Met mijn armen gespreid kom ik de kamer binnen. Pim rent op me af.‘Mama!’ zegt hij en hij klemt zijn armen stevig om mijn nek. Ik til hem op en knuffel hem bijna plat. Na een poosje zet ik hem neer.
‘Oh, wat heb ik jou gemist!’ zeg ik als hij weer op twee benen staat.
‘Ik jou ook,’ zegt Pim. ‘Ik moest net bijna huilen.’ Hij klinkt serieus.
‘Och, maar je hoeft toch niet te huilen nu mama weer thuis is?’
‘Ik huilde niet om jou, mama. Ik huilde hierom!’ Hij houdt een plakkerig regenboogkleurig iets in zijn hand en neemt er een hap van. ‘Dit is superzuur! Ik moest bijna huilen!’ Hij trekt een zuur gezicht en kauwt ongedeerd op het stuk snoep. Zijn ogen worden samengeknepen en hij schudt hevig met zijn hoofd. Toch eet hij door. Ik moet lachen.
‘Kind, wat ben ik blij dat jullie er weer zijn,’ zegt mam en ze geeft me een knuffel. Ook pap omhelst me even.
‘Je ouders hebben het geweldig gedaan,’ zegt Kim, die me ook een knuffel geeft.
‘O nou, jullie kunnen blij zijn met deze dame hier,’ zegt mam en ze knikt naar Kim. ‘Ze is er een uit duizenden. Echt waar. Zonder haar hadden we het niet gered!’
‘Precies! Dat zeg ik ook altijd!’ val ik mam bij. Kim lacht eventjes.
‘Ik ben hier tenslotte om te helpen.’ Ze knikt en loopt dan naar de keuken.
‘Liggen Anna en Lucas in bed?’ vraag ik terwijl ik door de kamer kijk.
‘Ja, ze waren doodmoe,’ zegt mam.
‘En vervelend…’ voegt pap toe. Mam geeft hem een stomp in zijn zij.
‘Sorry,’ zegt ze en ze lacht.
‘Het is toch zo?’ zegt pap. Mam wil in de verdediging schieten maar ik kom tussen beiden.
‘Niet ruziën mam, pap. Ik weet dat het soms kleine draken zijn,’ zeg ik met een glimlach. Pap knikt dankbaar.
‘Ik denk dat ze over een uurtje wel wakker zijn,’ zegt mam uiteindelijk. Ik knik.
‘Zal ik de koffers even uitpakken?’ vraagt Pepe.
‘Ja, graag,’ zeg ik dankbaar. ‘Nee! Wacht!’ roep ik, als ik me besef dat het cadeau in mijn koffer zit. ‘Ik wil je nog iets geven!’ zeg ik en ik haast me naar mijn koffer. Pepe’s cadeautje! Ik maak mijn koffer open en rommel wat tussen mijn kleding. Ah, gevonden! Ik pak het zilveren tasje en loop naar Pepe toe.
‘Voor jou, omdat ik heel veel van je hou!’ zeg ik en ik geef hem een kus. Pepe pakt het tasje van me over en kijkt er nieuwsgierig in. Fronsend kijkt hij me aan.
‘Leuk. Ik heb al altijd een zilver tasje willen hebben! Dankjewel schat!’ Pepe knipoogt. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. Hij maakt zeker een grapje? Ik pak het tasje en kijk erin.
‘Shit!’ zeg ik en sla mijn hand voor mijn mond. Ik hoop dat Pim het niet gehoord heeft!
‘Oh mama! Dat mag je niet zeggen!’ Helaas… Hij heeft het gehoord.
‘Dat weet ik, sorry Pim. Het was niet de bedoeling dat ik dat zei.’ Gelukkig reageert hij er verder niet meer op. Dat is overigens ook wel eens anders.
‘Hè, hoe kan dat nu?’ Ik kijk Pepe vragend aan. Hij haalt zijn schouders op.
‘Ben je iets kwijt schat?’ hoor ik mam zeggen. Ik kijk verdwaasd naar het koffer. Misschien is het eruit gevallen… Ik haal alle spullen een voor een uit mijn koffer. Ik snap er niets van! Ik krijg het benauwd. Ik weet zeker dat het erin moet zitten.
‘Kun je het vinden?’ vraagt Pepe.
‘Nee!’ zeg ik een beetje paniekerig. Plotseling herinner ik het me weer. Ik sla mijn handen voor mijn mond en kijk Pepe met grote ogen aan.
‘Wat is er?’ vraagt hij. Ik kan niet antwoorden en schud met mijn hoofd. Dat kan niet waar zijn! Ben ik echt zó stom? Ik blijf Pepe geschrokken aankijken.
