan het loket beleefd.
‘Ja, hetzelfde als die meneer van zonet, alstublieft.’
‘Komt in orde, mevrouw. Mag ik uw pasje even scannen?’ Ik overhandig hem mijn pasje en krijg de fiches mee. Zo, hier kan ik wel even mee vooruit.
Als ik richting Tim loop, zie ik dat hij me met open mond aanstaart.
‘Wat is er?’
‘Heb je dat allemaal gekocht?’
‘Ja? Niet goed?’
‘Je hebt een rijke man, of niet?’
‘Hoezo?’
‘Weet je wel voor hoeveel euro je gekocht hebt?’
‘Nee.’
‘Nee? Hoe kun je dat nou niet weten? Je hebt het toch gekocht?’ Tim gooit zijn handen in de lucht van verbazing.
‘Ik heb gezegd dat ik hetzelfde wilde als de man voor me. Dat leek me wel een mooie hoeveelheid fiches om mee te beginnen.’
‘Tanja. Je hebt minstens voor vijfhonderd euro fiches in je handen!’ Tim zucht en schudt met zijn hoofd. Shit! Zoveel? Dat wist ik toch niet? Pepe vermoord me als hij dat te horen krijgt. Hoe moet ik nu weten voor hoeveel geld die man voor me gekocht heeft? Ik ben niet helderziend of zo.
‘Ja, nou ja, ik heb het nu, laten we dan maar gaan spelen.’ Ik loop Tim voorbij en zet koers naar een tafel.
Ik verlies het eerste spel, maar goed, ik had het dan ook nog nooit gedaan, dus ik waag nog een poging. Tim zei dat we misschien beter iets anders konden gaan doen, maar ik weiger me nu al gewonnen te geven. Ik speel door en verlies weer. Goed, nog één keer. Nu snap ik echt hoe het moet. Ik zet wederom in. Tim zit met zijn hand voor zijn hoofd naast me. Hij mompelt iets onverstaanbaars. Ik verlies weer. Goed, misschien ben ik hier toch niet zo goed in.
‘Ik zei je toch dat je moest stoppen!’ Tim schudt voor de zoveelste keer met zijn hoofd.
‘Goed, goed. Jij je zin. Wat gaan we nu doen dan?’ Ik kijk Tim vragend aan en volg hem naar een andere tafel. Het ziet er enorm ingewikkeld uit en ik besluit een aantal fiches aan Tim over te dragen. Warempel. Hij wint! Ik ben megablij en zeg hem dat hij zijn inzet moet verdubbelen. Tim wil niet. Ik wel. Het zijn mijn fiches. Tim verliest de hele inzet. Shit.
‘Tanja, volgens mij kun jij beter je geld ergens anders op inzetten. Het casino is niets voor jou, denk ik.’
‘Zou je denken?’ zeg ik terwijl ik op een barkruk plaatsneem en twee cocktails bestel.
‘Ik mag geen alchohol,’ zegt Tim.
‘Van wie niet?’
‘Coach.’
‘Coach?’ vraag ik en ik trek een wenkbrauw op. ‘De coach van de vereniging waarmee je zou gaan hardlopen?’ Tim knikt bevestigend. Ik kijk naar zijn gipsen been.
‘Ik weet niet hoe veel jij gaat hardlopen deze week, maar het ziet er naar uit dat jij best wel een glaasje alcohol mag drinken.’ Tim schiet in de lach.
‘Je hebt gelijk, Tanja. Ik heb het verdiend. Ik hoef toch niet mee te doen met de wedstrijd.’
Twee uur – en vele alcoholische drankjes – later, zitten we giechelend achter een fruitautomaat. Ik denk dat we op z’n minst honderd fiches in dat ding gestopt hebben, maar ergens rond de zestig ben ik de tel kwijtgeraakt. Plotseling klinkt er een enorm kabaal uit de automaat en zie ik allemaal dezelfde icoontjes naast elkaar staan. Met grote ogen kijk ik naar Tim.
‘Jackpot?’ vraag ik mezelf hardop af terwijl ik de letters lees. De kast rinkelt en iedereen om ons heen begint te klappen. Het ding begint fiches te poepen. Heel veel. Enorm veel. Belachelijk veel. Zoveel dat we meerdere bakjes bij moeten halen om de fiches in te doen. Dit is geweldig. We hebben de grootste lol.
‘Tanja. Je moet nu stoppen! Echt, geloof me nu. Je moet het inwisselen! Je hebt enorm veel winst gemaakt nu!’ Terwijl hij het zegt, komt er plots een ober met twee glazen champagne naar ons toe.
‘Gefeliciteerd! U heeft de jackpot gewonnen! Dat is dit jaar nog niet gebeurd. Wat een geluk heeft u. Deze zijn van het huis. Geniet ervan.’ De ober glimlacht vriendelijk en draait zich dan om. Tim en ik kijken elkaar even aan, proosten en drinken de champagne op.
