Jens laat me binnen en knikt als ik hem passeer.
‘Hij is net wakker,’ zegt hij. Ik zie dat hij zijn telefoon pakt en aanstalten maakt om de hut uit te lopen.
‘Waar ga je heen?’ vraag ik.
‘Het is misschien beter als ik jullie even alleen laat.’ Hij zegt verder niets meer en loopt de deur uit. Ik blijf even naar de dichte deur staan kijken voordat ik me omdraai.
‘Dankjewel,’ hoor ik Tim zacht zeggen. Ik draai me om en kijk naar hem. Hij ziet er nog steeds niet al te florissant uit, maar hij praat tenminste.
‘Je hoeft mij niet te bedanken, hoor. Ik heb niets gedaan,’ zeg ik terwijl ik naar hem toe loop.
‘Als jij me niet had gevonden was ik misschien al dood geweest. Ze hebben mijn maag leeggepompt en dat is mijn redding geweest.’
Ik ga op de bedrand zitten en kijk naar hem. Zijn ogen zijn donker omlijnd. Zijn haar zit in de war en zijn huid is nog wat bleekjes.
‘Ik maakte me zorgen om je. Ik weet eigenlijk niet waarom. Het is alsof ik aanvoelde dat er iets niet pluis was. Ik kan het niet echt uitleggen dat gevoel, maar het was er gewoon en dus ben ik je gaan zoeken toen ik erachter kwam dat je niet in je hut was.’
‘Dankjewel,’ zegt hij nogmaals. Ik glimlach even.
‘Jens heeft vertelt wat er zeven maanden geleden gebeurd is,’ zeg ik. ‘Het is ook niet niks.’
‘Nee, zeg dat wel…’ Tim laat zijn ogen even dichtvallen en zucht diep.
‘Jens zei dat je heel kalm was?’ probeer ik voorzichtig.
‘Toen hij het vertelde wel ja… Ik heb mijn woede verdronken met alcohol.’
‘Ben je niet boos op hem?’ vraag ik.
‘Op Jens?’ Hij kijkt me vragend aan. Ik knik. ‘Nee… Nou, een beetje…’ Ik kijk hem verrast aan. ‘Hij was niet degene die reed. Hij kon er niets aan doen.’
‘Maar…’ Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken.
‘Stefan kan nogal… dwingend zijn, zoals je misschien gemerkt hebt.’
‘Ja? Vind je?’ vraag ik overdreven. Tim schiet in de lach. Ik ook.
‘Nou, Jens vertelde me dat Stefan hem nadrukkelijk gezegd had niets te zeggen. Hij heeft hem zelfs bedreigd. Stefan is nogal explosief, om het zo maar even te zeggen. Hij is ook erg goed in zijn zin doordrijven. Jens wilde niet dat hij bij de politie moest verschijnen en dus hield hij zijn mond. Ik snap dat op zich wel, ook al is het fout. Hij had het me meteen moeten vertellen, maar gezien de tweestrijd waar hij in zat…’
‘Goh…’ Meer kan ik eigenlijk niet zeggen. Wat knap dat hij er zo over denkt. Ik weet niet of ik iemand zoiets zou kunnen vergeven. Plotseling herinner ik me de opmerking van Jens.
‘Zeg…’ begin ik. ‘Jens zei dat je… Dat je beter in je vel zit sinds je mij kent?’ vraag ik voorzichtig. Ik durf Tim niet aan te kijken. Hij lacht.
‘Klopt,’ zegt hij en hij pakt mijn hand vast. Ik schrik ervan. ‘Geen zorgen… Ik zie je als een vriendin, niet als iets anders…’ zegt hij en hij knipoogt. Ik glimlach opgelucht. Gelukkig maar. Hij laat mijn hand weer los. ’Mag ik je telefoonnummer hebben, Tanja?’ vraagt hij. Ik kijk hem aan. ‘Gewoon om af en toe te vragen hoe het met je is en om onze klungelige acties samen te delen. Ik schiet in de lach.
‘Nou, vooruit dan…’ Ik geef hem mijn nummer en hij stuurt me direct een berichtje zodat ik ook zijn nummer heb.
‘Dankjewel.’
‘Je hebt er toch niets aan, want mijn telefoon ligt op de bodem van de zee…’
Tim schiet in de lach. Ik lach met hem mee.