‘Schat, wat is er?’ Pepe loopt naar me toe en hurkt naast me neer.
‘Ik…’ Ik haal diep adem. ‘Ik denk dat ik het per ongeluk in de hut heb laten liggen…’ zeg ik zacht. Pepe kijkt op.
‘Meen je dat?’ vraagt hij. Zijn ogen zijn groot, zijn blik verbaasd. Ik knik.
‘Ik heb er nog even naar gekeken voordat ik het in het tasje deed, maar toen bedacht ik me dat ik mijn make-up nog moest inpakken. Ik ben dus naar de badkamer gelopen en toen heb ik de ketting op bed gelegd. Ik heb er daarna helemaal niet meer aan gedacht en toen ben ik dus gewoon gaan slapen en…’ Ik kijk Pepe bedroeft aan. Hij begint te lachen. Ik vind dit echter niet echt een grappige situatie. Hij heeft zelf gezien hoe duur het cadeau was!
‘Waarom moet je in godsnaam lachen?’ vraag ik geïrriteerd. Pepe staat op en loop naar zijn koffer. Ik volg elke beweging die hij maakt. Ik hoor papier ritselen en dan draait hij zich naar me om, met de ketting in zijn handen. Met open mond kijk ik hem aan.
‘Als jij je kont niet vast zou hebben zitten, zou je die ook nog vergeten,’ zegt Pepe lachend. Pap, mam en Kim kunnen er zo te horen ook om lachen. Ik niet. Weet hij dan niet hoeveel stress ik zojuist had? Ik dacht dat ik een peperduur cadeau kwijt was geraakt.
‘Ik zag de ketting op bed liggen en wilde je eigenlijk een lesje leren…’ bekent Pepe.
‘Nou… Lesje geleerd denk ik,’ zegt pap lachend. Ik kijk hem boos aan. Hij steekt zijn handen de lucht in als blijk van overgave.
‘Pepe!’ Heel even weet ik niet of ik boos moet worden of dat ik toch moet lachen. Ik sta dan ook een tijdje emotieloos naar zijn handen te kijken die het cadeau dragen. Dan barst ik in lachen uit. ‘Het spijt me!’ zeg ik lachend. Pepe omhelst me en geeft me een kus.
‘Het is al goed, maar let in het vervolg een beetje beter op je spullen. Vooral als ze zo duur zijn als deze,’ zegt Pepe en hij knipoogt. Ik knik glimlachend. ‘Maar ik vind het een prachtig cadeau, dank je wel!’ Pepe drukt een kus op mijn hoofd.
‘Niets te danken,’ zeg ik blij.
‘Zo, nu wil ik alles horen over jullie huwelijksreis!’ zegt mam en ze klapt in haar handen.
‘Kom, laten we gaan zitten,’ zeg ik en ik knik naar de bank. Kim verdwijnt naar de keuken en komt niet veel later terug met een prachtige taart.
‘Tadaaa!’ Kim zet de taart neer op de tafel. Pim is binnen een paar seconden aangeschoven. Als er eten in de buurt is, is Pim in de buurt.
‘Ik heb Kim geholpen!’ zegt hij trots. Kim knikt.
‘Ja, Pim is echt een goede kok!’
‘Ach, dat hadden jullie toch niet hoeven doen?’ zeg ik vertederd. Pepe is inmiddels ook bij ons komen zitten en bekijkt de taart.
‘Prachtig Pim en Kim. Ik lust wel een stukje!’ Pepe wrijft verlekkerd in zijn handen. Kim snijdt de taart aan en zorgt dat iedereen een stuk krijgt. Net als ik een hapje wil nemen hoor ik Anna. Het luchtalarm gaat af. Ik had echt nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik heb dit geluid gemist. Dat irritante, hoge, harde gekrijs van haar. Ik heb het gemist. Automatisch sta ik op en loop naar boven.
‘Hallo, kleine meid,’ zeg ik. Anna is abrupt stil en kijkt me met grote ogen aan. Dan komt er ineens een lachje om haar mond te staan en ze strekt haar armpjes naar me uit. Ik glimlach, mijn hart verspringt even. Wat is dit heerlijk om te zien. Ze heeft me gemist! Ik til haar uit bed en knuffel haar, net zoals ik bij Pim deed.
‘Mama is weer thuis,’ zeg ik tegen haar. Ik wil net met haar de kamer uitlopen als Lucas een kreet slaakt.
‘Ah kerel, ben jij ook wakker?’ Lucas kijkt me met grote ogen aan en begint vervolgens te zingen. Pepe komt de kamer binnen.