‘Goed, op naar de balie,’ zeg ik. Het is bijna onmogelijk om al die bakjes te dragen. Tim kan niets vasthouden, want hij moet zijn krukken meenemen. Ik wilde eerst een bakje op zijn hoofd zetten, maar ik kreeg hem niet overtuigd dat hij het minstens zo goed zou kunnen als mensen in verre landen die dit doen met gigantische manden.
Als we bij de balie komen, zet ik alle bakjes voor het loket.
‘Uitbetalen graag,’ zegt Tim. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Gelukkig is Tim bij me. De vrouw achter de balie kijkt ons even aan en begint dan bakje voor bakje in een automaat te kiepen.
‘Alstublieft,’ zegt ze na een tijdje. ‘Twaalfhonderd negenendertig euro.’
Met grote ogen kijk ik Tim aan. Hij lacht. Snel pak ik de stapel biljetten van de vrouw over en loop met Tim het casino uit.
‘Twaalfhonderd negenendertig euro? Mijn god zeg…’ Ik sla een hand voor mijn mond.
‘Tanja, dit is echt onwerkelijk. Je hebt niet alleen je inzet terug gewonnen, maar je hebt hem meer dan verdubbeld! Weet je zeker dat je wel een pechvogel bent?’ Tim kijkt me lachend aan. Ik haal mijn schouders op terwijl ik het stapeltje biljetten in mijn tasje prop. Mijn clutch. Ik vind het nog steeds een stom woord.
‘Blijkbaar kan ik ook geluk hebben. Als Pepe dit hoort, dan gelooft hij zijn oren niet. Ik weet het zeker.’ Ik lach als ik in gedachten zijn blik voor me zie.
‘Ik geloof het ook bijna niet. Weet je wel hoe klein de kans is dat je bij zo’n automaat de jackpot wint?’ zegt Tim.
‘Nee, maar de kans was blijkbaar groot genoeg voor mij om hem te winnen.’ Ik spring vrolijk op en neer en wil Tim bij mijn dansje betrekken, maar bedenk me net op tijd dat zijn been in het gips zit. ‘Kom, we gaan even naar buiten, ik heb frisse lucht nodig,’ zeg ik en ik loop naast Tim op een langzaam tempo naar buiten.
Als we buiten komen snuift Tim de buitenlucht op. Ik volg zijn voorbeeld.
‘Ah, heerlijk die frisse lucht,’ zegt hij.
‘Ja, inderdaad, maar wel verdomd koud!’ zeg ik als ik de gure wind over mijn armen voel blazen. Tim kijkt me even aan en schiet dan in de lach.
‘Helemaal vergeten dat we bijna in Noorwegen zijn. Daar is het kouder. Hier, pak mijn vest maar.’ Tim zet zijn krukken tegen de balustrade en leunt er zelf met zijn onderrug tegen. Hij trekt zijn vest uit en reikt het me aan. Ik leg mijn clutch op de balustrade en pak zijn vest aan. Dankbaar steek ik mijn armen in de mouwen en rits het vest dicht.
‘Ah, dat is stukken beter!’ zeg ik en ik draai me om om mijn clutch te pakken, maar stoot er met mijn elleboog tegen. Ik hoor een vreemd geluid uit Tim’s mond ontsnappen. In een reflex duik ik half over de balustrade in een poging mijn tasje te grijpen, maar het is te laat. Amper twee seconden later zie ik hem neerkomen op het water. Het koude, donkere water.
‘Shit!’ roep ik hard en ik sla een hand voor mijn mond. Ontdaan kijk ik Tim aan. Hij opent zijn mond, maar er komt geen geluid uit. Ik kijk weer naar het schommelende water beneden ons. Ik zie nog een klein zilverkleurig stipje drijven. Langzaam zet ik een aantal passen achteruit, weg van de rand, weg van het uitzicht op mijn tasje waar meer dan twaalfhonderd euro in zat. Twaalfhonderd! Shit. Plotsklaps ben ik nuchter. Wat erg! Hoe moet ik dit aan Pepe vertellen? Ik heb inmiddels een bankje bereikt en laat me er verslagen op zakken. Tim komt naast me zitten en zegt een tijd lang niets. We zitten daar, starend naar het donker. In gedachten probeer ik een manier te vinden om Pepe uit te leggen hoe het kan dat ik zojuist twaalfhonderd euro over boord gegooid heb. Letterlijk.
‘Dat waren twaalfhonderd euro,’ zeg ik langzaam. ‘En mijn telefoon…’ Tim kijkt me aan.
‘Technisch gezien maar vijfhonderd…’ Hij kijkt me vragend aan. ‘Ik weet niet of dat helpt?’ Zijn wenkbrauwen vormen twee rechte, opgetrokken streepjes boven zijn ogen.
‘Ja, inderdaad. Technisch gezien “maar” vijfhonderd euro…’