We zitten nog een tijdje te praten en dan besluit ik terug te gaan naar onze hut.
‘Bedankt dat je even langs bent gekomen,’ zegt Tim als ik opsta.
‘Geen dank.’
‘Geniet nog van de rest van de reis. Ik denk dat ik niet veel meer uit bed kom.’
‘Ah, dat zal toch wel meevallen?’
‘Nee, ik wil de tijd gebruiken om goed te rusten. Als ik weer thuis ben begint het drukke leven weer.’ Ik kijk hem even aan.
‘Wat doe je eigenlijk in het dagelijks leven, buiten tegen vreemde vrouwen opbotsen?’ Ik leun tegen de deurpost. Tim lacht en schudt met zijn hoofd. ‘Wat is er? Heb ik iets geks gevraagd?’ Ik kijk hem verwonderd aan.
‘Je gaat me niet geloven…’
‘Probeer toch maar.’
‘Oké, maar niet lachen, goed?’
‘Afgesproken.’
‘Ik ben professioneel matrassentester…’
‘Je bent wat?’ vraag ik. Ik denk dat ik hem verkeerd verstaan heb.
‘Professioneel matrassentester.’ Even valt er een stilte. ‘Ik spring op matrassen om de vering te testen.’
Ik doe mijn best. Echt waar. Ik doe heel erg mijn best, maar het lukt niet. Ik kan niet voorkomen dat mijn lach door de ruimte heen buldert. Tim kijkt me met half samengeknepen ogen aan.
‘Je zou niet gaan lachen…’
‘Sorry!’ zeg ik en ik sla mijn hand voor mijn mond. ‘Ik wilde echt niet lachen, maar je neemt me in de maling, is het niet?’ Met grote ogen kijk ik hem aan.
‘Nee. Ik ben bloedserieus.’ Ik houd op met lachen.
‘Meen je dat?’ vraag ik voorzichtig. Tim knikt.
‘Sorry…’ zeg ik uiteindelijk. ‘Maar… wat doe je dan?’
‘Wat ik zei, ik spring op matrassen…’
‘De hele dag?’
‘Ja. Nou, ik heb ook gewoon pauzes hoor, maar ik werk van negen tot vijf.’ Ik denk dat mijn mond een beetje open is gevallen van verbazing.
‘Nou, eh… leuk… Dat is weer eens iets anders.’
‘Het is heel serieus werk. Het zijn niet het soort matrassen dat je bij Ikea koopt, maar matrassen van vaak wel een paar duizend euro.’
‘Wát?’ Ik kijk Tim ongelovig aan. ‘Oké…’ zeg ik en ik begin langzaam in te zien dat hij zijn baan inderdaad serieus neemt. Nu voel ik me stom dat ik hem uitgelachen heb. Ik had nog wel beloofd dat ik niet zou lachen. Er hangt een ongemakkelijke stilte in de ruimte. Tim kijkt me aan. Net iets te lang, want hij schiet in de lach.
‘Ik had je te pakken, hè! Ik had je helemaal te pakken!’ Verward kijk ik naar hem. Zit hij me nu in de maling te nemen?
‘Ik wist het!’ zeg ik en ik gooi mijn handen in de lucht. Ik wíst het gewoon…. Ik vond het al zo’n raar beroep!’ Ik lach met Tim mee. Hij had me goed te pakken inderdaad.
‘Je had je gezicht moeten zien!’ zegt Tim lachend. Ik rol met mijn ogen.
‘Ja, ja…’ Ik rol met mijn ogen.
‘Ik vertel het je de volgende keer dat we elkaar spreken, goed?’
‘Vooruit dan. Nu ga ik echt!’
‘Fijne dag nog, Tanja.’
‘Jij ook, Tim.’
‘De groeten aan Pepe.’
‘Jij de groeten aan Jens.’
‘Doei!’
‘Doei!’ Ik glimlach als ik de deur achter me dichttrek. Wat een flapdrol is het toch.
Als ik mijn eigen hut binnenkom, loopt Pepe net de badkamer uit. Hij heeft een handdoek om zijn middel geslagen en droogt met een andere handdoek zijn haar af.
‘Hoe ging het met hem?’ vraagt Pepe en hij knikt naar de deur.
‘Wel goed. Hij kon weer grapjes maken.’
