Pepe kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ik schiet in de lach.
‘Wat?’ vraag ik onschuldig.
‘Het is iets kleiner dan ik me herinner.’ Pepe bekijkt de badkamer en gaat dan op het bed zitten. Veel meer is er niet in deze hut.
‘Ach, het is toch gezellig! Ik woonde vroeger altijd klein hoor!’
‘Toch niet zó klein mag ik hopen?’
‘Nee, niet zo klein, maar toch best wel klein.’
‘Kun je in elk geval niet ver bij me vandaan vannacht.’
‘Inderdaad,’ zeg ik lachend. Ik kijk op mijn horloge. Het is inmiddels halfnegen in de avond. ‘Over achttien uur zijn we weer thuis!’ zeg ik, denkend aan de kinderen.
‘Hoe lang zou het duren voordat je weer verlangt naar deze kinderloze vakantie?’ plaagt Pepe.
‘Geen idee, maar ik weet alleen dat ik ze nu echt heel erg mis. Ik wil ook op tijd naar bed, dan gaat de avond en de nacht snel voorbij en is het snel morgen.’ Pepe glimlacht en geeft me een kusje in mijn nek.
‘Doen we, mevrouw Reyes.’
‘Ik moet nog steeds een beetje wennen aan die achternaam!’ zeg ik lachend.
‘Dat komt vanzelf.’
We liggen op bed, hand in hand en praten over van alles en nog wat. Over het verleden, over het nu en over de toekomst. Wie weet wat er nog allemaal op ons pad gaat komen. Zolang het maar niet nog meer kinderen zijn, kan ik het vast handelen.
‘Zullen we maar gaan slapen?’ zeg ik als het kwart voor tien is. Pepe knikt en er ontsnapt een gaap uit zijn mond.
‘Nou zeg, je hebt het geloof ik nodig.’
‘Inderdaad,’ zegt Pepe lachend. We maken ons allebei klaar voor de nacht in onze mini-badkamer en kruipen dan onder de dekens.
‘Weet je wat ik, buiten de kinderen, nog het meest heb gemist?’ vraag ik als Pepe zich tegen me aan nestelt.
‘Vertel eens…’
‘Ons eigen bed en onze eigen douche.’ Pepe maakt een instemmend geluid.
‘Slaap lekker, schat en tot morgen.’
‘Slaap lekker.’ Ik sluit mijn ogen en voel Pepe’s lippen op mijn wang. Mijn goedenacht kus. Ik krijg hem altijd. Met een glimlach om mijn mond en Pepe’s sterke armen om me heen val ik in slaap.
De wekker maakt een irritant geluid, maar meteen als ik me realiseer waarom ik op moet staan ben ik wakker. Vandaag gaan we naar huis! Ik schud Pepe heen en weer en spring energiek uit bed. Ik heb verdomd goed geslapen in dit kleine hutje. Ik poets mijn tanden, bind mijn haar in een staart en pak de mascara uit mijn kleine make-up tasje dat ik uit het koffer heb gelaten. Zo, ik ben er klaar voor.
‘Volgens mij heb ik jou nog nooit, maar dan ook echt nog nóóit zó snel zien opstaan en je klaarmaken. Ongelofelijk! Ik wist niet dat je dat kon!’ Pepe plaagt me terwijl hij zich uitrekt en langzaam de deken van zich afslaat.
‘Ach jij!’ Ik zwaai met mijn hand en trek me niets van zijn opmerking aan. ‘Als jij nu even opschiet, kunnen we gaan ontbijten.’
‘Ja mevrouw,’ Pepe drukt een kus op mijn kruin als hij me passeert. Het is hier zo klein, je kunt amper langs elkaar heen lopen.
Niet veel later is Pepe ook klaar en we vertrekken naar een van de restaurantjes waar ze ontbijt serveren. Ik neem een croissant, een kom yoghurt met fruit en een versgeperste sinaasappelsap.
‘Tanja! Pepe!’ Ik hoor een bekende stem, maar het duurt even voordat ik gevonden heb waar hij vandaan komt.
‘Daar!’ zegt Pepe, wijzend naar George die uitgebreid staat te zwaaien en seint dat we zijn kant op moeten komen.
‘George! Rita! Wat leuk!’ zeg ik als we bij hun tafeltje komen.
‘Kom, ga zitten kind!’ zeg Rita en ze trekt de stoel naast haar naar achteren. ‘Wat leuk dat we jullie nog even zien!’