‘Ik dacht al dat ik mijn kleine prins hoorde,’ zegt hij. Als Anna Pepe in de gaten krijgt wil ze meteen naar papa toe. Ik overhandig hem Anna en pak Lucas bij me.
‘Kom hier jij, makker.’ Ik knuffel hem en hij kirt van plezier. Het is zo leuk om te zien dat ze blij zijn om ons weer te zien. ‘O, wat heb ik jullie gemist!’ zeg ik en ik voel dat er een traan over mijn wang loopt. Nu pas besef ik hoe gelukkig ik ben met alles wat ik heb. Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik ben gelukkig. Ik heb een prachtig gezin en lieve mensen om me heen.
Pepe en ik nemen de kinderen mee naar beneden en geven ze een paar hapjes van de taart, die ze heerlijk vinden. Anna graait telkens naar het bordje in mijn hand, maar ik kan het net op tijd wegtrekken. De rest van de middag hebben we het heel gezellig met z’n allen. We verrassen pap en mam met het nieuws dat we morgenavond nog met z’n allen gaan uiteten. Nou ja, met z’n allen… Kim heeft aangeboden om op te passen, zodat pap en mam ook even tijd met ons alleen hebben. Ze is echt té lief.
Een dag later.
Vandaag hebben we gevoetbald, verstoppertje gespeeld, met de trein gespeeld en elkaar achterna gezeten in de tuin. We hebben bijna de hele dag met de kinderen doorgebracht. Het was leuk en tevens behoorlijk uitputtend, maar het scheelt dat we deze keer met meer volwassenen waren dan kinderen.
‘Wat een prachtig restaurant!’ zegt mam als we binnenkomen bij Gino’s.
‘Ja, inderdaad,’ zegt pap terwijl hij om zich heen kijkt. Ik ben hier al eens een keer gaan eten met Pepe, maar dat is best wel lang geleden. Ik voel me altijd heel ongemakkelijk in restaurants als deze, maar ik denk dat Pepe een beetje indruk wilde maken op pap en mam en dat is goed gelukt.
Tijdens het viergangendiner hebben we het weer over de bruiloft, de huwelijksreis en de kinderen. Pap en mam hebben leuke verhalen over de tijd dat wij weg waren. De kinderen waren over het algemeen heel lief, maar af en toe was het een gekke boel.
‘Ik ben echt trots op je, Tanja,’ zegt mam ineens. Aan haar blik zie ik dat ze het moeilijk heeft. ‘Je bent echt een prachtmens en ik weet dat je het niet altijd makkelijk hebt gehad, maar nu heb je het echt getroffen. Een geweldige man, een prachtig huis en niet te vergeten drie prachtige kinderen.’
Ik glimlach naar mam en pak haar hand vast.
De avond vliegt voorbij en tegen tienen brengen we pap en mam naar het vliegveld. Ze hadden een late vlucht terug naar Nederland.
‘Schat, het was een hele eer dat we hier mochten komen en op de kinderen mochten passen. Echt waar.’ Mam pakt mijn gezicht tussen haar handen en geeft me een zoen op mijn wang. ‘Komen jullie snel eens naar Nederland?’ vraagt ze hoopvol.
‘Jazeker,’ zeg ik terwijl ik helemaal niet weet of we ook daadwerkelijk snel naar Nederland gaan, maar als ik eerlijk ben wil ik er niet zo lang tussen laten zitten als de vorige keer. Ik mis Nederland soms nog meer dan ik toe wil geven.
‘Pepe, zorg goed voor onze kleine meid,’ zegt pap en ze omhelzen elkaar kort.
‘Altijd,’ belooft Pepe. Ook mam neemt afscheid van Pepe en pap van mij.
‘Je hebt een prachtig gezin. Je hebt het goed voor elkaar.’ Pap geeft me een knuffel.
‘Dankjewel, pap,’ zeg ik met een glimlach. Pap en mam lopen door de gate en kijken nog één keer om. Met een glimlach draai ik me om en loop samen met Pepe naar de auto.
Als we thuis zijn gekomen plof ik uitgeput op bed neer.
‘Ik moet echt nog een paar weken bijkomen van alle indrukken die ik heb opgedaan op onze reis.’
‘Ja, inderdaad,’ zegt Pepe terwijl hij door zijn ogen wrijft. Met veel tegenzin rol ik van het bed en loop naar de badkamer, waar ik me klaarmaak voor de nacht. Pepe volgt niet veel later.
‘Slaap lekker, schat,’ zeg ik als Pepe bij me in bed stapt.
‘Jij ook, lieverd. Ik hou van je.
‘Ik ook van jou,’ mompel ik half slaperig.