Ik moet een flink eindje het bos in – anders sta ik nog in het zicht – en ik moet grote stappen zetten. Het gaat veel moeizamer dan ik had gedacht. Op deze manier ben ik een hand uur onderweg tot ik een plek gevonden heb! Ik zak tot bijna aan mijn knieën in de sneeuw.
Uiteindelijk lukt het me om zó ver het bos in te lopen, dat ik het hutje nog maar nauwelijks kan zien. Zo ben ik wel uit het zicht van onze medereizigers.
Eerst trek ik mijn jas uit, want die skibroek heeft van die bretels, heel irritant als je moet plassen, maar goed. Ik hang de jas aan een uitstekende tak en laat mijn bretels zakken. Vervolgens trek ik mijn snowboots uit. Poeh, koud, zo zonder schoenen. Ik laat mijn broek zakken. Verdorie, het is echt koud! Die broek is toch warmer dan ik dacht. Voorzichtig voel ik aan de binnenkant van mijn broek. Hij lijkt niet erg nat te zijn. Alleen een beetje bij het kruis, maar de nattigheid is te verwaarlozen. Ik werp de broek over een tak van de dikke boom naast me. De wind waait stevig ik krijg het behoorlijk koud. Ik kijk naar mezelf. Jep, ik zie eruit als iemand die zichzelf beplast heeft. Goed gedaan Tanja.
Ik trek mijn lange onderbroek uit. Dat gaat redelijk soepeltjes, maar dan moet ik mijn maillot uit zien te krijgen. Ik steun met mijn billen tegen de dikke boom en trek aan de onderkant van de maillot. Het glijdt niet echt nu hij nat is. Ik sta hinkelend in de sneeuw en zoek steun bij de boom. Uiteindelijk lukt het me om één been te bevrijden. Nu het andere been nog. Net als ik denk dat het lukt, verlies ik mijn evenwicht en ik val met een doffe plof in de sneeuw. Van schrik ontsnapt er een gil. Koud! Koud! Heel erg koud! Zo snel als ik kan probeer ik op te staan en sla de sneeuw van mijn blote been. Verdorie, ik sta hier levend te bevriezen. Ik haal even diep adem om rustig te worden en denk na. Mijn onderbroek. Hij is doorweekt. Hij moet uit. Maar dan? Alleen mijn skibroek is enigszins droog. Is dat niet te koud op de scooter? Ik overweeg even om mijn onderbroek uit te wringen en hem aan te trekken, maar nee, bah. Dat is echt vies. Het gaat vast stinken. Er zit niks anders op. Ik kijk vluchtig om me heen, want ik wil absoluut niet dat iemand me hier ziet, half naakt in de sneeuw. Oké, ik ga dit gewoon doen. Zo snel als ik kan trek ik mijn onderbroek uit en werp hem een eindje voor me op de grond. Ik grijp naar mijn skibroek, maar de bretel blijft achter een tak haken. Plotseling hoor ik een vreemd geluid. Stokstijf blijf ik staan en tuur tussen de bomen door. Wat was dat? Ik wacht even en probeer nogmaals mijn broek los te krijgen, maar het lukt niet. Ik kijk geschrokken om. Wat is dat toch voor geluid? Ik begin bang te worden. Had ik mijn telefoon maar, dan kon ik Pepe bellen. Een hard gesnuif klinkt links van me. Ik draai mijn hoofd om te kijken waar het geluid vandaan komt. Nu hoor ik het ook rechts van me. Ik druk mezelf dicht tegen de boom achter me. Bibberend van de kou kijk ik van links naar rechts. De geluiden komen dichterbij. Wat moet ik doen? Moet ik gaan gillen? Misschien zijn het wel wolven! Ik herinner me vaag dat Abby iets over wolven vertelde, maar wat was het? Mijn voeten zijn bijna bevroren. De haren op mijn benen staan overeind en zijn wit gekleurd. Mijn onderkin begint te bibberen. Weer dat gesnuif, maar nu klinkt het dichterbij. Heel langzaam steek ik mijn hand uit naar mijn broek, in de hoop dat hij er nu heel gemakkelijk af zal glijden. Helaas. Als ik nog een poging wil wagen, hoor ik opeens een hard gebrul. Ik schrik, knijp mijn ogen dicht en laat me langs de boom naar beneden zakken. Ik sla mijn armen om mijn knieën en wacht af tot ik de scherpe tanden van een wolf in mijn arm voel bijten. Er komt niets. Ik hoor weer gesnuif. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, durf niet te kijken. Plotseling voel ik iets warms bij mijn gezicht. Heel voorzichtig open ik mijn ogen. Op nog geen twintig centimeter van me af zie ik een enorme grote kop. Harig. Donkere ogen. Het is een eland. Een eland! Geen wolf! Ik wil een vreugdedansje doen, maar plotseling zwiept er een gewei rakelings langs mijn hoofd tegen de boom. Shit, Ik dacht dat die beesten vriendelijk waren? Het lijkt alsof ik mezelf niet meer in de hand heb en ik begin te gillen. Het beest schrikt er geloof ik van, want het zet een stap achteruit en nadat hij nog eens flink briest loopt hij weg. Ik zie nu pas dat er nog een eland staat. Het lijkt wel een jong. Zou dit mama en kind zijn? Mama kijkt nogmaals naar me en loopt dan langzaam weg, met het jong aan haar zijde. Ik zucht opgelucht en begin tot mijn eigen verbazing te huilen. Ik denk van opluchting. Ik voel de koude lucht tot op mijn botten en ik zit bibberend in de sneeuw. Ik moet overeind komen en mijn broek van die tak zien te krijgen. Met veel moeite lukt het me om overeind te komen en ik besluit eerst mijn jas te pakken en die zolang om te knopen. Ik hoef hier niet in mijn blote kont te blijven staan. Ik maak een geïmproviseerde rok, door de jas dicht te ritsen tot aan mijn heupen en de mouwen om mijn middel vast te knopen, zodat hij niet afzakt. Dat is al stukken warmer. Mijn voeten voel ik niet zo goed meer, maar het kan me niet schelen. Ik wil die broek hebben!