‘Ja, inderdaad,’ zegt ik terwijl ik ga zitten. Pepe neemt plaats naast George en krijgt een schouderklopje.
‘Leuk je nog even te zien, jongen!’
‘Insgelijks,’ zegt Pepe tegen George.
‘En hebben jullie een leuke vakantie gehad?’ vraagt Rita enthousiast.
‘Geweldig! Echt een van de mooiste dingen die ik ooit heb meegemaakt.’
‘Dat zeiden we toch. Cruisen is echt het beste wat er bestaat!’ George knikt om zijn woorden kracht bij te zetten.
‘Zeg, jullie hebben toch niet alleen het bed gebruikt om…. Je weet wel.’ George stoot Pepe aan en knipoogt. Meteen heeft hij er een hangen van Rita.
‘George! Waar bemoei jij je in godsnaam mee? Dat zijn jouw zaken helemaal niet! Laat die twee tortelduifjes toch!’ Ik schiet in de lach. Pepe ook. Rita rolt met haar ogen.
‘Sorry hoor, maar zo is hij nou eenmaal. Altijd zijn neus in andermans zaken steken.’ Rita schudt met haar hoofd.
‘Nou, ik zat anders gisteren nog met mijn neus nog in jouw zaak…’ George knipoogt en Rita loopt rood aan.
‘George Hendrikus Gerardus! Alsjeblieft!’ Rita is kwaad. ‘Verdorie!’ George weet dat hij te ver is gegaan en biedt zijn excuses aan.
‘Ik zou zeggen: mannen, begin er nooit aan, maar dat is al te laat,’ zegt Rita en ze knipoogt. Ik schiet in de lach.
We zitten zo een tijdje gezellig te praten en de tijd vliegt gelukkig voorbij. Voordat ik het door heb is het namelijk al half twaalf. Over een klein uurtje gaan we van boord!
‘Zeg, we moeten nog even de rekening gaan betalen, oké?’ Pepe staat op en knikt richting de lift. ‘Dit is het laatste wat we hier besteed hebben,’ zegt hij en hij knikt naar de restjes van ons ontbijt.
‘George, Rita, het was me een genoegen jullie te mogen leren kennen.’ Pepe steekt zijn hand uit.
‘Insgelijks, mijn jongen,’ George schudt zijn hand en Rita volgt. Daarna schud ik beiden de hand en bedank ze ook.
‘Het was heel leuk om jullie hier tegen te komen en veel plezier nog met jullie volgende reizen!’
‘Dankjewel, kind. Maak iets moois van jullie huwelijk!’
‘Komt in orde,’ zeg ik vastbesloten en ik volg Pepe naar de lift. Ik zwaai nog even naar George en Rita. Wat een geweldig stel.
‘Die George kan er wat van,’ zegt Pepe als we in de lift staan.
‘Ja, zeg dat wel,’ zeg ik lachend.
We lopen naar de receptie en geven onze kaart, die gescand wordt. De man achter de balie kijkt rustig, maar ietwat verbaasd op.
‘Eh… dat is dan…’ Hij kijkt nogmaals naar het schermpje. ‘Zesentwinighonderd euro?’ Hij vraagt het meer dan dat hij het zegt. Ik kijk geschrokken op. Hoeveel? Pepe draait zich naar me toe. Die ene verrassing die ik voor Pepe gekocht heb was toch niet zó duur? Ik voel me ongemakkelijk.
‘Tanja? Weet jij hier iets van?’ Ik schudt direct mijn hoofd.
‘Nee! Nee! Absoluut niet!’ zeg ik verdedigend.
‘Hoeveel zei je dat je verloren had bij het casino?’ Pepe kijkt me strak aan.
‘Eh… vijfhonderd…. ongeveer.’ Ik slik.
‘Hoe kan de rekening dan zo hoog zijn?’ vraagt Pepe. Ik haal mijn schouders op.
‘Wilt u de kosten inzien, meneer?’ vraagt de man achter de balie.
‘Graag,’ zegt Pepe knikkend. De man print iets uit en geeft het papiertje aan Pepe, maar ik trek het snel uit zijn hand, ren naar de wc’s en sluit me daar op. Hij mag niet zien dat ik iets voor hem gekocht heb!