‘Fijn om te horen.’ Ik hoor aan Pepe dat hij het meent. ‘Het is verdorie ook niet niks…’
‘Nee inderdaad. Ze hebben zijn maag leeggepompt en dat schijnt zijn redding te zijn geweest,’ zeg ik en zie in gedachten hoe Tim bewusteloos in de hal lag.
‘Maar goed dat jij zo argwanend was.’ Ik weet niet of hij dat als grapje of serieus bedoelt.
‘Tja, als ik hem niet gevonden had weet ik niet hoe het zou zijn afgelopen… Daar wil ik ook niet aan denken.’
‘Nee, daar moet je ook niet aan denken!’ Het is even stil en Pepe kijkt me vragend aan.
‘Wat is er?’
‘Nou, in het kader van: je gedachten verzetten. Ik had een ideetje…’
‘Vertel…’ zeg ik een beetje argwanend… Ik heb zo’n vaag vermoeden waar dit gesprek heen gaat. Pepe slaat de handdoek waarmee hij zijn haar net aan het drogen was om mijn nek en trekt me dichter naar hem toe. ‘Het leek me best wel leuk als jij ook uit de kleren gaat en we het nog een keer doen in deze belachelijk luxe hut.’ Hij kijkt me ondeugend aan. ‘Overal…’ Hij trekt een wenkbrauw omhoog en kijkt me zwoel aan. Ik schiet in de lach.
‘Overal?’ vraag ik. Pepe knikt. ‘Overal…’ Dan kust hij me op mijn mond. Ik voel zijn handen onder mijn shirt glijden terwijl hij me stevig tegen zich aandrukt. Dat hij opgewonden is, hoef ik niet te betwijfelen. Binnen no-time heeft Pepe me uit de kleren en duwt hij me op de bank. Hij klimt boven op me en geeft me kleine kusjes over mijn hele lichaam. Hij masseert mijn borsten en laat een hand tussen mijn dijen glijden. Het voelt zo fijn. Hier kan ik me tenminste echt ontspannen. Thuis niet. Daar ben ik altijd bang dat Pim ineens in onze slaapkamer staat, of dat Anna of Lucas gaat huilen en dan is bij mij de zin over. Hier kan ik me helemaal laten gaan. Pepe ook. Dat toen we dan ook. Naderhand nemen we een lekker warm bad.
‘Ik ben toch wel blij als ik weer thuis ben, als ik eerlijk ben. Ik mis de kinderen toch wel.’
‘Ik ook,’ zegt Pepe. Maar voor jou is het helemaal vreemd om zo lang van ze weg te zijn. Ik ben er een beetje aan gewend.’
‘Ja, precies.’ Ik knik. ‘Wanneer is je volgende optreden ook alweer?’ vraag ik terwijl ik met het badschuim speel.
‘Volgende week. Dan nog negen weken en dan heb ik weer vakantie.’
‘Ja, fijn,’ zeg ik gemeend. Ik vind het altijd heerlijk als Pepe thuis is. Hij is zo leuk met de kinderen. Ze missen hem ook echt wel als hij veel aan het toeren is.
‘Wat ik je nog niet verteld heb….’ Pepe kijkt me strak aan.
‘Ja…?’ O god, wat nu? Nog een verrassing?
‘Ik zit er serieus over na te denken om na de volgende toer te stoppen.’ Ik kijk hem met grote ogen aan.
‘Meen je dat?’ vraag ik verbaasd.
‘Ja. Ik wil de komende toer nog doen. Die duurt wel zeker tien maanden, dus het duurt nog even, maar daarna wil ik stoppen. Ik wil bij mijn gezin zijn. Bij mijn vrouw en mijn kinderen.’
‘Echt?’ Ik geloof mijn oren niet.
‘Maar de vorige keer dat je stopte miste je het te veel. Ben je niet bang dat dat nu weer gebeurd?’
‘Nee. Ik was gewoon nog niet klaar om mijn leven als Lope op te zeggen, maar inmiddels heb ik wel door dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan optreden.’
‘Ik weet even niet wat ik moet zeggen,’ geef ik eerlijk toe.
‘Dat je het leuk vindt?’ Pepe kijkt me vragend aan.
‘Ja, natuurlijk vind ik het leuk!’ Ik schuif naar Pepe’s kant van het bad en geef hem een dikke zoen.