Net als ik de hoop bijna op wil geven, hoor ik weer iets. Ik bevries. Figuurlijk dan. Nou ja, letterlijk ook bijna. Ik hoor gekraak. Weer. Ik kijk om me heen.
‘Tanja!’ hoor ik. Geschrokken draai ik me om.
‘Pepe!’ Hij haast zich naar me toe, maar het gaat allemaal moeizaam door die dikke laag sneeuw.
‘Tanja! Gaat het met je? Wat is er aan de hand?’ Pepe kijkt naar de kledingstukken die om me heen verspreid op de grond liggen en dan naar de broek in de boom. ‘Wat ben je in hemelsnaam aan het doen?’
‘Ik…’ Ik wil praten, maar het lukt niet. Ik kan alleen maar huilen. Pepe pakt met gemak de broek van de tak. Ja, waarom ook niet. Mij lukt het niet en hij doet het gewoon even.
‘Waarom sta je hier half naakt in de sneeuw?’ vraagt hij. Plots stop ik met huilen en denk na. Vervolgens schiet ik ik de lach. Pepe kijkt me vragend aan. ‘Gaat alles wel goed met je?’ vraagt Pepe bezorgd. Snel trek ik de broek aan die Pepe me aanreikt en ik ben opgelucht als mijn voeten in mijn warme snowboots zitten.
‘Ik eh…’ Ik kijk naar de natte kleding. ‘Had in mijn broek geplast.’ Ik voel dat ik rood word. Pepe kijkt me even aan en schiet dan in de lach.
‘Tanja!’ zegt hij lachend. Ik haal mijn schouders op.
‘Ik moest heel erg plassen en toen jij daarstraks over die hobbels reed, viel ik bijna van de scooter en toen heb ik blijkbaar in mijn broek geplast. Ik wilde niet dat iemand erachter zou komen en dus ging ik het bos in om te kijken wat de schade was. Blijkbaar heeft mij skibroek geluk gehad, want die was niet echt nat. De rest wel.’ Ik knik naar de kleding in de sneeuw. ‘Toen ik me net weer wilde aankleden, kreeg ik de broek niet van de tak. Plotseling hoorde ik een eng geluid en stond er een boze eland voor mijn neus. Hij, of ik denk zij, probeerde me te slaan met haar gewei, dus ik begon te gillen. Toen ging ze weer verder, samen met haar jong.’
‘Dus dat was dat geschreeuw?’ Pepe kijkt me vragend aan. Ik knik. ‘Ik stond al buiten, want ik vond dat het lang duurde, maar toen ik die gil hoorde wist ik dat er iets mis was.’
‘Echt weer iets voor mij, hè?’ zeg ik half snikkend. Pepe lacht en knikt.
‘Echt iets voor jou, ja.’ Hij drukt een kus op mijn hoofd.
‘Wat moet ik nu met die kleding doen?’ zeg ik en ik knik naar mijn kledingstukken.
‘We binden ze wel samen, ik heb nog een zakje, kijk.’ Hij haalt een plastic zak uit zijn jaszak. Ik doe mijn spullen in de zak en we knopen hem aan de sneeuwscooter vast. Ik heb nog net tijd genoeg om een kop warme thee te drinken en dan gaat de tocht weer verder.
Ik heb het op de terugweg best wel koud, maar wil niet zeuren, dus verman ik me. Als we weer op de boot zijn, is het eerste wat ik doe het bad vol laten lopen met lekker warm water.
‘Zo, nu kun je lekker opwarmen,’ zegt Pepe als hij ziet dat het bad bijna vol is.
‘Ja, dat heb ik wel nodig,’ zeg ik.
‘Ik weet nog wel een andere manier om je op te warmen, hoor,’ zegt Pepe terwijl hij zijn armen om me heen slaat en me in mijn nek kust.
‘Ja, dat geloof ik best, maar ik wil nu gewoon in warm water liggen. Een uur lang.’ Pepe lacht en laat me los.
‘Geniet ervan,’ zegt hij en hij knipoogt en loopt de badkamer uit. Ik stap in het bad, laat me in het warme water glijden en sluit mijn ogen. Heerlijk dit.