Als ik op de wc zit, houd ik het blaadje voor me en laat mijn ogen over de pagina glijden. Nee, nee, nee. Dat ook niet. Nee. Dat was ons spa bezoekje. Nee. Ook niet. Ah, daar! Met grote ogen kijk ik naar de getallen achter de naam van de cadeauwinkel waar ik het gekocht heb. Hoeveel kostte dat cadeau? Ik voel me licht in mijn hoofd en grijp me vast aan de wc-rolhanger. Dit kan toch niet? Ik voel mijn hart bonzen in mijn keel. Ik breng het wel terug. Ik haal het uit mijn koffer en breng het… O nee! Mijn koffer! Ik kan niet meer bij mijn koffer! Shit! En nu dan? Paniekerig schud ik mijn hoofd. Ik probeer mezelf te kalmeren door een aantal keer langzaam en diep adem te halen. Het werkt. Ik kijk nogmaals naar de cijfers en slik. Ik dacht dat het honderddrieëntwintig euro en tachtig cent kostte. Geen twaalfhonderdachtendertig euro! Shit zeg… Ik zag de set in de vitrine liggen toen ik met Pepe toevallig langs liep op de eerste dag. Een armband en een ketting, heel mannelijk, heel mooi. Ik dacht dat honderddrieëntwintig euro best wel een redelijke prijs was, al vond ik het zelf vrij duur. Mijn armbanden kosten gemiddeld vijf euro. Dat is weer het nadeel dat je gewoon alles kunt scannen en klaar is kees! Ik heb mijn lesje wel geleerd, maar hoe ga ik dit aan Pepe uitleggen? Zou hij boos worden? Ik kan hier niet op de wc blijven zitten…
Ik verzamel al mijn moed en besluit de waarheid te vertellen. Als ik naar buiten kom staat Pepe tegen de muur naast de wc’s geleund. Zijn armen heeft hij over elkaar geslagen. Zijn blik staat vragend. Zo van: vertel mij maar eens hoe dit kan gebeuren. Ik zucht en loop met hangende schouders naar hem toe. Dan overhandig ik hem het papiertje. Pepe laat zijn blik over het papier glijden en kijkt me dan aan.
‘Gift shop…’ Hij noemt het bedrag en spreekt het overdreven langzaam uit. Daarna fluit hij even.
‘Ja…’ zeg ik zacht. ‘Ik heb een cadeautje voor je gekocht…’ Ik durf Pepe niet aan te kijken.
‘Jij hebt een cadeautje gekocht?’ vraagt Pepe en kijkt me vragend aan. ‘Van mijn geld?’ Eh, tja als je het zo bekijkt…
‘Ik heb het zelf voor je uitgezocht,’ zeg ik en ik glimlach zo lief mogelijk. Pepe schudt zijn hoofd.
‘Wat moet ik toch met jou?’ Hij zucht. ‘Ik weet niet wat het is dat je gekocht hebt, maar blijkbaar vind je dat ik het waard ben,’ zegt Pepe. Hij klinkt niet boos. Eerder geamuseerd. Langzaam kijk ik op.
‘Ja…’ zeg ik ongemakkelijk. Pepe schiet in de lach. ‘Wil je niet weten wat het is dan?’ vraag ik aarzelend.
‘Nee.’ Pepe kijkt me strak aan en schiet dan in de lach. ‘Sorry, maar dat gezicht!’ Pepe wijst naar me. ‘Je had jezelf moeten zien.’ Pepe komt niet meer bij van het lachen. Ik zie dat de man bij de balie naar ons kijkt. Ik lach voorzichtig terug.
‘Dus… je bent niet boos?’ vraag ik voorzichtig.
‘Nee, schat, ik ben niet boos.’ Nou zeg, heb ik me voor niets zo druk gemaakt. ‘En ik wacht – in tegenstelling tot jou – geduldig af tot wanneer ik mijn cadeau krijg. Mijn zelf betaalde cadeau…’ Pepe geeft me een tik tegen mijn schouder en loopt terug naar de balie. Ik blijf staan waar ik sta.
‘Alstublieft,’ zegt Pepe als hij zijn creditcard aan de man overhandigd. ‘Alles is in orde.’ De man knikt vriendelijk en pakt de creditcard aan. Niet veel later krijgt Pepe hem weer terug.
‘Ik hoop dat uw verblijf naar wens was,’ zegt de man en Pepe verzekert hem dat dat zeker het geval is.
‘Kom, big spender, we gaan daar even zitten.’ Pepe wijst naar een zitje dat vrij is en wachten tot we van boord gaan.